Ik slaap nog steeds in het hotel. De zoektocht naar een appartement en een auto zijn er twee waar ik mij op dit moment het meeste druk om maak. Ik heb één aanbod voor een kamer met eigen badkamer, maar ik heb geen auto om die kamer te bekijken. En het OV hier in LA is nogal een grote hel. Daar komt bij dat ze hier in het hotel ieder jaar twee internationale trainee’s aannemen. Behalve dit jaar. Afgelopen jaar waren er ook twee, en zij deelden een appartement vlakbijhet hotel. Met z’n tweeën kan dat makkelijk maar ik kan in mijn eentje dat appartement niet betalen.
Ik moet dus alles alleen doen. Een Social Security Number aanvragen, m’n rijbewijs regelen, de dichtstbijzijnde supermarkt vinden, op zoek naar een auto, Ik word lichtelijk op de proef gesteld. Al ligt dat ook wel een beetje aan mijzelf. Mijn collega’s zijn heel erg vriendelijk en geïnteresseerd. Verschillende managers hebben hun hulp al aangeboden voor als ze me ergens naartoe moeten halen of brengen, of wanneer ik advies nodig heb voor een appartement, of ergens zelf niet uit kom. Ongelooflijk aardig, alleen moet ik nog even leren omgaan met hulp aannemen.. Van huis uit heb ik geleerd hoe belangrijk het is dat je niet afhankelijk bent van anderen. Dat ik nu eigenlijk hulp moet gaan vragen en accepteren, vind ik lastig. Maar ook dat hoort bij het hele leerproces, ik word er als het goed is (uiteindelijk) alleen maar beter van....
Dinsdag zou ik eerst de hele dag werken op de PBX-afdeling, de afdeling die verantwoordelijk is voor de gehele telefooncentrale, Personal Broadcasting nog wat. Maar omdat ik nog geen Social Security Number had, een soort sofinummer, moest ik dat eerst aanvragen. Volgens mijn collega’s dan. Volgens het handboek van de Visum-organisatie niet, en van de website van het Social Security Office werd ik ook niet echt wijzer. Dus besloot ik om er dinsdagochtend toch maar gewoon heen te gaan (nadat ik uitgebreid de route had opgezocht). Ik liep de heuvel af naar de metro, waar ik gevraagd werd een petitie te tekenen voor het water of iets in die trant. Er is namelijk ernstig water tekort hier in California, al merk ik daar niets van, maar ik las het op Nu.nl en af en toe komt er wat op tv voorbij over het water tekort. Ik nam de metro naar Hollywood en liep in eerste instantie de verkeerde kant op, na vier heuvels kwam ik erachter dat de huisnummers op liepen en ik inmiddels bij 1800 was en bij 1120 moest zijn. Dus weer vier heuvels terug (ik word zo slank hier, thanks tomijn oriëntatie-gevoel), en op naar het Social Security Office(SSO). Ik liep langs vijf zwervers, honderden auto’s en best weinig voetgangers. De meeste mensen hier doen echt alles met de auto.
Bij het SSO moest ik eerst door een scan, werd m’n tas gecontroleerd en kon ik daarna een nummertje trekken. Ik kwam terecht in een grote ruimte waar rijen met stoelen stonden, een grote tv en een paar hokjes met medewerkers. Het leek een beetje op het Amerikaanse Consulaat in Amsterdam maar dan met nog minder sfeer. Mensen liepen met mondkapjes op, mensen waren aan het schreeuwen, mensen begrepen dingen niet en de airco deed het niet. Ik had nummer 546en ze waren net bezig met 479. Dat geeft de burger moed. Ik besloot om op een stoel te gaan zitten en zat naast een hele vriendelijke mevrouw, met de meest waanzinnige openingszin ever; ‘Wow you have a beautiful skin!’’ Ik wist heel even niet wat ik moest zeggen, Maybeline in mijn beste vriend en mijn huid is nou niet echt dat je zegt heel mooi egaal. In ieder geval begon ik maar over foundation, zij vroeg welk merk ik gebruikte en haatte mij bijna omdat ik uit Europa kwam want daar is make-up veel beter. Zij was ooit in Frankrijk geweest en in Italië en vond Europa geweldig.
Daarnaast heette ze me welkom in ‘’Real America’’. Zoals ze het Social Security Office noemde. Na een uur was ik eindelijk aan de beurt, moest 48 papieren overhandigen en kreeg uiteindelijk een brief mee dat mijnSocial Security Card naar het hotel wordt opgestuurd binnen twee weken. Daarna kan ik m’n rijbewijs gaan halen.
’s Middags begon ik op de PBX afdeling en kreeg ik uitleg over vanalles en nog wat. De PBX afdeling waar ik de komende tijd word ingewerkt behandelt alle inkomende telefoontjes. Intern en extern, van gasten, van collega’s, iedereen belt de PBX-afdeling. Vanaf daar worden alle telefoontjes doorverbonden. Met de nadruk op doorverbonden, want óveral is een afdeling voor. Iemand wil Kosjer eten? Verbind door naar de Kosjer-keuken. Iemand wil roomservice? Verbind door naar de Roomservice-afdeling, Iemand wil informatie over de kamerprijs? Verbind door naar Reserveringen. Een Chineze touroperator belt? Verbind door naar de Chineze Salesafdeling. Iemand wil informatie over een taxi vanaf het vliegveld? Verbind door naar de Concierge. Iemand heeft z’n tandenborstel laten liggen? Verbind door naar Housekeeping. Wifi op de kamer werkt niet? Verbind door naar de IT-er. Ideaaaal!
Omdat ik nog lang niet alle afdelingen, laat staan alle collega’s ken, is het nog best lastig om te volgen en om te bedenken naar wie wat doorverbonden moet worden. Gelukkig hoef ik deze week alleen maar mee te luisteren met de gesprekken. Vanaf volgende week ga ik voor het ‘’echie’’. Spannend, maar ik heb wel het gevoel dat ik de hele dag volop aan het leren ben. Vooral ook omdat alles in het Engels is. Ik merk dat ik alles goed kan volgen en verstaan, wat betreft het spreken moet ik nog wel even wat meer zelfvertrouwen krijgen. Ondanks dat iedereen zegt dat m'n Engels goed is (ondanks m’n accent) en ik laatst nog kreeg te horen van een collega dat ze dacht dat Engels mijn moedertaal was, vind ik het soms lastig om te reageren op sommige dingen. En dan vooral in hospitality-engels en in het ‘’medewerkers onder elkaar’’-engels.
Ik ben langzaam aan het inburgeren in de Amerikaanse gebruiken. Waarbij ik moet zeggen dat alles wat ik hier op m'n blog schrijf mijn eigen bevindingen zijn en dus misschien niet van toepassing zijn in andere Staten of bij andere bedrijven. Ik kreeg op mijn vorige blog een reactie van een Amerikaan dat een aantal van mijn opvattingen niet gelden voor geheel Amerika, maar alleen voor het hotel waar ik voor werk, of alleen voor California. Er lezen inmiddels mensen van over de hele wereld mee, dus ik moet even oppassen voor sommige dingen die ik hier noteer. Mocht je opmerkingen hebben, daar sta ik altijd voor open!
In ieder geval valt het mij op dat veel mensen twee banen hebben hier. Ze werken overdag in het hotel en ’s avonds hebben ze bijvoorbeeld nog een andere baan als serveerster. Amerikanen werken hard. Daarnaast zijn er veel regels. Zo is het in California verplicht om na 5,5 uur werken een half uur onbetaald pauze te nemen. Daarnaast neem je na zo’n twee uur werken je eerste ‘’ten’’ en zo’n twee uur voor het einde van de dienst je laatste ‘’ten’’. Iets wat ik eigenlijk niet ken vanuit m’n vorige baan, die ‘’ten’s’’ dan. Ik stond dan ook even gek te kijken toen dinsdag een collega zei; ‘’Anne, take your ten!’’ Ik dacht dat ze tan bedoelde en ik naar de zonnebank moest of er heel bleek uitzag. Ik wilde net beginnen over dat ik slecht geslapen had en nog een jetlag heb toen ze zei dat ze even mee zou lopen. Ik hield m’n mond en toen we bij de kantine aankwamen en ze zei; ‘’tot over tien minuten!’’ Begreep ik het.
Ik kan nog drie boeken schrijven over wat ik allemaal meemaak, maar het is nu bijna negen uur. Ik moet nog huiswerk doen, uitzoeken hoe ik morgen vervoer kan regelen naar de borrel van ‘’Dutchies in LA’’. Ik moet nieuwe vrienden zoeken. En ik moet ook nog appartementen researchen. En douchen en de wekker zetten op half zeven. Want morgen om acht uur moet ik weer present zijn en daarvoor nog even Skypen met Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten