''A new year is like a blank book.''

Wat ik heb geleerd in 2014.

Dat het echt niet gek is om koekjes te kopen, het halve pak op te eten, jezelf dan zo dik vinden dat je de rest van de koekjes in de prullenbak gooit en er voor de zekerheid even afwasmiddel over heen spuit zodat je zeker weet dat je ze niet meer op eet. Er zijn meer mensen die dat doen kwam ik achter. (Zie hier).

Dat ik na drie keer hardlopen geen sixpack krijg.

Dat het leven in Europa eigenlijk een stuk beter is dan in Amerika. En dat je echt niet hoeft te klagen over onze regering in NL. Wees alsjeblieft blij dat er in Nederland een sociaal vangnet is. Dat je niet zodra je ontslagen wordt (en ook geen geld mee krijgt) binnen een paar maanden met je volledige gezin op straat staat omdat je geen geld meer hebt om huur te betalen. Het gebeurt echt hier in de US. En wees blij dat je naar de dokter kan gaan als je een longontsteking hebt. En dat het eigen risico (maar) € 350,00 is en je daarna niks meer zelf hoeft te betalen. En ja, ik ben iemand die die €350,00 er meteen in januari al doorheen heeft gejast. Maar in 2015 ga ik daar niet meer over klagen. We hebben het echt goed in Europa, geloof me.

Dat de zon het leven een stuk mooier maakt. Het is 23 december en ik zit op het terras in de zon in mijn t-shirt en korte broekje. Kunnen we de winter niet gewoon verbannen uit Nederland?

Dat het heel zinvol is om in je sportoutfit uit eten of uit lunchen te gaan. Punt 1 het lijkt alsof je sportief bent geweest (ondanks dat iedereen ziet dat je zojuist je haar hebt gefohnd en je make-up perfect zit). Punt 2; een hamburger eten terwijl je in je hardloopkleren zit is gek, dus je bestelt automatisch al een kale juice of organic quinoa scone. En dat is zooooooo 2015.

Dat mensen het blijkbaar interessant vinden wat ik hier mee maak. Er lezen inmiddels meer dan 500 mensen mijn blogs iedere keer. Dat voelt best wel als een eer en gek, omdat ik deze blog meer heb gemaakt om familie en vrienden op de hoogte te houden. En er nu mensen meelezen die ik niet eens persoonlijk ken. Hoe bizar.

Dat Palmbomen garant staan voor een vakantie-gevoel en dat gevoel heb ik nu al maanden. Dat het overmorgen kerst is? Het voelt alsof het nog steeds augustus is.

Dat alleen wonen echt lekker is. De afwas vier dagen niet doen? Ik ben toch de enige die zich daaraan ergert. Tot 12 uur in bed liggen? Niemand die zich eraan irriteert. Vier dagen achter elkaar sushi eten? Heeeeeerlijk! (Al is het af en toe ook wel gezellig als er weer een vriendinnetje bij me in komt wonen voor een paar weekjes.)

Dat het het heus wel waard is als je in het begin van de maand een eigenlijk-boven-je-budget-tas koopt en daarna alleen nog maar geld over hebt voor benzine, een paar gallons water en crackers. Halloo, die tas is voor altijd.

Dat als je een jaar weg gaat uit je vertrouwde leven sommige vrienden ineens geen vrienden meer zijn. En sommige vrienden (waar je het nooit van had verwacht) ineens hele goede vrienden worden. Ik weet nu eindelijk wie ik wel en niet uit hoef te nodigen op mijn bruiloft over een jaar of 5.

Dat de Amerikaanse spreektaal en het Engels dat wij op school leerden in NL toch wel anders is. Wat soms voor hilarische momenten zorgt, bijvoorbeeld toen ik met een vriendin maar even ging googlen wat je hoort te antwoorden op ''Hey whats up.''  En het woord bae (baby oftewel vriendin). Laat dat woord alsjeblieft van deze aardbodem verdwenen zijn in 2015. 

Dat sommige dingen gewoon meant to be zijn. Ontmoetingen, keuzes die je maakt, plaatsen die je bezoekt en dingen die mensen zeggen.

Dat Californië mijn hart heeft gestolen. Dat LA veel meer is dan de (ellendige) Walk of Fame en (de nog beroerdere) Venice Boardwalk die je altijd op tv ziet en wat in reisgidsjes staat. Beverly Hills, Larchmont, Griffith Park, Malibu, Pacific Palisades, Greystone Mansion, Manhattan Beach, er zijn zoveel mooie plekken in LA.

Dat een drive through apotheek, en een drive through pin-automaat en een drive through sappenbar het leven een stuk makkelijker maken.

Dat wanneer je echt iets wil. Je het kan. En je het absoluut moet doen. Wegrennen uit je comfortzone is zoooo fijn. Je ontmoet mensen die je anders never nooit zou ontmoeten. Je komt op plaatsen waar je anders nooit zou komen. En je kan (en daar gaan we even cliché doen), beter spijt hebben van de dingen die je hebt gedaan dan van de dingen niet je niet hebt gedaan.

Dat je kerst hoort te vieren met je familie. En niet 9000 kilometer van ze vandaan.

& dat het gek is dat ik (als meisje dat vroeger nog niet eens één nachtje ergens anders kon slapen ivm heimwee) er zo tegenop zie om straks afscheid te nemen van deze stad. En dat zegt denk ik wel genoeg over hoe waanzinnig mijn 2014 was. 

''San Diego, when can I see you again?''

Nadat zondag mijn laatste dag als Starbucks barista was (en ik vond het echt super leuk!!), reed ik naar huis en pakte mijn koffer in. Het was namelijk bijna San Diego tijd. San Diego stond al jaren op mijn bucketlist omdat het zo tropisch klinkt en omdat iedereen altijd enthousiast is over die plaats. Nu ik op nog geen twee uur rijden van San Diego woon, moest ik natuurlijk daar naar toe. Ik had Josine meegevraagd en die haalde ik maandagmorgen op van het metrostation en vanaf daar reden we naar het zuiden.

Als eerste wilden we het strand zien, La Jolla scheen een van de mooiste stranden te zijn dus parkeerden we daar de auto. Liepen door de schattige straatjes,  en langs het water. Waar we zeeleeuwen zagen in real life, honderden palmbomen (ik wil er zo graag één mee naar huis nemen), en onze zonnebril maar weer opzetten. Daarna was het tijd voor lunch. Een hele gezonde quiche en een iets minder Rens-Kroes-proof dessert. Maar lekker was het wel.

Na het lunchen reden we door naar het hotel. We checkten in en liepen naar onze kamer. Ik had een hotel geboekt via Hilton en deze was nog maar een half jaar geleden geopend. Nadat we het binnen vijf minuten al voor elkaar hadden dat onze kamer een lichtelijke puinhoop was, besloten we te gaan zwemmen. Omdat het toeristenseizoen nogal over is en dit hotel veel zakelijke gasten heeft, hadden wij het zwembad en de jacuzzi helemaal voor ons zelf. We maakten duizend selfies, zagen de zon ondergaan en waren allebei nogal onder de indruk van het feit dat het 8 december was en we gewoon buiten aan het zwemmen waren.

Een paar uur later was het tijd om te douchen, opmaken en hakken aan te trekken. We namen een Uber naar Little Italy, waar ik nog iets verliefder werd op San Diego. We zaten op het terras, aten pizza en dronken wijn in een heel schattig restaurantje. Na het eten bestelden we weer een taxi en gingen we naar het Gaslamp District. Allereerst naar de Altitude rooftopbar, een van de beste rooftopbars van Califonia en ik wist weer even waarom ik Amerika straks zo ga missen. Hoeveel rooftopterrassen zijn er in Nederland? 

Het maakt het allemaal net iets specialer, een bar op het dak van een hotel met uitzicht over een fel verlichte stad en de Pacific Ocean. Leuke muziek uit de speakers, een knipogende doorman en ondanks dat het niet mega druk was hadden we in ieder geval lol. Na een tijdje besloten we om naar een andere rooftop bar te gaan en liepen we naar het Andaz hotel. 

Een bar met zwembad, loungebanken en overal romantische vuurtjes. We bestelden nog een drankje en liepen wat rondjes totdat we op een van de loungebanken bij het vuur gingen zitten. Living the San Diego life, ik kan er enigszins aan wennen.

Dinsdagmorgen ging om acht uur de wekker en zaten we om negen uur aan het ontbijt. Hotelontbijtjes zijn altijd één van mijn favorieten. We wisten eigenlijk niet waar we moesten beginnen, oatmeal, fruit, verschillende soorten bagels, yoghurt, broodjes, scones, croissants, een wafelijzer om zelf je wafels te maken, eieren, spek, muffins, het was een stukje hemel.

Na het ontbijt stopten we onze koffers in de auto en reden naar Sea World. Wat ook al zeshonderd jaar op mijn bucketlist staat. Ik had nog nooit in mijn leven orka’s gezien en dat zou vandaag gebeuren. We waren een uur te vroeg bij Sea World, we hadden er geen seconde aan gedacht dat dit park misschien om 11 uur open zou gaan in plaats van om 10 uur. Maar konden de auto al parkeren en uiteindelijk gingen de deuren om kwart voor 11 al open. We renden nog net niet naar de orka’s, maar rustig lopen kon je het ook niet noemen. We kletsten even met een van de verzorgsters en probeerden een selfie te maken met de orka’s, wat iets moeilijker is dan gedacht. 

Na de orka’s gingen we in de achtbaan. Omdat het toeristenseizoen over is was het heel rustig, wat overigens echt perfect was. We hoefden nergens te wachten en konden overal voorstaan. Het leek wel alsof we het park helemaal voor ons alleen hadden. 

Na drie keer in de achtbaan te hebben gezeten liepen we langs de dolfijnen, de pinguins, de zeehonden en gingen in een van de waterattracties. Zo een die ze ook in rollercoaster tycoon hadden, waar je in een soort van boomstam zit. Natuurlijk waren we weer de enigen en hadden onze eigen boomstam. We werden redelijk nat maar het was gelukkig 25 graden dus binnen tien minuten waren onze kleren weer helemaal droog. 

We gingen de dolfijnenshow bekijken en in een kabelbaan over het park vanwaar we perfect de palmbomen konden tellen. Na de kabelbaan bekeken we nog wat dieren en gingen in nog een water attractie, dit keer eentje met ronde karretjes waarbij ik nogal op het verkeerde stoeltje zat en ongeveer 90 liter water over me heen kreeg. Dat was erg hilarisch (voor Josine dan die zo goed als droog was gebleven). 

We liepen nog wat rondjes door het park, gingen naar een pinguïn presentatie en de zeeleeuwenshow. Die zo enorm Amerikaans was, maar wel erg grappig. En omdat het bijna kerst is, was overal in het park kerstmuziek. Er was een heel Snowworld, en daar liepen kinderen rond die nog nooit in hun leven echte sneeuw hadden gezien. Alleen deze namaaksneeuw. Verder waren alle bomen verlicht in het park en er waren overal kerstbomen. Toen het om half vijf donker werd, was het zo magisch. 

Om half zes gingen we naar de orka show (en ik weet dat de meningen over deze show verdeeld zijn, is het wel/geen dierenmishandeling, maar leeuwen en apen horen ook niet in een dierentuin en deze orka’s weten niet beter, want die zijn hier geboren en nouja, ik wilde daar gewoon heel even niet over nadenken, sorry orka's). De show was ontzettend mooi. Helemaal in kerstsfeer en met sfeervolle muziek. Ik werd er een beetje erg gelukkig van.

Om zes uur sloot het park en liepen wij naar de auto, op naar LA. Ik bracht Josine thuis en een uurtje later was ik zelf ook thuis. Ik nam een douche en ging naar bed. In bed keek ik nog even alle foto’s en filmpjes terug en viel in slaap met een glimlach. Ik heb mijn hart verloren aan San Diego.  

''Adrenaline is the reason I do what I do.''

Sinds gisteren ben ik een serieuze Starbucks Barista. Ik maak Vanilla Latte’s, warm chocolate chip cookies op, schrijf hartjes op de bekers van de mannen die ik wel leuk vind en schreeuw ‘‘A tall caramel macciato for Sergio.’’ Ik ben helemaal in mijn element daar in die coffeecorner. Ondanks dat ik gisteren zo goed als niks mocht doen behalve toekijken, heb ik daar vandaag een klein stokje voor gestoken en ben ik mezelf nuttig gaan maken. Helaas werk ik alleen deze week bij de Starbucks, als het even kon ruilde ik het in voor alle dagen die ik nog in het restaurant en roomservice moet werken.

Tadaaaa, mijn allereerste zelf gemaakte Vanilla Latte. Ik was zó trots! 

Daarnaast schijnt sinds vandaag de zon weer in mijn LA, na drie dagen waarin mijn Facebook tijdlijn vol stond met juichende berichten over de regen die naar beneden viel. En niet zo’n klein beetje ook. Ik werd dinsdag wakker van het lawaai van de wind en bleef nog maar even wat langer in bed liggen. Ik was vrij en ik had geen idee wat ik moest gaan doen met dit weer. Ik keek RTL Late Night terug, ik wil zooo graag Gooische Vrouwen zien. Laat die film alsjeblieft nog draaien in februari.

In ieder geval vond ik het om een uur of twaalf wel tijd voor een ontbijt en een douche. Een uur later had ik bedacht dat ik mijn dag door zou gaan brengen met mijn laptop in de Starbucks maar dat ik alleen een parasol heb en geen paraplu. Dus rende ik met sjaal om mijn hoofd mijn huis uit naar mijn auto. Ikea redde wederom mijn leven want daar kocht ik voor 1.50$ een knalroze paraplu.

Dit is dus mijn woonplaats met regen. Net Ermelo toch? 

Met gebrek aan een paraplu, ging ik maar even zo naar buiten. Gelukkig woont mijn droomman niet in LA.

De regen maakte (okee, ik typte hier net serieus meekt, ik verengels een beetje) heel veel mensen gelukkig, en natuurlijk begrijp ik hoe belangrijk regen is voor Californie. Overal is droogte en het heeft al honderd jaar niet geregend. Maar ik was geloof ik de enige op dat moment die daar niet blij van werd. Het was koud, het leek wel herfst en ik vond het moeilijk om invulling te geven aan mijn dag. Hardlopen wordt hem niet in de regen (ik ben inmiddels inderdaad van suiker), naar een parkje gaan is ook niet gezellig. Het strand uitgesloten. De winkels overvol want iedereen sloot zich zelf op in de mall. Toen ik naar mijn auto liep bedacht ik me hoe lang het wel niet geleden was dat ik regen had gevoeld en in mijn jas over straat rende. Dit weer deed me denken aan Nederland en daar wil ik nou helemaal niet aan denken.

Dit is dan een beetje de hemel, een warme Starbucks, muziekje van Owl City op (ik ben daar een beetje verslaafd aan geworden, die muziek), een lekkere koffie en werken op mijn laptop. 

Maandagavond had ik met  Lindsay afgesproken om pannenkoeken te bakken. Een tijdje terug kreeg ik van mijn oma een pakketje met onder andere echte Koopmans pannenkoekenmeel en dat moesten we natuurlijk uitproberen. Als dessert hadden we pepernoten, want heel toevallig kreeg ik gisteren weer een pakketje van mijn opa en oma. Toch nog een klein beetje Sinterklaas in LA, ook mede dankzij mijn moeder die een paar sinterklaas kadootjes had opgestuurd.

Pannenkoeken zijn àltijd een goed idee (en ik zie nu dat een carriere als foodblogger niet echt iets voor mij is, want ik had voor de foto even het water van het aanrechtblad af moeten vegen.)

Toen ik vanmiddag klaar was met werken, mijn dagen beginnen om 5 uur ’s ochtends deze week (en ik loop nu inderdaad met wallen tot aan mijn tenen rond), ben ik mijn hardloop schoenen aan gaan trekken. Na drie dagen zonder hardlopen (want;regen), mistte ik het en wilde ik eigenlijk weer eens vijf kilometer rennen. Ik doe mee met de DOcember actie van Girls Love 2 Run, oftewel 70 kilometer rennen in December. Hoe ik dat ga doen, geen idee. Maar nu de zon weer schijnt ben ik een stuk gemotiveerder. Dus rende ik vanmiddag met de zon op mijn gezicht door de straten. Ik ging bijna dood dankzij mijn nog niet perfecte conditie toch kon ik mijn glimlach niet verbergen. Maar hallo, het is 4 december, morgen is het Sinterklaas, ik stond stijf van de adrenaline (want ik ging die 5 KM eindelijk weer redden!) en ik rende in mijn hempje en korte broek over straat. Mag ik hier voor altijd blijven wonen, alsjeblieft?

Oke, niet mega snel, lang niet mijn PR van 30,11. En ja, ik heb precies op 5 kilometer op het stop knopje gedrukt. Ik ben zo'n meisje dat ook probeert om voor een rond bedrag te tanken.

Ik kon ter plekke neervallen, en dit is niet de beste foto everrr. Maar ik heb het gedaaaaan en ben weer he-le-maal back in Action! 

De afgelopen weken heb ik niet zoveel geschreven wat verschillende redenen heeft. Ik ben druk, ik werk zoals ik hierboven schreef inmiddels in het F&B (Food & Beverage) department. Het hele F&B (restaurant, roomservice, banqueting etc) idee is toch  niet waar mijn hart ligt en ik mis de Front Desk. Ondertussen werk ik op mijn vrije dagen mijn bucketlist af, ga met vriendinnen naar alle restaurants en rooftopfeestjes waar ik nog heen wilde. 

Zo zat ik vrijdag met Lindsay in Santa Monica in bar Chloe. En die avond ontmoette ik voor het eerst van mijn leven iemand uit Siberië (hoe cool). Ik dacht eigenlijk dat daar altijd alleen maar beren woonden (Mam, pap, gebrek aan opvoeding?!). 

Voor maandag staat een tripje naar San Diego met Josine op de planning. Verder vul ik mijn dagen met boeken lezen in verschillende parken, ik ga 100000 keer naar de bios, bedenk wat voor souvenirs ik mee moet nemen naar Nederland (EOS Lipbalsem, tandenbleekstrips, groene en rode oreo-koekjes) en probeer vooral de tijd te stoppen.  

                                        

                   

Ondertussen heb ik ook mijn kerstboom opgetuigd. Een beetje Kerst in mijn huis, want hier in LA mag dat voordat het Sinterklaas is.