"Concrete jungle."

(Sinds de nieuwe update van Blogger zijn m'n foto's ineens niet meer mooi en scherp en is het lettertype weeeeeer anders. Mijn excuses voor dit verschrikkelijke ongemak, gevalletje overmacht.)

Toen ik wakker werd vanmorgen en door het raam keek zag het er grijs en grauw uit. Op tv zei de weerman met een grote grijns dat het toch echt 25 graden Celsius en zonnig zou worden. En m'n weerapp zei dat het 32 graden en bewolkt zou worden.

Het irritante hieraan is dat niemand weet wat je aan moet trekken. Om kwart over zeven zat ik al te whatsappen met Niki over wat we aan moesten doen. Uiteindelijk koos ik voor een korte broek, blouse zonder mouwen en een colbert. Toen ik naar buiten liep begon het te regenen en was ik natuurlijk m'n paraplu vergeten en al bijna te laat voor de les. Op school zorgde de airco voor een gevoelstemeperatuur van -5 en in de pauze was het zo koud buiten dat mijn eerste plan voor na school was om een lange broek aan te trekken.

Bijna de hele les deden we grammar wat inmiddels m'n neus uit komt en gingen we praten over de steden die je nog graag wil bezoeken en wat je het meeste mist van thuis. Ik begon meteen over het kraanwater wat hier verschrikkelijk is en thuis gewoon chloorvrij en drinkbaar is. Ik kreeg meteen de dictator-Koreaan over me heen die zei dat je nooit ergens uit de kraan mag drinken dus dat het een wonder is dat ik nog steeds leef en in Nederland meteen moet stoppen met water uit de kraan drinken. Ik zei dat het water bij ons schoon en gezuiverd is, maar dat was bullshit. Zij is echt zooooo niet m'n nieuwe bff.

Uiteindelijk vertelde ze dat wanneer ze in Korea  een glaasje koud water wil, water uit de kraan gaat koken, en dat dan laat afkoelen.  Dan is het kopen van een fles water inderdaad effectiever. 

Verder zei een andere Koreaan, het schattige meisje van 1.35, dat ze gister een jongleer les heeft gevolgd in Bryant Park en een bal op zichzelf heeft gegooid. Toen wilde ik d'r knuffelen, zij is wél heeeeel lief. 

Ik vertelde Seth dat vrijdag m'n laatste dag is en hij zei; "Ohh NOO! That's soooooo sad!!" Hij heeft echt m'n hart gestolen als leukste leraar ooit. 

Na school at ik een hotdog met Niki en liep naar huis om een lange broek aan te trekken en liep daarna weer naar school waar ik met Rose had afgesproken om weer een salade te halen voor de lunch. De meneer van de lunch-tent weet inmiddels welke ingrediënten ik wil en doet uitzich zelf al m'n lievelingsdressing erop. Misschien wordt het tijd om een nieuw adresje te zoeken, maar ergens waardeer ik dit ook wel. Dit is dus New York, waar miljoenen mensen wonen, duizenden toeristen per dag komen, maar waar je wel herkent wordt als je ergens een paar keer komt. 

Na de salade namen we de metro downtown naar de Staten Island Ferry. Ik wilde heel graag de skyline van New York zien vanaf een boot en langs het Vrijheidsbeeld varen. Het vrijheidsbeeld kan je nog niet heen, die zijn ze aan het opknappen in verband met Sandy. Het was mega mistig en steenkoud op de boot, er stond windkracht 482 (is coupe windhoos), maaaaar ik heb het allemaal gezien. Op Staten Island aangekomen moesten we per se van de boot af om daarna een rondje te lopen en de boot weer op te gaan voor de terugreis. Geweldige Amerikaanse logica.

Eenmaal weer in Manhattan at ik m'n eerste frozen Yoghurt, wat eigenlijk gewoon een swirl is en nam afscheid van Rose die naar d'r appartement ging. Ik wilde graag de High Line bekijken, een park wat gebouwd is op wat vroeger een treinrails was, zo'n twintig meter boven de grond dus ging daar naar toe. Toen ik de metro uitkwam kwamen er meteen drie toeristen op me af om te vragen waar de High Line was. Ik gaf maar eerlijk toe dat ik daar ook naar op zoek was, dag hoi-ik-ben-een-New-Yorker-imago.

De zon begon te schijnen, de temperatuur steeg en ik baalde dat ik m'n korte broek had verwisseld voor een lange. Veeeeel te heet en heel erg benauwd. Het is hier niet warm zoals in Spanje en Italie, maar benauwd warm en plakkerig. Alle warmte blijft tussen de gebouwen hangen, waardoor iedereen verlangt naar een regenbui.  

Ik nam de trappen naar boven en wat je dan ziet is zo gek, je loopt boven de weg, een klein beetje op dezelfde hoogte als de daken van de huizen en er liggen nog treinrailzen (of treinrailsen?). Maar er staan ook bomen, loungebanken, heel veel planten en er is een grasveld. Ik liep een heel stuk, maakte tig foto's van het waanzinnige uitzicht en plofte neer op één van de loungebanken om te zonnen en even te Whatsappen met Nederland. Sta je dus op een treinrails op hoogte, van 200 jaar oud, is er gewoon free wifi. I love New York. 

Ik liep de highline helemaal af en liep daarna richting m'n hotel om weer andere kleren aan te doen, een boek te pakken en te gaan zonnen in Bryant Park. Ik heb een zak tortilla chips, m'n nieuwe verslaving, leeggegeten en ben als een debiel gaan lezen. Ik heb nog drie dagen om mn boek volledig uit te lezen want hij kan niet mee terug. Net als al m'n handdoeken, douchespullen, cremes en woordenboeken. Ik hoop dat ze in het Yotel, waar ik voor m'n laatste nacht een kamer heb geboekt, een weegschaal hebben, zodat ik zaterdagmiddag nog even last-minute kan shoppen tot de 34 kilo is bereikt in m'n ruim- en handbagage. Al vrees ik inmiddels het ergste en stap zaterdag met lege creditcard en te volle koffer het vliegtuig in.  

Nog even niet aan denken. 

Dat ik zaterdag alweer naar huis ga, krijg ik redelijk buikpijn van. En ik heb iedereen in m'n omgeving verboden om daar over te praten. Zaterdag is nog heeeeeel ver weg. 

Na een uurtje was de zon verdwenen tussen de gebouwen en kleedde ik me op m'n  kamer voor de vierde keer vandaag om, dit keer voor dinner. Met Rose at ik een hamburger in de Upper East Side, dronken we wijn en cocktails en zaten uren mensen te bekijken vanaf het terras. 

Om tien uur nam ik weer de metro terug, zag toen ik weer boven de grond zag de blauwe lichten van het Empire en liep met een glimlach op m'n gezicht terug naar m'n hotel.