De zomer in Nederland is bijna voorbij. Hier in LA is het al
een paar dagen rond de dertig graden en wordt het dit weekend 37 graden. Ik
klaag niet, zeker niet.
Nu de winkels weer vol komen te liggen met herfst kleren,
wat ik niet helemaal begrijp want een dikke jas heb je in LA niet echt nodig.
En een sjaal geloof ik ook nooit. Bedenk ik me wat een waanzinnige zomer ik heb
gehad hier. Frank en Thijs die hier de hele maand juni waren. De honderdduizend
ontbijtjes en sightseeing uitstapjes met Marije, de rooftop feestjes met Wendy
en het bewonen van villa’s met Joanne, het was nooit saai. En ik voel me nog
steeds een beetje toerist in deze stad.
Daarnaast heb ik de meest gekke dingen meegemaakt tijdens
het werken op de front desk. Van gasten die hun advocaat belden omdat er in de
hele stad geen water was en dus ook niet in ons hotel wat echt ‘’onacceptabel’’
was, tot Nederlanders die bijna huilden van blijdschap dat ze eindelijk een
keer ingecheckt werden in het Nederlands en niet het ‘‘moeilijke’’ Engels
hoefden te spreken. Ik heb mensen ontmoet van over de hele wereld. Verhalen
gehoord over hoe Amerikanen naar Nederland kijken. Hoe aardig de Nederlanders zijn
in de ogen van de Amerikanen. Hoe goed wij ons kunnen aanpassen en hoe goed wij
Nederlanders Engels kunnen. En natuurlijk hoe goed wij kunnen voetballen, zelfs
drie maanden na het WK hoor ik nog dagelijks dat het zo jammer is dat Nederland
het WK niet heeft gewonnen. Ik zeg maar niets over de kwalificatie wedstrijden
voor het EK van de afgelopen weken.
Dankzij mijn collega’s voel ik me helemaal thuis op mijn
werk. En wil ik er niet aan denken dat ik over 2,5 week alweer naar een andere
afdeling moet. Ik heb het gevoel dat ik inmiddels het meeste onder controle
heb, bijna alle vragen van gasten kan beantwoorden en ik kan ze zelfs de weg
wijzen naar The Walk of Fame of het Hollywood sign. Ik weet hoe lang het rijden
is naar Santa Monica en dat het Griffith Observatory echt de moeite waard is.
Wie had dat een jaar geleden gedacht?! Toevallig zat ik daar van de week nog
aan te denken, vorig jaar om deze tijd was ik bezig met solliciteren en had ik
nooit, maar dan ook nooit gedacht dat ik in LA terecht zou komen. Ik dacht aan
New York of Miami, LA was nooit bij me opgekomen. Ondertussen ben ik een beetje
verliefd geworden op LA. Wonen in New York staat nog steeds bovenaan mijn
bucket list, maar LA is een heerlijke stad om in te wonen. Het strand, het
weer, de valley, de winkels, de bars, de hotels, de clubs, Vegas op 4 uurtjes
rijden. Ik verbied vanaf nu iedereen om tegen mij te zeggen dat ik over 149
nachtjes alweer in Nederland ben. Aftellen doe ik niet meer aan.
Mijn eerste Amerikaanse verjaardag drie weken geleden heb ik
met vriendinnen gevierd. Joanne had een heel programma had opgesteld. Van wijn
proeven tot cocktails drinken, sushi eten tot champagne op het strand, ik was
op en top jarig. En ook mede dankzij alle leuke kaarten en pakketjes uit
Nederland. Honderdduizend dankjulliewel!
De afgelopen weken woonde Joanne in een villa met lift en
rooftop in Pacific Palisades waar ik dan ook al mijn vrije dagen doorbracht. We
deden een poging tot organic eten, Rens Kroes is onze nieuwe beste vriendin en
probeerden bruin te worden op de rooftop.
Vorige week maandag kreeg ik bezoek uit Nederland en kwam
mijn neef vanuit New York overvliegen naar LA. We deden een rondje Hollywood,
Walk of Fame, Beverly Hills, Rooftop bars, Venice Beach, Santa Monica en we
eindigden vrijdagmiddag samen met Joanne in Vegas.
Ik weet niet wat die stad heeft, ik kan er in ieder geval
geen genoeg van krijgen. Het gaat maar door en door en door en door. De hotels met duizenden kamers, waar het altijd druk is. Of je er nou om 10 uur 's ochtends bent, 5 uur 's middags of 3 uur 's nachts. Wat zou ik daar graag een weekje willen werken. Gewoon om te kijken hoe het gaat achter de schermen van de grootste hotels van Amerika. Natuurlijk hoort uitgaan
bij Vegas en we hebben weer de meest hilarische mensen ontmoet en de gekste dingen meegemaakt. Ik zou er tien boeken over kunnen schrijven. Het allerleukste blijft nog de vraag; ‘‘Where
are you from?’’ ‘‘I’m from LA.’’ Het klinkt zooooo veel beter dan, ‘‘I'm from Ermelo.''
Zondagmiddag was het alweer tijd om naar huis te gaan en
daar hebben we dan ook meer dan acht uur over gedaan. Vierentwintig keer hebben
we op het punt gestaan om om te draaien en weer terug naar Vegas te gaan. Maar
we moesten terug want Joanne moest maandag werken. Er was een ongeluk gebeurd
waardoor de hele weg van Vegas naar LA zo goed als stil stond. Na 109 keer
gescholden te hebben, 2792 grapjes gemaakt te hebben over slapen langs de
snelweg, kwamen we om half één ’s nachts eindelijk thuis aan. Ik heb nog nooit
zo graag naar bed gewild.
Vandaag is het alweer donderdag, 9/11. Sinds dat ik zelf in
New York ben geweest is deze dag altijd een beetje anders.
Ik ga zo even
lunchen met Veronica en daarna weer werken van vier tot half 1. En dan nog 11
nachtjes slapen en dan zie ik mijn ouders weer. Na negen maanden naar elkaar
zwaaien via Facetime, kan ik maandag over een week mijn moeder weer honderd
zoenen geven en mijn vader weer 200 knuffels. I can’t wait!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten