''I'm an American girl.''

I fell in love in a 7/11 parking lot
Sat on the curb drinking slurpees we mixed with alcohol
We talked about all our dreams and how we would show 'em all
I told him I got a plan and I'm gonna dominate
And I don't need any man to be getting in my way

I'm an American girl
I'm always ready to party
And I'll never say that I'm sorry
I'm ready to go
I'm loving taking over the world

I wanna see all the stars and everything in between
I wanna buy a new heart out of a vending machine
'Cause It's a free country so baby we can do anything

 

Nadat ik gisteren een half uur gebeld heb met de recruiter die mij geholpen heeft aan deze job en ik erachter ben gekomen dat de kans dat ik ooit nog een jaar in Amerika kan werken op dezelfde manier als nu, ongelooflijk klein is, staat ‘‘American Girl’’ op repeat op mijn iPhone. Ik probeer nog meer te genieten van iedere seconde, wetende dat wat ik hier nu mee maak en beleef  waarschijnlijk nooit meer terug komt. Ik ga natuurlijk wel alles op alles zetten, om ooit in New York te wonen en werken. Het is en blijft mijn droom. In Oktober starten de inschrijvingen voor de Green Card lotery en ik heb nog vier maanden om met een Amerikaan te trouwen en American Citizen te worden (grapje).

Ondertussen ga ik op zoek naar een plan B. Italiaans leren, of toch van mijn allergie voor het Britse accent afkomen en naar Londen? Een appartement huren in Amsterdam en daar mijn nieuwe leven opbouwen? Weer opnieuw solliciteren bij KLM en een jaar stewardess zijn (waar ik ook nog steeds van droom maar wat weer niet zo opbouwend is voor mijn cv..)? Ik leef in de positie dat er veel teveel mogelijkheden zijn. En nu ik weet dat ik overal ter wereld een leven kan opbouwen én kan overleven zijn de mogelijkheden nog groter. Alleen niet zo goed voor mijn ik-wil-graag-alles-in-eigen-hand-hebben-en-weten-waar-ik-aan-toe-ben-instelling.

Maar genoeg daarover, het onderwerp toekomst parkeer ik even. Net als het onderwerp ‘‘de Zwitser’’. Ik zit nu op het terras bij mijn lievelingskoffietentje. Met een Skinny Vanilla Latte naast me, en voor het eerst sinds maanden weer een lange broek aan. Ik wist niet dat ik het ooit zou zeggen, maar wat is het toch heerlijk dat het even geen 45 graden meer is. De afgelopen week was er een hittegolf wat inhield dat het zelfs om 1 uur ‘s nachts nog 30 graden was. Ik hou van warm weer, maar er zijn grenzen. Auto rijden was een hel geworden, het stuur kon ik gewoon niet aanraken het eerste half uur dat ik in de auto zat. Wat redelijk onhandig was. Mijn airco in huis stond op 16 graden Celsius maar zelfs die trok de hitte niet meer. Een minuut na het douchen was ik alweer volledig bezweet. Slapen was ellendig geworden en het was op een gegeven moment zo erg dat Joanne en ik onszelf maar opsloten in huis met de deuren en gordijnen dicht, zittend voor de airco. En  nu is het even een dagje bewolkt en heb ik een spijkerbroek met t-shirt aan. Genieten, ook al is het maar voor een dagje en wordt het vanaf morgen weer gewoon 30 graden. Maar dat kan ik wel weer handelen na vandaag.

Nu Joanne de afgelopen twee weken bij mij inwoonde merkte ik dat het toch wel gezellig is om een huisgenoot te hebben. Ondanks dat we allebei onze eigen gang gingen en ik gewoon moest werken ontbeten we bijna iedere ochtend samen. Bij organic ontbijttentjes, koffiezaakjes waar Julia Roberts and friends ook altijd schijnen te komen, bij mijn lievelings Le Pain Quotidien en het hippe bloggers restaurantje Joan’s on Third.

Afgelopen dinsdag was ik vrij en nadat we de middag op het strand hadden doorgebracht zaten we ‘s avonds weer in de taxi op weg naar The Roosevelt Hotel voor een poolparty. Nadat de taxichauffeur even vroeg welke muziek voorkeur we hadden en wat voor air we wilden hebben, raampje open of de airconditioning aan (ik voelde me zo diva), waren we binnen 20 minuten bij het hotel. Bizar, in LA maakt het niet uit of het nou dinsdag of vrijdag is, overdag of 1 uur ‘s nachts, er is altijd wel ergens een feestje. Het was dinsdagavond, tien uur en het was super druk. Waar in Nederland vind je dat nou? 

We danstten, kwamen natuurlijk weer bekenden tegen (ik kom hier in deze miljoenenstad bijna nog meer bekenden tegen dan op een normale dag in Ermelo). Na twee uur hadden we het wel weer gezien, namen we weer een taxi naar The Standard hotel om cocktails te drinken op de rooftop in downtown LA. Daar gooiden we de hengel nog even uit en bleven tot om twee uur de tent gesloten werd. Tijd om weer naar huis te gaan.

Toen ik woensdag op mijn werk kwam, was alles donker. De stroom was uitgevallen want er was iemand met zijn auto tegen een electriciteitspaal gereden. (Soms moet ik ook wel lachen, Amerika het land dat altijd zo voorloopt met dingen, maar waar 1 iemand er voor kan zorgen dat heel Universal City geen stroom meer heeft..) Bij de Front Desk brandde er nog een klein beetje nood verlichting, deden in eerste instantie twee computers het nog maar na een half uur vielen ook die computers uit en deden de telefoons het niet meer. En vergeet ook niet dat het nog steeds 45 graden was en de airco het ook niet meer deed. Ik ben 8 keer bedreigd met een ‘‘I’m gonna call my lawyer, this is ridiculous!’’ (mevrouw, u kunt gewoon uw reservering kostenloos annuleren wanneer u niet wilt verblijven, onze excuses voor het ongemak), heb 29 keer op het punt gestaan om in ons zwembad te springen en wilde eigenlijk niets liever dan hard weg rennen van de Front Desk.  Na twee uur sprongen de lichten weer aan, en heb ik vijf minuten lang staan juichen met mijn collega’s.  Never a dull moment.

Gisteren had ik mijn laatste lunch met Joanne, die vertrekt morgen naar Nederland. Morgenochtend breng ik haar naar het vliegveld samen met drie dozen tissues die we nodig gaan hebben. Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel afscheid genomen als in het afgelopen jaar. En dat terwijl ik het er vroeger als klein kind al moeilijk mee had als mijn verjaardag was afgelopen en ik dan ook altijd huilend in mijn bed lag.

Maar er is een lichtpuntje, maandag mag ik weer naar LAX want DAN KOMEN MIJN OUDERSSSSSSSSS. WOEHOEEEEEE! :)

 

''I'm soooo excited!''

De zomer in Nederland is bijna voorbij. Hier in LA is het al een paar dagen rond de dertig graden en wordt het dit weekend 37 graden. Ik klaag niet, zeker niet.

Nu de winkels weer vol komen te liggen met herfst kleren, wat ik niet helemaal begrijp want een dikke jas heb je in LA niet echt nodig. En een sjaal geloof ik ook nooit. Bedenk ik me wat een waanzinnige zomer ik heb gehad hier. Frank en Thijs die hier de hele maand juni waren. De honderdduizend ontbijtjes en sightseeing uitstapjes met Marije, de rooftop feestjes met Wendy en het bewonen van villa’s met Joanne, het was nooit saai. En ik voel me nog steeds een beetje toerist in deze stad.

Daarnaast heb ik de meest gekke dingen meegemaakt tijdens het werken op de front desk. Van gasten die hun advocaat belden omdat er in de hele stad geen water was en dus ook niet in ons hotel wat echt ‘’onacceptabel’’ was, tot Nederlanders die bijna huilden van blijdschap dat ze eindelijk een keer ingecheckt werden in het Nederlands en niet het ‘‘moeilijke’’ Engels hoefden te spreken. Ik heb mensen ontmoet van over de hele wereld. Verhalen gehoord over hoe Amerikanen naar Nederland kijken. Hoe aardig de Nederlanders zijn in de ogen van de Amerikanen. Hoe goed wij ons kunnen aanpassen en hoe goed wij Nederlanders Engels kunnen. En natuurlijk hoe goed wij kunnen voetballen, zelfs drie maanden na het WK hoor ik nog dagelijks dat het zo jammer is dat Nederland het WK niet heeft gewonnen. Ik zeg maar niets over de kwalificatie wedstrijden voor het EK van de afgelopen weken.  

Dankzij mijn collega’s voel ik me helemaal thuis op mijn werk. En wil ik er niet aan denken dat ik over 2,5 week alweer naar een andere afdeling moet. Ik heb het gevoel dat ik inmiddels het meeste onder controle heb, bijna alle vragen van gasten kan beantwoorden en ik kan ze zelfs de weg wijzen naar The Walk of Fame of het Hollywood sign. Ik weet hoe lang het rijden is naar Santa Monica en dat het Griffith Observatory echt de moeite waard is. Wie had dat een jaar geleden gedacht?! Toevallig zat ik daar van de week nog aan te denken, vorig jaar om deze tijd was ik bezig met solliciteren en had ik nooit, maar dan ook nooit gedacht dat ik in LA terecht zou komen. Ik dacht aan New York of Miami, LA was nooit bij me opgekomen. Ondertussen ben ik een beetje verliefd geworden op LA. Wonen in New York staat nog steeds bovenaan mijn bucket list, maar LA is een heerlijke stad om in te wonen. Het strand, het weer, de valley, de winkels, de bars, de hotels, de clubs, Vegas op 4 uurtjes rijden. Ik verbied vanaf nu iedereen om tegen mij te zeggen dat ik over 149 nachtjes alweer in Nederland ben. Aftellen doe ik niet meer aan.

Mijn eerste Amerikaanse verjaardag drie weken geleden heb ik met vriendinnen gevierd. Joanne had een heel programma had opgesteld. Van wijn proeven tot cocktails drinken, sushi eten tot champagne op het strand, ik was op en top jarig. En ook mede dankzij alle leuke kaarten en pakketjes uit Nederland. Honderdduizend dankjulliewel!

De afgelopen weken woonde Joanne in een villa met lift en rooftop in Pacific Palisades waar ik dan ook al mijn vrije dagen doorbracht. We deden een poging tot organic eten, Rens Kroes is onze nieuwe beste vriendin en probeerden bruin te worden op de rooftop.

 Daarnaast heb ik mijn eerste grasshot gedronken. Helemaal hip en goed voor de mens, aldus de organic voedings deskundigen. Het eindigde met dat Joanne en ik zo’n buikpijn ervan kregen dat we de rest van de middag niks meer konden dan liggen.

Vorige week maandag kreeg ik bezoek uit Nederland en kwam mijn neef vanuit New York overvliegen naar LA. We deden een rondje Hollywood, Walk of Fame, Beverly Hills, Rooftop bars, Venice Beach, Santa Monica en we eindigden vrijdagmiddag samen met Joanne in Vegas.

Ik weet niet wat die stad heeft, ik kan er in ieder geval geen genoeg van krijgen. Het gaat maar door en door en door en door. De hotels met duizenden kamers, waar het altijd druk is. Of je er nou om 10 uur 's ochtends bent, 5 uur 's middags of 3 uur 's nachts. Wat zou ik daar graag een weekje willen werken. Gewoon om te kijken hoe het gaat achter de schermen van de grootste hotels van Amerika. Natuurlijk hoort uitgaan bij Vegas en we hebben weer de meest hilarische mensen ontmoet en de gekste dingen meegemaakt. Ik zou er tien boeken over kunnen schrijven. Het allerleukste blijft nog de vraag; ‘‘Where are you from?’’ ‘‘I’m from LA.’’ Het klinkt zooooo veel beter dan, ‘‘I'm from Ermelo.''

Zondagmiddag was het alweer tijd om naar huis te gaan en daar hebben we dan ook meer dan acht uur over gedaan. Vierentwintig keer hebben we op het punt gestaan om om te draaien en weer terug naar Vegas te gaan. Maar we moesten terug want Joanne moest maandag werken. Er was een ongeluk gebeurd waardoor de hele weg van Vegas naar LA zo goed als stil stond. Na 109 keer gescholden te hebben, 2792 grapjes gemaakt te hebben over slapen langs de snelweg, kwamen we om half één ’s nachts eindelijk thuis aan. Ik heb nog nooit zo graag naar bed gewild.

Vandaag is het alweer donderdag, 9/11. Sinds dat ik zelf in New York ben geweest is deze dag altijd een beetje anders. 

Ik ga zo even lunchen met Veronica en daarna weer werken van vier tot half 1. En dan nog 11 nachtjes slapen en dan zie ik mijn ouders weer. Na negen maanden naar elkaar zwaaien via Facetime, kan ik maandag over een week mijn moeder weer honderd zoenen geven en mijn vader weer 200 knuffels. I can’t wait!!