''Let's kick some *ss!''

Toen ik 25 mei huilend in het vliegtuig zat heb ik mezelf één ding beloofd; dit was niet mijn laatste bezoek aan Amerika. In de drie weken dat ik in New York was ben ik verliefd geworden op New York, op de Amerikanen, op de New Yorkers, op de Starbucks, op de open-minded houding en op de drukte. Terug in Ermelo had ik eigenlijk maar één doel, terug naar Amerika op welke manier dan ook.

Alle mogelijke opties heb ik bekeken. Op vakantie gaan en een rondreis maken, waar het nadeel van was dat ik én nog 184 jaar zou moeten sparen en maar drie weken vakantie heb per jaar. Au pair worden, het enige probleem daarvan was dat ik kinderen altijd maar een uurtje leuk vind en niet zo goed functioneer in een gastgezin. Of de Green Card winnen, waarmee je Amerika onbeperkt in mag en er mag werken, de kans om de Greencard te winnen is alleen nog kleiner dan de Staatsloterij. Mogelijkheid vier was werken in Amerika. Het moeilijke daaraan is dat je een H1-Werkvisum nodig hebt wat je alleen kan krijgen als een Amerikaans bedrijf jou aanneemt of een Nederlands bedrijf je naar hen Amerikaanse vestiging stuurt, mits je al 5 jaar bij het Nederlandse bedrijf in dezelfde functie hebt gewerkt.  Ook dat leek mij niet echt haalbaar, welk Amerikaans bedrijf zit nou te wachten op een 23-jarig meisje die haar American Dream wil naleven en daarbij, ik werk nog geen eens vijf jaar.

Een paar weken later stuitte ik na uren googlen op de mogelijkheid om op een J1 studentenvisum naar Amerika te kunnen als trainee of als intern. Een internship was meteen uitgesloten, dat kunnen alleen studenten doen en omdat ik al twee jaar ben afgestudeerd viel dat af. Een traineeship is voor afgestudeerden met een Bachelor diploma (check), van minimaal 18 jaar (check), niet ouder dan 29 jaar (check), minimaal een jaar werkervaring (check), maximaal vijf jaar werkervaring (check) en goede kennis van de Engelse taal (na mijn NYC avontuur; check!). Mijn doel werd een traineeship vinden in Amerika.

En dàt was iets lastiger dan gedacht. Is het voor een Nederlands bedrijf heel makkelijk om een trainee of stagiar te vinden, je zet een vacature op internet, nodigt een paar kandidaten uit voor een sollicitatie, maakt een contract, laat de nieuwe stagiair een handtekening zetten en klaar ben je. Om als Amerikaans bedrijf een buitenlandse trainee aan te nemen komt daar in eerste instantie een berg papierwerk bij kijken. Daarnaast moet het bedrijf een volledig trainingsplan opstellen waarin ze verantwoording afleggen voor alle werkzaamheden van de trainee. Om deze reden neemt ongeveer 99% van de Amerikaanse bedrijven geen trainee aan.

Ik besloot om het maar gewoon te proberen, stuurde mijn vertaalde CV met motivatiebrief naar bijna ieder hotel in Amerika. Schreef mij in op de vacaturesites van elke grote Amerikaanse hotel keten en ging op zoek naar placement bureau’s die (tegen betaling) cv’s door kunnen sturen naar hotels die wel eens trainees aannemen. Omdat ik in de overtuiging was dat ik het zelf wel kon regelen wilde ik het zolang mogelijk uitstellen om een placement bureau in te schakelen. Ik besloot mijn eigen netwerk in te schakelen.

Dus vertelde ik een paar mensen waar ik mee bezig was in de hoop dat zij mij konden helpen. De General Manager van het hotel waar ik nu werk kende nog een vriend van vroeger die op dit moment in NYC woont. Ik mailde de directrice van de TIO vestiging waar ik gestudeerd heb of zij misschien connecties hebben in Amerika. Zij gaf mijn e-mailadres aan een docente die tien jaar in Florida heeft gewoond en ooit begonnen is bij een resort in Palm Beach. Ik stuurde mijn brief naar Palm Beach, had een sollicitatie gesprek via Skype, ik ging door naar de tweede ronde en werd daarna afgewezen. Ik kreeg van mijn General Manager het mailadres van Jeroen, die nu in NYC werkt. Ik mailde hem en hij gaf aan dat het ongelooflijk moeilijk is om een traineeship te vinden. In de hotels in New York waar hij voor heeft gewerkt (Waldorf Astoria, Palace hotel, Plaza hotel) werken ze zo goed als niet met Internationale trainees omdat er veel teveel papierwerk aan vast zit.

Ik besloot om maar brutaal te zijn en heel Linkedin-in uit te pluizen. Ik zocht op ‘’trainee new york’’, ‘’trainee usa’’ en ‘’management trainee hotel’’. Iedereen die ik tegen kwam die op dit moment als trainee in Amerika zit heb ik een bericht gestuurd over hoe ze eraan kwamen. Esther, een Nederlands meisje reageerde al heel snel en vertelde over hoeveel ze leert in Amerika, hoe zwaar het is om in een Amerikaans hotel te werken maar dat het absoluut een ervaring voor het leven is. Haar traineeship is inmiddels afgelopen en zij heeft een baan aangeboden gekregen. Zij kwam aan haar traineeship door Ellen, een recruiter uit Denver die oorspronkelijk uit Nederland komt maar nu haar eigen bedrijf heeft in Amerika. Ik mailde Ellen, die graag een Skype interview wilde en tijdens het interview vertelde dat ze eigenlijk alleen maar studenten van de Hotelschool Den Haag aan een traineeship hielp omdat ze daar zelf aan gestudeerd had. Ze wilde een uitzondering maken en vertelde dat ze één plek had in een hotel in New York als F&B (food&beverage) trainee. Omdat ik nul ervaring heb in de F&B zag ik dat niet helemaal zitten, ondanks dat het New York was. Ze had nog een andere plek wat wel echt iets voor mij was. In Los Angeles bij het Hilton Universal City (482 kamers, 20 vergaderzalen én naast Universal Studio's).

Omdat Los Angeles, zon, zee, strand en het Hilton klonken als de beste werkplek ever, ging ik meteen akkoord en stuurde Ellen mijn CV door naar het hotel. Na twee weken had ik nog steeds niets gehoord en stuurde ik Ellen weer een reminder. Weer twee weken later had ik de moed opgegeven en ging verder zoeken naar andere mogelijkheden. Voor mijn gevoel had ik alles eraan gedaan wat ik kon en moest ik toch maar in zee gaan met placement-bureau’s. Ik nam contact op met verschillende bureau’s, plande sollicitatiegesprekken met hen in en vergeleek de prijzen en mogelijkheden.

Tot ik op een vrijdagavond een mail kreeg van Ellen, waarin ze vertelde dat het Hilton zeker geïnteresseerd was en een sollicitatiegesprek wilde plannen. Afgelopen dinsdag had ik, drie maanden nadat ik voor het eerst contact had met Ellen, een sollicitatiegesprek. Wat nog even in de soep leek te lopen omdat UPC een storing had. Maar eind goed, al goed, om half negen Nederlandse tijd had ik een gesprek met de General Manager, de Rooms Division Manager, de F&B Manager en de Human Resources Manager. Het gesprek liep soepel, ik was uiteindelijk veel minder zenuwachtig dan verwacht en met een ‘’we look forward to have you onboard’’ beëindigden ze het gesprek na drie kwartier.

Woensdagavond kwam het officiële bericht van Ellen, ze waren inderdaad enthousiast én ik ben aangenomen! Negen maanden ga ik werken op de Rooms Division, waar alle afdelingen onder vallen die iets te maken hebben met de kamers. Reserveringen, de Receptie, Guest Relations en Housekeeping. De laatste drie maanden ga ik óf F&B doen óf Sales. Mijn voorkeur gaat uit naar Sales maar omdat je volgens de GM van het Hilton zeker F&B ervaring moet hebben als je uiteindelijk Manager of GM wil worden kijken we na een half jaar of het F&B of Sales wordt.

Mijn American Dream gaat in  ieder geval in vervulling en met een beetje geluk sta ik op 16 januari weer op Amerikaanse bodem. Kan ik op zoek naar een appartement mét zwembad (dat heeft de trainee die er nu zit ook), ga ik mijn Californische rijbewijs halen én het allerbelangrijkste, een jaar lang keihard werken.

 ‘’LA here she comes!’’, zei Ellen. ‘’Let’s kick some *ss!’’ Mailde Jeroen, toen ik hem vertelde dat ik ein-de-lijk een traineeship heb gevonden.