Deze blog heb ik al 100 keer geschreven. En al 99 keer
gedelete. Ik weet niet zo goed wat ik moet schrijven, ik wil niet te depressief
doen, maar ik ben nooit een kei geweest in afscheid nemen. Ik eet al drie dagen
zo goed als niet, heb constant buikpijn, denk bij iedere mile die ik rijd ‘‘oh
misschien kom ik hier wel nooit meer.’’ En zelfs van een bezoekje aan de
supermarkt word ik emotioneel.
En ja, ik heb zin om mijn familie weer te zien en mijn
vrienden in Nederland. Maar mennnn ik ga het hier zo missen. Gisteravond kreeg
ik een peptalk telefoontje van mijn vader die er vanuit gaat dat ik ooit weer
terug kom in Amerika. En daar houd ik me voor nu maar even aan vast. Het zal
zeer waarschijnlijk alleen voor vakantie zijn, maar toch.
Ondertussen werk ik op de sales-afdeling, van 9 tot half
6, en werk ik ’s avonds en in het weekend aan mijn bucketlist. Zo ben ik
afgelopen zaterdag naar Laguna Beach geweest en heb ik daar de zonsondergang
gekeken (met heel knap gezelschap), ik ben mijn afscheidsfeestje van volgende
week woensdag aan het plannen, ik ben op souvenir-hunt (aangezien iedereen me
haatte toen ik uit NYC niks meenam twee jaar terug, dit keer maak ik alles goed),
ik ben mijn huisraad aan het verkopen en moet helaas aankomend weekend afscheid
nemen van mijn auto.
Zaterdag toen ik met de mooie man in de auto zat vanuit
Laguna Beach, zaten we te praten over hoe we naar het leven kijken. We spraken
over onze dromen en over het verleden. Met in de verte de lichtjes van LA, aan
de linkerkant de Pacific Ocean. En ineens uit het niets zei ik het. De zin waar
ik me bijna drie jaar lang druk om gemaakt heb. De zin waar ik drie jaar lang van dacht dat die alles
zou verpesten. De zin die er in mijn ogen voor zou zorgen dat niemand meer vrienden met mij
zou willen zijn. De zin die ervoor zou zorgen dat niemand mij meer zou zien als
Annerieke, maar als ‘‘het zielige meisje.’’ De zin waar alles om draaide de
afgelopen drie jaar, waar ik acht sessies bij de psycholoog voor nodig heb
gehad. En een heel jaar LA. En met op de radio Californication van The Red Hot
Chili Peppers hoorde ik het mezelf zeggen. ‘‘Have you ever heard about Diabetes? I have Type 1 Diabetes.’’
En hij sloeg zijn arm om me heen.
‘‘Dear mr. President, could you please give me a greencard?’’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten