"One day you'll understand why."

Vanmorgen toen ik wakker werd had ik nog steeds het gevoel dat ik in het theater zat en de Lion King zat te bekijken. Het heeft zoveel indruk gemaakt en ik zou niets liever willen dan nog een keer of tien erheen gaan. Het voelde alsof de cirkel rond was, in het theater, met de Zwitser, klopte alles. Dit was zoals mijn NYC-droom moest zijn. 

Ik was stipt zeven uur wakker, kleedde me aan en at een yoghurtje en begon alvast aan dé uitdaging van de dag, m'n koffer inpakken. Omdat ik voor m'n laatste nacht een ander hotel heb geboekt, met wél een goed bed, een geweldig uitzicht, zelfs vanuit de douche (zie hieronder), moest ik vandaag al m'n spullen inpakken. Om kwart over acht zat het meeste in m'n koffer en ben ik er volledig opgaan zitten, tot ik hem dicht kreeg. Morgen moet de inhoud van m'n handtas er ook nog bij in, dus dat wordt een leuke grap. 

Vandaag was ook m'n laatste dag op school. Seth de teacher vond dat heel "sad" en ik mocht de hele ochtend doen wat ik zelf wilde, zelfs whatsappen. In de pauze haalde ik, volgens traditie, maar weer een koffie met Rose en Niki en drukte de gedachte dat dit de laatste keer was maar even weg. We deden in de les nog wat reading, hadden het over de toekomst en om kwart voor twaalf nam ik afscheid van Seth ("you absolutely have to come back!!!! I'll miss you sooooo much!") en Niki maaktte nog een foto van mij en Judie m'n lievelings mini Koreaan. Ik haalde m'n certificaat op en ging een salade eten bij "onze" saladbar met Rose waar we wederom herkent werden. 

Na de lunch liepen we nog even langs wat souvenirwinkels en kwamen uiteindelijk bij The New Yorker aan waar ik m'n spullen pakte, een laatste "heb ik alles" check deed en ging uitchecken. Gelukkig was Rose mee en hielp ze mee al m'n bagage naar de taxi slepen. De taxi zette ons (in de stromende regen) af bij m'n nieuwe hotel, het Yotel.

Het meest high-tech hotel wat ik ooit gezien heb. M'n hotel hart ging meteen harder kloppen. In de lobby staan computers waar je jezelf op incheckt, aan de andere kant staat de bagage robot waar je je bagage kan stallen als je na het uitchecken de stad nog in wilt. M'n sleutelpas rolde uit de computer, samen met een welkomstbriefje waarop stond dat ik naar de vierde etage moest gaan. Daar is een restaurant, bar met terras, conciërges en liften. We namen de lift naar de 24e etage waar mijn kamer is. 

De kamer is klein, maar heeft alles wat je nodig hebt. Een geweldig uitzicht over New York, de kamer is volledig geluidsdicht (ik ga zoooo lekker slapen) een stortdouche, veel spiegels, een flatscreen met Iphone aansluiting en een bed, wat elektrisch verlengbaar is. Verderop in de gang is een koffie en thee corner en morgenochtend staan er muffins en brownies bij. 

We bleven koffie drinken en vooral naar buiten kijken en besloten om even naar Rose haar kamer te gaan (die had ik nog niet gezien) en voor de laatste keer te gaan eten in de Upper East Side.

Na het eten liepen we naar de metro en gingen richting Times Square, waar we de Hangover 3 bekeken. Die draait hier sinds vandaag in de bioscopen. In de bioscoop waar wij waren draait de film ieder half uur en is het ieder half uur volledig uitverkocht. Ziekkkk.

Na de film liep ik naar m'n hotel en ging Rose naar de metro. Het was de laatste keer dat ik Times Square bij nacht zag.

Ik merk dat ik niet zo goed ben in dit hele afscheid nemen gedoe. De hele dag staat het huilen mij nader dan het lachen. Ookal ben ik hier (maar) drie weken geweest, het voelde alsof dit m'n nieuwe leventje was. Ik heb bergen nieuwe mensen leren kennen. New York ontdekt, alleen én met anderen en zou er een moord voor doen om hier langer te mogen blijven. Ik ben mezelf tegengekomen af en toe. Ik baalde er soms van wanneer ik 's avonds laat alleen op m'n kamer aankwam en alleen de tv tegen me praatte. Soms haatte ik mezelf als ik de weg niet kon vinden of per ongeluk weer eens de verkeerde metro had genomen.

Het hele deze-mensen-zie-ik-nooit-meer is ook niet echt mijn ding. Sinds gisteravond, toen ik zo in en in gelukkig was, heb ik nonstop een steen in m'n maag. Ik besef me steeds dat wat ik hier allemaal heb meegemaakt, mijn droom, nog mooier was dan ik ooit had gedacht. En dat ik dit nooit meer ga herbeleven op deze manier. Natuurlijk kom ik terug naar New York, maar het zal nooit meer zo zijn als nu.

New York heeft mij nog meer laten geloven dat het meeste in je leven gebeurd met een reden. New York heeft mij geleerd dat het niet uitmaakt wat je doet, wat je aanhebt en wie je bent. 

New York heeft mij geleerd dat ik mag zijn wie ik ben. 

New York heeft mij laten zien dat alles wat je wilt en waar je van droomt mogelijk is. Niet alleen door New York, maar vooral dankzij diabetes wat ik sinds 2 mei 2012 heb (en m'n leventje nogal op z'n kop zette) ben ik in gaan zien dat je je dromen moet waarmaken. Dat je je angsten als uitdagingen moet gaan zien. En dat de meeste angsten achteraf reuze meevallen. Ik ben alleen hier naar toe gegaan. Voor het eerst van m'n leven vloog ik zo lang in m'n eentje, naar een land waar ik nog nooit was geweest. Laat staan iemand kende. De halve wereld verklaarde me voor gek en ik vond het uiteindelijk toch wel dood- en doodeng toen het vliegtuig op 5 mei opsteeg, ik zag de grootste drama's voor me die zouden kunnen gebeuren en was als de dood dat ik heimwee zou krijgen.

Vandaag kan ik zeggen dat dit het beste is wat ik ooit gedaan heb in m'n leven. 

Ik leefde een droom, hier in New York. 

En nu ga ik m'n tanden poetsen, m'n tranen wegvegen en diep adem halen. 

Morgenavond vlieg ik om 20:00 uur plaatselijke tijd weer naar huis, kom zondagmorgen om 10:00 uur 's ochtends NL-tijd weer aan.

En dan is alles weer normaal. 

"Can you feel the love tonight?"

Eigenlijk moet ik van mezelf gaan slapen, omdat ik lijd aan een chronisch slaapgebrek hier in NYC, maar yolo, slapen komt in het vliegtuig wel weer.

Vanmorgen werd ik wakker, na weer veeeeeel te kort te hebben geslapen, ik ging douchen en een plan bedenken voor hoe ik zo efficiënt mogelijk alles kon bekijken wat ik nog wilde bekijken. Ik besloot om de metro te nemen naar 5th Avenue, om daar de St. Patrick's cathedral te bekijken. Deze stond volledig in de steigers, wat wel een beetje een vreemde gewaarwording is. Je loopt in een kerk maar ondertussen hoor je bouwvakkers zagen en timmeren en schreeuwen naar elkaar, everything is possible in the USA. Van binnen was het middenstuk volledig afgezet en kon je alleen de zijkanten van de kerk bekijken. Uit gewoonte, maar ook met een diepere betekenis, stak ik een kaarsje aan en bleef ik even stilstaan. Ik dacht aan de mensen uit m'n omgeving die overleden zijn en ik dacht aan mezelf, aan hoe ik in positieve zin veranderd ben de afgelopen drie weken. 

Ik liep de kerk weer uit en ging naar het warenhuis Saks dat naast de kerk staat. Een hele omschakeling, maar ook zeker de moeite waard om even te bekijken. 

Na Saks liep ik naar het Modern Museum of Art, gewoon om die gezien te hebben en een foto van de buitenkant te maken. Museums vind ik tot een zekere hoogte wel interessant, maar ik heb geen tijd meer om ieder museum hier uitgebreid te bezoeken. Na het MOMA kwam ik bij de Radio City Hall en kwam daarna uit bij het Rockefeller Centre. Ik ging niet naar binnen, dat is het enige wat ik bewaar voor mijn volgende bezoek aan NYC. Dan moet en zal ik het Rockefeller zien bij zonsondergang, Manhattan by night heb ik al gezien bij PHD. Ik zag de NBC studio, waar ik iedere ochtend naar kijk hier op tv, en bleef even op het rockefeller plaza staan. Het was weer ontzettend heet, maar bewolkt en ik had weeeeer de verkeerde kleren aan. 

Na het Rockefeller bleef er nog één ding over wat ik moest zien, het Guggenheim. Op een bankje bij het Rockefeller stippelde ik m'n route uit en ging op weg naar de metro die ik pas na twintig minuten vond. Omdat ik om half 2 alweer met Rose had afgesproken en m'n koffer ervoor nog gedeeltelijk wilde inpakken, had ik lichtelijk haast. In de metro stapte ik na drie stops uit en liep richting het Guggenheim. Toen ik op 500 meter van het museum was begon het uit het niets te regenen en te onweren en natuurlijk had ik m'n paraplu weer niet mee. Zeiknat kwam ik aan bij het Guggenheim en wilde meteen naar binnen gaan om een foto te maken van de bijzondere ronde gangen, tot ik een bordje zag; "Every Thursday closed."

Superfijn en ik baalde er even van dat ik dat niet eerder had uitgezocht want dan was ik nu m'n koffer aan het inpakken (ik zit daar redelijk over in de stress, of ik alles wel mee krijg). Ik wachtte tot de regen stopte, nam de metro weer terug en kwam om één uur weer op m'n kamer terug. Ik had precies een kwartier om m'n schoolspullen te pakken en me op te frissen.

Stipt half twee zat ik weer in Europe Cafe om een salade te bestellen samen met Rose. En om kwart over twee zat ik weer keurig in de klas. We gingen een verhaal lezen over een loterij en degene die de loterij wint wordt altijd vermoord (een beetje vreemd was het wel) en beantwoordden daar wat vragen over. Omdat ik vanavond naar de Lion King zou gaan, skipte ik het tweede gedeelte van de les omdat ik anders nooit op tijd zou kunnen zijn. 

In de pauze was er inmiddels een soort van tornado bezig en stonden de straten blank en waren er overal Flood-Warnings. Lekker Amerikaans. Ik moest mezelf helaas wel opsluiten in de Starbucks want ik had natuurlijk geen paraplu bij me (een ezel stoot zich......). Na drie kwartier hield ik het niet meer uit van de stress, moest nog douchen en m'n haar doen en kleren uitzoeken en rende ik als een bezetene door de regen naar de metro. 

Op m'n kamer ging ik het hele hoi-ik-ga-uit-riedeltje af en was om half 7 klaar. Ik liep naar de kamer van de Zwitser en samen dronken we een paar glazen wijn voordat we richting Broadway liepen. 

De Lion King is de mooiste musical die ik ooit gezien heb. De zang, de outfits, de muziek, de lichten en het hele theater, het was om stil van te worden. Al sinds tig jaar wordt er hier iedere avond een voorstelling gespeeld (het theater is gebouwd voor deze voorstelling) en is het iedere avond volledig uitverkocht. Met recht, want dit had ik niet willen missen  (m'n creditcard wel). Ik keek m'n ogen uit en verbaasde me over de Amerikanen die gewoon toen de show al een kwartier begonnen was, nog eens binnen kwamen lopen. Ik verbaasde me over de airco die op Alaska stand stond en baalde even dat ik een jurk aan had en geen skipak. 

Verder heb ik een minitraantje gelaten en voelde ik me de hele avond op en top gelukkig. M'n lievelingsliedjes kwamen voorbij, kleine Simba was het schattigste jongetje ooit en een podium als hier heb ik nog nooit gezien. Hele trappen en rotsblokken waren onder andere volledig ingebouwd. 

Om 11 uur was het afgelopen en liepen we weer het theater uit, lachend om de meest verschrikkelijke souvenirs die verkocht werden. We liepen over Times Square, praatten nog wat na over de Lion King en kwamen uiteindelijk aan in ons hotel.

"Concrete jungle."

(Sinds de nieuwe update van Blogger zijn m'n foto's ineens niet meer mooi en scherp en is het lettertype weeeeeer anders. Mijn excuses voor dit verschrikkelijke ongemak, gevalletje overmacht.)

Toen ik wakker werd vanmorgen en door het raam keek zag het er grijs en grauw uit. Op tv zei de weerman met een grote grijns dat het toch echt 25 graden Celsius en zonnig zou worden. En m'n weerapp zei dat het 32 graden en bewolkt zou worden.

Het irritante hieraan is dat niemand weet wat je aan moet trekken. Om kwart over zeven zat ik al te whatsappen met Niki over wat we aan moesten doen. Uiteindelijk koos ik voor een korte broek, blouse zonder mouwen en een colbert. Toen ik naar buiten liep begon het te regenen en was ik natuurlijk m'n paraplu vergeten en al bijna te laat voor de les. Op school zorgde de airco voor een gevoelstemeperatuur van -5 en in de pauze was het zo koud buiten dat mijn eerste plan voor na school was om een lange broek aan te trekken.

Bijna de hele les deden we grammar wat inmiddels m'n neus uit komt en gingen we praten over de steden die je nog graag wil bezoeken en wat je het meeste mist van thuis. Ik begon meteen over het kraanwater wat hier verschrikkelijk is en thuis gewoon chloorvrij en drinkbaar is. Ik kreeg meteen de dictator-Koreaan over me heen die zei dat je nooit ergens uit de kraan mag drinken dus dat het een wonder is dat ik nog steeds leef en in Nederland meteen moet stoppen met water uit de kraan drinken. Ik zei dat het water bij ons schoon en gezuiverd is, maar dat was bullshit. Zij is echt zooooo niet m'n nieuwe bff.

Uiteindelijk vertelde ze dat wanneer ze in Korea  een glaasje koud water wil, water uit de kraan gaat koken, en dat dan laat afkoelen.  Dan is het kopen van een fles water inderdaad effectiever. 

Verder zei een andere Koreaan, het schattige meisje van 1.35, dat ze gister een jongleer les heeft gevolgd in Bryant Park en een bal op zichzelf heeft gegooid. Toen wilde ik d'r knuffelen, zij is wél heeeeel lief. 

Ik vertelde Seth dat vrijdag m'n laatste dag is en hij zei; "Ohh NOO! That's soooooo sad!!" Hij heeft echt m'n hart gestolen als leukste leraar ooit. 

Na school at ik een hotdog met Niki en liep naar huis om een lange broek aan te trekken en liep daarna weer naar school waar ik met Rose had afgesproken om weer een salade te halen voor de lunch. De meneer van de lunch-tent weet inmiddels welke ingrediënten ik wil en doet uitzich zelf al m'n lievelingsdressing erop. Misschien wordt het tijd om een nieuw adresje te zoeken, maar ergens waardeer ik dit ook wel. Dit is dus New York, waar miljoenen mensen wonen, duizenden toeristen per dag komen, maar waar je wel herkent wordt als je ergens een paar keer komt. 

Na de salade namen we de metro downtown naar de Staten Island Ferry. Ik wilde heel graag de skyline van New York zien vanaf een boot en langs het Vrijheidsbeeld varen. Het vrijheidsbeeld kan je nog niet heen, die zijn ze aan het opknappen in verband met Sandy. Het was mega mistig en steenkoud op de boot, er stond windkracht 482 (is coupe windhoos), maaaaar ik heb het allemaal gezien. Op Staten Island aangekomen moesten we per se van de boot af om daarna een rondje te lopen en de boot weer op te gaan voor de terugreis. Geweldige Amerikaanse logica.

Eenmaal weer in Manhattan at ik m'n eerste frozen Yoghurt, wat eigenlijk gewoon een swirl is en nam afscheid van Rose die naar d'r appartement ging. Ik wilde graag de High Line bekijken, een park wat gebouwd is op wat vroeger een treinrails was, zo'n twintig meter boven de grond dus ging daar naar toe. Toen ik de metro uitkwam kwamen er meteen drie toeristen op me af om te vragen waar de High Line was. Ik gaf maar eerlijk toe dat ik daar ook naar op zoek was, dag hoi-ik-ben-een-New-Yorker-imago.

De zon begon te schijnen, de temperatuur steeg en ik baalde dat ik m'n korte broek had verwisseld voor een lange. Veeeeel te heet en heel erg benauwd. Het is hier niet warm zoals in Spanje en Italie, maar benauwd warm en plakkerig. Alle warmte blijft tussen de gebouwen hangen, waardoor iedereen verlangt naar een regenbui.  

Ik nam de trappen naar boven en wat je dan ziet is zo gek, je loopt boven de weg, een klein beetje op dezelfde hoogte als de daken van de huizen en er liggen nog treinrailzen (of treinrailsen?). Maar er staan ook bomen, loungebanken, heel veel planten en er is een grasveld. Ik liep een heel stuk, maakte tig foto's van het waanzinnige uitzicht en plofte neer op één van de loungebanken om te zonnen en even te Whatsappen met Nederland. Sta je dus op een treinrails op hoogte, van 200 jaar oud, is er gewoon free wifi. I love New York. 

Ik liep de highline helemaal af en liep daarna richting m'n hotel om weer andere kleren aan te doen, een boek te pakken en te gaan zonnen in Bryant Park. Ik heb een zak tortilla chips, m'n nieuwe verslaving, leeggegeten en ben als een debiel gaan lezen. Ik heb nog drie dagen om mn boek volledig uit te lezen want hij kan niet mee terug. Net als al m'n handdoeken, douchespullen, cremes en woordenboeken. Ik hoop dat ze in het Yotel, waar ik voor m'n laatste nacht een kamer heb geboekt, een weegschaal hebben, zodat ik zaterdagmiddag nog even last-minute kan shoppen tot de 34 kilo is bereikt in m'n ruim- en handbagage. Al vrees ik inmiddels het ergste en stap zaterdag met lege creditcard en te volle koffer het vliegtuig in.  

Nog even niet aan denken. 

Dat ik zaterdag alweer naar huis ga, krijg ik redelijk buikpijn van. En ik heb iedereen in m'n omgeving verboden om daar over te praten. Zaterdag is nog heeeeeel ver weg. 

Na een uurtje was de zon verdwenen tussen de gebouwen en kleedde ik me op m'n  kamer voor de vierde keer vandaag om, dit keer voor dinner. Met Rose at ik een hamburger in de Upper East Side, dronken we wijn en cocktails en zaten uren mensen te bekijken vanaf het terras. 

Om tien uur nam ik weer de metro terug, zag toen ik weer boven de grond zag de blauwe lichten van het Empire en liep met een glimlach op m'n gezicht terug naar m'n hotel. 

"There's nothing you can't do."

Gistermorgen was het weer Seth-dag. Met m'n paraplu in m'n hand, want het regende weer eens en gewapend met m'n schoolboeken liep ik m'n hotel uit. Onderweg merkte ik dat ik nog steeds geniet van alles wat er om mij gebeurd 's ochtends vroeg. De mensen die half rennend de straat oversteken, de mannetjes die de kranten uit delen, de meneer met z'n kraampje die tekeningen verkoopt en ze al drie weken lang verkoopt onder het motto; "ONLY TODAY! 4 DOLLAR!" De politiewagens met hun 28 verschillende sirenes. De taxi's die om niks maar blijven toeteren én het gebouw van de New York Times waar ik iedere ochtend langs kom, wat zo hoog is en zo groot dat ik mijzelf altijd heeeeeel klein voel. 

We deden in de les eerst wat grammar en listening en daarna gingen we naar Bryant Park een soort speurtocht doen met vragen die we moesten beantwoorden. Ik zat bij Judie, de Koreaan van 1.35 en bij het meisje met hoofddoek uit Saoudie Arabië, of iets wat daar op lijkt. We liepen honderd rondjes, hadden uiteindelijk bijna alle vragen beantwoord en het was inmiddels 25 graden en zonnig. Heerlijk! 

Na het bezoekje aan het park ging ik met Rose en Niki een salade halen die we in het park op aten. We profiteerden van de gratis Wifi en probeerden bruin te worden. Om een uur of drie gingen we shoppen, want ik had een nieuwe jurk nodig, eigenlijk twee, voor de Lion King op BroadWay waar ik donderdag heen ga met de Zwitser en voor het feestje wat ik gisteravond had. Uiteindelijk kon ik niet kiezen tussen twee jurkjes dus heb ze maar allebei genomen. Na het shoppen gingen we nog even wat drinken en daarna ging ik terug naar Times Square en kocht een nieuw paar zwarte hakken en nog wat basic shirtjes.

Om half zeven zat ik in de metro naar de Upper East Side, waar ik met Rose, Niki en Door, een vriendin van Niki ging eten. Ik koos voor de zalm met champagnesaus en het was de beste zalm die ik ooit gegeten heb. Na het eten ging ik weer terug naar m'n hotel om te douchen, make-uppen, m'n haar te stijlen en om te kiezen welke van m'n twee nieuwe jurkjes ik aan ging doen. 

Uiteindelijk liep ik om half tien naar de metro waar ik redelijk overdressed was en nogal opviel in m'n jurkje en high heels. Ik kwam veilig in Little Italy aan, leerde de andere vriendinnen van Niki kennen en dronk wat wijntjes. Na een uurtje namen we de taxi richting PHD, een rooftop bar bovenop het Dream Hotel en the place to be voor mensen met geld en celebs. Off-topic; Paris Hilton was er de week ervoor nog geweest en had het afgehuurd voor een besloten feestje. 

Omdat Niki en haar vriendinnen nogal wat mensen kennen hier, konden wij in een keer doorlopen bij de deur en hoefde de $ 1500 voor een tafel (excl. drankjes) niet te betalen. We kregen een glow in the dark stempel op onze hand die dus onzichtbaar was (een zwarte stempel op je hand is zó niet glamorous) en namen de lift naar boven. 

De promoter had een tafel vol met champagne en nog 4802 meer drankjes voor ons. 

Het uitzicht was mooier dan ik ooit had gezien. Manhattan in het donker, de Empire State Building vol verlicht, het leek allemaal een grote droom. Op de rooftop stond ik in m'n jurkje met een glas champagne en ik wist niet waar ik moest kijken. De sfeer, de mensen, het uitzicht, het gevoel dat je ergens staat waar je normaal gesproken nooit zou komen. Amazing. 

Na PHD gingen we naar Avenue. Ook een kleine club met streng deurbeleid en dure tafels en populair bij Leonardo DiCaprio, Will I Am, Tiësto en nog 4729 meer. Best cool om ergens te lopen waar zij ook nonstop komen als ze in NYC zijn. 

Wij konden in één keer doorlopen, mochten onze blazers voor free ophangen en kregen meteen glazen champagne in onze hand gedrukt. We dansten, lachten, dronken nog meer champagne, leerden nieuwe mensen kennen en ik voelde me zó New York's. 

Na een paar uur vertrokken we en gingen naar de Mac om hamburgers te eten. Ik nam een taxi naar m'n hotel en toen ik instapte en het adres zei, moest de taxi chauffeur keihard lachen. Ik voelde me totaal niet serieus genomen, wilde bijna uitstappen, tot hij zei; "are you serious?!" Ik zei dat ik dat zeker was en echt naar hotel The New Yorker moest. Hij startte de auto en na 500 meter stopte hij weer. 

We stonden recht voor m'n hotel. 

Ik betaalde hem 3 dollar, kon wel 823 keer door de grond zakken en had dus totaal geen idee dat die hele club gewoon in de straten achter mijn hotel zit. Misschien omdat ik die kant nog nooit op ben geweest en de metro aan de voorkant van m'n hotel zit.

Thuis deed ik m'n jurkje uit en m'n hakken en met m'n drie nieuwe blaren viel ik in slaap. 

Vanmorgen was ik veel te vroeg wakker, ik nam een yoghurtje, een hele lange douche, ruimde m'n kleren op en liep naar de supermarkt om drinken en watermeloen te kopen. Mijn plan was om verder te gaan slapen in Bryant Park, het was vandaag (sorry!!!) 25(!) graden, snikheet en mega benauwd. Maar perfect weer om in de zon te liggen.

Rose kwam er na een half uurtje ook bijliggen en ook Niki en Door kwamen even later. Het voelde net alsof ik in Italië aan het strand lag, maar dan in een park met sirenes en toeterende auto's om je heen. Inmiddels is het stad-geluid m'n lievelings geluid en kan ik er zelfs gewoon door heen slapen (met m'n raam dicht dan).

Vanmiddag hadden we weer school, met veel moeite heb ik mezelf daar naartoe gesleept, in de zon was het zooooo fijn. Op school deden we alleen maar grammar en viel ik bijna in slaap. Gelukkig was Niki net zo fit en nog fijner was het dat we 25 groepsopdrachten moesten doen en ik steeds bij de Ninja en de rest van de Koreanen in de groep zat. NOT. Een van de Koreaanse meiden solliciteerde voor dictator,

bij alles wat ik zei, reageerde ze met "WAI ANNIE WAAAAAAAAAI????!!!!" (In normaal Engels; Why Annie, why?) Wat dan ongeveer net zo hard klonk als een luchtalarm en ze het aan de andere kant van de school konden horen.  Uiteindelijk had ik alles goed en zij het meeste fout (in your face!). 

Na school ging ik even douchen, het was zooooo heet. En uit eten met Rose. 

Nu is het half 11 en ben ik volledig gebroken en ga ik slapen met m'n raam dicht want met raam open slapen is herrie in het kwadraat. Mocht ik dus morgen nergens meer op reageren dan heb ik m'n sauna'tje niet overleeft vannacht. 

"Stand clear of the closing doors."

(Dit bericht heeft ineens een inmens lelijk lettertype. Geen idee hoe dat komt, en hoe ik dat weer goed krijg.)

There's is no place in the world that is quite like New York City. Whatever you want, whatever you're looking for, New York has it. Whether you want world class cuisine of the world's greatest hot dog, to see masterpieces of art or masterworks of graffiti, to stare at celebrities or the craziest person you've ever seen, you can find them all in the Big Apple.

But it is not a town for the faint of heart, for the panic stricken, for the weak-kneed or the weak-bladdered. New York can be a cruel and unforgiving place, if you don't know how to survive it. The morning commute alone could be your downfall. Or crossing a street. But staying in your room isn't the answer either-cockroach infestations are everywhere. 

There's a reason that the song says, "IF" you can make it there, you can make it anywhere. 

Hiermee begint de "Worst case scenario guide" die ik vanmiddag kocht in the public library. Twee weken telaat, ik heb inmiddels m'n grootste angsten al overleeft, maar ik herkende wel veel in het boekje. Behalve de kakkerlakken dan. 

Veel te vroeg werd ik vandaag wakker van veel teveel regen wat tegen m'n raam aan tikte. Ik liet mij natuurlijk niet kennen en deed nog 3720 pogingen tot opnieuw in slaap vallen. Helaas zonder resultaat, dus keek ik tv en las een van m'n (Engelse)boeken uit. Om 11 uur was ik er klaar mee en kleedde me om, deed wat make-up op en pakte een uurtje later m'n paraplu en m'n tas om te gaan brunchen.

Bestaat de brunch in Nederland voornamelijk uit een lopend buffet, hier krijg je een speciale menu kaart en kan je gewoon a la carte je gerechten kiezen.  Rose stond al te wachten toen ik met de metro aankwam en samen liepen we naar Bocado voor de brunch.  We hadden niet gereserveerd, maar wel het grootste geluk van de wereld want er was nog een tafeltje vrij. We begonnen met een glas Bellini en ik koos de wafels met verse aardbeien en de meest lekkere slagroom die ik ooit heb gegeten. Alsof ik bij Rufus Humprey op visite was.

Na de wafels wilde ik eigenlijk nog een zalm bagel, maar ik zat zoooooo vol dat de bagel wel een andere keer komt. We rekenden af en namen de metro naar the NYC Public Library. Ik wilde daar altijd al eens kijken, de grootste en vooral de oudste bibliotheek van New York. En het was het waard, van buiten is het al een waanzinnig mooi gebouw en van binnen nog mooier.  Met lange gangen, gigantische trappen en de mooiste plafondschilderingen. Je zou daar zulke mooie feestjes kunnen geven..

We liepen de verschillende etages af en kwamen langs enorme zalen waar honderden mensen aan enorme tafels aan het studeren waren met torenhoge boekenkasten tegen de muren aan. Dood- en doodstil was het in de zaal en dat midden in New York. Precies zoals ik mij deze bibliotheek had voorgeteld. 

Na een rondje gelopen te hebben liepen we de library weer uit en gingen richting Bloomingdales, want ik wilde een nieuwe jurk. Nou is Bloomingdales niet echt de perfecte plek om een jurkje onder de $ 600 te vinden, dus bleef het vooral bij dromen en bij 37191572 schoenen bekijken. En tassen.  Als ik ooooooooit in NYC kom te wonen, ga ik de eerste maand volledig op water en brood leven en m'n hele maandsalaris uitgeven in Bloomingdales. 

Na Bloomingdales ging ik weer terug naar m'n hotel en stopte nog even bij de H&M en de Victoria Secret en de supermarkt. Met een tas vol kleren en een tas met boodschappen zat ik even later op m'n kamer. Ik las m'n boek uit, keek nog even wat tv en ging op zoek naar een restaurantje voor het diner. 

Om half 8 stond ik weer in de Upper East Side na een extra lang ritje met de metro, want op Grand Central statin werd weer een film opgenomen waardoor de helft van de metro's niet kon rijden. Moet wel een kaskraker worden, die film. We gingen eten bij een soort van Argentijns restaurant. Ik had het perfecte uitzicht richting buiten en zag het steeds donkerder worden, de lantaarnpalen gingen aan en er begon licht te branden in de appartementen die aan de straat lagen. Met de Yellow Cabs die voorbij reden was het plaatje compleet. New York is zó mooi, zelfs vanuit een restaurant. 

"Mr. Gatsby."

Vanochtend werd ik wakker na vier uurtjes slaap met het gevoel alsof ik 37 flessen wijn had leeggedronken (wat niet het geval was). Ik begon met drie liter water te drinken, keek een beetje tv, beantwoordde wat whatsappjes en schreef m'n blog. Om een uur of elf ging ik m'n bed uit, keek naar buiten en zag alleen maar wolken en ging een kwartier onder de douche staan.

Ik maakte m'n kamer nog even schoon, ruimde een paar bergen kleren op en pakte m'n tas en jas om naar Central Park te gaan, waar ik had afgesproken met Rose. Onderweg haalde ik m'n lievelingsontbijt, een Macchiato met chocolate chip cookie en ging de metro in. Halverwege m'n reis stopte de metro er mee en strandde ik op een of ander station. Zeker vier mensen vroegen aan mij hoe ze nu verder moesten, wat op zich wel een compliment is, ik straal blijkbaar uit dat ik iets van metro's weet, terwijl de metro-kaart in m'n tas mijn bijbel is ongeveer.

Na een half uur wachten kwam er een nieuwe metro en met een andere route en veertig minuten vertraging kwam ik uiteindelijk bij Rose aan. Ons plan was om te relaxen in het park maar omdat het begon te regenen gingen we maar even winkelen en opzoek naar een restaurantje om te lunchen. We kwamen langs de beste snoepwinkel ever, een soort Willy Wonka winkel maar dan keer tien en keken onze ogen uit. Er waren honderdduizend rijen met verschillende snoepjes, chocolaatjes met de meeste vreemde smaken en een wall of Fame met bekende Amerikanen die hun lievelingssnoep in een bakje hadden gestopt. Dat vond ik het meest interessante onderdeel van de winkel.

Ik had eigenlijk honger in vitamines dus zat even later tussen de New Yorkers op de Upper East Side met een fruitsalade. We hebben daar uitgebreid gezeten en wat gekletst en besloten om daarna weer naar huis te gaan. Onderweg kocht ik nog even een paar schoenen en wat drinken in de supermarkt.

Op m'n kamer heb ik de laatste afleveringen van Gossip Girl gekeken en ben nu in een klein zwart gat gevallen. Het leuke is wel dat overal waar ze in de serie lopen, dat ik dat gewoon herken. Ineens bedacht ik weer even dat ik midden in New York City op m'n bed een serie aan het kijken was die zich gewoon hier afspeelt. Ik snap nu ook eindelijk waarom Chuck Bass een hond heeft, ik vond dat altijd maar debiel, een man alleen met een hond, maar iedereen hier op de Upper East Side loopt met een hond. Daarnaast snap ik ook waarom er altijd zo'n drama is tussen de Brooklynmensen en de mensen van de Upper East Side. Brooklyn is gewoon een klein beetje afthans vergeleken met de Upper East Side. Het stukje Brooklyn wat ik gezien heb dan.

Om zeven uur ging ik mezelf weer even fatsoeneren en nam daarna weer de metro naar Rose om te dineren. We kozen voor een gezellig cafe en kregen een tafel bij het raam en konden zo de hele wereld mooi bekijken. Beter kon niet. Na het eten liepen we naar de dichtstbijzijnde bioscoop om kaartjes te kopen voor The Great Gatsby, maar alles was uitverkocht. We namen de metro naar een andere bioscoop en konden daar nog kaartjes kopen voor de film van 22:00 uur.

Omdat bloomingdales gesloten was, sloten wij onszelf maar op in de MacDonalds voor gratis wifi, maar omdat het toen in Nederland 3 uur 's nachts was, was er weinig te beleven op het hele internet. We liepen weer terug naar de bioscoop, kregen de 3D brillen en zaten om kwart voor 10 op de meest perfecte stoelen recht voor het scherm.

De film is echt een aanrader. De eerste reden is Leonardo. De tweede is de film duurt lekker lang, meer dan twee uur en de derde reden is, het verhaal is goed goed goed. Om kwart over twaalf stonden we weer buiten en durfde ik niet meer met de metro naar huis. Toen er na 10 minuten m'n hand uitsteken eindelijk een taxi stopte en ik er uiteindelijk veilig inzat en we door Fifth Avenue reden, voelde ik me weer een heel gelukkig meisje.

"I'm still alive!"

Voor iedereen die denkt dat ik op dit moment in een of andere ghetto in Harlem zit, of verdwaald ben in Central Park vannacht, of ontvoerd ben naar Las Vegas en met trouwring en al aan een bar hang, wees niet bang, I'm still alive!

Gisterochtend werd ik vrolijk wakker, het was alweer vrijdag en bijna weekend! Op school was teacher Seth net zo vrolijk, hij had donderdag een nieuw computerspel gekocht en dat kon hij mooi het hele weekend spelen. "I'm sooo excited!" Verder was hij 40 minuten bezig geweest om een spelletje voor ons te maken met de nieuwe smartboards, waar wij in 1,5 minuut mee klaar waren. Maar hij was helemaal door het dolle heen. "It's amazing!!! Amazing!!" Het is echt zo'n schattige man, ik ga later m'n kind naar hem vernoemen.

Om kwart voor twaalf renden de Koreanen, Chinezen en Taiwanezen met de spreekwoordelijke "gierende banden" de klas uit en liep ik er even later met Niki, het Nederlandse meisje ook achteraan. Wij gingen een lunch halen bij de Salad Bar en omdat het super lekker weer was, ik zal jullie even jaloers maken, liepen we richting Central Park via Fifth Avenue, zo'n 25 straten uptown. Onderweg belandden we op een filmset. Was de straat half afgesloten, op z'n Amerikaans, oftewel iedereen liep er alsnog door heen en niemand die luisterde naar de Politie en de crew. De film die opgenomen werd was iets met The Secret Life of Willy nog iets, totaal niets over te vinden op Google dus het was misschien toch niet Leonardo DiCaprio of Chad Michael Murray die onder de zwarte partytent aan het wachten was.

We liepen naar de Zara, de Hollister, ik kocht een luchtje voor Frank bij Abercrombie. Waar de meest asociale Amerikanen werken die ik ooit gezien heb. "Hallo, mag ik iets vragen? Die trui op de paspop waar kan ik die vinden?" "OH hier op de etage moet je maar even de zijkanten afzoeken." Dat schoot dus niet echt op, ik kon die hele trui alsnog niet vinden. Verkoper nummer twee die ik het vroeg antwoordde met; "heb je op deze etage al gekeken?" "JA!" "OH dan ligt ie vast ergens op de tweede etage, moet je daar maar kijken." Ik heb de hele trui nooit gevonden en toen we voor de kassa stonden waar 7 mensen achter aan het druk doen waren en de klanten totaal negeerden was ik er helemaal klaar mee. Na 4 keer aandacht gevraagd te hebben kregen we te horen dat de kassa gesloten was. "Op welke etage is de kassa wel open?" "Niet op deze." Nee, dat hadden we ook door. Voor mij geen Abercrombie meer in New York.

We liepen door richting de chique winkels, werden verliefd op etalages en maakten gebruik van de wifi in de Apple Store. Daarna moest Niki naar de kapper en ging ik terug naar m'n hotel om me om te kleden. Ik deed een kort broekje aan, die in Nederland perfect zat, hier ineens aan de te grote kant was (Ik sprong 47 gaten in de lucht). Ik deed een tshirt aan, nog even een trui eroverheen voor de netheid en liep naar de supermarkt voor een fles koud water, vers fruit en M&M's. M'n broek zat toch veeeeeel te los.

Met boek, zonnebril, kleedje en boodschappen liep ik naar de metro richting Times Square en lag even later heerlijk in de zon in Bryant Park. Ik hield nog meer van New York.

Zo'n verschil met in Nederland. Zo gek als dat het in Nederland is als je alleen in een park ligt, de meeste mensen liggen daar altijd met vrienden of familie, zo gek is het hier als je met een groepje in het park ligt. Mensen doen hier veel meer alleen, wat ook weer maakt dat je veel sneller contact hebt met anderen. De New Yorkers staan altijd open om hulp te bieden of om gewoon even te praten. Daarnaast maakt het ook niet uit wat je aanhebt. De een lag in z'n bikini, de ander in een grote dikke trui. Ondertussen kwam er nog een man met megafoon langs om te vertellen dat we moesten komen demonstreren tegen een gasleiding of zoiets en iedereen liet die man gewoon in z'n waarde.

Rond zes uur was ik weer op m'n kamer, kleedde me om en nam een uurtje later de metro naar de Upper East Side om met Rose wat te gaan eten. We kwamen terecht bij een super leuk restaurantje mét terras en 1093629 verschillende bieren. Wat dan weer niet echt mijn ding was. Met een chardonnay en mijn eerste echte Amerikaanse hamburger voelde ik me even later op en top Amerikaans. Wat cocktails en wijntjes later nam ik de metro weer terug en kwam op de gang van m'n hotel de Zwitser tegen.

Ik friste me even op, deed een nieuw make-upje op en klopte 10 minuten later op de deur van de kamer van de Zwitser. We gingen wat drinken bij een cafe bij Times Square, kletsten 100 uur in het Engels over van alles en nog wat en het verbaast me hoe makkelijk mij dat af gaat. Misschien hebben de lessen toch echt nut! We liepen wat rondjes over Times Square, verbaasden ons keer op keer over hoeveel mensen er hier eindelijk rond lopen om 2 uur 's nachts en liepen uiteindelijk weer terug naar ons hotel en onze kamers. Ik ging nog even douchen en viel uiteindelijk in slaap.

"May we never forget."

Vannacht heb ik vier rare dromen gehad en werd ik wakker met het gevoel alsof ik twee keer was overreden door een vrachtwagen en minimaal drie oorlogen had overwonnen. Ik ging even FaceTimen met Nederland, ik moest wat, het was pas zeven uur en ik was klaarwakker.

Na een half uur ging ik m'n bed maar uit, nam een (warme) douche en at m'n yoghurtje. Toen kwam ik op het briljante idee dat dit wel de perfecte ochtend was om naar het 9/11 memorial te gaan. Al sinds dat ik besloten had om naar NYC te gaan, vorig jaar augustus, stond dit ergens bovenaan m'n lijstje. Via internet reserveerde ik alvast een toegangskaartje, gaf een donatie van $ 5 en nam de metro downtown, richting Wallstreet.

Bij de memorial preview site moest ik m'n kaartje ophalen en was het maar goed dat ik van tevoren een kaartje had gereserveerd. De rij was e-norm. En ik mocht in één keer doorlopen. Met toegangskaartje en plattegrond in m'n hand liep ik richting het echte memorial. Daar aangekomen moest ik wel in de rij staan, er was een strenge tas controle en iedereen moest gefouilleerd worden. Het voordeel van alleen in de rij staan is wel dat veel gezinnen je voor laten gaan én daarbij denkt iedereen dat je wel in bent voor een gesprek. Mensen zijn echt reuze nieuwsgierig naar wat iemand in z'n eentje in New York doet. Door al die gesprekjes leek het wachten niet zo lang te duren en om half 10 liep ik het memorial binnen. Ik kreeg het er koud van, wat ook een beetje kwam door de mini regenbui die net begon, maar meer door de sfeer. Ik besefte me dat ik op een stuk New York liep waar mensen de dood tegemoet hebben gezien. De mensen die ik op tv in Nederland 12 jaar geleden misschien wel naar beneden zag springen, zijn hier terecht gekomen. Op de grond waar ik stond hebben mensen honderden uren gezocht naar overlevenden en deze plek heeft het leven van zoveel mensen veranderd. Juist omdat het nog zulke recente geschiedenis is waar ik liep, was ik me er misschien nog meer bewust van, van wat hier allemaal gebeurd is.

Er staan twee hele grote watervallen, één voor iedere toren. Op de zijkanten zijn de namen ingegraveerd van de mensen die in de drie vliegtuigen zaten, de twee die de torens in vlogen en de derde die bij het Penthagon neerstortte. Daarnaast staan alle namen er op van de mensen die in de torens waren op het moment dat het gebeurde en van alle hulpverleners die zijn omgekomen.

Ik liep langs alle kanten van de beide watervallen, ondertussen strak kijkend naar de namen die erop stonden. Ik dacht aan de verhalen achter deze namen. De kinderen van wie de naam van hun moeder of vader hier op stond. De mannen of vrouwen van wie de naam van hun partner hier op staat. De moeders en vaders die de naam van hun zoon of dochter hierop kunnen zien staan.
Toen ik de naam van Jennifer Howley zag staan, kreeg ik de tranen in m'n ogen. Zij "and her unborn child" zijn hier omgekomen. Haar kindje had inmiddels een tiener van 12 jaar kunnen zijn, die zich druk maakte over de middelbare school en zou beginnen met puberen.

De mensen die rondliepen waren allemaal dood en dood stil. Het leek wel alsof iedereen echt besefte op wat voor bijzondere plek in New York we stonden. Toen inmiddels de zon begon te schijnen ging ik op een bankje zitten met het foldertje wat ik had gekregen bij de ingang. Ik las de hele folder en bleef daarna gewoon om me heen kijken. Naar de mensen, naar de fonteinen en naar het nieuwe World Trade Center waar op dit moment nog volop aan gebouwd wordt.

Na een tijdje liep ik naar de uitgang en ging naar het Visitors Centre. Hier werd onder andere een film vertoond over een aantal slachtoffers en nabestaanden. Zo vertelde een man dat hij iedere avond aan z'n broer dacht, wanneer hij zijn neefje en nichtje naar bed brengt en ze een zoen geeft. Zijn broer maakt dit nooit meer mee.

Een vrouw vertelde dat ze nog steeds de kleren van haar omgekomen vriend in de kast heeft hangen.

Een andere dame is verminkt geraakt aan haar armen, maar vertelde hoe dankbaar ze is met iedere dag die ze leeft.

Met kippenvel op m'n armen liep ik het Visitors Centre uit, richting de St. Paul's Chapel, een belangrijke plek vooral na 9/11. Hulpverleners kwamen hier bij elkaar, mensen lieten hier briefjes achter met de namen van hun vermiste personen, mensen hingen foto's op van hun familie en vrienden die waren omgekomen. In de Chapel hingen deze briefjes, de foto's, de knuffels die mensen hier hadden neergelegd. En vooral de briefjes en tekeningen die schoolkinderen hadden gemaakt voor de brandweermannen.

"I wish I could help, but I can't. I'm so proud of you all!" Jeff 11 jaar.
"You are my heroes!" Anne, 9 jaar.

Weer werd ik verdrietig, ik weet het nog zo goed toen het gebeurde op 11 september. Ik was 11 jaar, kwam uit school op dinsdagmiddag, m'n oma was op visite en m'n moeder had de tv aan staan. Gek, want dat ze had anders nooit. Ze vertelde dat er iets "ergs" gebeurd was in Amerika en ik zag nog net het tweede vliegtuig de toren in vliegen. Minuten later stortte het eerste gebouw in. Ik zag puntjes door het beeld naar beneden vallen en durfde niet te vragen wat dat was. Later hoorde ik op het jeugdjournaal dat dat, zoals ik al had verwacht, mensen waren. Ik moest voordat we gingen eten Frank ophalen van muziekles, ik fietste langs de verschillende huizen en ik kan me nog heel goed herinneren dat overal, in ieder huis, de tv aan stond.

Om dan nu in die Chapel te staan, met foto's van mensen die in de torens waren toen ze instorten, of die in een van de vliegtuigen zaten, met teksten van mensen die volledig radeloos zijn, omdat ze iemand kwijt zijn, maakte dat ik weer emotioneel werd. Ik wilde m'n zonnebril op zetten om het een en ander te verbergen maar zag dat ik lang niet de enige was. Mensen liepen met tassen vol tissues. Achterin de Chapel was een groot altaar dat na 9/11 spontaan gebruikt werd door mensen om een papiertje op te plakken met een herinnering, een tekst, of alleen maar lieve woorden. Ik pakte ook een briefje en schreef de tekst op die sinds 02 mei 2012 iedere dag door m'n hoofd spookt. "Live like there is no tomorrow."

Toen ik de Chapel uitliep wilde ik eigenlijk alleen maar naar de metro en terug naar m'n hotel. Even echt alleen zijn met al m'n gedachten. Even geen winkels en geld uitgeven, even niet glimlachend door NYC lopen.

Na een uurtje voelde ik me weer wat beter en had met Rose afgesproken voor de lunch. De zon scheen inmiddels volop en het was echt lekker warm. We aten een salade, ik vertelde Rose over m'n ochtend en we gingen in het gras liggen in Bryant Park, samen met nog 46194 New Yorkers.

Om kwart over twee was de verleiding groter dan groot om in het gras te blijven liggen maar toch liepen we naar school voor weer een paar uurtjes Engelse les. Ik had vandaag weer les van "Hiiiii-Hooooooow-are-Youuuu- Tooodaaaaaay-Hooooneyyyyy?"- Sarah. We lazen een verhaal, maakten een samenvatting, gingen discussiëren en luisteren naar iemand die van Extreme Sports houdt. Ik moest daar samen met de Ninja jongen over praten en die vroeg ineens of ik "Denie Bekkam" kende. Geen idee waar hij het overhad, maar uiteindelijk kwam ik erachter dat hij fan was van Nederlandse voetballers en Dennis Bergkamp bedoelde. Ik had nooit gedacht dat het mij nog zou overkomen dat ik met een man over voetbal ging praten. Hij kende Van Persie, Robben, Sneijder en ging zowat gillen toen ik Van der Sar noemde. Ook begon hij over het WK en dat Nederland tegen Japan moest (uhhh geeeeen idee?!) en dat Nederland had gewonnen en dat hij wilde dat hij ook in Nederland woonde met zoveel voetballers. Nog nooit heb ik zoveel woorden uit die jongen horen komen. Wat voetbal wel niet los maakt in de mens.

Na school wachtte ik beneden op Rose en Niki om te gaan dineren en kwam ik de Zwitser nog tegen. Rose, Niki en ik liepen even later richting de metro en kwamen langs Sabon waar ik absoluut naar binnen moest. Naast het Nederlandse kraanwater staat m'n Sabon-Scrub op nummer twee van wat ik mis. We lieten onze handen lekker scrubben en ik kocht een klein potje scrub. Ik voelde me weer helemaal gelukkig.

We gingen eten bij de Mexicaan, waar het ook meteen happy hour was en lekker druk. Na het eten nam ik de metro naar Times Square en Rose en Niki de andere kant op, naar hun appartement. Vanaf Times Square ben ik naar huis gaan lopen. De zon ging langzaam onder en de straten zagen er weer zo anders en mooi uit.
New York is bijzonder, waar je ook loopt in de stad.

"Pay what you wish Wednesday!"

De wekker maakte mij vanmorgen stipt zeven uur wakker. Ik nam geen douche, het warme water is op mijn etage afgesloten de hele dag, maar gooide ijskoud chloorwater in m'n gezicht, dat wat hier uit de kraan komt. Het enige waar ik naar verlang in Nederland is het water dat uit de kraan komt. Zonder chloorgeur en vooral zonder chloorsmaak. Heerlijk!

Iets over achten liep ik de deur uit op weg naar school, waar Rose toevallig al buiten stond. Samen liepen we naar binnen en gingen allebei naar onze eigen klas. In de klas moest ik weer even omschakelen, "ohja, we zijn met 15 leerlingen in plaats van 7." Gelukkig was mijn reddende engel Seth de teacher er vandaag weer. We begonnen met een klein voorstelrondje en gingen daarna verder op het thema crime. We deden wat oefeningen, praatten over misdaad, lazen met z'n allen een verhaaltje en in de pauze liep ik met Niki en Rose naar buiten voor wat frisse lucht. De Koreanen, Chinezen, Taiwanezen hadden volgens mij gisteren al hun kruit verschoten want vandaag deden ze hun mond niet open. Een van de dames vond haar Nintendo interessanter, een andere antwoordde op iedere vraag "I Don't know". Wat met haar accent meer klonk als "Aidntn." Mega lastig is het te volgen, wanneer de Koreanen, Chinezen, Taiwanezen wél iets zeggen.

Na de pauze gingen we verder met een soort rechtzaakje spelen, de klas werd in tweeën verdeeld, we kregen allemaal één verhaal en de ene groep moest verdedigen dat ene John wel schuldig was aan moord en de andere groep moest juist verdedigen dat hij niet schuldig was. We moesten vragen verzinnen, rollen verdelen etc. Omdat Niki en ik met een aantal Koreanen, Chinezen en Taiwanezen waren ingedeeld, kwam het erop neer dat wij samen met een meisje uit een ander land (iets Arabisch geloof ik), alles moesten doen en non-stop aan het woord waren. Dat was niet helemaal de bedoeling.

Na school ging ik lunchen met Rose en liepen we naar de metro, op weg naar de Bronx Zoo. Op woensdag is het altijd pay-what-you-wish-Wednesday dus dat leek ons wel wat. Na een half uurtje arriveerden we in Bronx, wat weer een heeeeel ander New York is. Het grootste gedeelte van de inwoners is getint, er zijn geen Yellow-cabs en de sfeer is relax. Veel kinderen liepen op straat en wat mij opviel, de mensen waren over het algemeen een stuk dikker dan de inwoners van Manhattan.

Na tien minuutjes wandelen door Bronx kwamen we bij de Zoo, gaven als echte zuinige Hollanders toch een donatie van $ 1 en mochten daarna naar binnen. De Zoo is heel ruim opgezet, het is echt een hele mooie dierentuin. Veel groen, veel bomen en het ziet er allemaal best heel natuurlijk uit. We liepen een rondje en kwamen langs de tijgers, de ijsbeer, de bruine beren, de apen, de giraffen, de zebra's, de krokodillen, de zeeleeuwen en nog 362052 verschillende dieren. Begon het aan het begin nog een beetje te regenen, toen we bijna de hele dierentuin hadden gezien, scheen de zon volop en was het tijd voor de zonnebril. We bleven een tijdje bij de zeeleeuwen staan en besloten toen naar de uitgang te lopen. We namen de metro terug naar Manhattan en gingen allebei naar ons eigen appartement. Ik ruimde m'n kamer een beetje op, en wilde nog even wat winkelen, na gisteren heb ik de smaak nogal te pakken. Met creditcard en zonnebril liep ik naar Macy's, maakte vooral gebruik van hun gratis wifi-netwerk en heb eigenlijk niets (behalve een paar tassen) gezien waar ik echt verliefd op ben geworden. Komt misschien omdat ik gisteren in Bloomingdale ben geweest en dat er 295 keer mooier uitziet. Wat gedeeltelijk komt omdat ze Macy's aan het verbouwen zijn. Daarbij komt dat ik in Macy's al 82 keer verdwaald ben, in Bloomingdale's nog nooit. Na Macy's liep ik naar de Zara, kocht een simpel maar leuk groen shirtje en pastte een paar jurkjes, maar die waren toch niet helemaal naar m'n zin. Met eindelijk mijn eigen "Dear New York-tasje" liep ik de Zara uit. Ik ging nog even de H&M in, de Forever 21 en de Levi's store, maar kocht verder niets. Dat verdient opzich al een Nobelprijs.

Om 8 uur stond ik netjes opgetut in Little Italy, ik had met Rose afgesproken om naar Lombardi's te gaan. Toen ik stond te wachten werd ik wederom verliefd op deze wijk, de mensen zijn hier netjes gekleed, nog vriendelijker en geïnteresseerder dan in Midtown ("Are you waiting here?" "Ah you are waiting for your boyfriend?" "Oh, you don't have a boyfriend?!") en de sfeer is Italiaans. Lekker relax en "piano" aan.

We gingen eten bij Lombardi's, DE pizzaria van New York City. De lekkerste pizza's worden hier gemaakt en het verhaal gaat dat dit ook de allereerste pizzaria in NYC was. Mocht je dus in NYC zijn, hoort naast een bezoekje aan het Empire, Grand Central Station en Times Square, ook een bezoekje aan Lombardi's op de planning te staan. En zo'n grote straf is dat niet. De pizza's die we kregen waren huge, ondanks dat we de small ones bestelden, maar ze smaakten ge-wel-dig. Ik weet niet of de echte pizza's uit Italië hier tegenop kunnen. Alsof we zes dagen niet gegeten hadden, aten we alles op (op de korstjes na dan). Zin in een dessert hadden we niet meer, de komende 48 uur kan ik geen eten meer zien. Zelfs m'n roze M&M's gooi ik op dit moment liever uit het raam, zodat ze mij niet meer zo zitten aan te staren.

Na de pizza namen we weer de metro, ik stapte bij Grand Central Station uit en ging met de shuttle-metro naar Times Square, waar ik uitstapte en naar huis liep. Zodat ik alvast één pizzapuntje had verbrand. Onderweg kwam ik de Empire State Building weer tegen, die deze avond volledig wit verlicht is. Tot nu toe vind ik hem in het roze nog het mooist.

Nu kijk ik naar American Idols, ze hebben hier echt alles, Idols, the Voice, So you think you can dance, X-factor, de talentenjachtmoeheid kennen ze hier geloof ik niet. Ik ga me zo omkleden en alvast dromen over morgen, want het wordt heeeeeeel hot in the city, aldus de weerman. I like it!

"Swipe your creditcard, please!"

Vanochtend werd ik wakker van de zon die tussen de gebouwen en m'n geweldige luxaflex door scheen. Beter wakker worden kan niet! Ik hoefde vandaag pas om kwart over 2 op school te zijn dus bleef heerlijk in bed liggen, zette de tv aan en keek Good Morning America terwijl ik ondertussen een beetje whatsappte met Nederland. Om 9 uur was ik wel klaar met in bed liggen en ging twintig minuten onder de douche staan, maakte een kopje thee en ging bedenken hoe ik de ochtend door zou brengen. Ik pakte m'n vier reisgidsen erbij en bedacht dat ik wel een wandelingetje uit een van de gidsen kon gaan doen zodat ik ondertussen nog wat nieuwe dingen zou zien in de Upper East Side. Een geweldig idee want de wandeling startte bij Bloomingdale's. HET warenhuis van NYC. Toen ik de metro uit stapte rende ik nog net niet de straat over.

Bloomingdale's is de mooiste winkel die ik ooit gezien heb. Inclusief portiers die de deur voor je open doen, concierges die plattegronden uitdeelden en vooral; TIEN! Etages. Ik begon op de begane grond waar ik m'n ogen al uitkeek. Ik werd verliefd op drie Kate Spade tassen, stond op het punt een Michael Kors portemonnee te kopen en wilde eigenlijk per direct wel ten huwelijk gevraagd worden, want m'n trouwring heb ik inmiddels uitgezocht. Ik kocht nieuwe Chanel parfum, mijne was toch bijna op én de dollarkoers hè! En daarna kwam ik nog een waanzinnig Marc Jacobs iPhone hoesje inclusief spiegeltje tegen. Die was 30 seconden later ook in mijn bezit.

Met twee little Brown bags, en de belofte dat ik hier nog terug kom, liep ik even later Bloomindale's uit. Daar bleek dat de kaart die ik meegenomen had met de wandelroutes erop totaaal niet klopte, want ik liep drie keer de verkeerde kant op en dat lag niet aan mijn richtingsgevoel. Daarnaast deed de hele New York reisgids met plattegrond nogal afbreuk aan mijn Hoi-ik-ben-een-New-Yorker- imago. Dus na 8 minuten was ik al volledig klaar met het hele boek en de wandeling. Ik liep een stuk richting de Central Park Zoo, bekeek wat winkels, kwam de Metropolitan Club tegen en nam daarna de eerste de beste metro die ik tegenkwam want ik had om 1 uur afgesproken om te lunchen met Rose. Met een gezonde salade zat ik even later weer op Times Square. Toen we uitgegeten waren stal ik nog even wat plastic bekers (voor de thee) en wat plastic lepels (voor de yoghurt).

Vandaag was het dinsdag, dus dat betekende weer "nieuwe mensen dag". Ik liep m'n klas in waar al één nieuw Chinees-Taiwans-Koreaans-meisje zat en deed stiekem een schietgebedje dat het bij dit enige meisje zou blijven. Helaas had ik vandaag niet zo'n goed karma en bleven de Chinezen,Taiwanezen en Koreanen maar binnen stromen, als een soort invasie. Uiteindelijk zit ik nu met Niki, een Nederlands meisje in de klas en verder is de klas gevuld met een Italiaans meisje, een Frans meisje, een Kaapverdië-bewoner, een Saoudie-Araab en de rest zijn Chinezen, Taiwanezen of Koreanen.

Het voordeel is wel dat ik één van de langste van de klas ben, de gemiddelde Chinees, Taiwanees, Koreaan is 1.35 lang. Vandaag was Sarah, onze teacher er ook niet, dus Niki en ik waren er even van overtuigd dat wij in de verkeerde klas. Ook die gedachte was van korte duur. Want Sarah was ziek, dus een andere teacher nam het even over. We deden een introductie, waarbij één Chinees-Taiwanees-Koreaan nonstop iedereen verbeterde. Super irritant en hier blijkt maar weer dat ze nu al de wereld aan het overnemen zijn.

Verder deden we wat oefeningetjes waarbij alles wat ik zei werd overschreeuwd door de Chinezen-Taiwanezen-Koreanen dus ik hoop dat morgen Seth, m'n lievelingsleraar er weer is en hij ons gewoon allemaal uit laat praten.

Na school liep ik met Rose Times Square over, gingen we naar de Toys'r Us waar een reuzerad in de winkel staat en waar een heuse Willy Wonka afdeling is. Ik werd spontaan verliefd op deze speelgoedwinkel. Daarna liepen we naar de M&M's store, weer een soort kleine hemel met 1739284 kleuren M&M's met 59264 verschillende smaken. Ik vulde een zakje met roze M&M's en kon m'n geluk niet op. Roze M&M's zien er zoooo leuk uit en zijn nog lekkerder dan de gewone M&M's (of dat is puur psychisch, kan ook). We liepen verder naar Junior's en daar at ik weer de lovely Salmon en de Strawberry Cheesecake.

Nu zit ik op m'n bed The Voice America te kijken met de roze M&M's naast me. Ik MOET morgen minimaal 6 uur rondjes lopen door NYC. Of verplicht de sportschool opzoeken ergens in dit hotelgebouw. Mijn voorkeur gaat uit naar het eerste.

"Welcome at the Empire State Building, young lady!"

Toen de wekker ging vanmorgen, was ik even in de war met waar ik ookalweer was. Na een paar seconden was ik me er weer van bewust dat ik toch echt echt echt niet wakker was geworden in Ermelo-city. Ik sprong m'n bed uit en checkte m'n telefoon op wat nieuwe berichtjes (leuk al die reacties op wat ik iedere avond schrijf!). Ik keek naar buiten of ik de zon zag, kleedde me aan en nam een bekertje yoghurt. Om 8 uur pakte ik m'n tas en liep naar de lift. Beneden in de lobby stond Bindu, de medewerkster van mijn school EC die mij en Zwitser Marcel vorige week naar school begeleidde. Nu stond ze weer met een nieuwe groep, angstig kijkende leerlingen te wachten. Bindu herkende me nog, en na een "How are you?" en "See you at school!" Liep ik de draaideur door naar buiten.

Met een volledig ander gevoel dan vorige week maandag vervolgde ik m'n weg over Eigth Avenue. Ik ben nu zoveel meer zelfverzekerd, weet de route uit m'n hoofd, durf eens een andere straat te nemen en ben inmiddels een beetje gewend aan dit leventje.

Op school hadden we weer les van Seth. We begonnen met het weekend te bespreken en het Italiaanse meisje vertelde trots dat ze Dan Humprey a.k.a Penn Badgley had gespot in Brooklyn. Sindsdien haat ik haar. En met mij de hele klas, want we waren allemaal jaloers. Inclusief Seth-de-teacher.

Het thema deze les was crime en immigration en ik mocht mooi in het Engels gaan vertellen hoe wij Nederlanders tegenover Turken en Marrokanen staan en hoe moeilijk het is om in te burgeren in Nederland. Eigenlijk heb ik daar geen idee van, ik heb maar verteld dat het heeeeel moeilijk is. De meeste niet-Europeanen uit mijn klas weten toch niet waar Nederland ligt en wat voor land het is. Behalve Seth dan, die wist te vertellen dat wij een "Orange-day" hebben en dat iedereen dan oranje aan heeft. Waarom, daar had hij geen idee van. Toen ik vertelde dat het was om de verjaardag van de koningin/koning te vieren, vond de klas dat nogal vreemd. Hier in Amerika krijgt toch ook niet iedereen vrij om te feesten wanneer Obama jarig is!?

Om kwart voor 12 was de les afgelopen en ging ik Rose opzoeken bij Grand Central Station. We zochten nog even een bank om wat geld te wisselen en liepen daarna naar de metro op weg naar Brooklyn. Ik mocht van Seth niet eerder New York verlaten voor ik een cookie had gegeten bij de Monofuku Millbar, die de lekkerste koekjes van heel Brooklyn schijnt te verkopen. En dat wilden wij proeven offcourse.

Toen we in Brooklyn uit de metro liepen wist ik even niet wat ik moest zeggen. Brooklyn is zó anders dan Manhattan. Het leek wel alsof we in een soort achterstandswijk waren terecht gekomen. Er was zowat niemand op straat, de mensen die er liepen waren een aantal artistiekelingen. Reclameborden vielen half uit elkaar en zelfs de Yellow-cabs ontbraken. Wij belandden allebei in een soort cultuur-shock en gingen op weg naar dé cookiebar. Ook deze zag er nog artistiek uit, klein met krijtbordjes en een bankje voor het raam. Ik nam het blueberry cookie en dat was met stipt het beste cookie dat ik ooit heb gegeten. Zelfs Ben & Jerry's Cookiedough is hier niks bij. Dit maakte Brooklyn voor even weer goed, maar we besloten wel om weer terug te gaan naar Manhattan. Ik geloof dat mijn hart daar toch meer ligt dan in Brooklyn.

In de metro stapte Rose een paar haltes eerder uit dan ik en we spraken af om 's avonds weer te dineren samen. Op weg naar m'n hotel wist ik dat ik één ding absoluut moest doen en dat was m'n kamer schoonmaken. Niet dat het nou zo smerig is, maar ik hou wel van schoon en schoon dat was het niet meer. Toen ik de lift inliep kwam (of all people) Zwitser Marcel ook de lift in lopen. We kletsten wat over school, kwamen erachter dat we hetzelfde rooster hadden en praatten over wat ik vanmiddag en vanavond ging doen (ik geloof dat ik eindelijk een goed karma heb!!).

Op m'n kamer aangekomen vond ik het leuker om te skypen dan te gaan schoonmaken dus ik ging eerst even met thuis kletsen. Daarna kon ik er niet meer onderuit en pakte m'n vaatdoekje. Ineens bedacht ik me dat ik geen emmer had. En geen schoonmaakmiddel. Met mijn vloeibare handzeep op het vaatdoekje heb ik toen op z'n primitiefst schoongemaakt. Ik dweilde als laatste nog even de vloer en was na 5 minuten poetsen toch echt wel klaar. Mam, je kan weer trots op me zijn!

Omdat ik nog wat uren over had voor het dinnertime was, deed ik m'n schoenen weer aan, pakte m'n colbertje en handtas en liep naar het Empire State Building. Iedere dag kom ik er langs, iedere avond verbaas ik me weer over de kleuren die de toren heeft (dit wisselt iedere dag), maar ik was er nog nooit zelf bovenop geweest. Ik kocht een toegangskaartje, moest m'n tas en riem afgeven, liep door de bodyscan en stapte, net als 93 Koreanen, in de lift. Eenmaal op de 86e etage aangekomen wist ik niet wat ik zag. Natuurlijk kende ik het beeld wel van foto's, maar als je dan met eigen ogen heel Manhattan voor je ziet liggen is het toch wel even anders. Toen ik richting Wallstreet keek, het nieuwe WTC zag, en het vrijheidsbeeld in de verte zag staan, werd ik lichtelijk emotioneel. Zo bijzonder om in m'n eentje daar te staan, meters boven de grond, tussen alle verliefde stelletjes en gezellige gezinnetjes, kijkend naar gebouwen die ineens niets anders meer lijken dan Lego gebouwtjes. Ik voelde me even heel klein.

Na een tijdje had ik alle kanten gezien, m'n tranen weggeslikt en ging ik weer met de lift naar beneden. Mijn volgende stop was iets wat ik al heel lang wilde zien, het huis waar Máxima vroeger gewoond heeft. Toen ze een relatie kreeg met koning Willem-Alexander. Dat het huis gewoon in een straat in Chelsea lag, dat wist ik al, maar ik wilde er gewoon graag zelf even lopen. Ik nam de metro downtown en belandde uiteindelijk in Chelsea. Vrij snel had ik de goede straat en het huis gevonden en stond ik als een debiel daar foto's van te maken. Gewoon een simpel appartementencomplex met een brandtrap. Maar toen ik even later in de dichtstbijzijnde Starbucks zat, vroeg ik me wel even af hoe vaak Máxima hier wel niet gezeten zou hebben.

Om kwart over 6 was ik weer terug in m'n hotel, besloot met Rose dat we Mexicaans gingen eten en liep even later weer richting de metro op weg naar Grand Central Station. We aten in hetzelfde restaurantje als vorige week dinsdag en deze keer smaakten m'n nacho's nóg lekkerder.

Na lekker gekletst te hebben vroegen we om 9 uur de rekening en liepen weer terug naar de metro. Daar namen we afscheid en zo was ik een kleine 10 minuten later weer in the New Yorker om te douchen, tv te kijken en te bloggen.

Oh op foto nummer 4 hieronder, zie je helemaal bovenin iets groens. Dat is Central Park. En op foto 3 is die toren met die kraan het nieuwe WTC, daar rechts van zijn twee eilandjes, op het achterste eilandje staat een klein streepje, dat is het vrijheidsbeeld! En foto 2 is Brooklyn. En foto 5 Máxima d'r huis.