High heels, no clouds, sunkissed - can't stop.

Het voelt alsof ik weer terug ben in 2014. Los Angeles, een koffietentje op de hoek van de straat, een relaxt ochtend muziekje door de speakers, de geur van koffiebonen, een vanilla latte naast me op tafel en ik zit te typen.

Drie jaar later, hetzelfde meisje, maar dan zes bergen levenservaring rijker. Niet meer in the City of Stars in the Golden State maar in het (af en toe) zonnige Britse Brighton, met de zee op loopafstand en Londen binnen een uur. Met een hart dat verlangt naar de Griekse levenstijl, de Griekse temperatuur, mentaliteit en de siësta’s. Maar met een verstand dat zegt dat ze op de juiste weg is.

 

Eten op het strand is inmiddels mijn lievelings-bezigheid geworden.

Sinds dat ik weer vertrokken ben na een korte stop in Nederland, afgelopen januari, bestaat mijn leven weer uit avontuur. Mistte ik in Griekenland het hebben van een zelf ingericht huis, met mijn eigen, zelf gekochte bank en bed, hier in Brighton heb ik dat nu. Ik betaal netjes iedere maand huur, heb een 32-delige bestekset, matchende theedoeken en zelfs een schilderij aan de muur. Memorabel te noemen was het moment  dat ik voor het eerst van mijn leven een stofzuiger kocht. Verder besteed ik iedere week een fortuin aan  verse bloemen en doe ik standaard (vanille) kaarsjes aan als het donker wordt, wat me weer laat inzien dat ik stiekem toch wel een housewife ben.

 

Merkte ik dat ik tijdens mijn werk in Griekenland steeds vaker op de automatische piloot overging, hier heb ik nu zoveel uitdaging dat ik soms verlang naar die automatische piloot. Er zijn momenten geweest de afgelopen weken dat het huilen mij nader stond dan het lachen en dat ik jaloers was op een ieder die gelukkig wordt van 20 jaar hetzelfde werk doen. Dat ik desondanks tot nu toe al mijn assessments met een glorieuze score (#teamnerd) heb gehaald, laat me toch weer inzien dat er in ieder geval iets goed gaat.

Kan het Britser?!

Wanneer een deel van je werk bestaat uit luxe lunches in fabulous hotels in London.

En het maakt mij ook wel weer heel gelukkig, een nieuwe stad met nieuwe mensen en een nieuwe cultuur en een nieuw accent (oh wat haatte ik het Britse accent in het begin). De kleinste dingen zijn ineens weer een avontuur geworden. Voor het eerst mijn was doen in een wasserette (wat voelde ik me ongemakkelijk toen ik met een wasmand onder mijn arm over straat wandelde), een burgerserver nummer aanvragen (Na een interview van een half uur vol met really personal questions; ‘‘Wil je hier je handtekening zetten en ons je paspoort geven? Dan gaat mijn collega nu controleren of je handtekening wel overeenkomt met die van je paspoort en of je wel echt bent wie je zegt dat je bent.’’ Oh oke?) tot iets simpels als de straat oversteken (auto’s komen hier van iedere mogelijke kant en ik ben inmiddels 12 bijna dood ervaringen rijker) en de buschauffeur bedanken als je uitstapt (ik leerde van mijn collega’s dat er bijna niets onaardiger is dan dat je de buschauffeur niet bedankt bij het uitstappen, ‘‘hij heeft je veilig naar je bestemming gebracht!’’ – en okee daar zit wel wat in). En dan is er nog het geld, met contant geld betalen gaat ongeveer zo; ‘‘4 pound 35 please’’ – Ik leeg mijn portemonnee op de toonbank, ‘‘Is dit genoeg?’’. Na twee maanden iedere dag deze vernedering moeten doorstaan, heb ik mij er bij neergelegd dat ik een soort kleingeld dyslexie heb en is contactloos betalen mijn nieuwe beste vriend geworden.

 

   

Long story short, ik ben weer terug op deze blog, nieuwe ronde, nieuwe vrienden, nieuw land, nieuwe kansen!