''This is not the way that it should end, it's the way it should begin.''

Ik ben nogal een meisje van uiterste. Ik kan een hele week op rauwe wortels en sapjes leven om een week later in twee dagen tijd een zak M&M’s leeg te eten. Ik kan in vier dagen tijd acht keer gaan hardlopen om daar op dag 5 zo klaar mee te zijn dat ik de hele dag doorbreng op bed met Gossip Girl en champagne. Ik kan op maandag verlangen naar een simpel leven met man, kind en 9 tot 5 baan. Terwijl ik daar op dinsdag helemaal allergisch voor ben en niets liever wil dan met mijn koffertje door Amerika wil reizen. Op woensdag droom ik van een huwelijksreis naar Bali en op donderdag wil ik een half jaar lang in het MGM in Vegas werken (als single). De Zwitser zei van de week dat hij het zo leuk vond dat ik altijd precies weet wat ik wil. Ik moest er om lachen, als er op dit moment iemand is die onstabiel is en niet weet wat ze wil, ben ik dat wel.  

Niet wetende hoe mijn leven er volgend jaar om deze tijd uitziet maakt me aan de ene kant ontzettend gelukkig. Het voelt vrij, de wereld ligt aan mijn voeten voor mijn gevoel en nu ik weet dat ik overal op de wereld kan overleven, houdt ook dat me niet tegen. Aan de andere kant word ik er soms zenuwachtig van. Is Amsterdam wel de plek waar ik wil wonen? Als ik daar straks mijn appartement heb, ga ik dan nog wel eens zo een jaar weg? Moet ik niet net als al mijn vriendinnen beginnen met serieus worden? Een huis, een man, trouwen, een kantoorbaan, hoor ik dat nu niet te gaan doen?

Anyway, ik heb nog precies 100 dagen hier in LA vertelde de aftell-app me vanmorgen. 100 Dagen om mijn bucketlist af te werken, 100 dagen om rooftopfeestjes af te gaan. 100 Dagen om herinneringen te maken. 100 Dagen waarop ik niet ’s ochtends hoeft te checken wat het weer wordt omdat de zon toch altijd schijnt. 100 Dagen waarop ik geen laarzen en winterjas hoef te dragen want het gaat hier toch niet vriezen. 100 Dagen waarop het zomer lijkt te zijn ookal is het overmorgen november.  100 Dagen waarop ik verliefd naar de palmbomen en de blauwe lucht kan kijken. 100 Dagen waarop ik naar Beverly Hills kan rijden om koffie te drinken.  100 Dagen om naar het strand te gaan en te zwemmen in de Pacific. 100 Dagen om hamburgers te eten. 100 Dagen om naar de Ralphs te gaan en BBQ-pringles te kopen die al sinds ik hier ben in de aanbieding zijn (‘‘only today 2 for 3$’’). 100 Dagen waarop ik ‘‘a tall skinny vanilla latte please’’ kan bestellen bij de Starbucks. 100 dagen om in mijn lieve rode auto te rijden. 100 Dagen om serieus te blijven en de meest onzinnige klachten op te lossen op mijn werk. 100 Dagen om op mijn balkonnetje te zitten en 100 dagen om te genieten. Van iedere mooie dag in LA.

''I'm gonna make the rest of my life - the best of my life.''

Voor iedereen die zich lichtelijk druk maakte om mijn geestelijke gesteldheid na mijn vorige blog. Ik ben na drie dagen leven op vier hapjes yoghurt, het opmaken van zes dozen tissues en ieder uur nieuwe mascara aanbrengen, weer helemaal back in action!

Mijn buikpijn is weg, ik denk niet meer iedere seconde, ‘‘oh gisteren/eergisteren/vorige week was ik nog dit en dat aan het doen met mijn ouders’’ en ik kan zelfs weer glimlachen. Ik hou weer van de blauwe lucht en wil de palmbomen voor geen goud inruilen voor de Nederlandse bomen die hun blaadjes aan het verliezen zijn. Mijn werk heeft daar bij geholpen en vooral al mijn lieve vriendinnen hier.

En aangezien het er in mijn leven nooit eens lekker middelmatig aan toe gaat, ben ik ondertussen weer aan het proberen de  klok tegen te houden en durf ik mijn aftel-app niet meer te openen op mijn telefoon. Nog drie maanden en ik zit weer in Nederland. En ondanks dat ik niet kan wachten op een reunion met mijn LA partners in crime, Joanne en Marije, mag dat van mij ook wel hier in LA plaats vinden. Daarnaast vind ik het heel lief dat er een berg vrienden en vriendinnen niet kunnen wachten om af te spreken, toch zou ik het nog wel even uit kunnen houden hier.

Inmiddels ben ik een lijst aan het maken, mijn LA-bucketlist. Ik wil voorkomen dat ik straks in Nederland zit en ga denken, ‘‘Was ik hier en daar maar geweest in LA.’’ Dus de komende maanden ben ik in ieder geval nog druk.

·         San Diego bezoeken

·         Een ordinaire  ‘‘hier-wonen-de-sterren-Hollywood-tour’’ doen

·         Dineren in het restaurant waar mijn lievelingsfilm a Cinderella Story is opgenomen

·         De zonsondergang bekijken vanaf het Griffith Observatory (+1 als met het date is)

·         Happy hour bij Castleway, het restaurant in de bergen in Burbank

·         Taart eten bij Porto’s Bakery

·         Greystone Mansion bezoeken

·         Een dagje Universal Studio’s

·         De school waar Grease is opgenomen bezoeken

·         Net zolang hiken tot ik het Hollywood sign aan kan raken

·         Aquarium of the Pacific bezoeken om de haaien te zien

·         Borrelen in Chateau Marmont

En daarbij wil nog zo’n veertig rooftopfeestjes bezoeken, op 38 verschillende plekken koffie drinken en ik moet nog steeds beginnen met sparen voor de beste souvenir ooit; een paar Louboutins kopen.

Afgelopen maandag en dinsdag was ik vrij. Ik stond maandagmorgen voor mijn doen vroeg op, en was om half tien al bij de autowasservice om mijn auto te laten wassen. Ik red door naar de overkant omdat ik meer lucht in mijn banden moest hebben maar zodra de monteur mijn banden had opgemeten begon hij keihard te lachen en vroeg hij wat ik daar in vredesnaam kwam doen. Ik voelde me weer even een klein beetje blond. Volgens meneer moest ik niet vertrouwen op mijn ogen maar op de apparatuur en waren mijn banden helemaal perfect. Ik reed weg en mocht ik binnenkort inderdaad een platte band hebben, ga ik meneer natuurlijk even aanklagen op z’n Amerikaans.

Ik had om elf uur afgesproken met Josine, een Nederlands meisje die ook in LA woont. We gingen lunchen in Manhattan Beach, liepen langs het strand en over de pier en om drie uur was ik weer terug in Burbank.

Ik ging naar Barnes en Noble op zoek naar vacatures (ik zoek een baan in Amsterdam per 1 maart, dus mocht iemand wat weten, please geef een gil!). Omdat ik ’s avonds met niemand had afgesproken leek het me de perfecte avond om naar het Griffith Observatory te gaan. Dus om kwart voor zes zat ik in de auto en toen ik daar na een kwartier in de file te hebben gestaan aankwam, bleek het gesloten te zijn in verband met Halloween. Stupid Americans met hun Halloween, dacht ik heel even. Dus reed ik maar weer terug naar Burbank, trakteerde mezelf op een hamburger en ging naar huis om in bed Pretty Woman te kijken. Zo leuk om die film nog eens te zien, omdat alles opgenomen is in LA herken ik de plekken. Wie had ooit gedacht toen ik die film tien jaar geleden voor het eerst zag, dat ik een paar jaar  later dan zelf zou wonen?! Het leven is best gek soms.

Dinsdagmorgen haalde ik om tien uur Veronica op en gingen we koffie drinken in Beverly Hills bij de Nespresso Bar. Koffie drinken in style en macarons eten. Ik hou van het chique LA leven. En iedere keer als ik door Beverly Hills loop kan ik niet geloven dat dat maar op twintig minuten van mijn huis is. Beverly Hills. Hét Beverly Hills uit Totally Spice. Het Beverly Hills waar heel bekend Amerika shopt. Het Beverly Hills van the real Rich and Famous. Het Beverly Hills waar het dood normaal is dat je over straat loopt op hoge hakken. En een hele dag in een koffiebar zit. Het kan allemaal.

Om een uur of één zat ik weer bij de Starbucks om te skypen met Joanne, al klagend over Nederland in het algemeen en al plannen makend over onze fantastische toekomst in Amsterdam. ’s Avonds had ik met Lindsay afgesproken, ook een Nederlands meisje en gingen we sushi eten in Santa Monica. Na twee glazen wijn en een berg sushi liepen we naar The Bungalow, een bar naast het strand, bij het Fairmont hotel en een blousjes gehalte van 100%. We ontmoetten een paar Franse jongens (Europeanen zijn toch meer ons ding dan Amerikanen) en vertelden heel trots dat wij gewoon in LA wonen. In plaats van vakantie gangers te zijn.

De woensdagmorgen bracht ik door in bed, met films kijken en uitzending gemist. Om twee uur was ik weer paraat op mijn werk en begon ik met een belldesk meeting, waarbij mijn collega het een goed idee vond om wat selfie’s te maken. De rest van de dag was ik als enige manager aanwezig bij de belldesk samen met twee bellboy’s. Natuurlijk overleefde ik het en had ik zowaar 13 dollar tip gekregen. Nog maar 487 dollar te gaan en ik kan mijn Louboutins kopen.

Vanmorgen was ik om tien uur weer present op mijn werk en bracht de eerste paar uur door als elevator attendant, wat inhoudt dat ik in de lift sta en gasten van de lobby naar boven moet brengen en weer andersom. Ontzettend intelligent werk, maar de elevator attendant die ingeroosterd was was ziek dus nu heb ik in ieder geval weer een goede daad verricht. Ik had mezelf gebombardeerd tot Chief Officer of elevator # 2. En dat vonden al mijn Amerikaanse collega’s weer de grap van de eeuw. ‘’You’re the funniest girl I’ve ever met!’’ Nee hoor, ik ben alleen een beetje sarcastisch af en toe. Hoe gewoon het in Nederland is dat je sarcastisch bent, hier in Amerika kennen ze dat niet echt en ligt iedereen helemaal in een scheur als ik een sarcastische opmerking maak. Hilarisch.

Inmiddels zit ik weer bij mijn lievelingskoffietentje een Green Tea te drinken, mijn blog te schrijven en Marco Borsato te luisteren. A little bit of Holland in my perfect LA-life.

''En als ik in de spiegel kijk, dan weet ik dat ik op jullie lijk.''

De afgelopen vier weken was ik denk ik het meest gelukkige meisje van de hele wereld. Ik had de twee mensen van wie ik het allerallerallermeeste hou dicht bij me.  ‘‘Mijn’’ wereld werd ineens ook hen wereld en ik was zó gelukkig. Tot vanmorgen om acht uur op LAX toen ik met tranen in mijn ogen mijn moeder voor de laatste keer een zoen gaf en mijn vader voor de laatste keer een dikke knuffel gaf. Ik fluisterde een ‘‘ik hou van jullie’’, zij zeiden nog één keer; ‘‘ we zijn zo trots op je’’ en ze liepen door de douane. Op naar het vliegtuig dat ze naar Amsterdam gaat brengen. En ik reed terug naar huis. Ik kwam in een leeg huis, waar de geur van mijn moeders haarlak nog hing in de badkamer, en waar mijn bed nog rook naar mijn vaders luchtje. Ik trok mijn pyjama maar weer aan, stond mezelf toe om tien minuten lang de longen uit mijn lijf te huilen, ging daarna Flikken Maastricht terug kijken en vroeg me af waarom ik ook alweer naar Amerika wilde. Waarschijnlijk weet ik op die vraag morgen alweer een antwoord en lacht het leven me vanaf dan weer toe. Vandaag is even een off-day.

Toen ik mijn ouders ophaalde 21 september was het eerste waar ik ze mee naar toe nam, In-N-Out, dé hamburgerketen van Californië. 

Daarna reden we  naar mijn huis, pakten ze hun koffers uit en wilden ze naar bed. Lang leve de jetlag. De tweede dag nam ik ze mee naar mijn lievelings ontbijttent, Le Pain Quotidien in Hollywood. Met mijn ouders naar Hollywood rijden zonder tomtom, hen laten zien waar ik het liefste eet en drink, daar kan niets tegenop. Daarna reden we door naar Venice waar ik fietsen had gehuurd en fietsen we van Venice naar Santa Monica en weer terug naar Marina del Rey. 

We eindigden met een echt Amerikaans Happy Hour bij de Sonoma Wine Garden. Woensdagochtend deden we een Hollywood en Beverly hills tour en ging ik ’s middags werken. 

Donderdag deden we een rondje begraafplaats van beroemdheden, daar was ik ook nog nooit geweest en ging ik weer werken. Vrijdagochtend reed ik papa en mama naar het Camper Verhuur bedrijf en haalden ze de camper op. 

Om bij mij thuis alles in te laden. En toen was het weer tijd om afscheid te nemen. Ik zwaaide ze uit en moest weer even wennen aan een huis zonder ouders, maar moest weer door naar mijn werk en had de rest van de week alleen maar leuke dingen. Etentjes, feestjes, ontbijt afspraken. Druk, druk en druk. 

Tot het 7 oktober was en ik vanaf het huis van Wendy, waar ik had geslapen die nacht, een taxi nam naar het vliegveld. Op naar San Francisco. Toen het vliegtuig opsteeg schoot me even te binnen dat ik precies 4 maanden later, 7 februari ook in een vliegtuig zou zitten maar dan op weg naar Amsterdam. Ik drukte die gedachte weg en ging de Nederlandse Cosmopolitan lezen.

 Eenmaal op San Francisco airport kwamen mijn ouders al aanrijden en stapte ik bij hen in de camper. Living the glamping-life, want ik sliep boven in de camper met mijn eigen flatscreen. Hipper kan je niet kamperen, haha! 

We reden naar een RV-park en namen meteen de shuttle naar San Francisco waar ik 600 flashbacks naar New York City kreeg, SF heeft zoveel weg van NYC. En het is zooooo anders dan LA. 

Heel even schoot door mijn hoofd dat ik daar zou willen wonen mocht ik ooit een greencard winnen, maar nadat ik op dag twee wederom een bad hairday had door de harde wind die daar altijd staat ben ik van dat idee afgestapt. 

We deden in drie dagen een tour naar Alcatraz, liepen langs de Pier, door het Financial District, dronken koffie bij Starbucks (zelfs daar werd ik blij van, met mijn ouders koffie drinken bij Starbucks midden in SF). 

We fietsen de Golden Gate Bridge over, gingen uit eten en wandelden ons suf. Ik hou van living the tourist life.

Vrijdag reden we naar Sillicon Valley, ik wilde zo graag het Facebook, Google en Apple Headquarter zien en dat kon nu ook weer van mijn bucket list. 

 

Natuurlijk konden we niet in de gebouwen, maar alleen al het grote Facebook bord bij de ingang zien vond ik al leuk. Het idee dat ze daar binnen bepalen wat wij allemaal zien op Facebook en hoe we dat gebruiken vond ik echt bizar. We gingen naar Google waar zelfs echte google fietsen stonden die we konden gebruiken en ik wilde er eigenlijk een meenemen voor thuis, maar omdat mr Google daar een gps systeem in had gebouwd kon dat helaas niet. Slim zijn ze zeker bij Google. 

Na Google reden we naar Apple waar ze als enige plek op de wereld Apple merchandising verkopen. Geen iPads en iPhones maar t-shirts met het Apple logo, bureau-accessoires van Apple en zelfs Apple babykleding. Het is dat ik mijn droomman nog niet heb gevonden anders had ik natuuuuuuurlijk Apple babyschoenen gekocht. Of Apple rompertjes of wat dan ook. Na Sillicon Valley reden we door naar Monterey en Carmel. 

We gingen zaterdag naar het zee aquarium in Monterey en aten ijsjes. Zondag begonnen we aan de Highway 1. De mooiste route die ik ooit heb gezien. De zee op zijn puurst. De natuur op zijn mooist. 

We kwamen op een camping met zwembad en jacuzzi en sloten de dag uit met zijn drietjes in de jacuzzi, zonnebril op, bikini aan en bruin worden. ’s Avonds gingen we barbequen (en afwassen). 

Maandag reden we door naar Santa Barbara, zagen we zeeleeuwen in het echt, lunchten we bij de zee en eindigden we op een camping in Malibu. Met uitzicht op de zee en palmbomen. De wereld is mooi.

Dinsdagmorgen brachten we de camper weer weg en reden met mijn auto naar huis. Ik ging ’s middags werken en mijn ouders deden een rondje Burbank. Woensdagmorgen moest ik weer werken en gingen papa en mama naar Manhattan Beach en kwamen ze aan het einde van de middag naar mijn werk, ik gaf ze een rondleiding en we kletsten nog even met mijn manager. Bizar om te laten zien waar ik werk.

De plek waar ik binnenkwam 9 maanden terug met mijn koffers in de hand. In een stad waar ik niemand kende. Aan het begin van wat het grootste avontuur van mijn leven is geworden.
We sloten de dag af in the Grove waar we gingen eten. Ik probeerde ieder moment op te slaan in m'n hoofd omdat ik wist dat het bijna tijd was om afscheid te nemen..

 

Donderdag gingen papa en mama ontbijten op mijn werk en daarna naar de Universal Studio’s, toen ze aan het einde van de dag terug kwamen zagen ze mij nog even in actie en daarna gingen we met z’n drieën weer naar huis. Ik kleedde me om en we reden naar de In-N-Out, daar waar we ook begonnen vier weken geleden. Eenmaal thuis gingen we foto’s kijken en voor de laatste keer een drankje drinken met elkaar.

 

Vanmorgen om vijf uur ging de wekker.

En nu ik hier bij de Barnes & Noble zit en er een traan over mijn wang glijdt bedenk ik me hoe bijzonder het is dat ik mijn ouders hier heb gehad. De momenten die we hebben gedeeld, het inkijkje dat ik ze heb kunnen geven in mijn leven. Hoe ongelooflijk blij ik ben geweest de afgelopen weken. Hoe echt-echt-echt gelukkig zijn voelt.