"Turn left instead of right!"

Heel soms zijn dingen meant to be. Bijvoorbeeld dat een collega van de Sales-afdeling een appartement heeft staan in haar tuin. Die net weer vrijgekomen is omdat de vorige huurder terug is naar Japan. Dat de Sales-collega dit tegen een andere collega zegt die weer bedenkt dat een collega van de afdeling waar ik nu werk daar misschien wel interesse in heeft. De collega van mijn afdeling heeft er geen interesse in, want voor een heel gezin is het net iets te klein. Zij begon na te denken en dacht aan mij. En zo zat ik vrijdagavond om vijf uur bij de Sales-collega in de auto op weg naar haar huis om het appartement te bekijken.

Het staat in Burbank, een goede en nette wijk in LA waar ook enkele celebs wonen. Het staat aan een grote brede straat met echte Amerikaanse huizen en via de poortdeur komt je bij een trap. Die ga je op en dan kom je op een soort balkon terecht. Loop je het appartement binnen, dan sta je meteen in de woonkamer, met een koelkast en keuken. Naast de keuken is een deur naar de slaapkamer. Waar al een bed en een kast staat. Aan de andere kant is nog een deur en daar is de badkamer met een wastafel, wc en douche. Perfect!

En zo had ik vrijdagmiddag ineens een appartement, ookal is het officiële contract nog niet getekend. Maar het voelt goeden ik ben weer een beetje opgelucht. Nu hoef ik ook geen nachtmerries meer te hebben waarbij ik over zes maanden nog steeds in het hotel slaap. In het hotel slapen is geen ramp, m’n kamer  is groot, ik heb twee mega bedden, een heerlijke douche, maar dat ik op m’n werk woon breekt mij een beetje op. Ondanks dat ik hier pas 1,5 week ben. Het probleem is, inmiddels leer ik steeds meer collega’s kennen. Zij herkennen mij weer. Wat dus betekent dat alles wat ik hier doe in m’n vrije tijd, iedereen ziet dat. Loop ik naar de gym, dan ziet iedereen dat. Sta ik buiten het hotel te wachten om opgehaald te worden, dan zien de conciërges dat. Ga ik in de bar zitten, dan word ik bedient door m’n eigen collega’s. Maar ik ga niet zeuren, onder een brug slapen is erger. Maar het is wel fijn dat ik een appartement heb gevonden. Ik kijk er al naar uit om het in te richten en het mijn eigen huisje te maken.

Vrijdagochtend werd ik een paar minuten voor de wekker wakker en ging vrolijk onder de douche staan. Ik deed m’n pak aan, ging nog even Skypen en liep om kwart voor acht naar beneden om te ontbijten. Stipt acht uur zat ik achter m’n bureau om weer ingewerkt te worden op de PBX afdeling. Langzaamaan leer ik de werkwijzen kennen, weet ik hoe ze bepaalde dingen doen en vooral waarom ze die dingen doen.  Ook werd mij weer duidelijk hoe anders mensen hier met elkaar om gaan en hoe slecht de verzekeringen hier geregeld zijn. Een collega is opgevoed door zijn opa en oma en vorige week is zijn oma overleden. Om steun te betuigen ging een manager langs medewerkers met een kaart, waar iedereen iets in schreef. Opzich niets vreemds en ik vond het juist wel heel aardig dat ze een kaart schreven voor hem. Tot er een tweede envelop kwam waar geld in verzameld werd voor de begrafenis. Blijkbaar had de oma van die collega geen begrafenis verzekering. En de familie ook niet. Vandaar dat mijn collega’s geld inzamelen om een bijdrage te leveren aan de kosten voor de begrafenis. Best lief en het laat zien dat iedereen hier wel begaan is met elkaar. Het laat ook wel weer zien hoe goed wij het eigenlijk hebben in Nederland.

Aan het einde van de dag had ik een gesprek met mij manager over mijn voortgang, over de vragen die ik eventueel heb en over hoe het mij gaat. Omdat er vorig jaar een paar strubbelingen waren met een trainee, willen ze dat dit jaar voorkomen door iedere week een evaluatiegesprek te houden. Daarnaast moet ik ook iedere dag een formulier invullen over wat ik geleerd heb die dag, wat ik graag wil leren en waar ik hulp bij nodig heb.  

Vrijdagavond, nadat ik mijn nieuwe appartement had bekeken,werd ik om zeven uur opgehaald door een van de meiden uit Nederland waarmee ik samen naar Santa Monica ging voor de borrel van ‘’Dutchies in LA’’. Een groep meiden/vrouwen die in LA wonen en iedere maand borrelen. In het kader van, ik-moet-nieuwe-vrienden-zoeken-en-heb-zin-in-gezelligheid, had ik op facebook een oproep geplaatst of er ook mensen vanuit Universal City de kant van Santa Monica op gingen. Uiteindelijk reageerde er iemand en samen met haar ging ik naar de borrel. De borrel was gezellig, heel leuk om Nederlanders te ontmoeten hier en vooral om al de verschillende verhalen te horen van hoe iedereen hier gekomen is. Met of zonder man, met of zonder baan, met of zonder kinderen, voor een half jaar of voor de rest van hun leven. De een is hier omdat haar man een goede baan heeft gevonden, de ander werkt in de mode-business, weer een ander woont weer bijna naast de Kardashians en de vrouw waar ik mee meereed heeft eerst in San Fransisco gewoond en woont nu hier.

Gistere was een dag vol eerste keren. Ik liep om negen uur al in de supermarkt op zoek naar flessen water, een schrijfblok, een kleine zak chips, met de nadruk op klein. Onvindbaar natuurlijk. Ik kocht tien yoghurtjes, want dat is goedkoper met m’n Ralph’s membercard, kocht wat appels en ander fruit en liep naar de kassa. Het is hier heel normaal dat je je eigen tassen meebrengt naar de supermarkt. Wat ik natuurlijk niet wist dus ik moest 10 cent betalen voor een papieren tas. Die halverwege m’n wandeling naar het hotel door midden scheurde. Hoe ik uiteindelijk met al m’n boodschappen aankwam bij het hotel, daar praat ik verder niet over. Al kan ik gedeeltelijk de ‘’aardbeving’’ de schuld geven. Want toen ik over slaat liep was het heel even alsof er wat schoktte. Ik dacht dat het aan mij lag, dat ik het me in had gebeeld. Maar toen ik later op de site van de LATimes las dat er een kleine aardbeving was geweest, wist ik dat dat het was wat ik voelde.

Om elf uur had ik afgesproken met een man die al tien jaar in LA woont. Ik ken hem via m’n oom en tante die een bed enbreakfast op La Palma hebben. Hun eerste gast via AirBnB(een boekingssite) was een man genaamd Russel en die komt uit LA. Ik kreeg zijn e-mail adres en heb hem een tijdje geleden al gecontact over mijn zoektocht naar een appartement, een auto en nog meer tips. Hij vroeg zijn vriend Steve om advies en na een aantal keer heen en weer mailen sprak ik met Steve af om te gaan lunchen zaterdag. Natuurlijk nadat ik hem volledig had opgezocht op Linkedin, Facebook, Twitter en Airbnb. Afspreken met vreemden moet je veilig doen. Hij gaf zelf al al zijn contactgegevens en voor de zekerheid stuurde ik die nog even door naar m’n ouders. Misschien iets te overdreven, maar ik ben inmiddels al 58 keer gewaarschuwd voor alle ‘’weirdo’s’’ die in LA wonen. 

Steve was gelukkig volledig te vertrouwen, nam me mee naar een vegetarisch restaurant, waar ik erg lekker gegeten heb. Vegetarische taco’s en een salade met quinoa. Lekker healthy. Steve vertelde over LA, over de omgeving, over do’s anddon’ts en om een uur of één namen we afscheid en was ik klaar voor plan twee van vandaag. Een bankrekening en een Amerikaans telefoonnummer.

Allereerst  nam ik de metro naar Hollywood, twee haltes verder, waar ik naar de Chase bank ging. Bij de bank werd ik welkom geheten en zodra ik aangaf een nieuw account te willen werd ik behandeld als een soort queen. Ik kreeg meteen koffie met een koekje en werd na twee minuten opgehaald en meegenomen door m’n ‘’personal banker’’ Vinny (niet lachen om die naam, niet lachen). Ik vertelde dat ik een nieuw account wilde, maar nog geen Social Security nummer had. Hij moest eerst het een en ander uitzoeken, kwam met een passend bankaccount en vroeg of ik aan papersaving wilde doen. Oftewel, of ik e-mails wil  ontvangen van de bank in plaats van brieven per post. Natuurlijk wil ik dat. Om akkoord te geven moest ik zes A4-tjes ondertekenen, dat dan weer wel.Vinny legde vanalles uit over Direct Deposit (dat ik mijn salaris elke twee weken meteen op m’n bankrekening krijgen gestort in plaats van dat ik iedere twee weken een cheque moet halen). Hij vertelde over rood staan, dat wanneer je ’sochtends 50 euro wil pinnen en er maar 40 opstaat, dat je dan gewoon kan pinnen. Maar wel die zelfde dag naar de bank moet gaan om geld op je rekening te storten. Doe je dit niet, dan moet je 35 dollar betalen. Een beetje apart, dus dat hoefde ik niet. Ik ga er niet vanuit dat ik hier rood kom te staan, lang leve de creditcard voor noodgevallen. Na twee uur kletsen metVinny wenste hij mij een ‘’Wonderfull Experience’’ bij Chase en beloofde hij me iedere maand te bellen om door te nemen hoe ik het bankieren bij Chase ervaar. Alsof ik een rekening heb geopend om er miljoenen op te storten.. Was het maar zo’n feest.

Daarna ging ik door naar T-mobile, mijn collega’s raadden deze provider aan voor een Amerikaans nummer. Ik legde mijn situatie uit, kreeg een prepaid abonnement aangeboden, betaalde en was meteen online. Beter kon niet.

Op de terugweg ging ik bij Starbucks zitten waar ik probeerde mijn Whatsapp te fatsoeneren. Ik zag alleen nog maar nummers en van geen enkel contact een naam. Lekker irritant. Na een uur was m’n batterij leeg en ging ik terug naar het hotel. Voor de metro moest ik even stoppen, want daar was net een demonstratie begonnen. Een demonstratie tegen geweld en de staat en het had iets te maken met Kelly Thomas, een dakloze die een tijdje terug is overleden door geweld van de politie. Er stonden camera ploegen bij, er was overal politie en terug in het hotel zag ik op het NBC-nieuws een item over de demonstratie. Leuk om dat meegemaakt te hebben en het later terug te zien op tv. Even later stuurde ik m’n collega waar ik mijn appartement van huur een berichtje dat ik een telefoonnummer heb en een bankaccount. Ze vroeg of ik prepaid had van AT&T, want dat is de enige provider die goed bereik heeft bij haar in de buurt. Die had ik niet, dus kon ik vandaag weer terug. Een kleine teleurstelling, ik was zo trots dat ik alweer twee dingen had geregeld, dat ik ervan baalde om vandaag weer terug te moeten naar T-mobile en een abonnement te moeten regelen bij AT&T. Ik ging even facetimen met een van m'n nichtjes en nadat ik gegeten had besloot ik om maar op m’n kamer tv te gaan kijken en rond een uur of tien viel ik slaap.

Vanmorgen was ik vroeg wakker en ging even Facetimen met m’n ouders. We kletsen over vanalles en nog wat en het is toch wel gek dat ik helemaal hier zit en in Ermelo iedereen gewoon nog steeds hetzelfde doet als toen ik 1,5 week geleden daar nog was. Op dit moment besef ik ook nog niet helemaal dat ik een jaar weg ben en pas in 2015 terug kom. Misschien komt dat omdat ik nog in de ‘’overlevingsmodus’’ zit. Ik moet nog zo ongelooflijk veel regelen, en er komen zoveel nieuwe dingen op mijn pad tijdens mijn werk, dat ik eigenlijk weinig tijd heb om te beseffen dat ik hier de komende twaalf maanden ben. Vanochtend betrapte m’n moeder mij erop dat ik voor het eerst zei; ‘’Nu ik hier woon’’. In plaats van nu ik hier ben of nu ik hier zit. Misschien onbewust wordt het hier toch wat meer mijn thuis, hier in LA. Ik denk wanneer ik straks mijn appartement aan het inrichten ben en helemaal gesetteld ben en alle belangrijke dingen heb geregeld, dat ik dan tijd heb om te beseffen dat ik hier een leven moet opbouwen en het komende jaar Californië (of Cali, zoals "wij locals" het noemen) mijn thuis mag noemen.

Op internet zag ik dat de AT&T winkel om 10 uur open ging en T-mobile pas om 11, dus ging ik eerst naar AT&T lopen. Met de nadruk op lopen, want het was een wandeltocht van een half uur. Aangekomen bij AT&T bleek dat de winkel pas om 11 uur open ging. Ik liep naar een koffietent aan de overkant en met een Vanilla-Latte zat ik buiten op het terras mensen te bekijken. Mensen die naar de sportschool gingen, mensen die in hun auto op weg waren naar werk of naar een kerk. Ik zag een zwerver, een paar verliefde stelletjes en een aantal mensen die hun chihuahua aan het uitlaten waren.

Stipt elf uur stond ik voor de deur van AT&T en werd ik geholpen door Frank, ik zei het al, sommige dingen zijn ‘’meant to be’’. Ik vertelde de jongen mijn verhaal, dat ik een nieuwe prepaidkaart nodig heb en dat ik een internet aansluiting voor in mijn appartement nodig heb. Hij vroeg waar ik vandaan kwam, vond mijn Engels goed (note to myself; ik moet me niet zo druk maken over mijn Engels en er niet onzeker over zijn) en na een uur kletsen met hem, een collega en nog een andere klant, toevallig ook een ‘’trainee’’, had ik voor de tweede keer in 24 uur een nieuw mobiel nummer.

Ik nam weer de metro naar Hollywood, op weg naar T-Mobile en regelde dat mijn andere nummer stop werd gezet. Daarna ging ik weer terug naar m’n hotel om mijn telefoon op te laden. Ik pakte na een uur weer mijn tas met de aantekeningen die afgelopen week tijdens mijn werk had gemaakt en nam ook mijn nieuwe schrijfblok mee. Ik was van plan om naar een park te gaan maar omdat de ingang die ik wilde nemen gesloten was en de andere ingang ongeveer 21 kilometer verderop was, liep ik naar het Hollywood Highland Center. Daar waar je een supermooi uitzicht naar het Hollywood signhebt. De Walk of Fame in Hollywood doet mij niet zoveel, dat heb ik inmiddels al wel gezien. Maar het Hollywood-sign heeft voor mijn gevoel iets magisch. Wanneer ik op een terras zit met uitzicht naar het Hollywood-sign en bezig ben, met in dit geval, het overschrijven van mijn aantekeningen, dan besef ik mij maar weer eens dat ik in Los Angeles ben. In de USA. In een stad waar iedereen doet wat hij wilt. Waar iedereen aantrekt wat hij wilt. En waar iedereen zegt wat hij wilt. En waar iedereen zijn grootste dromen naleeft. Dan Brown zei in College-tour;  ‘’Take a left turn instead of a right turn.’’ En dat is hoe ik mij hier een beetje voel op dit moment. Weg van al het vertrouwde om mij heen. Op zoek naar nieuwe mensen en nieuwe ervaringen. Het is niet altijd heel makkelijk om hier alleen te zijn. Maar met het idee dat ik niets te verliezen heb en ‘’let's kick some ass’’ in mijn achterhoofd, red ik het hier wel!