''Let's just have the time of our lives.''

Het leuke aan dat ik nu eindelijk binnen één uur vliegen vanaf Nederland woon is al het bezoek. De afgelopen tijd heb ik meer bezoek gehad dan in mijn Samos en LA tijd bij elkaar. En ondertussen ben ik een ontelbaar bezoekjes aan de Brighton Pier, the Lanes en de I360 (check dat!) verder en is het standaard antwoord op de vraag wat ik ga doen in het weekend; ‘‘I’m having friends coming over.’’ Afgelopen week vroeg een collega of ik Nederland mis en wanneer ik zelf terug ga om familie te zien. Het zette mij aan het denken en ik kwam tot de conclusie dat ik al mijn vakanties van dit jaar al ingepland heb en een bezoekje aan Nederland daar geen deel van uit gaat maken. En dat terwijl de laatste keer dat ik in Nederland was Koningsdag nog Koninginnedag heette, de laatste moederdag die ik vierde in Nederland vijf jaar geleden is en ik me het laatste Bevrijdingsfestival niet eens meer kan herinneren. 

Voor de mens die nu denkt dat ik een hekel aan Nederland heb, totaal niet. Het verbaast me alleen hoe ik zo snel mijn weg weer gevonden heb hier in Brighton dat ik niet nonstop meer verlang naar Nederland. Misschien komt dat ook omdat ik mij inmiddels thuis voel op zoveel meer plekken in de wereld dan alleen Nederland, ik weet het niet.  Anyway, ik zeg nog steeds vol trots ‘‘I’m from the Netherlands’’, Filet American, kroketten en satésaus zijn nog steeds mijn lievelingseten en ik heb nog steeds een zwak voor Marco Borsato liedjes (en nog wat andere (hele foute) Nederlandse zangers) – alles gaat dus verder nog goed.

Een paar weken geleden kwam mijn nichtje naar Brighton, wat perfect goed getimed was want ik had een lang weekend (blijkbaar is 1 mei hier een officiele feestdag, nog iets leuks van een nieuw land, er zijn altijd feestdagen en extra vrije dagen op de momenten dat je het niet verwacht). Dus we deden een rondje Brighton, probeerden bruin te worden op het strand in het gezelschap van een fles wijn, bezochten het Foodfestival (dat ik over 4 weken in bikini op een Grieks strand moet rondhuppelen vergat ik even voor het gemak), en deden een shopping marathon door Londen.

200 kraampjes met eten, I like!

 

 

Shop till you drop!

 

Mijn balkon is misschien wel het beste van mijn hele huis?

Het allerleukste aan Londen? Al die kleine onontdekte straatjes. 

... met de leukste New York-style-koffietentjes. 

 Het weekend daarvoor kwam een oud-collega van Samos en brachten we de avond door in een Grieks restaurant, waar we naast souvlaki en gyros en tzatziki ook een ouzo variant voorgeschoteld kregen, waar we vooral de volgende dag vrij niet zo blij mee waren. 

2 Mei 2017 was mijn vijfde diabetes verjaardag. Toch wel een gekke mijlpijl, ik kan mijn die dag in 2012 nog zo goed herinneren en ondanks dat het een ellendige ziekte is heeft het zoveel veranderd in mijn kijk op alles. Ik heb nu meegemaakt dat je leven van de een op andere dag totaal anders kan zijn. Dat niets vanzelfsprekend is. En juist doordat ik weet dat je duizend complicaties kan krijgen van diabetes en ik dat nu nog niet, doe ik juist nu alles wat mij gelukkig maakt. Je weet nooit hoe je erbij zit over een half jaar. Of over 2 jaar of over 5 jaar. Die 2 mei 2017 was een rare dag, onbewust beleefde ik alles weer opnieuw, het ziekenhuis, alle dokters, die naalden, de angst dat ik nooit meer een leuk leven zou kunnen hebben en dat ik misschien wel nooit meer vrienden zou hebben – wie wil er nou bevriend zijn met iemand met een super niet coole ziekte? (Oke, inmiddels kan ik met volle overtuiging zeggen dat die gedachte nergens op sloeg, maar toenertijd was ik daar 24/7 druk mee in mijn hoofd).

Ik heb er die hele dag over getobd of ik open moest zijn over deze dag. Het rare aan het hebben van een chronische ziekte is dat ik aan de ene kant juist absoluut niet wil dat mensen mij zien als een zielig persoon met een ziekte, ik wil juist laten zien dat je leven niet op houdt op het moment dat je diabetes type 1 hebt. Maar aan de andere kant vind ik het juist belangrijk dat er wel aandacht aan deze ziekte geschonken wordt en is een geneesmiddel nog steeds mijn grootste droom. Uit eindelijk besloot ik er toch een post aan te wijden op Facebook en voelde het een beetje alsof ik ‘‘naakt’’ ging op Facebook. Laten we eerlijk zijn, heel social media is toch vooral een ‘‘kijk hoe ontzettend leuk leven ik heb’’ en daar doe ik net zo goed aan mee, waardoor het raar voelde om dit zo te plaatsen. Maar dit was allemaal voor niks want ik kreeg zoveel lieve en mooie reacties, dat ik uiteindelijk blij was dat ik het geplaatst had.

Over naar leukere dingen, bijvoorbeeld het bezoek aan Coworth Park, een vijfsterren hotel een uur buiten London, met een groot landgoed eromheen, inclusief poloveld én het huis waar John Lennon zijn ‘‘Imagine’’ schreef. Of afgelopen woensdagavond toen ik met collega’s naar Lanesborough, een vijfsterren hotel bij Hydepark in London ging, uitnodigingen voor events in deze hotels (waar ik anders never nooit zou komen), met goodybags en perfect eten maken mijn werk toch wel het allerleukst werk! Aankomende week is de laatste week van de 4-maanden durende training, wat wordt gevierd met een echte diploma-uitreiking. Mission #1, almost completed! 

Ik wil hier wonen?

Weekenden doorbrengen op het terras zijn een van de beste!

Voor het eerst in mijn leven stond ik in de gym met een glas champagne. Beviel wel opzich.

       

Happy nieuwe krullen! Weinig dingen maken mij echt nog zenuwachtig, maar naar een nieuwe kapper gaan is toch altijd wel een dingetje - maar deze keer vrij goed gelukt!

High heels, no clouds, sunkissed - can't stop.

Het voelt alsof ik weer terug ben in 2014. Los Angeles, een koffietentje op de hoek van de straat, een relaxt ochtend muziekje door de speakers, de geur van koffiebonen, een vanilla latte naast me op tafel en ik zit te typen.

Drie jaar later, hetzelfde meisje, maar dan zes bergen levenservaring rijker. Niet meer in the City of Stars in the Golden State maar in het (af en toe) zonnige Britse Brighton, met de zee op loopafstand en Londen binnen een uur. Met een hart dat verlangt naar de Griekse levenstijl, de Griekse temperatuur, mentaliteit en de siësta’s. Maar met een verstand dat zegt dat ze op de juiste weg is.

 

Eten op het strand is inmiddels mijn lievelings-bezigheid geworden.

Sinds dat ik weer vertrokken ben na een korte stop in Nederland, afgelopen januari, bestaat mijn leven weer uit avontuur. Mistte ik in Griekenland het hebben van een zelf ingericht huis, met mijn eigen, zelf gekochte bank en bed, hier in Brighton heb ik dat nu. Ik betaal netjes iedere maand huur, heb een 32-delige bestekset, matchende theedoeken en zelfs een schilderij aan de muur. Memorabel te noemen was het moment  dat ik voor het eerst van mijn leven een stofzuiger kocht. Verder besteed ik iedere week een fortuin aan  verse bloemen en doe ik standaard (vanille) kaarsjes aan als het donker wordt, wat me weer laat inzien dat ik stiekem toch wel een housewife ben.

 

Merkte ik dat ik tijdens mijn werk in Griekenland steeds vaker op de automatische piloot overging, hier heb ik nu zoveel uitdaging dat ik soms verlang naar die automatische piloot. Er zijn momenten geweest de afgelopen weken dat het huilen mij nader stond dan het lachen en dat ik jaloers was op een ieder die gelukkig wordt van 20 jaar hetzelfde werk doen. Dat ik desondanks tot nu toe al mijn assessments met een glorieuze score (#teamnerd) heb gehaald, laat me toch weer inzien dat er in ieder geval iets goed gaat.

Kan het Britser?!

Wanneer een deel van je werk bestaat uit luxe lunches in fabulous hotels in London.

En het maakt mij ook wel weer heel gelukkig, een nieuwe stad met nieuwe mensen en een nieuwe cultuur en een nieuw accent (oh wat haatte ik het Britse accent in het begin). De kleinste dingen zijn ineens weer een avontuur geworden. Voor het eerst mijn was doen in een wasserette (wat voelde ik me ongemakkelijk toen ik met een wasmand onder mijn arm over straat wandelde), een burgerserver nummer aanvragen (Na een interview van een half uur vol met really personal questions; ‘‘Wil je hier je handtekening zetten en ons je paspoort geven? Dan gaat mijn collega nu controleren of je handtekening wel overeenkomt met die van je paspoort en of je wel echt bent wie je zegt dat je bent.’’ Oh oke?) tot iets simpels als de straat oversteken (auto’s komen hier van iedere mogelijke kant en ik ben inmiddels 12 bijna dood ervaringen rijker) en de buschauffeur bedanken als je uitstapt (ik leerde van mijn collega’s dat er bijna niets onaardiger is dan dat je de buschauffeur niet bedankt bij het uitstappen, ‘‘hij heeft je veilig naar je bestemming gebracht!’’ – en okee daar zit wel wat in). En dan is er nog het geld, met contant geld betalen gaat ongeveer zo; ‘‘4 pound 35 please’’ – Ik leeg mijn portemonnee op de toonbank, ‘‘Is dit genoeg?’’. Na twee maanden iedere dag deze vernedering moeten doorstaan, heb ik mij er bij neergelegd dat ik een soort kleingeld dyslexie heb en is contactloos betalen mijn nieuwe beste vriend geworden.

 

   

Long story short, ik ben weer terug op deze blog, nieuwe ronde, nieuwe vrienden, nieuw land, nieuwe kansen!