Ik kleedde me aan en ging weer op zoek naar het personeelscafetaria om daar te ontbijten. Ik vond het ‘’cafetaria’’ in één keer, dronk koffie en at een boterham met jam. Een steward (of receptionist, of front desk agent, net hoe je het noemen wilt), kwam bij me zitten en vroeg zich af waar mijn accent vandaan komt. Mijn eerste LA-missie is van mijn Nederlandse accent afkomen, want ik word op dit moment niet echt serieus genomen met dit accent. Maar deze collega was heel vriendelijk, werkt al jaren voor Hilton en is nog nooit in New York geweest. Wat ik wel weer leuk vond, want daar ben ik wel geweest en nu had ik hem tenminste wat te vertellen. Na een half uur ging hij weer aan de slag en liep ik terug naar m’n kamer om een lijstje te maken met boodschappen én de route naar de supermarkt uit te zoeken. Na een kwartiertje wandelen kwam ik bij Ralph’s. Dé supermarkt in Studio City. Ik liep de verschillende paden door en verbaasde me nogal over dat ongeveer ieder artikel in de aanbieding is. Koop je één beker yoghurt, kost deze $ 1,50. Koop je er 10 dan kosten ze nog maar $ 1,40 per stuk. Zulke aanbiedingen daar staan de schappen vol mee. Mensen lopen met twee karren, vol met 8 zakken chips, 10 dozen wasmiddel, 6 kilo appels, ik keek m’n ogen uit. Ik kocht een tube tandpasta (drie keer zo groot als in Nederland), shampoo en conditioner, een beker yoghurt en een bakje met watermeloen. Kom maar door vitamines!
Terug in het hotel ging ik even Skypen met m’n lievelingsnichtjes en liet ik hen gedeelten van het hotel zien, en de ongelooflijk blauwe lucht. Ik besloot daarna om weer naar het Hollywood Highland Center te gaan. Dat is een van de weinige dingen die per metro te bereiken zijn en waar het gezellig druk is. Ik nam de Cosmopolitan mee, kocht een Skinny Vanilla Latte en ging op het terras in de zon zitten. Een beetje mensen kijken, een beetje lezen en heel erg genieten. Keek ik naar links, dan zag ik het Hollywood-sign in de bergen. Blijft bijzonder.
Na een uurtje kwamen er mensen aan mijn tafeltje zitten, wat Nederlanders bleken te zijn. Hoe klein is de wereld?! Toen ik later weer met de metro naar het hotel ging, stapte er twee Nederlandse meisjes in. Zo gek, duizenden kilometers van Nederland vandaan, stappen er net in de coupé waar ik in zit twee Nederlandse meisjes in. Terug in mijn hotel nam ik een douche, ging nog even wat eten in het hotel, keek tv en ging naar m’n bed.
Zondagmorgen was ik alsnog niet verlost van m’n jetlag en weer om vijf uur ’s ochtends klaar wakker. Ik denk dat het hele probleem met die jetlag is dat ik niet op kan blijven tot een uur of tien ’s avonds maar om acht uur omval van de slaap en mezelf daar niet tegen verzet. Dus de volgende ochtend weer veel te vroeg wakker ben. Vanavond mag ik van mezelf niet eerder dan half tien gaan slapen. Ben benieuwd of ik dat ga redden.
In ieder geval was ik om 5 AM LA tijd aan het skypen met thuis en maakte daarna plannen voor die dag. Ik bedacht me dat ik al vijf dagen niet gesport had dus dat een bezoekje aan de Gym geen slecht idee was. Ik ging eerst even snel ontbijten, trok daarna m’n sport outfit aan waarna ik op zoek ging naar de Gym. Lopend door het hotel in mijn sportoutfit voelde ik mezelf nogal stoer en reuze sportief. En dat om half 10 's ochtends.
De Gym (ik vind dat zo’n leuk woord) stond vol met toestellen waar je enorme buik- of beenspieren van krijgt en drie loopbanden. Ik koos een loopband uit, eentje die verste weg van de spiegel stond. Ik weiger te zien hoe on-charmant ik eruit zie al rennend. Na vijf minuten op knopjes drukken kwam ik er achter hoe die hele loopband werktde praat en koos ik een uur durend programma met heuveltjes en platte stukken om te sprinten. De grootste grap was nog dat er een mogelijkheid was om tv te kijken en ik tijdens het rennen vijf afleveringen van Spongebob Squarepants kon bekijken. Halverwege mijnworkout kwam er een Amerikaan naast me rennen, een van het formaat xxxxl die met een snelheid van 1 kilometer per uur na 10 minuten bijna op de grond lag. Best slecht van mezelf, maar ik voelde me daardoor nog sportiever. Na een uur lag ik ook zo goed als op de grond en deed nog een cooling down van vijf minuten en toen was ik er klaar mee. ‘’You did a great work-out, girl!’’ Juichtte de Amerikaan mij toe vanaf z’n buikspierapparaat. We raakten aan de praat, hij was benieuwd wat ik als jonge vrouw hier in m’n eentje deed. Hij kwam uit North-Carolina en was hier voor business. Dat ik hier helemaal alleen was voor een nieuwe baan had hij veel respect voor. Hij vroeg waar ik de Superbowl ging kijken (uhh in het hotel?) en vroeg voor welk team ik was. En toen viel ik nogal door de mand want ik had geen idee tussen welke teams het ging. Hij kon er wel om lachen en wenste me veel succes de komende tijd. Hoe lief!
Na het sporten nam ik weer een douche, ging nog even Facetkmen en besloot (nadat Frank het idee had geopperd) dat ik wel naar de bioscoop kon gaan. Op internet zag ik dat er verschillende films draaiden, waarvan er geeneen mij bekend voorkwam. Behalve The Wolf of Wallstreet, maar die heb ik al gezien. Ik liep naar de lobby, nam daar de shuttle naar the Citywalk, bij de Universal Studio’s en liep even langs de verschillende winkels. Kwam er achter dat er zelfs een volledig Ben & Jerry restaurant is (Starbucks is zó niet meer the place to be). En zag bergen ‘’echte’’ Amerikanen. In de zin van, een kilo of 200 wegend. Om half drie begon de film, ik heb ‘’the awkward moment’’ uitgekozen en zat samen met nog vier andere mensen in de bioscoopzaal. Met 345 lege stoelen, ik heb ze even geteld. Maar desalniettemin was het een leuke film, lekker een feelgoodmovie en speelde zich af in New York. Ik bedacht me even dat ik op dit moment dichter bij New York ben dan bij Nederland en werd nog wat gelukkiger. Daarnaast is Chad Michael Murray niet meer m’n droomman. Maar heeft Zac Afron die plaats ingenomen. M’n nieuwe doel is om het aankomende jaar een Zac Afron look-o-like te vinden hier in LA. Of anders in de paar dagen die ik volgend jaar op m’n terugreis in New York ga doorbrengen. Maar daar ga ik nog niet aan denken. Ook werd ik er gelukkig van dat van de andere mensen die ook in de zaal zaten, er twee ook in hun eentje waren, Zo gek is het dus niet hier om alleen naar de bioscoop te gaan.
Toen de film afgelopen was liep ik terug naar het hotel en was zo gesloopt, ookal was het pas half zes, dat ik besloot om na het diner gewoon naar bed te gaan om te bloggen en daarna nog wat tv te kijken. Die hele Superbowl kon me nog even gestolen worden, die kijk ik volgend jaar wel als ik er iets van begrijp. Na drie regels getypt te hebben viel ik bijna in slaap en besloot om niet langer te vechten tegen die stomme jetlag maar gewoon te gaan slapen.
Met als gevolg dat ik vanmorgen om vier uur weer klaar wakker was. Wel acht uur lang achter elkaar doorgeslapen, maar gewoon veeel te vroeg wakker. Eigen schuld, dikke bult. Vanavond moet dat anders.
Vanmorgen was D-Day. Mijn allereerste werkdag, waar ik vijf uur de tijd voor had om me op voor te bereiden. Ik begon met wat whatsappberichtjes vanuit Nederland te beantwoorden, ging nog even Facetimen en trok om half acht nadat ik gedouched had m’n pak maar aan en ging naar beneden om te ontbijten.
Ik begon mijn eerste werkdag bij de afdeling Human Resources, Personeelszaken. De HR manager wachtte al op me en gaf mij eerst bergen met formulieren om in te vullen. Belastingpapieren, papieren van het Hilton en nog wat andere formulieren. Van de belasting begreep ik niets en kon ze mij ook niet echt helpen, want ze mocht officieel geen advies geven van de staat. Heel relax dus. Niet. De regels zijn hier in California nog strenger dan in andere staten vertelde de manager. Alle instanties proberen geld van je af te troggelen, op welke manier dan ook. Dit maakte dat ik me echt gelukkig voelde. Not. Uiteindelijk heeft ze me toch geholpen, nadat ik had gevraagd wat zij zou doen in mijn geval. Het werd mij weer eens duidelijk hoeveel regels er zijn voor Amerikanen en hoe blij je eigenlijk moet zijn in dit land wanneer je werk hebt. Of niet, want er zitten bergen papierwerk aan vast. De HR manager vertelde over de zorgverzekering die het Hilton aan medewerkers aan biedt die fulltime werken en ik vroeg haar naar Obama-care. Wat dat precies was. Obama-care is voor de mensen die geen verzekering hebben via hun werk. Zij krijgen dankzij Obama-Care de mogelijkheid om zich te verzekeren. Er zijn bedrijven die geen verzekering aanbieden, bedrijven als het Hilton en bijvoorbeeld Starbucks doen dat wel. Dat is waarom heel veel Amerikanen graag bij deze bedrijven willen werken. Omdat ze dan zichzelf en hun gezin (redelijke voordelig) kunnen verzekeren. Ik werd mij er weer even van bewust hoe goed wij het in Nederland hebben. En dat terwijl wij klagen over het eigen risico van € 350,00, dat hier $1200,00 is. In Nederland kan iedereen een zorgverzekering aanvragen naar zijn of haar wensen. In Amerika moet je het geluk hebben dat je bij een bedrijf werkt wat jou een verzekering aanbiedt, anders is het bijna niet te betalen om jezelf en je gezin te verzekeren.
Halverwege het invullen van de formulieren kwam er een andere nieuwe medewerker binnen die zijn formulieren ook moest invullen. De HR manager vertelde hem dat hij ook nachtdiensten moet werken (hij gaat werken in de F&B, het restaurantgedeelte). Hij vond dat niet erg, heeft thuis een vrouw en twee kinderen waaronder een baby en is gewend om nachten op te blijven. Hij kreeg ook z'n uurloon te horen. De eerste 90 dagen is dat de helft van z'n normale salaris. Wanneer hij na 90 dagen mag blijven, wordt zijn uurloon het normale salaris. Ik schrok daarvan, een man met een gezin die hier komt te werken verdient nog minder dan dat ik, 23-jarig meisje uit Nederland ga verdienen. Die eerste negentig dagen zijn een soort van proefperiode. Waarin je maar iets meer dan de helft van je salaris krijgt. Je moet er iets voor overhebben om te werken.. De HR manager vroeg hoe ik het hier had en ik vertelde dat ik niet zo goed wist wat ik allemaal moet regelen, ik moet nog een Social Security Number, een rijbewijs, een auto en vooral een appartement. Ze stelde me voor om morgen in plaats van te gaan werken een Social Security Number aan te vragen zodat ik over een week al m’n eerste salaris kan krijgen. Hier in the USA krijg je per twee weken betaald. Super relax! En ze vertelde dat ze zelf ook kamers verhuurd maar dat die op dit moment allemaal verhuurd zijn.
Wel gaat haar dochter over twee dagen voor vier maanden naar Parijs en kan ik misschien de auto van haar dochter gebruiken de eerste vier maanden, zodat ik in ieder geval een vervoersmiddel heb. Een auto is hier toch wel een must-have heb ik gemerkt. De HR manager vertelde ook hoe ze hier is gekomen. Als veertien jarig meisje is ze vanuit El Salvador naar Mexico gevlucht met haar broer en zus vanwege de oorlog. Later zijn haar ouders hier ook nog naar toe gekomen. Vanuit Mexico zijn ze naar LA verhuist. Zonder legale verblijfsvergunning, zonder werk en vooral zonder de Engelse taal te kennen. Het was een moeilijke periode, maar toen kwam Ronald Reagan aan de macht en kregen alle Amerikanen die voor 1983 naar Amerika zijn verhuist een verblijfsvergunning. En zij kwamen in 1982. Ze vertelde dat het een moeilijke periode was, maar dat ze nu zoveel heeft bereikt. Ze kan haar eigen kinderen alles geven wat ze willen, ze heeft een huis, ze kent de taal en ze heeft een baan. Pas als je helemaal op jezelf aangewezen bent en ergens komt waar niemand je kent, leer je te leven en te overleven. Vanaf dat moment kan het alleen maar beter gaan.
Het was een bijzonder gesprek, waar ik heel even bijna emotioneel van werd. Ergens herken ik mezelf wel een beetje in haar. Ik ken hier in LA ook niemand, ik ben hier volledig op mezelf aangewezen en moet hier mijn eigen leventje helemaal inrichten. Het enige voordeel is dat ik de taal ken. Maar verder weet ik niks en ben ik afhankelijk van mezelf en van de mensen die mij willen helpen.
Om een appartement te vinden heb ik op facebook een bericht geplaatst op de pagina van ‘’dutchies in LA’’. Via mijn bericht ontving ik een berichtje van een ander meisje dat hier ook in LA zit, en bij het Hilton vlakbij LAX (het vliegveld) werkt. Met haar kon ik even ervaringen uitwisselen en het was zo fijn om met iemand te praten die in hetzelfde schuitje zit. Iemand die hier ook aankwam en bijna niemand kende. Die ook opzoek moest naar een auto, een appartement en een sociaal leven. Ik ben niet helemaal alleen hier in deze enorme stad. Vrijdag is er een borrel met allemaal meiden uit LA en daar wil ik eigenlijk heel graag heen. Het nadeel is dat het in Santa Monica is, 30 auto-minuten van StudioCity en 2 OV-uren vanaf hier. Het openbaar vervoer is zo dramatisch hier. Het is niet voor niets dat iedereen hier een auto heeft. Ik denk dat ik lekker decadent voor een taxi kies zodat ik toch veilig van en naar Santa Monica gebracht kan worden. In een sociaal leven moet je nou eenmaal investeren..
Daarnaast reageerde er een andere jonge vrouw, ook oorspronkelijk uit Nederland, die mij graag aan een appartement wil helpen. Zij heeft op haar Facebook een oproep geplaatst, voor mensen in haar netwerk die misschien nog iets weten. Zo fijn dat er mensen zijn hier die mij willen helpen.
Emma gaf mij het handboek voor medewerkers wat ik door mocht lezen. Er werken hier in totaal bijna 500 mensen, Emma is samen met de HR-director het aanspreekpunt voor al deze mensen. In het handboek las ik dat alleen de medewerkers die als fulltime medewerker staan ingeschreven, 5 vakantiedagen per jaar krijgen. Hoe meer jaren je bij dit bedrijf werkt, hoe meer vakantie-uren je krijgt. Dat is mede een reden waarom mensen lang bij hetzelfde bedrijf blijven werken hier in the USA. Ik vertelde Emma dat we in Nederland gemiddeld 25 vakantiedagen per jaar krijgen. Ze viel zowat flauw. Daarnaast werken ze hier met een punten systeem. Bij iedere misstap die je hier begaat, denk aan te laat komen zonder het te melden, te laat komen en het wel melden, je pauze niet klokken tot aan klachten van gasten over jou, ontvang je punten. Iedere misstap staat voor een aantal punten. Bij zoveel punten heb je een persoonlijk gesprek, bij nog meer punten moet je in training (hoe Amerikaans!), ontvang je nog meer punten, dan krijg je een waarschuwing en bij een bepaald aantal punten word je ontslagen. Wat een systeem!
Omdat Emma Annerieke niet uit kan spreken, heeft ze me omgedoopt tot Anne (spreek; Annie). Ik heb vandaag ook mijn naamkaartje gekregen met Anne – Netherlands erop. En een badge waarop staat; In training to better serve you. En dat vind ik eigenlijk best gaaf. Zodra ik me meer comfortable voel met het hotel en het meeste denk te weten, mag ik die badge afdoen.
Langzamerhand krijg ik steeds meer respect voor de mensen die hier wonen en werken. En ben ik absoluut van mening dat we het in Nederland nog niet zo slecht hebben.
Morgen ga ik naar het Social Security Office om een burger service nummer aan te vragen, naar de GMV om een id-kaartaan te vragen zodat ik m’n rijbewijs kan halen, naar de bank om een bankrekening te openen en naar een telefoonwinkel om een Amerikaans telefoonnummer aan te vragen. Heel veel te doen dus.
Op dit moment zit ik de lounge van het hotel, samen met nog wat andere mensen die hun eigen gang gaan. Ik schrijf m’n blog met naast me een groot glas wijn, wat nootjes en het Hilton teammember Handbook. Een dame achter de piano vraagt waar ik vandaan kom en speelt een nummer van The Beatles.
When I find myself in times of trouble, Mother Mary comes to me. Speaking words of wisdom, let it be, let it be...
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderen