''San Diego, when can I see you again?''

Nadat zondag mijn laatste dag als Starbucks barista was (en ik vond het echt super leuk!!), reed ik naar huis en pakte mijn koffer in. Het was namelijk bijna San Diego tijd. San Diego stond al jaren op mijn bucketlist omdat het zo tropisch klinkt en omdat iedereen altijd enthousiast is over die plaats. Nu ik op nog geen twee uur rijden van San Diego woon, moest ik natuurlijk daar naar toe. Ik had Josine meegevraagd en die haalde ik maandagmorgen op van het metrostation en vanaf daar reden we naar het zuiden.

Als eerste wilden we het strand zien, La Jolla scheen een van de mooiste stranden te zijn dus parkeerden we daar de auto. Liepen door de schattige straatjes,  en langs het water. Waar we zeeleeuwen zagen in real life, honderden palmbomen (ik wil er zo graag één mee naar huis nemen), en onze zonnebril maar weer opzetten. Daarna was het tijd voor lunch. Een hele gezonde quiche en een iets minder Rens-Kroes-proof dessert. Maar lekker was het wel.

Na het lunchen reden we door naar het hotel. We checkten in en liepen naar onze kamer. Ik had een hotel geboekt via Hilton en deze was nog maar een half jaar geleden geopend. Nadat we het binnen vijf minuten al voor elkaar hadden dat onze kamer een lichtelijke puinhoop was, besloten we te gaan zwemmen. Omdat het toeristenseizoen nogal over is en dit hotel veel zakelijke gasten heeft, hadden wij het zwembad en de jacuzzi helemaal voor ons zelf. We maakten duizend selfies, zagen de zon ondergaan en waren allebei nogal onder de indruk van het feit dat het 8 december was en we gewoon buiten aan het zwemmen waren.

Een paar uur later was het tijd om te douchen, opmaken en hakken aan te trekken. We namen een Uber naar Little Italy, waar ik nog iets verliefder werd op San Diego. We zaten op het terras, aten pizza en dronken wijn in een heel schattig restaurantje. Na het eten bestelden we weer een taxi en gingen we naar het Gaslamp District. Allereerst naar de Altitude rooftopbar, een van de beste rooftopbars van Califonia en ik wist weer even waarom ik Amerika straks zo ga missen. Hoeveel rooftopterrassen zijn er in Nederland? 

Het maakt het allemaal net iets specialer, een bar op het dak van een hotel met uitzicht over een fel verlichte stad en de Pacific Ocean. Leuke muziek uit de speakers, een knipogende doorman en ondanks dat het niet mega druk was hadden we in ieder geval lol. Na een tijdje besloten we om naar een andere rooftop bar te gaan en liepen we naar het Andaz hotel. 

Een bar met zwembad, loungebanken en overal romantische vuurtjes. We bestelden nog een drankje en liepen wat rondjes totdat we op een van de loungebanken bij het vuur gingen zitten. Living the San Diego life, ik kan er enigszins aan wennen.

Dinsdagmorgen ging om acht uur de wekker en zaten we om negen uur aan het ontbijt. Hotelontbijtjes zijn altijd één van mijn favorieten. We wisten eigenlijk niet waar we moesten beginnen, oatmeal, fruit, verschillende soorten bagels, yoghurt, broodjes, scones, croissants, een wafelijzer om zelf je wafels te maken, eieren, spek, muffins, het was een stukje hemel.

Na het ontbijt stopten we onze koffers in de auto en reden naar Sea World. Wat ook al zeshonderd jaar op mijn bucketlist staat. Ik had nog nooit in mijn leven orka’s gezien en dat zou vandaag gebeuren. We waren een uur te vroeg bij Sea World, we hadden er geen seconde aan gedacht dat dit park misschien om 11 uur open zou gaan in plaats van om 10 uur. Maar konden de auto al parkeren en uiteindelijk gingen de deuren om kwart voor 11 al open. We renden nog net niet naar de orka’s, maar rustig lopen kon je het ook niet noemen. We kletsten even met een van de verzorgsters en probeerden een selfie te maken met de orka’s, wat iets moeilijker is dan gedacht. 

Na de orka’s gingen we in de achtbaan. Omdat het toeristenseizoen over is was het heel rustig, wat overigens echt perfect was. We hoefden nergens te wachten en konden overal voorstaan. Het leek wel alsof we het park helemaal voor ons alleen hadden. 

Na drie keer in de achtbaan te hebben gezeten liepen we langs de dolfijnen, de pinguins, de zeehonden en gingen in een van de waterattracties. Zo een die ze ook in rollercoaster tycoon hadden, waar je in een soort van boomstam zit. Natuurlijk waren we weer de enigen en hadden onze eigen boomstam. We werden redelijk nat maar het was gelukkig 25 graden dus binnen tien minuten waren onze kleren weer helemaal droog. 

We gingen de dolfijnenshow bekijken en in een kabelbaan over het park vanwaar we perfect de palmbomen konden tellen. Na de kabelbaan bekeken we nog wat dieren en gingen in nog een water attractie, dit keer eentje met ronde karretjes waarbij ik nogal op het verkeerde stoeltje zat en ongeveer 90 liter water over me heen kreeg. Dat was erg hilarisch (voor Josine dan die zo goed als droog was gebleven). 

We liepen nog wat rondjes door het park, gingen naar een pinguïn presentatie en de zeeleeuwenshow. Die zo enorm Amerikaans was, maar wel erg grappig. En omdat het bijna kerst is, was overal in het park kerstmuziek. Er was een heel Snowworld, en daar liepen kinderen rond die nog nooit in hun leven echte sneeuw hadden gezien. Alleen deze namaaksneeuw. Verder waren alle bomen verlicht in het park en er waren overal kerstbomen. Toen het om half vijf donker werd, was het zo magisch. 

Om half zes gingen we naar de orka show (en ik weet dat de meningen over deze show verdeeld zijn, is het wel/geen dierenmishandeling, maar leeuwen en apen horen ook niet in een dierentuin en deze orka’s weten niet beter, want die zijn hier geboren en nouja, ik wilde daar gewoon heel even niet over nadenken, sorry orka's). De show was ontzettend mooi. Helemaal in kerstsfeer en met sfeervolle muziek. Ik werd er een beetje erg gelukkig van.

Om zes uur sloot het park en liepen wij naar de auto, op naar LA. Ik bracht Josine thuis en een uurtje later was ik zelf ook thuis. Ik nam een douche en ging naar bed. In bed keek ik nog even alle foto’s en filmpjes terug en viel in slaap met een glimlach. Ik heb mijn hart verloren aan San Diego.