‘‘Dear mr. President, could you please give me a greencard?’’

Deze blog heb ik al 100 keer geschreven. En al 99 keer gedelete. Ik weet niet zo goed wat ik moet schrijven, ik wil niet te depressief doen, maar ik ben nooit een kei geweest in afscheid nemen. Ik eet al drie dagen zo goed als niet, heb constant buikpijn, denk bij iedere mile die ik rijd ‘‘oh misschien kom ik hier wel nooit meer.’’ En zelfs van een bezoekje aan de supermarkt word ik emotioneel.

En ja, ik heb zin om mijn familie weer te zien en mijn vrienden in Nederland. Maar mennnn ik ga het hier zo missen. Gisteravond kreeg ik een peptalk telefoontje van mijn vader die er vanuit gaat dat ik ooit weer terug kom in Amerika. En daar houd ik me voor nu maar even aan vast. Het zal zeer waarschijnlijk alleen voor vakantie zijn, maar toch.

Ondertussen werk ik op de sales-afdeling, van 9 tot half 6,  en werk ik ’s avonds en in het weekend aan mijn bucketlist. Zo ben ik afgelopen zaterdag naar Laguna Beach geweest en heb ik daar de zonsondergang gekeken (met heel knap gezelschap), ik ben mijn afscheidsfeestje van volgende week woensdag aan het plannen, ik ben op souvenir-hunt (aangezien iedereen me haatte toen ik uit NYC niks meenam twee jaar terug, dit keer maak ik alles goed), ik ben mijn huisraad aan het verkopen en moet helaas aankomend weekend afscheid nemen van mijn auto.

Zaterdag toen ik met de mooie man in de auto zat vanuit Laguna Beach, zaten we te praten over hoe we naar het leven kijken. We spraken over onze dromen en over het verleden. Met in de verte de lichtjes van LA, aan de linkerkant de Pacific Ocean. En ineens uit het niets zei ik het. De zin waar ik me bijna drie jaar lang druk om gemaakt heb. De zin waar ik drie jaar lang van dacht dat die alles zou verpesten. De zin die er in mijn ogen voor zou zorgen dat niemand meer vrienden met mij zou willen zijn. De zin die ervoor zou zorgen dat niemand mij meer zou zien als Annerieke, maar als ‘‘het zielige meisje.’’ De zin waar alles om draaide de afgelopen drie jaar, waar ik acht sessies bij de psycholoog voor nodig heb gehad. En een heel jaar LA. En met op de radio Californication van The Red Hot Chili Peppers hoorde ik het mezelf zeggen. ‘‘Have you ever heard about Diabetes? I have Type 1 Diabetes.’’

En hij sloeg zijn arm om me heen.

‘‘Dear mr. President, could you please give me a greencard?’’

''How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.''

Nog iets meer dan drie weken en ik ben weer in Nederland. Het gevoel dat ik bij die gedachte krijg is een beetje als een emotionele rollercoaster. Ik ben verdrietig dat ik al mijn collega’s hier moet achterlaten en waarschijnlijk nooit meer ga zien. Ik ben blij dat ik mijn familie weer ga zien. Ik kan wel huilen bij het idee ik straks de hele LA-mentaliteit achter me moet laten en weer moet gaan wennen aan de Hollandse ‘‘doe maar gewoon’’ – mentaliteit. De dingen die voor mij zo normaal zijn geworden, de prijzen in de winkels exclusief belasting, het ‘‘How are you’’ zeggen tegen alles en iedereen, buiten de deur ontbijten, het wordt straks weer helemaal anders.

Afgelopen week stond ik achter de hostess-stand  in het restaurant, het was een uur of half negen, de meeste gasten zaten al te eten. De piano-man speelde mijn lievelingsliedje (All of me) van John Legend en ik stond even voor me uit te staren. En voor ik het wist voelde ik een traan langs mijn wang naar beneden glijden. Zal ik hier ooit nog terug komen? Deze plek, dit hotel, waar ik mij zo thuis voel? Mijn collega’s van al die afdelingen die maar blijven zeggen dat ze me gaan missen. De gasten? Het over-Amerikaanse-geklaag wat eigenlijk ook wel weer iets heeft? Kom ik ooit nog achter de Front Desk te staan? Of komt er ooit weer een dag waarop ik om half 12 ’s nachts met de koks chocolade taarten aan het eten ben? Of moet ik ooit weer eens 1200 servetten vouwen met collega’s uit El Salvador of de Filipijnen? Wanneer check ik weer 150 kamers op een dag? Wanneer manage ik weer een uitgeserveerd diner voor 1200 gasten in de ballrooms?  Word ik ooit in mijn leven nog wel eens Miss Anne genoemd?

Het leuke aan een paar weken werken op de banqueting afdeling? Iedere dag een nieuw evenement. En iedere dag zien de ballrooms er totaal anders uit. Ik wil ook een ronde dansvloer op mijn bruiloft. En witte stoeltjes met grijze kussentjes.

En een diner voor 1200 man managen? Appeltje-eitje inmiddels, al was ik dood-zenuwachtig van tevoren...

En dit spotte ik twee weken geleden. Echte (!!) visjes verwerkt in de bloemstukken op een bruiloft. 

Moet ik ook hebben later als ik ga trouwen. 

Vanmorgen werd ik wakker van een berichtje van de Zwitser, over hoe mijn agenda eruit ziet de komende maanden. Er verscheen een kleine glimlach op mijn gezicht. Terug naar Nederland betekent ook weer op naar nieuwe avonturen. Een nieuwe baan, een nieuw huis, en mensen zien die ik al tijden niet heb gezien. En daar moet ik me maar aan vast houden.

Ondertussen werk ik aan mijn bucketlist. Lindsay woonde de afgelopen twee weken bij mij in huis en is gisteren helaas weer vertrokken naar Nederland. Samen zijn we naar Vegas geweest vorige week voor één nachtje (kan gewoon) én had ik weer de tijd van mijn leven. Misschien ben ik wel gewoon gemaakt voor Vegas. Verder hebben we nog 100 hotspots in LA bezocht de afgelopen dagen en ben ik begonnen met mijn inboedel langzaamaan te verkopen. Ik heb nog een auto te koop staan, voor de liefhebber! 

Vegas, ik mis je nu al. 

Hier zat ik even heel erg gelukkig te zijn in het Bellagio.

Want dit was op dat moment ons uitzicht.

En daarna gingen we naar de Marquee in de Cosmo. En dat was een heel leuk feestje.

Vandaag ben ik met Veronica en Danielle naar de Universal Studio’s geweest (ook weer iets om van mijn bucketlist af te strepen). Ik was er nog nooit geweest, ondanks dat het precies naast mijn hotel is. Maar één keer moet de eerste keer zijn. We hebben álle rides gedaan, de studiotour en zijn twee keer in de Minion ride geweest (van Despicable me). Ik ben fan geworden van de studio’s en ik wil terug in 2016 wanneer de Harry Potter ride klaar is. Of misschien volgend jaar een bezoekje brengen aan de Universal Studio’s in Florida. En het voordeel van naar een pretpark gaan in Januari? Het is er zooo rustig, het langste dat we hebben gewacht was misschien 20 minuten.  Perfect.

Ik kwam er achter dat alles eigenlijk altijd nep is in films. En New York in de film lang niet altijd het echte New York is, maar gewoon een nep straat midden in de Universal Studio's. 

Life is better in 3-D. Of 4-D. 

En een klein beetje Frankrijk in ''The Entertainment capital of LA.''

En precies op deze plek stond ik bijna een jaar geleden ook op de eerste dag van mijn LA-leven en ik kan niet geloven dat dat alweer een jaar geleden is. Oh en op de achtergrond het hotel waar ik werk. 

''Happy new Yeaaaaaaaaaaaaaaaar!''

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik stond in de Skylounge met twee hele lieve vrienden, een glas champagne in mijn hand en keek uit over Amsterdam. Ik staarde naar alle lichtjes en probeerde me voor te stellen hoe Oud en Nieuw in LA zou zijn. Hoe zou ik erbij zitten een jaar later? Zou ik dan nog wel in LA zijn, zou ik het wel aankunnen, in mijn eentje naar de andere kant van de wereld verhuizen? Wat als ik heel erg heimwee krijg. Of niemand vrienden met mij wil zijn? Of wat als mijn werk zo verschrikkelijk blijkt te zijn dat ik iedere dag er met buikpijn heen ga? Wat als ik geen appartement kan vinden en hoe moet ik in vredesnaam een auto kopen. Ik heb daar niet eens verstand van.

Het aftellen begon en toen ik de eerste vuurpijlen de lucht in zag gaan slikte ik even een paar tranen weg. F*ck it! Ik ga gewoon knallen in LA. Ik kan dit. En 2014 wordt mijn jaar.

Precies een jaar later op datzelfde tijdstip was het 3 uur ’s middags in LA. Zat ik met mijn huisgenoot-voor-twee-weken Lindsay aan tafel een beetje muziek te luisteren en te internetten. We hadden net gebruncht en onze laatste ongezonde carbs naar binnen gewerkt. We hadden Skype aan met Nederland en we openden maar een fles champagne om 3 uur ’s middags (en ik dronk maar één slokje want ik moest nog werken). Het was heel raar toen we allemaal berichtjes kregen met ‘‘Gelukkig Nieuwjaar.’’  Een half uur later vertrok ik naar mijn werk waar Oudjaarsavond nog moest beginnen. Het restaurant vol met ballonnen, het podium voor Oprah Winfrey’s rising star Jack Simpson (nooit van die beste man gehoord, maar oke) en we hadden 600 reserveringen. 

Een uur later stond ik aan de hostess desk samen met een security man en was ik een soort van doorbitch maar dan iets liever. ‘‘I’m on Jack’s guestlist.’’ ‘‘No you’re not, there is no guestlist.’’ ‘‘I’m on the list, I’m his best friend!’’ ‘‘I’m sorry, there is no guestlist, you have to give him a call.’’ ‘‘I don’t have his phonenumber.’’ Ah, echte beste vrienden. 90% van de gasten waren lief en vriendelijk en 10% kon ik wel schieten. ‘‘I want a table at the bar.’’ ‘‘We don’t have any tables available at the bar!’’ ‘‘I want it, I made my reservation in August and I requested it. Give me that table. NOW. FUCKING BITCH!’’ ‘‘I’m sorry, we don’t have tables at the bar.’’ (En ondertussen lief blijven lachen, I looooooove hospitality.)

De tijd vloog voorbij en voor ik het wist stond ik om half twaalf 700 glazen champagne in te schenken. Weer eens iets anders dan oliebollen inpakken op Oudjaarsdag, wat ik vroeger altijd deed toen ik nog bij de bakker werkte. Om twaalf uur werd er afgeteld en was er een balloondrop. En dat was dat. Ik wenste mijn collega’s gelukkig Nieuwjaar en liep naar buiten. En buiten was het stil. Doodstil. Geen vuurwerk te zien of te horen. Ik vroeg aan de doorman of er misschien iets mis wat. Hij begon te lachen en ik bedacht me weer even dat vuurwerk afsteken in California alleen mag op evenementen met vergunning. 

Om één uur zat ik in de auto en reed door lege straten. Geen mensen op straat. Geen vuurwerk. Niks. En omdat alle bars en clubs hier sluiten om twee uur ben ik om kwart over één maar naar bed gegaan.  Happy new year from LA. Één ding weet ik in ieder geval zeker, waar ik ook woon op de wereld, volgend jaar vier ik Oud en Nieuw met oliebollen en vuurwerk.

En nu het 1 januari is kan ik zeggen, volgende maand ga ik naar huis. Waarbij ik meteen weer even in de stress schiet want ik heb nog niet helemaal een plan van aanpak voor mijn after-LA-life. 

En nu is het tijd voor een sap-kuur. Geen koolhydraten meer en honderd kilometer hardlopen per dag want ik wil niet als tientonner op Schiphol aankomen. En ik wil ook niet van mensen horen over 38 nachtjes. ''Zo, ik kan zien dat je van Amerikaans eten houdt..''