''Let's just have the time of our lives.''

Het leuke aan dat ik nu eindelijk binnen één uur vliegen vanaf Nederland woon is al het bezoek. De afgelopen tijd heb ik meer bezoek gehad dan in mijn Samos en LA tijd bij elkaar. En ondertussen ben ik een ontelbaar bezoekjes aan de Brighton Pier, the Lanes en de I360 (check dat!) verder en is het standaard antwoord op de vraag wat ik ga doen in het weekend; ‘‘I’m having friends coming over.’’ Afgelopen week vroeg een collega of ik Nederland mis en wanneer ik zelf terug ga om familie te zien. Het zette mij aan het denken en ik kwam tot de conclusie dat ik al mijn vakanties van dit jaar al ingepland heb en een bezoekje aan Nederland daar geen deel van uit gaat maken. En dat terwijl de laatste keer dat ik in Nederland was Koningsdag nog Koninginnedag heette, de laatste moederdag die ik vierde in Nederland vijf jaar geleden is en ik me het laatste Bevrijdingsfestival niet eens meer kan herinneren. 

Voor de mens die nu denkt dat ik een hekel aan Nederland heb, totaal niet. Het verbaast me alleen hoe ik zo snel mijn weg weer gevonden heb hier in Brighton dat ik niet nonstop meer verlang naar Nederland. Misschien komt dat ook omdat ik mij inmiddels thuis voel op zoveel meer plekken in de wereld dan alleen Nederland, ik weet het niet.  Anyway, ik zeg nog steeds vol trots ‘‘I’m from the Netherlands’’, Filet American, kroketten en satésaus zijn nog steeds mijn lievelingseten en ik heb nog steeds een zwak voor Marco Borsato liedjes (en nog wat andere (hele foute) Nederlandse zangers) – alles gaat dus verder nog goed.

Een paar weken geleden kwam mijn nichtje naar Brighton, wat perfect goed getimed was want ik had een lang weekend (blijkbaar is 1 mei hier een officiele feestdag, nog iets leuks van een nieuw land, er zijn altijd feestdagen en extra vrije dagen op de momenten dat je het niet verwacht). Dus we deden een rondje Brighton, probeerden bruin te worden op het strand in het gezelschap van een fles wijn, bezochten het Foodfestival (dat ik over 4 weken in bikini op een Grieks strand moet rondhuppelen vergat ik even voor het gemak), en deden een shopping marathon door Londen.

200 kraampjes met eten, I like!

 

 

Shop till you drop!

 

Mijn balkon is misschien wel het beste van mijn hele huis?

Het allerleukste aan Londen? Al die kleine onontdekte straatjes. 

... met de leukste New York-style-koffietentjes. 

 Het weekend daarvoor kwam een oud-collega van Samos en brachten we de avond door in een Grieks restaurant, waar we naast souvlaki en gyros en tzatziki ook een ouzo variant voorgeschoteld kregen, waar we vooral de volgende dag vrij niet zo blij mee waren. 

2 Mei 2017 was mijn vijfde diabetes verjaardag. Toch wel een gekke mijlpijl, ik kan mijn die dag in 2012 nog zo goed herinneren en ondanks dat het een ellendige ziekte is heeft het zoveel veranderd in mijn kijk op alles. Ik heb nu meegemaakt dat je leven van de een op andere dag totaal anders kan zijn. Dat niets vanzelfsprekend is. En juist doordat ik weet dat je duizend complicaties kan krijgen van diabetes en ik dat nu nog niet, doe ik juist nu alles wat mij gelukkig maakt. Je weet nooit hoe je erbij zit over een half jaar. Of over 2 jaar of over 5 jaar. Die 2 mei 2017 was een rare dag, onbewust beleefde ik alles weer opnieuw, het ziekenhuis, alle dokters, die naalden, de angst dat ik nooit meer een leuk leven zou kunnen hebben en dat ik misschien wel nooit meer vrienden zou hebben – wie wil er nou bevriend zijn met iemand met een super niet coole ziekte? (Oke, inmiddels kan ik met volle overtuiging zeggen dat die gedachte nergens op sloeg, maar toenertijd was ik daar 24/7 druk mee in mijn hoofd).

Ik heb er die hele dag over getobd of ik open moest zijn over deze dag. Het rare aan het hebben van een chronische ziekte is dat ik aan de ene kant juist absoluut niet wil dat mensen mij zien als een zielig persoon met een ziekte, ik wil juist laten zien dat je leven niet op houdt op het moment dat je diabetes type 1 hebt. Maar aan de andere kant vind ik het juist belangrijk dat er wel aandacht aan deze ziekte geschonken wordt en is een geneesmiddel nog steeds mijn grootste droom. Uit eindelijk besloot ik er toch een post aan te wijden op Facebook en voelde het een beetje alsof ik ‘‘naakt’’ ging op Facebook. Laten we eerlijk zijn, heel social media is toch vooral een ‘‘kijk hoe ontzettend leuk leven ik heb’’ en daar doe ik net zo goed aan mee, waardoor het raar voelde om dit zo te plaatsen. Maar dit was allemaal voor niks want ik kreeg zoveel lieve en mooie reacties, dat ik uiteindelijk blij was dat ik het geplaatst had.

Over naar leukere dingen, bijvoorbeeld het bezoek aan Coworth Park, een vijfsterren hotel een uur buiten London, met een groot landgoed eromheen, inclusief poloveld én het huis waar John Lennon zijn ‘‘Imagine’’ schreef. Of afgelopen woensdagavond toen ik met collega’s naar Lanesborough, een vijfsterren hotel bij Hydepark in London ging, uitnodigingen voor events in deze hotels (waar ik anders never nooit zou komen), met goodybags en perfect eten maken mijn werk toch wel het allerleukst werk! Aankomende week is de laatste week van de 4-maanden durende training, wat wordt gevierd met een echte diploma-uitreiking. Mission #1, almost completed! 

Ik wil hier wonen?

Weekenden doorbrengen op het terras zijn een van de beste!

Voor het eerst in mijn leven stond ik in de gym met een glas champagne. Beviel wel opzich.

       

Happy nieuwe krullen! Weinig dingen maken mij echt nog zenuwachtig, maar naar een nieuwe kapper gaan is toch altijd wel een dingetje - maar deze keer vrij goed gelukt!