Afscheid nemen bestaat niet zingt Marco, maar afscheid nemen haat ik enorm en dat was eigenlijk ook iets waar ik al dagen of eigenlijk weken tegenop zag. Hét moment op Schiphol. Er valt eigenlijk niet zo veel over te vertellen, behalve dat er weinig foto's zijn waar ik zonder uitgelopen mascara opsta én zonder wallen. Uiteindelijk ging ik om kwart over acht donderdag-ochtend door de paspoort controle en moest de controleur vier keer kijken of ik het wel echt was omdat ik én niet echt meer toonbaar was qua make-up en er twee verschillende foto's in m'n paspoort/visum staan Ik mocht doorlopen en kwam uit bij gate F06 waar ik door de douane moest. Omdat mijn handbagage halfvol zat met insuline voor een aantal maanden was ik een klein beetje gestresst of ze daar allemaal wel mee akkoord zouden gaan. Ik koos de meest vriendelijke douanier uit, liet mijn diabetes paspoort zien en hij zei er niks over. Met een grote glimlach deed ik m'n schoenen en riem weer aan en pakte m'n koffertje weer in.
Stoel 26A was bij het raam en vlakbij de trap. Voor het eerst van m’n leven zat ik in een vliegtuig met een bovendek. Al snel kwam m’n buurman eraan en omdat ik nog helemaal in Nederlandse sferen was begroette ik de man met ‘’Goedemorgen’’. Hij was opgelucht; ‘’Ah, een Nederlandse, dat is fijn!’’ en begon te vertellen over wat hij ging doen in LA. Even later werd ook de derde stoel werd bezet door een man, ook een Nederlander en hij mengde zich ook in het gesprek. De man naast mij was erg verdrietig over de weersomstandigheden in LA (het was deze week iets bewolkt in plaats van zonnig en 28 graden zoals vorige week), ik kon het niet laten en antwoorde ‘’ach, ik ga voor een jaar dus maak vast wel een mooie dag mee’’. Beide mannen waren meteen jaloers en geïnteresseerd in wat ik zou gaan doen in LA. Toen het vliegtuig opsteeg kreeg ik het wel heel even moeilijk, en m’n buurman vrolijkte me op door te zeggen ‘’Dat krijg je ervan, wanneer je perse een jaar naar het buitenland wilt!’’ Ik moest daar lichtelijk van glimlachen en werd weer wat vrolijker. Toen we een half uur in de lucht waren kreeg ik wat meer rust over me heen en begon een film uit te zoeken. Na ‘’Chez Nous’’ (best een hilarische film) en ‘’Soof’’ (iets minder boeiende film) opende ik de twee kaarten die ik op Schiphol nog had gekregen en begon meteen weer wat tranen te produceren. Zo lief iedereen die aan mij heeft gedacht de afgelopen tijd en lieve kaartjes en cadeautjes heeft gestuurd. Ik keek daarna de film Borgman (snapte daar de clou niet helemaal van), een aflevering van Gooische Vrouwen en een aflevering van Baantjer en de film Wolff toen het inmiddels tijd was om te slapen. Omdat ik niet echt gemaakt ben om te slapen op een stoel werd dat niks en luisterde nog maar wat liedjes. Na elf uur was LAX eindelijk in zicht, ik vergeet trouwens te vertellen dat ik halverwege ook nog een stukje Noordpool (of Groenland of Alaska) heb gezien. Het lag er in ieder geval vol met ijs.
Op LAX kreeg ik het weer een beetje benauwd omdat ik door de douane moest met m’n visum en een hele map vol met formulieren. Het begon met een hond die eerst alle rijen afging om te snuffelen aan de handbagage en natuurlijk begon de hond bij mij weer te blaffen. M’n koffer moest open, het halve vliegveld keek mee (‘’ah, let me guess, she’s from Amsterdam!!!") en maakte foto’s (erg fijn al die Chinezen die natuurlijk ook in LA zijn) en uiteindelijk vond de hond niks.
Ik was al snel aan de beurt, moest m’n paspoort en visum laten zien samen met een aantal formulieren. Vingerafdrukken waren niet nodig want die stonden al in het systeem dankzij mijn bezoek aan het consulaat. Met een ‘’Welcome in the USA, miss!” viel er drie kilo aan stress van mij af en kon ik op zoek naar m’n grote koffer. Die natuurlijk weer een sticker met HEAVY had omdat hij 400 gram te zwaar was. Gelukkig zijn ze bij KLM vriendelijker dan bij Delta en hoefde ik niks bij te betalen, in tegenstelling tot de terugreis vanuit NYC afgelopen mei. Maar dat is een ander verhaal.
Ik liep de aankomsthal uit opzoek naar de shuttle die mij naar het hotel zou brengen. De shuttle kwam al snel en om half twee ’s middags plaatselijke tijd (half elf ’s avonds Nederlandse tijd), kon ik inchecken in het hotel. Eerst werd ik welkom geheten door een concierge die voor de deur stond en toen ik hem vertelde dat ik de nieuwe trainee was nam hij snel m’n koffers aan, bracht me naar de receptie en vertelde de receptionist dat ik een nieuwe collega ben.
De receptioniste checkte me in en belde mijn manager (CP). Ik ging naar m’n kamer, die énorm groot is. En waar ik verrast werd door een collega van de Roomservice die een grote schaal met aardbeien en chocola en slagroom kwam brengen. Een top-verrassing geregeld vanuit Nederland. Ik heb twee tweepersoonsbedden, een groot bureau, een inloopkast en een mega badkamer met bad. Ik ruimde m’n kledingkast alvast in en liep een uurtje later weer naar de lobby waar ik een afspraak had met CP. Omdat CP nog in meeting was begon een andere receptionist alvast een gesprek en vroeg zich af waar ik vandaag kwam omdat ik een mega accent had (daar ging m’n zelfvertrouwen). Hij was erg enthousiast over Nederland, omdat het vlakbij Polen ligt (inderdaad ja..) en zei vriendelijk ‘’welcome on board!!’’.
CP is de roomsdivision manager en geeft leiding aan een team van 140 personen. Hij komt oorspronkelijk uit Nederland en woont al zo’n dertig jaar in Amerika en werkt net zolang bij het Hilton. Een hele vriendelijke man die mij alvast een rondleiding gaf, ondanks dat ik maandag pas officieel begin. Hij stelde me voor aan het receptie personeel (die niks anders doen dan perfecte service verlenen en in- en uitchecken). Hij stelde me voor aan de back-office medewerkers, die de taak hebben alle telefoontjes te beantwoorden. Hij liet me de financiele administratie zien, de afdeling personeelszaken, de salesafdeling (waar zo’n dertig personen op werken), de housekeeping (die een volledige wasserette hebben en waarvan 90% van de medewerkers Spaans van is). Omdat de enige Spaanse zin die ik kan ‘’Vamos a la playa" is, begin ik maandag eerst op de afdeling personeelszaken in plaats van Housekeeping. Daarna liepen we langs de personeelsruimte waar iedere dag ontbijt, lunch en diner wordt geserveerd voor de medewerkers. Er is gratis wifi voor de medewerkers en het hangt er vol met allerlei teksten om iedereen te motiveren. ‘’Make the difference!!’’ en dat soort kreten.
Omdat CP wel door had dat ik lichtelijk last had van een beginnende jetlag, liet hij mij om half vier weer naar m’n kamer gaan. Met de belofte dat hij een aantal flessen water naar m’n kamer zou laten brengen, of cola, sprite of iets anders wanneer ik dat wilde. Omdat ik m’n size zero dieet weer even wilde oppakken koos ik voor water. Hij ging ook nog even mijn rooster printen en liet dat naar mijn kamer brengen. Zo vriendelijk allemaal!
In m’n kamer nam ik een douche, ging nog even facetimen met thuis en kon om half zes (half 3 ’s nachts Nederlandse tijd) bijna niet meer knipperen met m’n ogen van de moeheid, dus deed de lampen uit en ging slapen.
Met als gevolg dat ik om drie uur ’s nachts klaar wakker was. Het enige voordeel daarvan was dat het in Nederland overdag was en ik kon whatsappen, Facebooken en Twitteren met iedereen.
Om acht uur ging ik m’n bed maar uit en nam een douche. Omdat het de bedoeling was dat ik zou ontbijten in de kantine deed ik maar even wat nette kleren aan en liep naar de persoonsruimte. Die ik natuurlijk niet 1,2,3 kon vinden want dit hele hotel is nogal een doolhof achter de schermen. Toen ik de kantine binnenkwam voelde ik me net een brugklasleerling uit een film die voor het eerst gaat lunchen op school en niemand kent, de weg niet weet en geen idee heeft wat de regels zijn en hoe alles werkt. Gelukkig kwam er al snel een collega naar me toe zei zich afvroeg of ik ‘’Annerika” was, de nieuwe medewerkster. Ze had een mail van CP ontvangen waarin hij mij introduceerde en ze liet mij zien hoe alles werkte Ik roosterde wat brood, nam wat jam en koffie en ging bij haar aan tafel zitten. Ze vroeg vanalles over waar ik vandaan kwam, wat mijn ouders ervan vinden dat ik hier 12 maanden ben en wat mijn plannen voor vandaag waren. Heel aardig, ik voel me best wel welkom hier. Al kan het natuurlijk ook het Amerikaans optimisme zijn en de Amerikaanse omgangsvormen, maar ik kan het wel waarderen.
Ik besloot naar de receptie te lopen om te vragen of ze een plattegrond van de omgeving hadden want ik wilde graag de Universal Studio’s zien en the Walk of Fame. Nadat een collega vroeg wie hij kon helpen en ik naar hem toe liep, kwam er een andere collega naar me toen. ‘’Uhh, Richard vroeg welke gast hij kon helpen, maar jij bent geen gast maar een collega he!!!’’ En hij begon te bulderen van het lachen. Ik stelde me meteen voor aan de andere collega en die vond het heel leuk dat ik uit Nederland kwam want zelf kwam hij uit Spanje en dat ligt natuurlijk bijna naast elkaar. Als je Belgie en Frankrijk wegdenkt, absoluut. Hij vertelde wat meer over de metro en de Universal Studio’s en ik liep naar buiten. Onderweg naar de uitgang kwam ik nog een concierge tegen die vrolijk ‘’Goodmorning Annerika’’ riep en buiten maakte ik meteen wat foto’s van de palmbomen en de heuvels. De tuinen om het hotel zijn echt waanzinnig mooi en vol met bloemen en palmbomen.
Ik volgde de weg naar de Universal Studio’s en zag al snel de grote ronde bal/wereldbol met daarop het logo van de Studio’s. Omdat ik alleen even de buitenkant wilde zien en nog niet per se naar binnen hoefde maakte ik alleen wat foto’s. Het ziet er precies uit zoals op folders van de Studio’s. Er draait muziek, overal staan advertenties van films en er zijn honderden Chinezen die (net als ik) ook alles fotografeerden. Ik liep na een kwartier richting de metro de heuvel af en zocht uit hoe ik een kaartje kon kopen voor de metro. Ik voelde me best stoer toen ik uiteindelijk in de metro zat en alles zelf geregeld had. Net als in New York ben ik weer op mezelf aangewezen en dat is wel even wennen. Maar zodra ik zelf een metro kaart had gekocht, er saldo op had gezet en in de juiste metro zat, kreeg ik weer wat zelfvertrouwen en stapte ik met een glimlach uit. Midden op de Walk of Fame. Die precies is zoals in films. Langs de weg grote en hoge stoplichten, palmbomen, overal verkeersborden en om de halve meter een grote ster met daarin een naam van een acteur of zanger of andere bekende Amerikaan. Ik liep eerst naar het Hollywood and Highland Center en zag vanuit daar het Hollywood sign. Best raar om dat zo in het echt te zien. Ik liep een aantal trappen naar boven, waar het uitzicht nog beter werd en ging uiteindelijk naar de Starbucks waar ik met m’n Skinny Vanilla Latte en Chocolate Chip Cookie op het terras ging zitten in de zon met uitzicht over de Hollywood Hills. Life is perfect. Na een uurtje liep ik naar de Victoria Secret, naar de Zara, de H&M en Sephora, zonder m’n creditcard te swipen. Ik liep nog een stuk langs de Walk of Fame, kwam de hand- en voetafdrukken van Eddy Murphey en Michael Jackson tegen en nadat ik de 83e onbekende naam zag besloot ik om weer terug te gaan naar de metro. Ik zette m’n ik-ben-geen-toerist-blik op en werd niet meer aangesproken door verkopers van Hollywood-tours en andere tickets.Inmiddels ben ik weer terug in het hotel en zit ik in het café te typen. Het hele hotel is omgebouwd in Chinese sferen want het is Chinees Nieuwjaar en dat wordt gevierd. Met overal buffetten met Chinees eten, er komt vuurwerk en er zijn allerlei bandjes. Best leuk, ondanks dat ik geen idee had dat Chinees Nieuwjaar nu was.
Ik ga in ieder geval zo nog even naar de gym om een paar kilometer te rennen op de loopband en straks ga ik weer proberen om m’n jetlag te verslaan. Door niet eerder dan acht uur naar bed te gaan. Moet lukken!
Update; inmiddels ben ik verhuisd naar een andere kamer omdat de airco zo'n verschrikkelijke piep produceerde dat ik dacht dat ik langzaam zou doordraaien. Nadat de twee mannen van de technische dienst bijna in de airco zaten, vonden ze het toch een goed idee om mij te laten verhuizen. Dus ben ik met m'n hele inboedel naar een kamer op de tweede etage gegaan in plaats van de vierde. Maar nog steeds heb ik twee bedden en een inloopkast!
