Sinds gisteren ben ik een serieuze Starbucks Barista. Ik
maak Vanilla Latte’s, warm chocolate chip cookies op, schrijf hartjes op de
bekers van de mannen die ik wel leuk vind en schreeuw ‘‘A tall caramel macciato
for Sergio.’’ Ik ben helemaal in mijn element daar in die coffeecorner. Ondanks
dat ik gisteren zo goed als niks mocht doen behalve toekijken, heb ik daar vandaag
een klein stokje voor gestoken en ben ik mezelf nuttig gaan maken. Helaas werk
ik alleen deze week bij de Starbucks, als het even kon ruilde ik het in voor
alle dagen die ik nog in het restaurant en roomservice moet werken.
Tadaaaa, mijn allereerste zelf gemaakte Vanilla Latte. Ik was zó trots!
Daarnaast schijnt sinds vandaag de zon weer in mijn LA, na
drie dagen waarin mijn Facebook tijdlijn vol stond met juichende berichten over
de regen die naar beneden viel. En niet zo’n klein beetje ook. Ik werd dinsdag wakker van het lawaai van de wind en bleef nog maar even wat langer in bed liggen. Ik
was vrij en ik had geen idee wat ik moest gaan doen met dit weer. Ik keek RTL
Late Night terug, ik wil zooo graag Gooische Vrouwen zien. Laat die film
alsjeblieft nog draaien in februari.
In ieder geval vond ik het om een uur of twaalf wel tijd
voor een ontbijt en een douche. Een uur later had ik bedacht dat ik mijn dag
door zou gaan brengen met mijn laptop in de Starbucks maar dat ik alleen een
parasol heb en geen paraplu. Dus rende ik met sjaal om mijn hoofd mijn huis uit
naar mijn auto. Ikea redde wederom mijn leven want daar kocht ik voor 1.50$ een
knalroze paraplu.
Dit is dus mijn woonplaats met regen. Net Ermelo toch?
Met gebrek aan een paraplu, ging ik maar even zo naar buiten. Gelukkig woont mijn droomman niet in LA.
De regen maakte (okee, ik typte hier net serieus meekt, ik
verengels een beetje) heel veel mensen gelukkig, en natuurlijk begrijp ik hoe
belangrijk regen is voor Californie. Overal is droogte en het heeft al honderd
jaar niet geregend. Maar ik was geloof ik de enige op dat moment die daar niet blij
van werd. Het was koud, het leek wel herfst en ik vond het moeilijk om
invulling te geven aan mijn dag. Hardlopen wordt hem niet in de regen (ik ben
inmiddels inderdaad van suiker), naar een parkje gaan is ook niet gezellig. Het
strand uitgesloten. De winkels overvol want iedereen sloot zich zelf op in de
mall. Toen ik naar mijn auto liep bedacht ik me hoe lang het wel niet geleden
was dat ik regen had gevoeld en in mijn jas over straat rende. Dit weer deed me
denken aan Nederland en daar wil ik nou helemaal niet aan denken.
Dit is dan een beetje de hemel, een warme Starbucks, muziekje van Owl City op (ik ben daar een beetje verslaafd aan geworden, die muziek), een lekkere koffie en werken op mijn laptop.
Maandagavond had ik met
Lindsay afgesproken om pannenkoeken te bakken. Een tijdje terug kreeg ik
van mijn oma een pakketje met onder andere echte Koopmans pannenkoekenmeel en
dat moesten we natuurlijk uitproberen. Als dessert hadden we pepernoten, want
heel toevallig kreeg ik gisteren weer een pakketje van mijn opa en oma. Toch
nog een klein beetje Sinterklaas in LA, ook mede dankzij mijn moeder die een
paar sinterklaas kadootjes had opgestuurd.
Pannenkoeken zijn àltijd een goed idee (en ik zie nu dat een carriere als foodblogger niet echt iets voor mij is, want ik had voor de foto even het water van het aanrechtblad af moeten vegen.)
Toen ik vanmiddag klaar was met werken, mijn dagen beginnen
om 5 uur ’s ochtends deze week (en ik loop nu inderdaad met wallen tot aan mijn
tenen rond), ben ik mijn hardloop schoenen aan gaan trekken. Na drie dagen
zonder hardlopen (want;regen), mistte ik het en wilde ik eigenlijk weer eens
vijf kilometer rennen. Ik doe mee met de DOcember actie van Girls Love 2 Run,
oftewel 70 kilometer rennen in December. Hoe ik dat ga doen, geen idee. Maar nu
de zon weer schijnt ben ik een stuk gemotiveerder. Dus rende ik vanmiddag met
de zon op mijn gezicht door de straten. Ik ging bijna dood dankzij mijn nog
niet perfecte conditie toch kon ik mijn glimlach niet verbergen. Maar
hallo, het is 4 december, morgen is het Sinterklaas, ik stond stijf van de adrenaline (want ik ging die 5 KM eindelijk weer redden!) en ik rende in mijn hempje en
korte broek over straat. Mag ik hier voor altijd blijven wonen, alsjeblieft?
Oke, niet mega snel, lang niet mijn PR van 30,11. En ja, ik heb precies op 5 kilometer op het stop knopje gedrukt. Ik ben zo'n meisje dat ook probeert om voor een rond bedrag te tanken.
Ik kon ter plekke neervallen, en dit is niet de beste foto everrr. Maar ik heb het gedaaaaan en ben weer he-le-maal back in Action!
De afgelopen weken heb ik niet zoveel geschreven wat
verschillende redenen heeft. Ik ben druk, ik werk zoals ik hierboven schreef
inmiddels in het F&B (Food & Beverage) department. Het hele F&B
(restaurant, roomservice, banqueting etc) idee is toch niet waar mijn hart ligt en ik mis de Front
Desk. Ondertussen werk ik op mijn vrije dagen mijn bucketlist af, ga met
vriendinnen naar alle restaurants en rooftopfeestjes waar ik nog heen wilde.
Zo zat ik vrijdag met Lindsay in Santa Monica in bar Chloe. En die avond ontmoette ik voor het eerst van mijn leven iemand uit Siberië (hoe cool). Ik dacht eigenlijk dat daar altijd alleen maar beren woonden (Mam, pap, gebrek aan opvoeding?!).
Voor maandag staat een tripje naar San Diego met Josine op de planning. Verder vul ik mijn dagen met boeken lezen in verschillende parken, ik ga 100000 keer naar de bios, bedenk wat voor souvenirs ik
mee moet nemen naar Nederland (EOS Lipbalsem, tandenbleekstrips, groene en rode
oreo-koekjes) en probeer vooral de tijd te stoppen.
Ondertussen heb ik ook mijn kerstboom opgetuigd. Een beetje Kerst in mijn huis, want hier in LA mag dat voordat het Sinterklaas is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten