Het leuke aan dat ik nu eindelijk binnen één uur vliegen
vanaf Nederland woon is al het bezoek. De afgelopen tijd heb ik meer bezoek
gehad dan in mijn Samos en LA tijd bij elkaar. En ondertussen ben ik een
ontelbaar bezoekjes aan de Brighton Pier, the Lanes en de I360 (check dat!)
verder en is het standaard antwoord op de vraag wat ik ga doen in het weekend; ‘‘I’m
having friends coming over.’’ Afgelopen week vroeg een collega of ik Nederland
mis en wanneer ik zelf terug ga om familie te zien. Het zette mij aan het
denken en ik kwam tot de conclusie dat ik al mijn vakanties van dit jaar al
ingepland heb en een bezoekje aan Nederland daar geen deel van uit gaat maken. En
dat terwijl de laatste keer dat ik in Nederland was Koningsdag nog Koninginnedag
heette, de laatste moederdag die ik vierde in Nederland vijf jaar geleden is en
ik me het laatste Bevrijdingsfestival niet eens meer kan herinneren.
Voor de
mens die nu denkt dat ik een hekel aan Nederland heb, totaal niet. Het verbaast
me alleen hoe ik zo snel mijn weg weer gevonden heb hier in Brighton dat ik
niet nonstop meer verlang naar Nederland. Misschien komt dat ook omdat ik mij
inmiddels thuis voel op zoveel meer plekken in de wereld dan alleen Nederland,
ik weet het niet. Anyway, ik zeg nog
steeds vol trots ‘‘I’m from the Netherlands’’, Filet American, kroketten en
satésaus zijn nog steeds mijn lievelingseten en ik heb nog steeds een zwak voor
Marco Borsato liedjes (en nog wat andere (hele foute) Nederlandse zangers) –
alles gaat dus verder nog goed.
Een paar weken geleden kwam mijn nichtje naar Brighton, wat
perfect goed getimed was want ik had een lang weekend (blijkbaar is 1 mei hier
een officiele feestdag, nog iets leuks van een nieuw land, er zijn altijd
feestdagen en extra vrije dagen op de momenten dat je het niet verwacht). Dus
we deden een rondje Brighton, probeerden bruin te worden op het strand in het
gezelschap van een fles wijn, bezochten het Foodfestival (dat ik over 4 weken
in bikini op een Grieks strand moet rondhuppelen vergat ik even voor het
gemak), en deden een shopping marathon door Londen.
200 kraampjes met eten, I like!
Shop till you drop!
Mijn balkon is misschien wel het beste van mijn hele huis?
Het allerleukste aan Londen? Al die kleine onontdekte straatjes.
... met de leukste New York-style-koffietentjes.
Het weekend daarvoor kwam
een oud-collega van Samos en brachten we de avond door in een Grieks
restaurant, waar we naast souvlaki en gyros en tzatziki ook een ouzo variant
voorgeschoteld kregen, waar we vooral de volgende dag vrij niet zo blij mee
waren.
2 Mei 2017 was mijn vijfde diabetes verjaardag. Toch wel een gekke mijlpijl, ik kan mijn die dag in 2012 nog zo goed herinneren en ondanks dat het een ellendige ziekte is heeft het zoveel veranderd in mijn kijk op alles. Ik heb nu meegemaakt dat je leven van de een op andere dag totaal anders kan zijn. Dat niets vanzelfsprekend is. En juist doordat ik weet dat je duizend complicaties kan krijgen van diabetes en ik dat nu nog niet, doe ik juist nu alles wat mij gelukkig maakt. Je weet nooit hoe je erbij zit over een half jaar. Of over 2 jaar of over 5 jaar. Die 2 mei 2017 was een rare dag, onbewust beleefde ik alles weer opnieuw, het ziekenhuis, alle dokters, die naalden, de angst dat ik nooit meer een leuk leven zou kunnen hebben en dat ik misschien wel nooit meer vrienden zou hebben – wie wil er nou bevriend zijn met iemand met een super niet coole ziekte? (Oke, inmiddels kan ik met volle overtuiging zeggen dat die gedachte nergens op sloeg, maar toenertijd was ik daar 24/7 druk mee in mijn hoofd).
2 Mei 2017 was mijn vijfde diabetes verjaardag. Toch wel een gekke mijlpijl, ik kan mijn die dag in 2012 nog zo goed herinneren en ondanks dat het een ellendige ziekte is heeft het zoveel veranderd in mijn kijk op alles. Ik heb nu meegemaakt dat je leven van de een op andere dag totaal anders kan zijn. Dat niets vanzelfsprekend is. En juist doordat ik weet dat je duizend complicaties kan krijgen van diabetes en ik dat nu nog niet, doe ik juist nu alles wat mij gelukkig maakt. Je weet nooit hoe je erbij zit over een half jaar. Of over 2 jaar of over 5 jaar. Die 2 mei 2017 was een rare dag, onbewust beleefde ik alles weer opnieuw, het ziekenhuis, alle dokters, die naalden, de angst dat ik nooit meer een leuk leven zou kunnen hebben en dat ik misschien wel nooit meer vrienden zou hebben – wie wil er nou bevriend zijn met iemand met een super niet coole ziekte? (Oke, inmiddels kan ik met volle overtuiging zeggen dat die gedachte nergens op sloeg, maar toenertijd was ik daar 24/7 druk mee in mijn hoofd).
Ik heb er die hele dag over getobd of ik open moest zijn
over deze dag. Het rare aan het hebben van een chronische ziekte is dat ik aan
de ene kant juist absoluut niet wil dat mensen mij zien als een zielig persoon
met een ziekte, ik wil juist laten zien dat je leven niet op houdt op het
moment dat je diabetes type 1 hebt. Maar aan de andere kant vind ik het juist
belangrijk dat er wel aandacht aan deze ziekte geschonken wordt en is een
geneesmiddel nog steeds mijn grootste droom. Uit eindelijk besloot ik er toch
een post aan te wijden op Facebook en voelde het een beetje alsof ik ‘‘naakt’’
ging op Facebook. Laten we eerlijk zijn, heel social media is toch vooral een ‘‘kijk
hoe ontzettend leuk leven ik heb’’ en daar doe ik net zo goed aan mee, waardoor
het raar voelde om dit zo te plaatsen. Maar dit was allemaal voor niks want ik
kreeg zoveel lieve en mooie reacties, dat ik uiteindelijk blij was dat ik het
geplaatst had.
Ik wil hier wonen?
Weekenden doorbrengen op het terras zijn een van de beste!
Voor het eerst in mijn leven stond ik in de gym met een glas champagne. Beviel wel opzich.
Happy nieuwe krullen! Weinig dingen maken mij echt nog zenuwachtig, maar naar een nieuwe kapper gaan is toch altijd wel een dingetje - maar deze keer vrij goed gelukt!