Woensdagochtend na twee dagen Hilton Oriëntatie training, begon ik weer op de PBX-afdeling, de telefooncentrale. Ik werd ’s ochtends begroet door de manager met een knipoog en een; ‘’Ah, eindelijk is ze weer eens aan het werk!’’ En ging vol goede moed aan de slag. Ik begin het hospitality-engels steeds meer te beheren en ik word ook steeds zekerder van mezelf. Ik neem de telefoon niet eens meer op met zenuwen in m’n buik. Daarnaast is het leuke van de twee dagen training dat ik twintig collega’s veel beter heb leren kennen. In de kantine is er nu altijd wel iemand die ik ken waarbij ik aan tafel kan aanschuiven. Loop ik door de parkeergarage, kom ik altijd wel iemand tegen die ik herken. En tegen de collega’s die ik niet ken blijf ik gewoon ‘’Hai, how are you?’’ zeggen. Langzaam maar zeker begin ik daar ook goed in te worden. Woensdagmiddag werkte ik op de Human Resources afdeling, persineelszaken. Ze hadden daar hulp nodig met het bijwerken van dossiers van de medewerkers en ik moest stapels papierwerk kopieren. Weer eens wat anders, ook al is het niet het meest uitdagende werk.
Nog steeds ben ik ongelooflijk blij met mijn eigen huisje en mijn auto. Zo erg zelfs, dat ik het op m’n werk van de daken schreeuw en m’n collega’s niet meer vragen hoe het met mij gaat, maar hoe het met mijn rode auto gaat. Al heeft m’n auto mij wel even in de steek gelaten afgelopen woensdag. Toen ik woensdag om half zes klaar was met werken, reed ik naar huis. Ik trok andere kleren aan en ging weer door naar Veronica, die in de Hollywood Hills woont. Ik parkeerde mijn auto in haar straat, wat zowaar in één keer goed ging. Die ene inparleerles die ik in Nederland nog heb gehad, is toch niet helemaal voor niks geweest.
We liepen naar het Highland Center en gingen pizza eten. Gezellig en vooral erg lekker, ikkoos maar weer oud vertrouwd voor mijn lievelingspizza Hawaii. Toen ik weer parkeerde bij mijn huis kreeg ik de achterlampen niet meer uit. Ik barstte bijna in tranen uit, sprak mezelf even goed toe en belde toen om half tien ’s avonds de autodealer. De lampen de hele nacht aan laten staan was ook geen goed plan, en hij heeft niet voor niks gezegd, ‘’bel me als er iets met je auto is.’’ Hij kwam langs en lag om tien uur zo goed als in m’n auto omdat er blijkbaar iets met de remlichten was. Eind goed al goed, een uur later kon ik weer naar binnen, nadat de autodealer had beloofd dat er vanaf nu geen gekke dingen meer zouden gebeuren. En dat we binnenkort toch écht wat moeten gaan drinken. Dat zien we nog wel.
Donderdag had ik mijn eerste avond dienst tot half elf. Dat betekende dat ik tot twee uur ’s middags mezelf moest vermaken. Ik bleef in bed liggen tot een uur of half negen en besloot om na m’n ontbijt naar een park te gaan. Nadat ik er één van de acht had uitgekozen, bleek dat net het park te zijn dat dicht was en gerenoveerd werd, dus kon ik weer omdraaien. Toen ging ik maar op weg naar Barnes & Noble, dé boekhandel. Achterin de boekhandel zit een café met Starbucks coffee en de allerlekkerste banana-bread-muffins ever. Het zit er vol met mensen die op hun laptop werken of die huiswerk maken, of mensen die gewoon aan het lezen zijn. Een superfijne sfeer en ik vind het fijner om daar te zitten en te werken op m’n laptop dan alleen in mijn huis. Alleen is ook maar zo alleen. Ik ging even met Frank skypen en plannen maken voor onze Las Vegas-trip en we kletsen over van alles en nog wat. Om één uur at ik even wat thuis, praatte nog even met Nederland en ging daarna richting het hotel.
Een avondshift is toch wel heel anders dan een ochtendshift. De taken zijn anders, de telefoontjes zijn anders. En ik moest bergen met wake-upcalls klaar zetten. Om half elf was ik klaar met werken en toen iedereen in Nederland uit zijn bed kwam en ging werken, dook ik mijn bed in.
Vrijdag begon ik pas om tien uur, heerlijke tijd! En had mijn evaluatie met de PBX-trainer. Dat was gelukkig een goed gesprek en ik ben geslaagd voor mijn training op deze afdeling. Aankomende week werk ik er nog wel, maar dan word ik ingeroosterd als volledig medewerkster, dus draai ik zelf diensten.
Best een verantwoordelijkheid, maar ik zie het wel als een mega uitdaging. En met een beetje geluk mag ik daarna naar de Front Office voor een maand of drie. Vrijdagmiddag hielp ik weer op de HR-afdeling. Nadat ik mijn loonstrook had opgehaald bij de security, want het was Payday! Het salaris wordt hier per twee weken gestort, en vrijdag was mijn allereerste uitbetaling. Ik tekende voor ontvangst van mijn loonstrookje en opende de envelop snel op de wc. Even bekijken hoeveel Vanilla Latte’s ik weer kon kopen. Toen ik de app op mijn telefoon opende van de Chase bank zag ik dat het geld nog niet was gestort en werd ik natuurlijk lichtelijk nerveus. Vooral nadat de HR-manager naar mij toe kwam met een terugbelbericht, want de bank had voor mij gebeld.
Ik belde terug, en er werd natuurlijk niet opgenomen, waardoor ik nog meer stress kreeg. Zal je net zien dat het weer eens niet goed is gegaan met mijn salaris en mijn bankaccount. Na nog eens drie keer bellen nam Vinnie, m’n personal banker, eindelijk op. Zijn enige vraag was of ik het naar mijn zin had bij de Chase-bank.
Ik vroeg hem hoe het kon dat ik het geld nog niet had, hij vond het redelijk vreemd want het zou er meteen al op moeten staan. Dus adviseerde hij om naar de Financiële administratie van het hotel te gaan. Voor ik dat deed bekeek ik nogmaals mijn loonstrook en kwam erachter dat er ook een cheque in mijn envelop zat. Met daarop het salaris-bedrag volledig uitgeschreven. Mijn eerste missie vrijdagavond was uitvinden hoe ik het geld van die cheque op mijn bankaccount kreeg. Best gek, in zo’n land als Amerika. Waar alles wat maar met computers te maken heeft wordt uitgevonden, werken ze nog met cheque’s. Ik googlede wat en probeerde met de Chase-app een foto te maken van de cheque. Dat werkte en even later kreeg ik een mail dat ze het geld op mijn account zouden zetten. Opgelucht en trots dat ik dit weer even zelf had uitgevonden, sprong ik onder de douche.
Gisterenavond ging ik met Veronica naar de Skybar van het Mondrian Hotel. Een hotel op Sunset Boulevard. Dé Sunsetboulevard in Hollywood die je altijd in films ziet, met natuurlijk overal palmbomen. Omdat wij één missie hebben en dat is binnenkomen op een Oscar feestje over twee weken, wordt het tijd om te netwerken. Vol goede moed liepen we richting het hotel, waar een rij met jongens voor de ingang stond. De doorbitch liet ons meteen doorgaan en zo stond ik voor het eerst van m’n leven in een skybar in LA. Mét zwembad en overal kaarsen, loungebanken, glazen champagne én geweldig uitzicht. We zochten de bar op en met een glas wijn zaten we even later op een van de loungebanken. Ik keek m’n ogen uit.
Mannen met tanden die zo wit waren dat hun gebit bijna licht gaf. Meiden die minimaal vier borstvergrotingen achter elkaar hebben gehad. Serveersters met jurkjes aan die je beter naveltruitjes kon noemen. Heerlijk over de top. Gelukkig waren er ook nog wel zat mensen die niet zo ‘’over the top’’ gekleed waren. Voor het eerst hier in LA heb ik mannen gezien die wel redelijk in de buurt komen bij mijn type ‘’droomman’’. Sorry mam!
Omdat er hier heel veel mensen met Mexicaanse/Spaanse/Filipijnse achtergrond wonen, is mijn gemiddelde (mannelijke) collega kleiner dan ik. Zo kijk ik bijna over sommige managers heen en kan driekwart van mijn collega’s mij niet bij houden wanneer ik door de gang loop.Okee, misschien is mijn looptempo ook wel snel, maar ik had nooit verwacht dat ik het mee zou maken dat ik ergens tot een van de langste dames zou behoren. Weer een pluspunt voor LA!
Om half twee lag ik in m’n bed en vanmorgen was ik veel te vroeg wakker. Mijn zaterdagmorgen bombardeerde ik tot schoonmaak morgen en ik begon mijn beddengoed af te halen. Een klein nadeel van niet meer in het hotel ‘’wonen’’. Ik vroeg de zus van Sandra om uitleg voor de wasmachine en ging ondertussen mijn badkamer poetsen. De vloer in de slaapkamer dweilen en de woonkamer schoonmaken. Mijn was liet ik even later in het zonnetje drogen. Zo heerlijk die winter hier, al begrijp ik dat het bij jullie ook niet echt extreem koud is. Ik moet zeggen dat dit weer mij wel bevalt, het is iedere dag zo rond de 20, 25 graden. ’s Ochtends ontbijt ik in de zon op mijn balkonnetje en mijn jas heb ik eigenlijk alleen nodig als ik ’s avonds laat nog weg ga. De airco is overdag mijn beste vriend.
Na mijn grote schoonmaak ging ik naar de bank om geld te pinnen om mijn huur te betalen. Ik parkeerde nog even bij de supermarkt om fruit en yoghurt te kopen en liep door naar de drogist voor wat shampoo en andere kleine dingetjes.
Terug in mijn appartement maakte ik mijn bed op en haalde de witte was uit de machine. Die liet ik weer buiten drogen en ondertussen ging ik op weg naar Ikea. Voor de vierde keer deze week. Omdat ik op onverklaarbare wijze ineens allemaal kleine bultjes achter mijn oren en bij mijn haargrens heb, moest ik op zoek naar een nieuw kussen. Ik gebruikte eerst het kussen van Sandra, maar ik denk dat daar een stofje in zit waar ik misschien niet tegen kan, de bultjes zitten eigenlijk alleen aan de linkerkant van m’n hoofd en op die kant slaap ik ook. Dus óf ik ben allergisch voor het wasmiddel dat ik gebruik (al is dat vreemd want ik heb op de rest van m’n lijf geen bultjes), óf ik kan niet meer tegen Vanilla Latte’s óf ik heb een plaatselijke zonne-allergie óf het ligt aan het kussen. Om één voor één de dingen uit te sluiten, heb ik maar even een nieuw kussen gekocht. Kijken of de bultjes nu verdwijnen. Na de Ikea ging ik weer naar de Barnes & Noble om mijn eerste stuk voor Linda Nieuws te schrijven. Wat hoop ik binnenkort gepubliceerd wordt, ik houd jullie op de hoogte. Na twee uur was de batterij van mijn laptop leeg en ging ik even thuis wat eten.
Inmiddels zit ik weer bij de Barnes &Noble deze blog te schrijven en wat andere dingetjes te regelen op mijn laptop. Een superspannende zaterdagavond. Maar dat is geoorloofd, want mijn wekker gaat om half zes en om zeven uur is het weer tijd voor; ‘’Thank you for calling Hilton Universal, this is Anne, how may I assist you?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten