Omdat één foto meer zegt dan duizend woorden. En 40 foto's meer dan 40000 woorden. En ik op dit moment in een kleine mentalbreakdown verkeer. Niet dat ik echt naar huis wil, maar een paar dagen even terug naar Nederland om m'n vrienden en familie te zien, even te knuffelen met m'n moeder en grapjes te maken met m'n vader. Maar ook dit hoort bij het beleven van The American Dream, en over een paar dagen, als ik eraan gewend ben dat Frank, Thijs en Marije niet meer in LA zijn, voel ik me vast weer de oude. De afgelopen weken waren er in ieder geval drie om in te lijsten en nooit meer te vergeten.
De dag voordat Frank en Thijs aankwamen, hebben Marije en ik ingebroken in het zwembad van het SLS-Hotel. Met als gevolg dat we drie nachten niet konden slapen omdat we overal verbrand waren.
Ik had een klein beetje buikpijn toen eindelijk op het scherm stond op LAX dat de vlucht vanuit Washington geland was, tijd om na meer dan 150 dagen m'n broertje weer te zien!
Ik moest even huilen toen Frank en Thijs weer weg gingen.
En uit ellende ging ik maar shoppen met Marije en leef ik de rest van de
maand op water en brood.
En gisteren was ik weer blij.
Tot ik vanmorgen dit onder mijn ruitenwisser vond...
