Nadat ik mijzelf net drie schouderklopjes heb gegeven, zit ik nu bij de Starbucks op de Citywalk (vlakbij de studio’s ja), met m’n laptop op het terras deze blog te schrijven. Met trots kan ik namelijk zeggen dat ik het in precies 15 dagen voor elkaar heb gekregen om een appartement te vinden dat volledig naar mijn wens is én een rode Ferrari heb gevonden en ik dus voor 100% onafhankelijk ben sinds drie uur geleden. Een heerlijk gevoel.
Een iets minder goed gevoel voor mijn bankrekening, want ondanks dat het een rode auto is, is het niet een echte Ferrari maar een Hyundai. Maar toch, het is net even een andere uitgave dan een Skinny Vanilla Latte bij de Starbucks.
De afgelopen week heb ik iedere ochtend van 5.45 AM tot 2.15 PM gewerkt. Veel te vroeg wanneer je net van je jetlag af bent, maar het was wel fijn dat ik iedere middag vanaf kwart over twee vrij was en dingen kon regelen. En van de zon kon genieten. De temperatuur hier is waanzinnig, vandaag rond de 26 graden, volop zon, en zelfs om zeven uur ’s avonds is het lekker om buiten te zitten. Het geeft mij een beetje een vakantie gevoel, maar misschien komt dat ook omdat ik in het hotel slaap. In ieder geval bestonden mijn dagen de afgelopen tijd uit opstaan om 5 uur, douchen, ontbijten en werken. In mijn pauzes probeerde ik zoveel mogelijk berichtjes uit Nederland te beantwoorden, m’n mail te checken en te socializen met collega’s. Degene die dus al een dag of drie wachten op een reactie, vat het vooral niet persoonlijk op.
Wanneer ik klaar was met werken was het meestal bijna half drie en bedtijd in Nederland. Ik kleedde me snel om en ging of op auto jacht, acteren in een videoclip, of socializen met Veronica, een van de Nederlandse meiden die ik op de borrel heb ontmoet vorige week. Ik ging rond half negen weer naar bed. Terwijl iedereen in Nederland om 10 uur ’s avonds mijn tijd juist weer wakker werd. Ik heb een beetje het gevoel dat ik om het Nederlandse leventje heen draaide met deze werkdagen. Maar er is hoop, volgende week maandag en dinsdag heb ik een introductie van half negen tot vijf. Twee dagen lang alles leren over meneer Conrad Hilton, over het Hotel en volledig Hilton-minded worden. De overige drie dagen moet ik er één op de Human Resources afdeling werken en twee bij PBX. Daarna ben ik geslaagd voor mij PBX-training en mag ik naar de volgende afdeling. Housekeepingof Front-Office, dat is nog even onbekend.
Vanaf afgelopen maandag vonden mijn collega’s dat ik wel voldoende kennis had om zelf de telefoon op te nemen. Ikzelf was daar nog niet volledig van overtuigd, ik ken drie kwart van de collega’s nog niet wanneer ik moet doorverbinden. Ik ken het hotel nog niet. Ik ken de Amerikaanse gebruiken nog niet. Het is allemaal zo anders. Vanaf afgelopen maandag klonk er een ‘’Goodmorning, thank you for calling the Hilton Universal, this is Anne, how may I assist you?’’ door de telefoon. Omdat drie kwart van de Amerikanen zo snel praat dat het niet te verstaan is en de andere kwart van de bellers een accent heeft dat ook niet te verstaan is, was het nogal een uitdaging. Gelukkig luisterde m’n trainster wel mee en hielp ze me met doorverbinden en met vragen beantwoorden. Het hele doorverbinden is ook nog wel een issue. Ondanks dat ik ieder telefoontje zo goed als mag doorverbinden naar een andere afdeling, is de telefoon waarmee je doorverbind niet echt een kleine telefoon. De telefoon waar ze mee werken is er niet een met 10 knopjes met nummer en een paar knoppen om door te verbinden. Die telefoon bestaat uit zo’n 40 verschillende knoppen. Daarnaast moet je voornamelijk doorverbinden naar extensions van vijf nummers. Het interne telefoonboek is dan ook mijn nieuwe bijbel geworden.
Ik moest ook erg wennen aan de manier waarop ze hier met de gasten spreken. Zo zei ik steeds ‘’a pleasure’’ maar moest dat ‘’my pleasure’’ zijn. Mijn stopwoordje was ‘’well’’ maar dat is te informeel dus verboden. Ik zeg al jaren wanneer ik Engels praat aan de telefoon ‘’let me transfer you’’, dat is fout en moet ‘’let me connect you with’’ zijn. Net van die kleine details die ik moest afleren en aanleren. Daarnaast worden de wake-up calls ook persoonlijk gedaan. Iedere gast die een wake-up call wilt, wordt ’s ochtends netjes gebeld. ‘’Goodmorning mr. K, this is Anne, your hoteloperator withyour 7 AM wake-up call, today’s weather will be a high of 88degrees, is there anything else I can assist you with, mr. K?Thank you and have a great day, mr. K!’’ Niet moeilijk, maar het moet snel en vriendelijk en in correct engels.
Verder werk ik ook de hele checklist af, iedere shift heeft een eigen checklist en aan de hand van die checklist weet je welke dingen je allemaal moet doen. Pakketjes controleren en de gast bellen dat er een pakket is binnengekomen. Klachten over kamers zoals bijvoorbeeld een verstopte wc of tv die het niet doet doorgeven aan de Engineers met de walkie-talkie (‘’PBX to EOD this is Anne’’). Daarnaast moet ik de regcards controleren. Na drie dagen kwam ik erachter dat ze met regcards de registration-cards bedoelen. En zo zijn er nog wel meer dingen die ik niet wist, en woorden die ik niet kende. Zoals dat Bucks dollars zijn. Ik dacht dat ze daar altijd wat anders mee bedoelden.
Dat ik veel meer verantwoordelijkheid kreeg de afgelopen week was wel even lastig af en toe. Mijn perfectionistische ik wil eigenlijk alles net zo goed doen als mijn trainster die hier al acht jaar werkt. En dat gaat natuurlijk niet. Verder was ik bang dat mijn Engels niet toereikend genoeg was, of dat ze mij helemaal niet aardig vonden. Daarnaast kreeg ik ook vanaf deze week training in het reserveringssysteem en zat ik steeds een paar uur per dag alleen achter de computer in een kamertje opdrachten te maken, wat ook niet een erg positieve bijdrage leverde aan mijn humeur.
Maar I’ll survive! Mijn trainster is tevreden (vorig jaar deed een trainee drie maanden over de PBX-afdeling..), de trainingsmanager vindt dat ik het goed doe en de RoomsDivisionmanager is ook happy. ‘’Je bent professioneel en je straalt veel positiviteit uit op de manier waarop je door dit hotel loopt.’’ En daarmee moet ik het onzekere gevoel maar even van mij af zetten.
Dinsdag was mijn allerliefste broertje jarig en was het eerste ‘’hoogtepunt’’ thuis waar ik niet bij was. Even een gek idee.Voor de lunch belde de Human Resources manager dat er post was gekomen voor mij. Mijn Social Security Number.Eindelijk ben ik een legale werknemer. Eindelijk kan ik mijn salaris gestort krijgen en eindelijk kan ik mijn rijbewijs gaan halen. Mijn eigen persoonlijke hoogtepunt. Daarnaast was er nog een brief van mijn en oom en tante. Super leuk om post te krijgen! (Hint, hint).
Dinsdagmiddag liep ik na mijn werk naar de metro en ging naar het Hollywood Highland center. Toen ik over straat liep kwamen er twee mannen en een vrouw op me af of ik Martin Garrix ken. Zij waren bezig met de clip maken voor zijn nieuwe nummer Helicopter dat volgende week uitkomt. En ze zochten figuranten. Nou kan ik het ‘’Helikopter-dansje’’ van de Gebroeders Ko helemaal uit m’n hoofd en was deze rol mij dus op m’n lijf geschreven. Al klinkt het allemaal veel waanzinniger dan het is, het enige wat ik moest doen was midden op straat gaan dansen en met m’n sjaal rondjes gaan zwaaien. Daarvan komt drie seconden in de clip. Of helemaal niks. Ik ben in ieder geval benieuwd volgende week en het was best leuk om mee te maken. Midden op straat, met allemaal publiek erom heen en aan het einde mocht ik nog even een (wurg-)contract tekenen van vier a4-tjes.
Woensdagmiddag had ik met Veronica afgesproken. Heerlijk om even Nederlands te kunnen praten met iemand die hier ook woont, die een beetje hetzelfde meemaakt en die ook nog maar weinig mensen kent. Ze heeft mij haar waanzinnige appartement laten zien, vlakbij de Walk of Fame en we hebben lekker koffie gedronken.
Gisteren na mijn werk ging ik op weg naar de auto-dealerwaar de vorige trainee haar auto ook heeft gekocht. De man die daar werkt is weer een vriend van haar dus dat maakte het voor mij enigszins betrouwbaar. In een stad waar iedereen auto rijdt en er op iedere hoek auto’s worden verkocht is het best lastig om uit te zoeken welke dealer betrouwbaar is en waar je uberhaupt moet beginnen met een autozoektocht. Dus vol goede moed ging ik op weg naar Alfredo om auto’s te bekijken.
Omdat er gisteren geen tijd was om proefritten te maken, zat ik vanmiddag weer in de bus op weg naar Alfredo. Ik maakte twee proefritten, koos uiteindelijk voor de rode Hyundaifamilycar en kreeg met zielig kijken nog wat dollars van de prijs af.
Morgen ga ik verhuizen, een internetbox ophalen bij AT&T, naar Ikea om beddengoed en wat handdoeken etcetera te kopen en dan schrijf ik morgenavond als het goed is een nieuwe blog vanaf het balkon bij m’n nieuwe huis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten