Het voelt best gek. Volgende week om deze tijd loop ik aan de andere kant van de wereld, in de stad van m'n dromen, waar nog nooit iemand van Annerieke Oudshoorn heeft gehoord. Waar het waarschijnlijk ook heel weinig mensen interesseert dat ik zondag voor het eerst van m'n leven alleen op reis ga. Naar de andere kant van de wereld.
Sinds de afgelopen dagen weet ik als geen ander hoe een vrouw in de overgang zich zou voelen, qua stemmingswisselingen dan. Van "naar NYC gaan is het slechtste plan ooit, wat als niemand tegen mij wil praten, wat als ik m'n paspoort kwijt raak, wat als ik verdwaal en half vermoord word in een Ghetto", naar "WAAAAA ZONDAG STA IK OP TIMES SQUARE ZOOO SUPERWAANZINNIGGAAF." M'n slaapkamer is een soort opslagruimte geworden met bergen zomerkleren en bergen warme kleren, op school zitten in een mini hoi-ik-ga-naar-het-strand-rokje is niet echt mijn ding. Wat dus weer resulteert in honderden pas-sessies en ik de hele avond al mezelf aan het aan-en-uit-kleden ben voor de spiegel, wat net zo zwaar is als vijf kilometer hardlopen.
Aan het begin van de avond ben ik voor de laatste keer onder de zonnebank geweest, ik lijk nu in ieder geval geen spierwitte Hollander zonder klompen, maar meer een beginnende neger (als ik een spierwitte trui aan heb). Ik lig nu op bed met m'n haar in de donkerbruine verf, á la Blair Waldorf. Afgelopen zaterdag heeft de kapper mijn haar Amerikaproof geknipt en de schoonheidsspecialiste m'n wenkbrauwen onder handen genomen. Vanavond heb ik de eerste dollars gekregen voor de rit van JFK naar Manhattan met de "Yellow cab" en ik weet inmiddels precies de weg van mijn appartement naar school langs Starbucks, MacDonalds én Macy's.
Mocht ik de komende weken inderdaad ontvoerd worden en terechtkomen in een Amerikaanse ghetto, kan ik in ieder geval zeggen dat dat niet aan mijn voorbereiding ligt.
Gaaf Annerieke! Mijn beste vriendinnetje zit voor een jaar in Scarsdale, vlakbij New York. Ik houd je blog in de gaten. Veel plezier! :)
BeantwoordenVerwijderen