Het voelt alsof ik weer terug ben in 2014. Los Angeles, een
koffietentje op de hoek van de straat, een relaxt ochtend muziekje door de
speakers, de geur van koffiebonen, een vanilla latte naast me op tafel en ik
zit te typen.
Drie jaar later, hetzelfde meisje, maar dan zes bergen
levenservaring rijker. Niet meer in the City of Stars in the Golden State maar
in het (af en toe) zonnige Britse Brighton, met de zee op loopafstand en Londen
binnen een uur. Met een hart dat verlangt naar de Griekse levenstijl, de
Griekse temperatuur, mentaliteit en de siësta’s. Maar met een verstand dat zegt
dat ze op de juiste weg is.
Eten op het strand is inmiddels mijn lievelings-bezigheid geworden.
Sinds dat ik weer vertrokken ben na een korte stop in
Nederland, afgelopen januari, bestaat mijn leven weer uit avontuur. Mistte ik in
Griekenland het hebben van een zelf ingericht huis, met mijn eigen, zelf
gekochte bank en bed, hier in Brighton heb ik dat nu. Ik betaal netjes iedere maand huur, heb een 32-delige bestekset, matchende theedoeken en zelfs een schilderij aan de muur. Memorabel te noemen was het moment dat ik voor het eerst van mijn leven een
stofzuiger kocht. Verder besteed ik iedere week een fortuin aan verse bloemen en doe ik standaard (vanille) kaarsjes
aan als het donker wordt, wat me weer laat inzien dat ik stiekem toch wel een
housewife ben.
Merkte ik dat ik tijdens mijn werk in Griekenland steeds
vaker op de automatische piloot overging, hier heb ik nu zoveel uitdaging dat
ik soms verlang naar die automatische piloot. Er zijn momenten geweest de
afgelopen weken dat het huilen mij nader stond dan het lachen en dat ik jaloers
was op een ieder die gelukkig wordt van 20 jaar hetzelfde werk doen. Dat ik
desondanks tot nu toe al mijn assessments met een glorieuze score (#teamnerd)
heb gehaald, laat me toch weer inzien dat er in ieder geval iets goed gaat.
Kan het Britser?!
Wanneer een deel van je werk bestaat uit luxe lunches in fabulous hotels in London.
En het maakt mij ook wel weer heel gelukkig, een nieuwe stad
met nieuwe mensen en een nieuwe cultuur en een nieuw accent (oh wat haatte ik
het Britse accent in het begin). De kleinste dingen zijn ineens weer een
avontuur geworden. Voor het eerst mijn was doen in een wasserette (wat
voelde ik me ongemakkelijk toen ik met een wasmand onder mijn arm over straat wandelde),
een burgerserver nummer aanvragen (Na een interview van een half uur vol met
really personal questions; ‘‘Wil je hier je handtekening zetten en ons je
paspoort geven? Dan gaat mijn collega nu controleren of je handtekening wel
overeenkomt met die van je paspoort en of je wel echt bent wie je zegt dat je
bent.’’ Oh oke?) tot iets simpels als de straat oversteken (auto’s komen hier
van iedere mogelijke kant en ik ben inmiddels 12 bijna dood ervaringen rijker)
en de buschauffeur bedanken als je uitstapt (ik leerde van mijn collega’s dat er
bijna niets onaardiger is dan dat je de buschauffeur niet bedankt bij het
uitstappen, ‘‘hij heeft je veilig naar je bestemming gebracht!’’ – en okee daar
zit wel wat in). En dan is er nog het geld, met contant geld betalen gaat ongeveer
zo; ‘‘4 pound 35 please’’ – Ik leeg mijn portemonnee op de toonbank, ‘‘Is dit
genoeg?’’. Na twee maanden iedere dag deze vernedering moeten doorstaan, heb ik
mij er bij neergelegd dat ik een soort kleingeld dyslexie heb en is contactloos
betalen mijn nieuwe beste vriend geworden.
Long story short, ik ben weer terug op deze blog, nieuwe ronde, nieuwe vrienden, nieuw land, nieuwe kansen!
