''I'm an American girl.''

I fell in love in a 7/11 parking lot
Sat on the curb drinking slurpees we mixed with alcohol
We talked about all our dreams and how we would show 'em all
I told him I got a plan and I'm gonna dominate
And I don't need any man to be getting in my way

I'm an American girl
I'm always ready to party
And I'll never say that I'm sorry
I'm ready to go
I'm loving taking over the world

I wanna see all the stars and everything in between
I wanna buy a new heart out of a vending machine
'Cause It's a free country so baby we can do anything

 

Nadat ik gisteren een half uur gebeld heb met de recruiter die mij geholpen heeft aan deze job en ik erachter ben gekomen dat de kans dat ik ooit nog een jaar in Amerika kan werken op dezelfde manier als nu, ongelooflijk klein is, staat ‘‘American Girl’’ op repeat op mijn iPhone. Ik probeer nog meer te genieten van iedere seconde, wetende dat wat ik hier nu mee maak en beleef  waarschijnlijk nooit meer terug komt. Ik ga natuurlijk wel alles op alles zetten, om ooit in New York te wonen en werken. Het is en blijft mijn droom. In Oktober starten de inschrijvingen voor de Green Card lotery en ik heb nog vier maanden om met een Amerikaan te trouwen en American Citizen te worden (grapje).

Ondertussen ga ik op zoek naar een plan B. Italiaans leren, of toch van mijn allergie voor het Britse accent afkomen en naar Londen? Een appartement huren in Amsterdam en daar mijn nieuwe leven opbouwen? Weer opnieuw solliciteren bij KLM en een jaar stewardess zijn (waar ik ook nog steeds van droom maar wat weer niet zo opbouwend is voor mijn cv..)? Ik leef in de positie dat er veel teveel mogelijkheden zijn. En nu ik weet dat ik overal ter wereld een leven kan opbouwen én kan overleven zijn de mogelijkheden nog groter. Alleen niet zo goed voor mijn ik-wil-graag-alles-in-eigen-hand-hebben-en-weten-waar-ik-aan-toe-ben-instelling.

Maar genoeg daarover, het onderwerp toekomst parkeer ik even. Net als het onderwerp ‘‘de Zwitser’’. Ik zit nu op het terras bij mijn lievelingskoffietentje. Met een Skinny Vanilla Latte naast me, en voor het eerst sinds maanden weer een lange broek aan. Ik wist niet dat ik het ooit zou zeggen, maar wat is het toch heerlijk dat het even geen 45 graden meer is. De afgelopen week was er een hittegolf wat inhield dat het zelfs om 1 uur ‘s nachts nog 30 graden was. Ik hou van warm weer, maar er zijn grenzen. Auto rijden was een hel geworden, het stuur kon ik gewoon niet aanraken het eerste half uur dat ik in de auto zat. Wat redelijk onhandig was. Mijn airco in huis stond op 16 graden Celsius maar zelfs die trok de hitte niet meer. Een minuut na het douchen was ik alweer volledig bezweet. Slapen was ellendig geworden en het was op een gegeven moment zo erg dat Joanne en ik onszelf maar opsloten in huis met de deuren en gordijnen dicht, zittend voor de airco. En  nu is het even een dagje bewolkt en heb ik een spijkerbroek met t-shirt aan. Genieten, ook al is het maar voor een dagje en wordt het vanaf morgen weer gewoon 30 graden. Maar dat kan ik wel weer handelen na vandaag.

Nu Joanne de afgelopen twee weken bij mij inwoonde merkte ik dat het toch wel gezellig is om een huisgenoot te hebben. Ondanks dat we allebei onze eigen gang gingen en ik gewoon moest werken ontbeten we bijna iedere ochtend samen. Bij organic ontbijttentjes, koffiezaakjes waar Julia Roberts and friends ook altijd schijnen te komen, bij mijn lievelings Le Pain Quotidien en het hippe bloggers restaurantje Joan’s on Third.

Afgelopen dinsdag was ik vrij en nadat we de middag op het strand hadden doorgebracht zaten we ‘s avonds weer in de taxi op weg naar The Roosevelt Hotel voor een poolparty. Nadat de taxichauffeur even vroeg welke muziek voorkeur we hadden en wat voor air we wilden hebben, raampje open of de airconditioning aan (ik voelde me zo diva), waren we binnen 20 minuten bij het hotel. Bizar, in LA maakt het niet uit of het nou dinsdag of vrijdag is, overdag of 1 uur ‘s nachts, er is altijd wel ergens een feestje. Het was dinsdagavond, tien uur en het was super druk. Waar in Nederland vind je dat nou? 

We danstten, kwamen natuurlijk weer bekenden tegen (ik kom hier in deze miljoenenstad bijna nog meer bekenden tegen dan op een normale dag in Ermelo). Na twee uur hadden we het wel weer gezien, namen we weer een taxi naar The Standard hotel om cocktails te drinken op de rooftop in downtown LA. Daar gooiden we de hengel nog even uit en bleven tot om twee uur de tent gesloten werd. Tijd om weer naar huis te gaan.

Toen ik woensdag op mijn werk kwam, was alles donker. De stroom was uitgevallen want er was iemand met zijn auto tegen een electriciteitspaal gereden. (Soms moet ik ook wel lachen, Amerika het land dat altijd zo voorloopt met dingen, maar waar 1 iemand er voor kan zorgen dat heel Universal City geen stroom meer heeft..) Bij de Front Desk brandde er nog een klein beetje nood verlichting, deden in eerste instantie twee computers het nog maar na een half uur vielen ook die computers uit en deden de telefoons het niet meer. En vergeet ook niet dat het nog steeds 45 graden was en de airco het ook niet meer deed. Ik ben 8 keer bedreigd met een ‘‘I’m gonna call my lawyer, this is ridiculous!’’ (mevrouw, u kunt gewoon uw reservering kostenloos annuleren wanneer u niet wilt verblijven, onze excuses voor het ongemak), heb 29 keer op het punt gestaan om in ons zwembad te springen en wilde eigenlijk niets liever dan hard weg rennen van de Front Desk.  Na twee uur sprongen de lichten weer aan, en heb ik vijf minuten lang staan juichen met mijn collega’s.  Never a dull moment.

Gisteren had ik mijn laatste lunch met Joanne, die vertrekt morgen naar Nederland. Morgenochtend breng ik haar naar het vliegveld samen met drie dozen tissues die we nodig gaan hebben. Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel afscheid genomen als in het afgelopen jaar. En dat terwijl ik het er vroeger als klein kind al moeilijk mee had als mijn verjaardag was afgelopen en ik dan ook altijd huilend in mijn bed lag.

Maar er is een lichtpuntje, maandag mag ik weer naar LAX want DAN KOMEN MIJN OUDERSSSSSSSSS. WOEHOEEEEEE! :)