''A new year is like a blank book.''

Wat ik heb geleerd in 2014.

Dat het echt niet gek is om koekjes te kopen, het halve pak op te eten, jezelf dan zo dik vinden dat je de rest van de koekjes in de prullenbak gooit en er voor de zekerheid even afwasmiddel over heen spuit zodat je zeker weet dat je ze niet meer op eet. Er zijn meer mensen die dat doen kwam ik achter. (Zie hier).

Dat ik na drie keer hardlopen geen sixpack krijg.

Dat het leven in Europa eigenlijk een stuk beter is dan in Amerika. En dat je echt niet hoeft te klagen over onze regering in NL. Wees alsjeblieft blij dat er in Nederland een sociaal vangnet is. Dat je niet zodra je ontslagen wordt (en ook geen geld mee krijgt) binnen een paar maanden met je volledige gezin op straat staat omdat je geen geld meer hebt om huur te betalen. Het gebeurt echt hier in de US. En wees blij dat je naar de dokter kan gaan als je een longontsteking hebt. En dat het eigen risico (maar) € 350,00 is en je daarna niks meer zelf hoeft te betalen. En ja, ik ben iemand die die €350,00 er meteen in januari al doorheen heeft gejast. Maar in 2015 ga ik daar niet meer over klagen. We hebben het echt goed in Europa, geloof me.

Dat de zon het leven een stuk mooier maakt. Het is 23 december en ik zit op het terras in de zon in mijn t-shirt en korte broekje. Kunnen we de winter niet gewoon verbannen uit Nederland?

Dat het heel zinvol is om in je sportoutfit uit eten of uit lunchen te gaan. Punt 1 het lijkt alsof je sportief bent geweest (ondanks dat iedereen ziet dat je zojuist je haar hebt gefohnd en je make-up perfect zit). Punt 2; een hamburger eten terwijl je in je hardloopkleren zit is gek, dus je bestelt automatisch al een kale juice of organic quinoa scone. En dat is zooooooo 2015.

Dat mensen het blijkbaar interessant vinden wat ik hier mee maak. Er lezen inmiddels meer dan 500 mensen mijn blogs iedere keer. Dat voelt best wel als een eer en gek, omdat ik deze blog meer heb gemaakt om familie en vrienden op de hoogte te houden. En er nu mensen meelezen die ik niet eens persoonlijk ken. Hoe bizar.

Dat Palmbomen garant staan voor een vakantie-gevoel en dat gevoel heb ik nu al maanden. Dat het overmorgen kerst is? Het voelt alsof het nog steeds augustus is.

Dat alleen wonen echt lekker is. De afwas vier dagen niet doen? Ik ben toch de enige die zich daaraan ergert. Tot 12 uur in bed liggen? Niemand die zich eraan irriteert. Vier dagen achter elkaar sushi eten? Heeeeeerlijk! (Al is het af en toe ook wel gezellig als er weer een vriendinnetje bij me in komt wonen voor een paar weekjes.)

Dat het het heus wel waard is als je in het begin van de maand een eigenlijk-boven-je-budget-tas koopt en daarna alleen nog maar geld over hebt voor benzine, een paar gallons water en crackers. Halloo, die tas is voor altijd.

Dat als je een jaar weg gaat uit je vertrouwde leven sommige vrienden ineens geen vrienden meer zijn. En sommige vrienden (waar je het nooit van had verwacht) ineens hele goede vrienden worden. Ik weet nu eindelijk wie ik wel en niet uit hoef te nodigen op mijn bruiloft over een jaar of 5.

Dat de Amerikaanse spreektaal en het Engels dat wij op school leerden in NL toch wel anders is. Wat soms voor hilarische momenten zorgt, bijvoorbeeld toen ik met een vriendin maar even ging googlen wat je hoort te antwoorden op ''Hey whats up.''  En het woord bae (baby oftewel vriendin). Laat dat woord alsjeblieft van deze aardbodem verdwenen zijn in 2015. 

Dat sommige dingen gewoon meant to be zijn. Ontmoetingen, keuzes die je maakt, plaatsen die je bezoekt en dingen die mensen zeggen.

Dat Californië mijn hart heeft gestolen. Dat LA veel meer is dan de (ellendige) Walk of Fame en (de nog beroerdere) Venice Boardwalk die je altijd op tv ziet en wat in reisgidsjes staat. Beverly Hills, Larchmont, Griffith Park, Malibu, Pacific Palisades, Greystone Mansion, Manhattan Beach, er zijn zoveel mooie plekken in LA.

Dat een drive through apotheek, en een drive through pin-automaat en een drive through sappenbar het leven een stuk makkelijker maken.

Dat wanneer je echt iets wil. Je het kan. En je het absoluut moet doen. Wegrennen uit je comfortzone is zoooo fijn. Je ontmoet mensen die je anders never nooit zou ontmoeten. Je komt op plaatsen waar je anders nooit zou komen. En je kan (en daar gaan we even cliché doen), beter spijt hebben van de dingen die je hebt gedaan dan van de dingen niet je niet hebt gedaan.

Dat je kerst hoort te vieren met je familie. En niet 9000 kilometer van ze vandaan.

& dat het gek is dat ik (als meisje dat vroeger nog niet eens één nachtje ergens anders kon slapen ivm heimwee) er zo tegenop zie om straks afscheid te nemen van deze stad. En dat zegt denk ik wel genoeg over hoe waanzinnig mijn 2014 was. 

''San Diego, when can I see you again?''

Nadat zondag mijn laatste dag als Starbucks barista was (en ik vond het echt super leuk!!), reed ik naar huis en pakte mijn koffer in. Het was namelijk bijna San Diego tijd. San Diego stond al jaren op mijn bucketlist omdat het zo tropisch klinkt en omdat iedereen altijd enthousiast is over die plaats. Nu ik op nog geen twee uur rijden van San Diego woon, moest ik natuurlijk daar naar toe. Ik had Josine meegevraagd en die haalde ik maandagmorgen op van het metrostation en vanaf daar reden we naar het zuiden.

Als eerste wilden we het strand zien, La Jolla scheen een van de mooiste stranden te zijn dus parkeerden we daar de auto. Liepen door de schattige straatjes,  en langs het water. Waar we zeeleeuwen zagen in real life, honderden palmbomen (ik wil er zo graag één mee naar huis nemen), en onze zonnebril maar weer opzetten. Daarna was het tijd voor lunch. Een hele gezonde quiche en een iets minder Rens-Kroes-proof dessert. Maar lekker was het wel.

Na het lunchen reden we door naar het hotel. We checkten in en liepen naar onze kamer. Ik had een hotel geboekt via Hilton en deze was nog maar een half jaar geleden geopend. Nadat we het binnen vijf minuten al voor elkaar hadden dat onze kamer een lichtelijke puinhoop was, besloten we te gaan zwemmen. Omdat het toeristenseizoen nogal over is en dit hotel veel zakelijke gasten heeft, hadden wij het zwembad en de jacuzzi helemaal voor ons zelf. We maakten duizend selfies, zagen de zon ondergaan en waren allebei nogal onder de indruk van het feit dat het 8 december was en we gewoon buiten aan het zwemmen waren.

Een paar uur later was het tijd om te douchen, opmaken en hakken aan te trekken. We namen een Uber naar Little Italy, waar ik nog iets verliefder werd op San Diego. We zaten op het terras, aten pizza en dronken wijn in een heel schattig restaurantje. Na het eten bestelden we weer een taxi en gingen we naar het Gaslamp District. Allereerst naar de Altitude rooftopbar, een van de beste rooftopbars van Califonia en ik wist weer even waarom ik Amerika straks zo ga missen. Hoeveel rooftopterrassen zijn er in Nederland? 

Het maakt het allemaal net iets specialer, een bar op het dak van een hotel met uitzicht over een fel verlichte stad en de Pacific Ocean. Leuke muziek uit de speakers, een knipogende doorman en ondanks dat het niet mega druk was hadden we in ieder geval lol. Na een tijdje besloten we om naar een andere rooftop bar te gaan en liepen we naar het Andaz hotel. 

Een bar met zwembad, loungebanken en overal romantische vuurtjes. We bestelden nog een drankje en liepen wat rondjes totdat we op een van de loungebanken bij het vuur gingen zitten. Living the San Diego life, ik kan er enigszins aan wennen.

Dinsdagmorgen ging om acht uur de wekker en zaten we om negen uur aan het ontbijt. Hotelontbijtjes zijn altijd één van mijn favorieten. We wisten eigenlijk niet waar we moesten beginnen, oatmeal, fruit, verschillende soorten bagels, yoghurt, broodjes, scones, croissants, een wafelijzer om zelf je wafels te maken, eieren, spek, muffins, het was een stukje hemel.

Na het ontbijt stopten we onze koffers in de auto en reden naar Sea World. Wat ook al zeshonderd jaar op mijn bucketlist staat. Ik had nog nooit in mijn leven orka’s gezien en dat zou vandaag gebeuren. We waren een uur te vroeg bij Sea World, we hadden er geen seconde aan gedacht dat dit park misschien om 11 uur open zou gaan in plaats van om 10 uur. Maar konden de auto al parkeren en uiteindelijk gingen de deuren om kwart voor 11 al open. We renden nog net niet naar de orka’s, maar rustig lopen kon je het ook niet noemen. We kletsten even met een van de verzorgsters en probeerden een selfie te maken met de orka’s, wat iets moeilijker is dan gedacht. 

Na de orka’s gingen we in de achtbaan. Omdat het toeristenseizoen over is was het heel rustig, wat overigens echt perfect was. We hoefden nergens te wachten en konden overal voorstaan. Het leek wel alsof we het park helemaal voor ons alleen hadden. 

Na drie keer in de achtbaan te hebben gezeten liepen we langs de dolfijnen, de pinguins, de zeehonden en gingen in een van de waterattracties. Zo een die ze ook in rollercoaster tycoon hadden, waar je in een soort van boomstam zit. Natuurlijk waren we weer de enigen en hadden onze eigen boomstam. We werden redelijk nat maar het was gelukkig 25 graden dus binnen tien minuten waren onze kleren weer helemaal droog. 

We gingen de dolfijnenshow bekijken en in een kabelbaan over het park vanwaar we perfect de palmbomen konden tellen. Na de kabelbaan bekeken we nog wat dieren en gingen in nog een water attractie, dit keer eentje met ronde karretjes waarbij ik nogal op het verkeerde stoeltje zat en ongeveer 90 liter water over me heen kreeg. Dat was erg hilarisch (voor Josine dan die zo goed als droog was gebleven). 

We liepen nog wat rondjes door het park, gingen naar een pinguïn presentatie en de zeeleeuwenshow. Die zo enorm Amerikaans was, maar wel erg grappig. En omdat het bijna kerst is, was overal in het park kerstmuziek. Er was een heel Snowworld, en daar liepen kinderen rond die nog nooit in hun leven echte sneeuw hadden gezien. Alleen deze namaaksneeuw. Verder waren alle bomen verlicht in het park en er waren overal kerstbomen. Toen het om half vijf donker werd, was het zo magisch. 

Om half zes gingen we naar de orka show (en ik weet dat de meningen over deze show verdeeld zijn, is het wel/geen dierenmishandeling, maar leeuwen en apen horen ook niet in een dierentuin en deze orka’s weten niet beter, want die zijn hier geboren en nouja, ik wilde daar gewoon heel even niet over nadenken, sorry orka's). De show was ontzettend mooi. Helemaal in kerstsfeer en met sfeervolle muziek. Ik werd er een beetje erg gelukkig van.

Om zes uur sloot het park en liepen wij naar de auto, op naar LA. Ik bracht Josine thuis en een uurtje later was ik zelf ook thuis. Ik nam een douche en ging naar bed. In bed keek ik nog even alle foto’s en filmpjes terug en viel in slaap met een glimlach. Ik heb mijn hart verloren aan San Diego.  

''Adrenaline is the reason I do what I do.''

Sinds gisteren ben ik een serieuze Starbucks Barista. Ik maak Vanilla Latte’s, warm chocolate chip cookies op, schrijf hartjes op de bekers van de mannen die ik wel leuk vind en schreeuw ‘‘A tall caramel macciato for Sergio.’’ Ik ben helemaal in mijn element daar in die coffeecorner. Ondanks dat ik gisteren zo goed als niks mocht doen behalve toekijken, heb ik daar vandaag een klein stokje voor gestoken en ben ik mezelf nuttig gaan maken. Helaas werk ik alleen deze week bij de Starbucks, als het even kon ruilde ik het in voor alle dagen die ik nog in het restaurant en roomservice moet werken.

Tadaaaa, mijn allereerste zelf gemaakte Vanilla Latte. Ik was zó trots! 

Daarnaast schijnt sinds vandaag de zon weer in mijn LA, na drie dagen waarin mijn Facebook tijdlijn vol stond met juichende berichten over de regen die naar beneden viel. En niet zo’n klein beetje ook. Ik werd dinsdag wakker van het lawaai van de wind en bleef nog maar even wat langer in bed liggen. Ik was vrij en ik had geen idee wat ik moest gaan doen met dit weer. Ik keek RTL Late Night terug, ik wil zooo graag Gooische Vrouwen zien. Laat die film alsjeblieft nog draaien in februari.

In ieder geval vond ik het om een uur of twaalf wel tijd voor een ontbijt en een douche. Een uur later had ik bedacht dat ik mijn dag door zou gaan brengen met mijn laptop in de Starbucks maar dat ik alleen een parasol heb en geen paraplu. Dus rende ik met sjaal om mijn hoofd mijn huis uit naar mijn auto. Ikea redde wederom mijn leven want daar kocht ik voor 1.50$ een knalroze paraplu.

Dit is dus mijn woonplaats met regen. Net Ermelo toch? 

Met gebrek aan een paraplu, ging ik maar even zo naar buiten. Gelukkig woont mijn droomman niet in LA.

De regen maakte (okee, ik typte hier net serieus meekt, ik verengels een beetje) heel veel mensen gelukkig, en natuurlijk begrijp ik hoe belangrijk regen is voor Californie. Overal is droogte en het heeft al honderd jaar niet geregend. Maar ik was geloof ik de enige op dat moment die daar niet blij van werd. Het was koud, het leek wel herfst en ik vond het moeilijk om invulling te geven aan mijn dag. Hardlopen wordt hem niet in de regen (ik ben inmiddels inderdaad van suiker), naar een parkje gaan is ook niet gezellig. Het strand uitgesloten. De winkels overvol want iedereen sloot zich zelf op in de mall. Toen ik naar mijn auto liep bedacht ik me hoe lang het wel niet geleden was dat ik regen had gevoeld en in mijn jas over straat rende. Dit weer deed me denken aan Nederland en daar wil ik nou helemaal niet aan denken.

Dit is dan een beetje de hemel, een warme Starbucks, muziekje van Owl City op (ik ben daar een beetje verslaafd aan geworden, die muziek), een lekkere koffie en werken op mijn laptop. 

Maandagavond had ik met  Lindsay afgesproken om pannenkoeken te bakken. Een tijdje terug kreeg ik van mijn oma een pakketje met onder andere echte Koopmans pannenkoekenmeel en dat moesten we natuurlijk uitproberen. Als dessert hadden we pepernoten, want heel toevallig kreeg ik gisteren weer een pakketje van mijn opa en oma. Toch nog een klein beetje Sinterklaas in LA, ook mede dankzij mijn moeder die een paar sinterklaas kadootjes had opgestuurd.

Pannenkoeken zijn àltijd een goed idee (en ik zie nu dat een carriere als foodblogger niet echt iets voor mij is, want ik had voor de foto even het water van het aanrechtblad af moeten vegen.)

Toen ik vanmiddag klaar was met werken, mijn dagen beginnen om 5 uur ’s ochtends deze week (en ik loop nu inderdaad met wallen tot aan mijn tenen rond), ben ik mijn hardloop schoenen aan gaan trekken. Na drie dagen zonder hardlopen (want;regen), mistte ik het en wilde ik eigenlijk weer eens vijf kilometer rennen. Ik doe mee met de DOcember actie van Girls Love 2 Run, oftewel 70 kilometer rennen in December. Hoe ik dat ga doen, geen idee. Maar nu de zon weer schijnt ben ik een stuk gemotiveerder. Dus rende ik vanmiddag met de zon op mijn gezicht door de straten. Ik ging bijna dood dankzij mijn nog niet perfecte conditie toch kon ik mijn glimlach niet verbergen. Maar hallo, het is 4 december, morgen is het Sinterklaas, ik stond stijf van de adrenaline (want ik ging die 5 KM eindelijk weer redden!) en ik rende in mijn hempje en korte broek over straat. Mag ik hier voor altijd blijven wonen, alsjeblieft?

Oke, niet mega snel, lang niet mijn PR van 30,11. En ja, ik heb precies op 5 kilometer op het stop knopje gedrukt. Ik ben zo'n meisje dat ook probeert om voor een rond bedrag te tanken.

Ik kon ter plekke neervallen, en dit is niet de beste foto everrr. Maar ik heb het gedaaaaan en ben weer he-le-maal back in Action! 

De afgelopen weken heb ik niet zoveel geschreven wat verschillende redenen heeft. Ik ben druk, ik werk zoals ik hierboven schreef inmiddels in het F&B (Food & Beverage) department. Het hele F&B (restaurant, roomservice, banqueting etc) idee is toch  niet waar mijn hart ligt en ik mis de Front Desk. Ondertussen werk ik op mijn vrije dagen mijn bucketlist af, ga met vriendinnen naar alle restaurants en rooftopfeestjes waar ik nog heen wilde. 

Zo zat ik vrijdag met Lindsay in Santa Monica in bar Chloe. En die avond ontmoette ik voor het eerst van mijn leven iemand uit Siberië (hoe cool). Ik dacht eigenlijk dat daar altijd alleen maar beren woonden (Mam, pap, gebrek aan opvoeding?!). 

Voor maandag staat een tripje naar San Diego met Josine op de planning. Verder vul ik mijn dagen met boeken lezen in verschillende parken, ik ga 100000 keer naar de bios, bedenk wat voor souvenirs ik mee moet nemen naar Nederland (EOS Lipbalsem, tandenbleekstrips, groene en rode oreo-koekjes) en probeer vooral de tijd te stoppen.  

                                        

                   

Ondertussen heb ik ook mijn kerstboom opgetuigd. Een beetje Kerst in mijn huis, want hier in LA mag dat voordat het Sinterklaas is. 

“In Los Angeles, everything is 100% organic, except the people.”

Mijn ode aan LA. Wat LA LA maakt. En waar ik zo van houd. En wat ik voor de rest van mijn leven ga missen (waardoor ik op dit moment nog maar even geniet tot de macht 587391057392040).

1. De strak blauwe lucht (bijna iedere morgen).
2. Mijn collega’s die mij Miss Anne noemen (en in Nederland heet ik gewoon Annerieke, geen Anne, want daar moet ik denk ik van huilen. In de zin van heimwee).
3. De bergen in de verte. En die ik kan zien vanaf mijn balkon.
4. Dollars.
5. In de file staan op de 101 of 134 of I5 en de zon zien ondergaan. 
6. De groene verkeersborden.
7. Santa Monica Beach.
8. Mijn lieve rode auto (en mijn disco-radio, ik loof nog steeds 50 dollar uit aan degene die dat kan fixen).
9. Na een diner met vriendinnen allemaal de creditcard op tafel leggen en klaar. Niks geen gedoe met draagbare pin apparaten, of met zijn allen naar de bar lopen om te betalen.
10. De verrassing dat je boodschappen bij de kassa altijd duurder zijn dan je werkelijk dacht (want, de prijzen op de pricetags zijn exclusief tax).
11. Maandelijkse, wekelijkse meetings op mijn werk. Waarbij er áltijd taart, pizza’s en donuts zijn. Wie zei dat vergaderen erg was?
12. ‘‘Where is your accent from?’’ – iedere dag (helaas).
13. Fairfax & Melrose Avenue, en dan vooral alle lunch- en ontbijttentjes.
14. Ballerina’s dragen. Het hele jaar door.
15. Las Vegas.
16. Oreo koekjes in 6 verschillende smaken.
17. Organic wodka, organic wasserette, organic sapjes, organic brood. Alles organic.
18. De hele dag in mijn hardloopoutift lopen en er nog fashionable bij lopen, aangezien iedereen zo over straat gaat.
19. Parkeermeters bij iedere parkeerplaats zodat je geen duizend meter moet lopen om geld in de automaat te stoppen en weer duizend meter terug moet lopen om het kaartje in je auto te leggen.
20. De palmbomen.
21. Winkels met een gevoelstemperatuur van min 10 (thanks to the airco) terwijl het buiten 25 graden is met als gevolg dat ik nonstop verkouden ben.
22. ‘‘Een skinny vanille latte, Anne?’’ – mijn favoriete Barista bij de Barnes & Noble Starbucks.
23. Mannen die drankjes betalen. Oke, ik ben erg geëmancipeerd maar hier kan ik wel een beetje aan wennen (vooral in de week voor payday).
24. Beverly Hills op twintig minuten van mijn huis.
25. Mijn LA-vriendinnen.
26. Hiken naar het Hollywood-sign, of in de Santa Monica hills of in Griffith Park.
27. ‘‘How’s it going?’’ – op iedere straathoek.
28. Zuma Beach.
29. $175,00 uitgeven aan kleding en schoenen, wat als je het omrekent naar euro’s heus niet zoveel is.
30. The Bungalow in Santa Monica, want mannen in blousjes zijn de hemel.
31. Nooit de deur uit zonder een fles sunscreen. Wat iets minder ruimte inneemt dan een paraplu.
32. No Vacancy in Hollywood (GA DAARHEEN ALS JE NAAR LA GAAT).
33. ‘‘I’ve never seen someone from The Netherlands, may I take a picture?’’ – vier keer gebeurd.
34. Auto’s met pech langs de kant van de weg (als je rijk wilt worden in LA, begin je eigen wegenwachtbedrijf).
35. DISCOUNT, COUPONS, SAVE MONEY – Aanbiedingen, altijd & overal.
36. Ontbijten bij le Pain Quotidien (wat overigens ook in Nederland kan, maar dan zit je niet in West Hollywood, in de zon).
37. Tip geven, overal en altijd.
38. Valet – parking, bij ongeveer ieder restaurant (en dat maakt het leven zoveel makkelijker).
39. MALIBU beach.
40. Wodka drinken op een rooftop in een hip jurkje en hoge hakken. Op een dinsdagavond.
41. Kerstbomen in November. Palmbomen met lichtjes.
42. ‘‘You are from the same country as Armin ven Bjoeren and Sender ven Doorn and Hardwell and Afrojack?! They all speak your language?? That is aaaaawesome!’’ – iedere maand wel twee keer.
43. ‘‘You are so sophisticated’’ – iedere week.
44. Mijn auto laten wassen en ondertussen in de bijbehorende coffeecorner een vanille latte drinken.
45. Hardlopen op de Chandlers Bike trail, met nog 519350 andere hardlopers. En een blauwe lucht en palmbomen. Het motiveert iets meer dan hardlopen in het donker met min 5 en regen.
46. Dat ik soms vergeet dat mijn straat na Keystone street komt waardoor ik minimaal drie keer per week weer een heel blok om moet rijden.
47. Pringles met Barbecue smaak.
48. Dat 90% van mijn collega’s geboren is in een ander land dan de US en minimaal 2 verschillende talen spreekt.
49. Zonnebril als vast accessoire. Handschoenen, sjaal, laarzen, wat zijn dat?
50. De Victoria Secret op drie kilometer afstand van mijn huis. Oh en de Forever 21.
51. Wortelsapjes, broccoli sapjes, boerenkoolsapjes (en iedereen drinkt het alsof het champagne is terwijl champagne 482053 keer beter smaakt).
52. Een Starbucks in (bijna) iedere supermarkt. Want je hebt koffie nodig om boodschappen te doen.
53. De kapper die adviseert om minimaal 18 producten te gebruiken om mijn haar er een beetje fatsoenlijk uit te laten zien (bedankt voor het compliment).
54. ‘‘A Chicken Sandwich, without tomatoes, with extra lettuce, without pickles and the mustard but with mayonaisse. Whole Wheat bread please instead of white bread and can you please toast my bread?’’ – Oftewel ik wil eigenlijk een heel ander broodje dan dat jullie op de menukaart hebben staan, heel normaal hier.
55. ‘‘Paper of plastic?’’ - Het mannetje dat mijn boodschappen altijd inpakt in de supermarkt.
56. Manhattan Beach.
57. Bottomless mimosa's tijdens iedere zaterdag- en zondagbrunch. 
58. Uber. Maar dan op z’n Amerikaans. ‘’Wil je een flesje water? Wat voor lucht wil je, airco of fresh air? Welke muziek heeft je voorkeur?’’ I like!
59. Mijn collega’s die af en toe hun voorhoofd niet meer kunnen bewegen. ‘‘Heb weer even wat botox in laten spuiten.’’
60. De doe-het-zelf-tanden-bleek-afdeling in de drogisterij. Waarom hebben we dat in Nederland niet?
61. De job-creating-economy (de doorman, die bij de ingang van de grocery store staat en iedere klant begroet, de jongen die je boodschappenkarretje vooruit duwt, de vrouw die op het knopje van de lift duwt zodat je dat zelf niet hoeft te doen, de hostess in het restaurant die als enige taak heeft mensen een tafel toe te wijzen).
62. Altijd rechts af mogen slaan bij een rood stoplicht.
63. Mijn 100 verschillende nicknames op mijn werk, naast miss Anne. ‘‘Miss Mooi’’, ‘‘Dutchy’’ (de collega  uit Spanje die het nog steeds niet trekt dat het Nederlands elftal met 5-1 heeft gewonnen van zijn Spanje), ‘‘Big boss’’ de collega die enorm veel vertrouwen in mijn carrière heeft (ahum), ‘‘Ezel’’ de collega wiens Nederlandse woordenschat niet verder rijkt dan dat woord.
64. ‘‘Would you like to have a box?’’ – In ieder restaurant wanneer ik mijn dessert niet op kan. Met als gevolg dat ik om 11 uur ’s avonds thuis nog cheesecake of carrotcake of chocolademousse aan het eten ben.
65. Mijn collega’s hun gezicht wanneer ik ‘‘Haring happen’’ voor ze google. Priceless.
66. ‘‘You don’t smoke? But you’re from Holland.’’ – iedere keer wanneer ik uit ga.
67. Yoghurtland – omdat ik dan voor mijn gevoel verantwoord ijs eet. En het dan minder erg is om M&M’s, koekjes en chocolade saus over mijn ijs te gooien.
68. Carmen, de sushi mevrouw die de beste California rolls van de wereld maakt en op 294 stappen lopen van mijn huis werkt.
69. In de bioscoop zitten met nooit meer dan vier andere mensen.
70. De stopborden waardoor je bij iedere honderd meter minimaal drie seconden stil moet staan.
71. Umami Burger – In-and-out -  800 degrees. Heeft iemand al door dat eten mijn favoriete bezigheid is?
72. Dat ik heel erg na moet denken wanneer ik gasten uit Nederland incheck en me kapot schaam voor mijn niveau Nederlands op dat moment. ‘‘The elevators zijn right achter u.’’ ‘‘We do hebben een zwembad, u heeft uw roomkey nodig to get in.’’
73. ‘‘You drive like a guy!’’ – iedereen die hier in LA naast me in de auto zit. Ik beschouw het maar als compliment.
74. Redondo Beach
75. Filmlocaties herkennen wanneer ik een film kijk.
76. ‘‘Ohjaaaa ik woon in LA. IN LA. IN LA.’’ – ik, iedere dag.
77. Citadel outlets, omdat alles daar veel goedkoper lijkt.
78. ''You passed!'' ''Maar moet ik dan niet over de freeway rijden?'' - ik tijdens mijn rij-examen. ''Nee dat hebben we afgeschaft omdat er teveel ongelukken gebeurden tijdens het afrijden op de snelweg.'' Ik hou van de Amerikaanse logica. 
79. Refills.
80. Had ik de zon al gezegd?

''You could travel the world, but nothing comes close to the Golden Coast.''

I know a place

Where the grass is really greener

Warm, wet and wild

There must be something in the water

Ik ben waarschijnlijk gemaakt voor het afwerken van bucketlisten. Zodra ik een lijst heb gemaakt van dingen die ik wil doen ben ik gemotiveerd, tel ik de dagen af tot ik weer vrij ben en stel ik niks meer uit. De lijst die ik een tijdje terug hier heb geplaatst heb ik inmiddels enorm uitgebreid, waardoor ik druk ben de komende weken. Door mijn bucketlist kom ik op plekken waar ik nooit eerder ben geweest en voel ik me aan het einde van mijn dag ongelooflijk voldaan. En begin ik nog meer van LA te houden.

Toch heb ik mijn hart verloren aan New York, vanaf het moment dat ik de deur uit liep van mijn hotel en 34th street afliep. Laatst vroeg een collega wat mijn fascinatie is voor NYC. En eerlijk gezegd weet ik het niet. Misschien zijn het de mensen, die altijd in een rush zijn. Misschien de sfeer. De hoge gebouwen. De metro. Misschien is het omdat New York mijn eerste aanraking was met Amerika. Misschien komt het omdat ik er een beetje verliefd werd. Misschien het idee dat het echt New York is. New York New York New York. Het is magisch.

Toch komt LA er dicht bij in de buurt. LA heeft áltijd mooi weer. LA heeft palmbomen. Ik kan áltijd naar Beverly Hills. Celebs spotten op Melrose Avenue. Hiken in Griffith Park. Het strand is op een half uurtje rijden van mijn huis. Vegas is op vier uur rijden en een winterjas is hier onnodig.

‘‘Amsterdam is ook leuk.’’ Zei een vriendin heel erg goedbedoeld toen ik whatsappte dat ik buikpijn krijg van het idee dat ik naar Nederland moet. En ja, Amsterdam is ook leuk. Maar Amsterdam heeft geen rooftopfeestjes iedere avond van de week. Geen palmbomen, geen Wholefoods. In Amsterdam ga je niet in je sportoutfitje over straat de hele dag. En in Amsterdam moet je handschoenen, drie sjaals en winterlaarzen aan voor je de straat op kan in de winter. In Amsterdam is het niet bijzonder dat je uit Nederland komt. En in Amsterdam gaat niemand vragen waar mijn accent vandaan komt want ik heb geen accent. In Amsterdam is er geen Starbucks op iedere straathoek. Geen Umami-Burger. In Amsterdam is er geen tijdsverschil met Ermelo. En is het apart als je je tanden gaat bleken. Of alleen naar de kapper gaat om je haar te föhnen.

 Maar Amsterdam is wel dichter bij mijn familie en vrienden. Dát is misschien het enige pluspuntje.

Terug naar LA. Ondertussen werk ik niet meer bij de Front Desk maar doe ik F&B. Food & Beverage. De enige afdeling in een hotel waar ik echt totaal niks mee heb. Geen passie, geen straaltje liefde. Maar het hoort erbij, en zoals de GM van ons hotel zei; ‘‘Zonder F&B ervaring kan je nooit een hotel managen.’’ En daar heeft hij wel enigszins gelijk in. Dus voor het goede doel werk ik de komende maanden in het restaurant, de Starbucks (oke, het enige wel-leuke, ik ben straks een heuse barrista, wiehoe!), banqueting, room service en catering sales. Ik mis de Front Desk, mijn Front Desk collega’s en ik mis zelfs ‘‘I'm a Diamond guest, I need a free upgrade!!!’’ Nooit gedacht dat ik dat zou zeggen. (Mocht je tijd hebben, ik doel op gasten die zich gedragen zoals in dit filmpje.)

Na zeven dagen straight te hebben gewerkt was ik gisteren ein-de-lijk vrij. En omdat het hier deze week 20 graden en bewolkt is had ik behoefte aan iets meer warmte. Dus stuurde ik Veronica een berichtje dat ik een Koreaanse Spa had gevonden in de buurt (weer iets van mijn bucketlist af) en dat we daar echt heen moesten. Zo gezegd, zo gedaan. Ik begon mijn dag bij Starbucks met een bagel met roomkaas (heaven) en reed daarna door naar Veronica. 

Een dag vol warmte, en sauna’s waar ik nog nooit van gehoord had. Een ijssauna (waar het inderdaad niet warm was), een klei sauna, een zout sauna en een jade sauna. Natuurlijk was er een restaurant én een rooftop waar we op ligbedjes een klein beetje zon probeerden te vangen, ’s middags was het iets minder bewolkt. Met op de achtergrond kerst liedjes (mooi op tijd) en een hot green tea, was het een perfecte dag.

Weer thuis deed ik boodschappen, trok even andere kleren aan en reed naar Lindsay om een truffel hamburger te eten bij Umami burger. Waar ik afgelopen zaterdag nog was geweest met Leonie en Mitchel. Die twee waren in LA voor een paar dagen en ein-de-lijk heb ik kennis kunnen maken met Leonie haar vriend. Met hen deed ik afgelopen weekend een tour d’Annerique zoals Leonie het noemde en bezochten we Hollywood, Melrose Avenue (en we aten organic oreo cheesecake #heaven), we gingen naar Santa Monica en dronken met z’n drietjes cocktails in de fancy rooftopbar van het Huntley hotel. Door Leonie haar bezoekje bedacht ik me dat ik mijn Nederlandse vriendinnen wel een klein beetje mis.  

Mijn kalender vertelde mij vanmorgen dat het over zeven weken alweer 2015 is, time flies, en dus heb ik besloten dat ik een bucketlist voor 2015 moet maken. Gewoon, zodat ik tegen die tijd misschien toch zin heb om dat vliegtuig in te stappen naar Nederland.

1). Schaatsen in Bryant Park (NYC).
2). Die Green Card winnen (waar ik eigenlijk weinig inbreng in heb, maar dat terzijde).
3). Een appartement vinden in Amsterdam inclusief droombaan (en droomsalaris anders kan ik deze bucketlist niet eens uitvoeren).
4). LA niet verlaten zonder dat ik mijn droom Louboutins heb gekocht.
5). De Zwitser na 1,5 jaar weer meeten (misschien hoort dat bovenaan deze lijst te staan).
6). 10 Kilometer hardlopen binnen een uur (ik heb mijn zinnen gezet op de Marathon in 2020).
7). Een reünie met mijn LA-bff’s Marije & Joanne (die er toch wel gaat komen).
8). Ontvangen worden op Schiphol met spandoeken en ballonnen (hint, hint, hint).
9). Mijn 25^e verjaardag vieren in de Cosmopolitan in Vegas (wat redelijk onrealistisch is, maar een uitdaging is altijd leuk).
10). Een HBA1C van 53% zodat mijn dokter mij nog steeds de model-patient vindt.
11.)  Macarons, vanilla latte’s, nacho’s met-saus-apart en wijn met mijn nichtjes.

- wordt vervolgd-

''I've been living in a movie scene.''

Maandagmorgen 3 november. Facebook en Instagram staan vol met posts over dat het weer maandag is en iedereen weer aan het werk moet. Mijn wekker gaat om zeven uur, ik blijf liggen tot kwart voor acht en trek dan mijn sport outfit aan. Tijd om aan mijn bucketlist te werken en operatie hike-naar-het-Hollywood-sign staat op de planning voor deze vrije dag. Ik eet wat yoghurt en een banaan en rijd richting het Griffith Park, waar ik stipt negen uur mijn auto parkeer. Natuurlijk weer een kilometer van waar de hike begint, maar ik ben inmiddels zo spastisch geworden in parkeren dat ik allang blij ben wanneer ik op een paar honderd meter voor de eindbestemming een parkeerplek vind. En daar zet ik mijn auto dan ook neer, om er even later achter te komen dat er recht voor het begin van de trail ook nog zat parkeerplekken zijn. Ach, een warming up is nooit verkeerd. Ik sla eerst rechts af, een korte route naar de Batman-Cave, de cave die gebruikt werd in de jaren ’60 Batman film. Toch nog een klein beetje historie deze dag.

(En ja, ik moest even googlen voor deze foto en het hele Batman-gebeuren bij die grot.)

Na een paar foto’s te hebben gemaakt liep ik weer terug  naar het begin van de trail en vol goede moed wandelde ik richting het Hollywood-sign. Het was 23 graden, de zon scheen en iedere wandelaar die ik tegen kwam zei vrolijk ‘‘Goodmorning!’’ 

Na een kwartier was ik al buiten adem, na twintig minuten wist ik niet meer waar ik aan begonnen was en na een half uur wilde ik eigenlijk liever omdraaien. Toch bleef ik maar door lopen en ik probeerde af en toe stil te staan om gewoon om me heen te kijken. Het uitzicht, de Pacific Ocean heel in de verte, downtown LA, de San Gabriel Valley, tijdens de route kon ik alles zien. Na anderhalf uur was ik boven.

Helemaal alleen met het Hollywood-sign. Het was magisch. Altijd als ik aan LA dacht vroeger, dacht ik aan het Hollywood sign en palmbomen. Het Hollywood sign heeft nog steeds iets magisch, als ik over de snelweg rijd en het in de verte zie staan, of als ik over Sunset Boulevard rijd en een glimp ervan opvang, altijd dringt dan weer even tot me door dat ik echt-echt-echt in LA ben. Ik maakte een paar foto’s en bleef minutenlang gewoon staren. Ondanks dat er een groot hek staat en overal bewakingscamera’s, was het toch wel heel bijzonder. En ik was zo trots dat ik niet halverwege was omgekeerd. Blijkbaar heb ik toch nog wel een klein beetje wilskracht in me.

Ik dronk mijn  flesje water leeg en liep weer naar beneden. Drie kwartier later, 800 caloriën armer en met een dag of vier spierpijn in het verschiet stond ik weer bij mijn auto. Weer iets dat ik van mijn bucketlist af kan strepen.

Afgelopen donderdag was mijn een-na-laatste werkdag bij de Front Desk. Ik werkte tot half tien en reed snel naar huis om me om te kleden want een half uur later stond een collega al voor de deur omdat we naar een Halloween feestje van een andere collega gingen. Mijn allereerste echte Amerikaanse feestje. Inclusief rode cups bij de ingang waar ik meteen mijn naam op moest schrijven (net als in de film!!).

Er waren bergen cupcakes en pizza en honderd drank spelletjes. Ik was de enige ‘‘Dutchie’’ en niemand begreep dat ik geen Heineken bier dronk. ‘‘Want dat komt uit jouw land!!!!!’’ ‘‘Maar ik ben hier toch ook niet op de fiets heen gekomen?’’

Vrijdag was het Halloween, ik moest om twaalf uur werken en op mijn werk was een serieuze Pumpkin Carving Contest. Alle afdelingen hadden een pompoen gekregen en moesten die versieren, ik heb nog nooit zoiets hilarisch meegemaakt. De kantine was versierd, samen met een paar collega’s deden we pompoen speldjes op ons jasje en de frontdesk stond vol met zwarte en oranje snoepjes voor trick & treat. Niks down to earth, ik hou wel van dit Amerikaanse feestje. Waarvan overigens niemand begreep dat ik het nog nooit had gevierd.

Na mijn werk reed ik naar Venice, met Sneeuwwitje kostuum en hoge hakken achterin de auto. Samen met Lindsay ging ik naar een Halloween Feestje van Youtube, een van haar huisgenoten is een beroemde vlogger voor Youtube en had ons op de gastenlijst gezet. Ie-der-een was verkleed. 

De een nog hysterischer dan de ander. Van jongens met strijkplanken op hun rug (IRON-man) tot Catwomans, van Bob de Bouwer tot drie jongens met houthakkershemden en een keukenrol in hun hand. Ze kwamen uit een of andere reclame, maar aangezien Lindsay en ik never nooit Amerikaanse tv kijken, waren wij natuurlijk de enigen die dat niet begrepen. Een superleuk feestje en ik denk dat ik een beetje Halloween verslaafd zou worden als ik hier volgend jaar oktober nog zou wonen, waarom vieren we dat niet in Nederland?!

Zaterdagavond was mijn laatste avond werken bij de Belldesk. Ik kreeg nog een mooie lucht cadeau. En toen ik om half elf mijn sleutels inleverde voelde het toch een beetje als afscheid nemen. Nooit meer werken op Rooms Division. Het grootste gedeelte van mijn training zit er nu echt echt echt op.

Zondagmorgen zes uur was ik weer op mijn werk. ‘‘He, zag ik je gisteren niet vertrekken?’’ Vroeg de security collega die nachtdienst had. ‘Yes, i’m working back to back.’’ ‘‘Lucky you!’’ Inderdaad. Mijn eerste dag F&B. En ik was zacht gezegd enigszins nerveus. Met zo goed als nul werk ervaring in een restaurant is dit nou niet echt mijn lievelingsafdeling. Ik wilde eigenlijk nooit F&B doen, maar volgens de GM zou ik nooit een goede (General) Manager kunnen worden zonder F&B kennis. En ik denk dat hij daar wel gelijk in heeft, dus probeer ik mezelf er maar doorheen te slepen. Mijn eerste dag was in ieder geval niet de leukste dag in mijn carrière. Alles was nieuw, nieuwe collega’s, werkwijzen die ik niet kende en ik heb 300 pagina’s leeswerk als huiswerk meegekregen inclusief examen over drie weken. Of ik even honderd cocktails uit mijn hoofd wil leren. En de 18 manieren om een ID-kaart te checken. Ach, het is allemaal voor een goed doel. 

En ik weet zeker dat ik over een paar weken ook in dit werk lol krijg als de nieuwigheid eraf is en ik mijn collega’s beter ken.. Het leuke is wel dat ik over een tijdje ook in de Starbucks mag werken, weliswaar als supervisor, maar ik ga wel alle koffie’s leren maken. Hoe leuk is dat?! En mijn laatste drie weken ga ik terug naar waar ik Nederland geëindigd bent, Sales. Zou ik dan toch nog hier in Amerika kunnen werken in mijn mantelpakje met rokje en op hoge hakken?