Over precies 100 nachtjes is er geen tijd meer voor nachtmerrie's, waar ik er inmiddels al 19 van heb gehad. Van mezelf volledig uit moeten kleden voor de douane, tot terecht komen in een gevangenis in Guatemala omdat het waspoeder in m'n handbagage werd aangezien voor coke (vraag me niet hoe ik daar bij kom, wie neemt er in vredesnaam waspoeder mee in z'n handtas), van m'n koffer thuis laten staan, tot een appartement vol met dode vogels en een receptioniste die een kamerswitch weigert.
Over precies 100 nachtjes kan ik alleen nog maar schietgebedjes doen dat al m'n nachtmerrie's verleden tijd zijn en al m'n dromen uitkomen. Dat ik inderdaad tijdens m'n first lonely dinner een Brad Pitt of Chad Michael Murray ontmoet die toevallig een tafel verder op zit. Waar ik meteen een rol van krijg aangeboden in de eerst volgende 12 Oscars winnende film, waardoor ik zo rijk word dat ik nooit meer een feestje of partijtje hoef te organiseren en mezelf nooit meer in een mantelpakje hoef te hijsen. Of dat ik tijdens een miniscuul klein rondje hardlopen door Central Park, vooral zonder rood hoofd en totaal niet hijgend m'n ware liefde ontmoet die toevallig ook weer een Bekende Ster is waardoor het hotel waar ik verblijf dagen lang omsingeld wordt door paparazzi en ik alleen maar met bodyguards en mega zonnebril over straat kan.
Aangezien m'n nachtmerrie's net als m'n waanzinnige dromen nogal zeer onwaarschijnlijk zijn en ik als doodgewoon Nederlands meisje straks in een stad loop waar ik zeker 54 keer zal verdwalen, kan ik beter een klein beetje realistisch blijven. Tijd dus om de metrokaart uit m'n hoofd te leren, nog minimaal 4 paar nieuwe schoenen te kopen (je weet nooit waar je terecht komt..), m'n Engelse woordenboek af te stoffen, een kilo of 3 af te vallen (zodat ik iedere dag kan ontbijten met een latte en kan dineren met een McChicken zonder meteen een tientonner te worden) en een cursus slim-een-koffer-inpakken volgen. Gelukkig heb ik nog 100 hele nachtjes te gaan.
