Na een half uur ging ik m'n bed maar uit, nam een (warme) douche en at m'n yoghurtje. Toen kwam ik op het briljante idee dat dit wel de perfecte ochtend was om naar het 9/11 memorial te gaan. Al sinds dat ik besloten had om naar NYC te gaan, vorig jaar augustus, stond dit ergens bovenaan m'n lijstje. Via internet reserveerde ik alvast een toegangskaartje, gaf een donatie van $ 5 en nam de metro downtown, richting Wallstreet.
Bij de memorial preview site moest ik m'n kaartje ophalen en was het maar goed dat ik van tevoren een kaartje had gereserveerd. De rij was e-norm. En ik mocht in één keer doorlopen. Met toegangskaartje en plattegrond in m'n hand liep ik richting het echte memorial. Daar aangekomen moest ik wel in de rij staan, er was een strenge tas controle en iedereen moest gefouilleerd worden. Het voordeel van alleen in de rij staan is wel dat veel gezinnen je voor laten gaan én daarbij denkt iedereen dat je wel in bent voor een gesprek. Mensen zijn echt reuze nieuwsgierig naar wat iemand in z'n eentje in New York doet. Door al die gesprekjes leek het wachten niet zo lang te duren en om half 10 liep ik het memorial binnen. Ik kreeg het er koud van, wat ook een beetje kwam door de mini regenbui die net begon, maar meer door de sfeer. Ik besefte me dat ik op een stuk New York liep waar mensen de dood tegemoet hebben gezien. De mensen die ik op tv in Nederland 12 jaar geleden misschien wel naar beneden zag springen, zijn hier terecht gekomen. Op de grond waar ik stond hebben mensen honderden uren gezocht naar overlevenden en deze plek heeft het leven van zoveel mensen veranderd. Juist omdat het nog zulke recente geschiedenis is waar ik liep, was ik me er misschien nog meer bewust van, van wat hier allemaal gebeurd is.
Er staan twee hele grote watervallen, één voor iedere toren. Op de zijkanten zijn de namen ingegraveerd van de mensen die in de drie vliegtuigen zaten, de twee die de torens in vlogen en de derde die bij het Penthagon neerstortte. Daarnaast staan alle namen er op van de mensen die in de torens waren op het moment dat het gebeurde en van alle hulpverleners die zijn omgekomen.
Ik liep langs alle kanten van de beide watervallen, ondertussen strak kijkend naar de namen die erop stonden. Ik dacht aan de verhalen achter deze namen. De kinderen van wie de naam van hun moeder of vader hier op stond. De mannen of vrouwen van wie de naam van hun partner hier op staat. De moeders en vaders die de naam van hun zoon of dochter hierop kunnen zien staan.
Toen ik de naam van Jennifer Howley zag staan, kreeg ik de tranen in m'n ogen. Zij "and her unborn child" zijn hier omgekomen. Haar kindje had inmiddels een tiener van 12 jaar kunnen zijn, die zich druk maakte over de middelbare school en zou beginnen met puberen.
De mensen die rondliepen waren allemaal dood en dood stil. Het leek wel alsof iedereen echt besefte op wat voor bijzondere plek in New York we stonden. Toen inmiddels de zon begon te schijnen ging ik op een bankje zitten met het foldertje wat ik had gekregen bij de ingang. Ik las de hele folder en bleef daarna gewoon om me heen kijken. Naar de mensen, naar de fonteinen en naar het nieuwe World Trade Center waar op dit moment nog volop aan gebouwd wordt.
Na een tijdje liep ik naar de uitgang en ging naar het Visitors Centre. Hier werd onder andere een film vertoond over een aantal slachtoffers en nabestaanden. Zo vertelde een man dat hij iedere avond aan z'n broer dacht, wanneer hij zijn neefje en nichtje naar bed brengt en ze een zoen geeft. Zijn broer maakt dit nooit meer mee.
Een vrouw vertelde dat ze nog steeds de kleren van haar omgekomen vriend in de kast heeft hangen.
Een andere dame is verminkt geraakt aan haar armen, maar vertelde hoe dankbaar ze is met iedere dag die ze leeft.
Met kippenvel op m'n armen liep ik het Visitors Centre uit, richting de St. Paul's Chapel, een belangrijke plek vooral na 9/11. Hulpverleners kwamen hier bij elkaar, mensen lieten hier briefjes achter met de namen van hun vermiste personen, mensen hingen foto's op van hun familie en vrienden die waren omgekomen. In de Chapel hingen deze briefjes, de foto's, de knuffels die mensen hier hadden neergelegd. En vooral de briefjes en tekeningen die schoolkinderen hadden gemaakt voor de brandweermannen.
"I wish I could help, but I can't. I'm so proud of you all!" Jeff 11 jaar.
"You are my heroes!" Anne, 9 jaar.
Weer werd ik verdrietig, ik weet het nog zo goed toen het gebeurde op 11 september. Ik was 11 jaar, kwam uit school op dinsdagmiddag, m'n oma was op visite en m'n moeder had de tv aan staan. Gek, want dat ze had anders nooit. Ze vertelde dat er iets "ergs" gebeurd was in Amerika en ik zag nog net het tweede vliegtuig de toren in vliegen. Minuten later stortte het eerste gebouw in. Ik zag puntjes door het beeld naar beneden vallen en durfde niet te vragen wat dat was. Later hoorde ik op het jeugdjournaal dat dat, zoals ik al had verwacht, mensen waren. Ik moest voordat we gingen eten Frank ophalen van muziekles, ik fietste langs de verschillende huizen en ik kan me nog heel goed herinneren dat overal, in ieder huis, de tv aan stond.
Om dan nu in die Chapel te staan, met foto's van mensen die in de torens waren toen ze instorten, of die in een van de vliegtuigen zaten, met teksten van mensen die volledig radeloos zijn, omdat ze iemand kwijt zijn, maakte dat ik weer emotioneel werd. Ik wilde m'n zonnebril op zetten om het een en ander te verbergen maar zag dat ik lang niet de enige was. Mensen liepen met tassen vol tissues. Achterin de Chapel was een groot altaar dat na 9/11 spontaan gebruikt werd door mensen om een papiertje op te plakken met een herinnering, een tekst, of alleen maar lieve woorden. Ik pakte ook een briefje en schreef de tekst op die sinds 02 mei 2012 iedere dag door m'n hoofd spookt. "Live like there is no tomorrow."
Toen ik de Chapel uitliep wilde ik eigenlijk alleen maar naar de metro en terug naar m'n hotel. Even echt alleen zijn met al m'n gedachten. Even geen winkels en geld uitgeven, even niet glimlachend door NYC lopen.
Na een uurtje voelde ik me weer wat beter en had met Rose afgesproken voor de lunch. De zon scheen inmiddels volop en het was echt lekker warm. We aten een salade, ik vertelde Rose over m'n ochtend en we gingen in het gras liggen in Bryant Park, samen met nog 46194 New Yorkers.
Om kwart over twee was de verleiding groter dan groot om in het gras te blijven liggen maar toch liepen we naar school voor weer een paar uurtjes Engelse les. Ik had vandaag weer les van "Hiiiii-Hooooooow-are-Youuuu- Tooodaaaaaay-Hooooneyyyyy?"- Sarah. We lazen een verhaal, maakten een samenvatting, gingen discussiëren en luisteren naar iemand die van Extreme Sports houdt. Ik moest daar samen met de Ninja jongen over praten en die vroeg ineens of ik "Denie Bekkam" kende. Geen idee waar hij het overhad, maar uiteindelijk kwam ik erachter dat hij fan was van Nederlandse voetballers en Dennis Bergkamp bedoelde. Ik had nooit gedacht dat het mij nog zou overkomen dat ik met een man over voetbal ging praten. Hij kende Van Persie, Robben, Sneijder en ging zowat gillen toen ik Van der Sar noemde. Ook begon hij over het WK en dat Nederland tegen Japan moest (uhhh geeeeen idee?!) en dat Nederland had gewonnen en dat hij wilde dat hij ook in Nederland woonde met zoveel voetballers. Nog nooit heb ik zoveel woorden uit die jongen horen komen. Wat voetbal wel niet los maakt in de mens.
Na school wachtte ik beneden op Rose en Niki om te gaan dineren en kwam ik de Zwitser nog tegen. Rose, Niki en ik liepen even later richting de metro en kwamen langs Sabon waar ik absoluut naar binnen moest. Naast het Nederlandse kraanwater staat m'n Sabon-Scrub op nummer twee van wat ik mis. We lieten onze handen lekker scrubben en ik kocht een klein potje scrub. Ik voelde me weer helemaal gelukkig.
We gingen eten bij de Mexicaan, waar het ook meteen happy hour was en lekker druk. Na het eten nam ik de metro naar Times Square en Rose en Niki de andere kant op, naar hun appartement. Vanaf Times Square ben ik naar huis gaan lopen. De zon ging langzaam onder en de straten zagen er weer zo anders en mooi uit.
New York is bijzonder, waar je ook loopt in de stad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten