Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik stond in de
Skylounge met twee hele lieve vrienden, een glas champagne in mijn hand en keek
uit over Amsterdam. Ik staarde naar alle lichtjes en probeerde me voor te
stellen hoe Oud en Nieuw in LA zou zijn. Hoe zou ik erbij zitten een jaar
later? Zou ik dan nog wel in LA zijn, zou ik het wel aankunnen, in mijn eentje
naar de andere kant van de wereld verhuizen? Wat als ik heel erg heimwee krijg.
Of niemand vrienden met mij wil zijn? Of wat als mijn werk zo verschrikkelijk
blijkt te zijn dat ik iedere dag er met buikpijn heen ga? Wat als ik geen
appartement kan vinden en hoe moet ik in vredesnaam een auto kopen. Ik heb daar
niet eens verstand van.
Het aftellen begon en toen ik de eerste vuurpijlen de lucht
in zag gaan slikte ik even een paar tranen weg. F*ck it! Ik ga gewoon knallen
in LA. Ik kan dit. En 2014 wordt mijn jaar.
Precies een jaar later op datzelfde tijdstip was het 3 uur ’s
middags in LA. Zat ik met mijn huisgenoot-voor-twee-weken Lindsay aan tafel een
beetje muziek te luisteren en te internetten. We hadden net gebruncht en onze
laatste ongezonde carbs naar binnen gewerkt. We hadden Skype aan met Nederland
en we openden maar een fles champagne om 3 uur ’s middags (en ik dronk maar één
slokje want ik moest nog werken). Het was heel raar toen we allemaal berichtjes
kregen met ‘‘Gelukkig Nieuwjaar.’’ Een
half uur later vertrok ik naar mijn werk waar Oudjaarsavond nog moest beginnen.
Het restaurant vol met ballonnen, het podium voor Oprah Winfrey’s rising star
Jack Simpson (nooit van die beste man gehoord, maar oke) en we hadden 600
reserveringen.
Een uur later stond ik aan de hostess desk samen met een
security man en was ik een soort van doorbitch maar dan iets liever. ‘‘I’m on
Jack’s guestlist.’’ ‘‘No you’re not, there is no guestlist.’’ ‘‘I’m on the
list, I’m his best friend!’’ ‘‘I’m sorry, there is no guestlist, you have to
give him a call.’’ ‘‘I don’t have his phonenumber.’’ Ah, echte beste vrienden.
90% van de gasten waren lief en vriendelijk en 10% kon ik wel schieten. ‘‘I
want a table at the bar.’’ ‘‘We don’t have any tables available at the bar!’’ ‘‘I
want it, I made my reservation in August and I requested it. Give me that
table. NOW. FUCKING BITCH!’’ ‘‘I’m sorry, we don’t have tables at the bar.’’ (En
ondertussen lief blijven lachen, I looooooove hospitality.)
De tijd vloog voorbij en voor ik het wist stond ik om half twaalf
700 glazen champagne in te schenken. Weer eens iets anders dan oliebollen
inpakken op Oudjaarsdag, wat ik vroeger altijd deed toen ik nog bij de bakker werkte. Om twaalf uur werd
er afgeteld en was er een balloondrop. En dat was dat. Ik wenste mijn collega’s
gelukkig Nieuwjaar en liep naar buiten. En buiten was het stil. Doodstil. Geen
vuurwerk te zien of te horen. Ik vroeg aan de doorman of er misschien iets mis
wat. Hij begon te lachen en ik bedacht me weer even dat vuurwerk afsteken in
California alleen mag op evenementen met vergunning.
Om één uur zat ik in de auto en reed door lege straten. Geen
mensen op straat. Geen vuurwerk. Niks. En omdat alle bars en clubs hier sluiten
om twee uur ben ik om kwart over één maar naar bed gegaan. Happy new year from LA. Één ding weet ik in ieder geval zeker, waar ik ook woon op de wereld, volgend jaar vier ik Oud en Nieuw met
oliebollen en vuurwerk.
En nu het 1 januari is kan ik zeggen, volgende maand ga ik
naar huis. Waarbij ik meteen weer even in de stress schiet want ik heb nog niet
helemaal een plan van aanpak voor mijn after-LA-life.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten