Vanuit m’n bed in m’n nieuwe appartement aan 1213Myersstreet (ik vind Amerikaanse adressen zo leuk), schreef ik gisteren het begin van deze blog. Maar omdat ik gebroken was van het shoppen en het schoonmaken van m’n appartement, was ik er halverwege klaar mee.
Afgelopen vrijdag, de dag dat ik m’n auto heb gekocht, wat vast geen toeval is, was het Valentijnsdag. De allereerste Valentijnsdag die ik vier in Amerika. In Nederland haat ik Valentijnsdag en vind het commercieel gedoe, maar hier wordt het gevierd. Het begon afgelopen week al met dat er geen reclame op tv voorbij kwam die niet over Valentijnsdag ging. Zelfs bij de weersvoorspellingen hadden ze het niet over vrijdag, maar over Valentijnsdag. Er stonden dan ook de hele week hartjes rondom de weersvoorspelling van vrijdag. De supermarkt kon je niet in komen zonder te struikelen over de bossen bloemen en de ballonnen en zelfs aan de kant van de weg waren ineens overal stalletjes met Valentijns cadeau’s.
Op mijn werk was iedereen in een goede stemming vrijdag.Collega’s kwamen binnen en groetten iedereen met een ‘’Happy Valentine’s day!’’. Op de balie bij de receptie stonden potten met snoepjes in de vorm van hartjes. Door het hele hotel hingen hartjes en om tien uur werd ik gevraagd om naar de afdeling Human Resources te komen. Ik was een beetje angstig, de afdeling personeelszaken, en haalde weer honderdtwintig dingen in mijn hoofd die ik misschien fout had gedaan en waardoor ik op het matje moest komen. Stress voor niks, ze vroegen of ik goed was in decoreren en wilde helpen om de kantine te versieren. Volgens mijn manager (oorspronkelijk een Nederlander), zijn alle ‘’Dutchies’’ goed in decoreren en vooral flexibel, dus was het niet gek dat ik ja zei.
De kantine werd volledig versierd, alle tafels kregen rode kleedjes, we strooiden confetti-hartjes over de tafels. De muren werden volgeplakt met Valentijnsstickers en aan het plafond werden slingers opgehangen. Daarnaast werd op iedere tafel Valentijnssnoep neergelegd. Allemaal verpakt, want Amerikanen eten geen eten wat onverpakt is. Want misschien zitten er drugs in. Tussen de middag was het tijd voor de Valentine’s cake. En kwamen grote taarten naar binnen gereden waar stukken vanaf werden gesneden voor de medewerkers. Om Valentijnsdag te vieren. Hoe leuk!
Zaterdag was moving day! De dag dat ik eindelijk kon verhuizen naar mijn eigen appartement. In het hotel slapen was niet verkeerd, ik had een goed bed en een fijne douche. Maar de privacy was nogal nul. Halverwege vorige week voelde ik me zo opgesloten dat ik bijna gek werd. Omdat ik toen ook nog geen auto had, kwam ik niet verder dan dingen bezoeken die op loopafstand waren of die ik met de metro kon bereiken. En misschien een klein beetje decadent, maar de Walk of Fame, het Highland Center en de Citywalk had ik inmiddels ook wel gezien. Dus was ik zaterdagmorgen vroeg wakker, skypte nog even met Nederland en begon met mijn koffer in te pakken. Mijn tweede missie was Ralphs, dé supermarkt. Om wat eten te kopen, maar vooral schoonmaak middel, toiletpapier, keukenrol en dat soort basis dingen. NaRalphs ging ik naar de At&T store om mijn internet verbinding te regelen. In eerste instantie zou dat mij 50 dollar per maand kosten, maar puntje bij paaltje kwamen er nog 450 dollar aan installatie kosten bij en 150 dollar omdat ik geen Amerikaanse inwoner ben. Iets te veel geld voor een internet verbinding dus ik besloot af te haken en een andere manier te verzinnen om aan internet in mijn appartement te komen.
Na At&T was het tijd voor de IKEA. Met mijn iPhone als tomtom deed ik een poging om er in één keer heen te rijden, wat ongelooflijk mislukte. De wegen hier zijn toch best anders dan in Nederland. En omdat ik officieel nog geen Californisch rijbewijs heb, moet ik even goed nadenken over wat ik moet doen. Dus probeer ik maar wijs te worden uit hoe de mensen voor mij rijden. Rechts afslaan mag hier eigenlijk altijd, tenzij er een stoplicht staat. Daarnaast als je naar links wilt, moet je op een linkerbaan invoegen. Wat inhoudt dat wanneer je vooraan de rij staat in de baan voor rechtdoor, je met geen mogelijkheid meer naar links kan en je weer drie blokken om moet rijden. Ik heb daar inmiddels teveel ervaring mee en zit dan lekker in mijn auto te schelden. Als een echte Amerikaan.
Na 32 minuten, in plaats van 10, kwam ik eindelijk aan bij de Ikea. De volgende uitdaging was een parkeerplaats vinden. Met bijna meer auto’s dan inwoners, is dat nogal een puntjehier. Toen ik na twintig minuten eindelijk een parkeerplaats had (ja, wie gaat er dan ook op zaterdag middag om 1 uur naar de Ikea..), sprong ik drie gaten in de lucht.
Ikea hier is eigenlijk hetzelfde als in Nederland. Behalve sommige producten die ze hier niet kennen. Zo kennen ze geen handdoeken voor in de keuken, alleen maar theedoeken. De keukenafdeling is minimaal, want bijna niemand heeft een keuken. Daarnaast is de beddenafdeling ook nogal anders. Zo dacht ik dat ik een dekbedhoes had gekocht, maar bleek het later een laken te zijn. Ik kocht de meest noodzakelijke spullen, spullen voor mijn bed, theedoeken, afwasborstel en dat soort dingen en ging weer terug naar het hotel. Daar laadde ik mijn spullen in de auto en ging uitchecken. Het voelde toch wel weer een beetje gek, de kamer verlaten waar ik mijn eerste twee weken LA doorgebracht heb. Maar weinig tijd omsentimenteel te zijn, ik moest door naar Burbank, naar mijn appartement.
Daar aangekomen werd ik verwelkomt door Sandra (ik noem even een andere naam in verband met privacy) en gaf ze me meteen een bord met eten voor ’s avonds. Ze liep met me mee naar het appartement, nadat haar drie hondjes mij eerst bijna aangevallen hadden. Nee grapje, dat viel wel mee. Ze liet me alles zien, en hielp me met mijn bagage van de auto naar het appartement te brengen. In eerste instantie zag het er allemaal schoon en netjes uit, maar ik besloot toch om eerst alles schoon te maken. Om het een beetje meer eigen te maken en ik heb nou eenmaal het schoonmaakvirus (drie keer raden van wie!).
Ik begon met de woonkamer, de slaapkamer, de badkamer en was om half negen nog bezig met mijn spullen uit te pakken. Daarna was ik zo moe dat ik in slaap viel. Wat betreft het internet, ik kan nu gebruik maken van het internet van Sandra, maar die verbinding is niet altijd goed. Ik moet dus ergens even een soort Wifi-versterker vandaan toveren. Dan moet het goed komen.
Zondag kwam ik erachter dat ik nogal wat spullen miste. Ik had geen dweil, geen afwasteil, nog geen tafel en stoelen en nog geen bank en koffietafel. Er stond al een tafel in het appartement, maar die was niet helemaal mijn smaak, dus die staat inmiddels buiten op mijn balkon. Daarnaast wilde ik ook graag een eigen badmat, ik moest nog een fruitschaal en de lamp die in mijn appartement stond was wit, maar het lampje wat je erin moet draaien blauw. En ik haat blauw licht, dus moest ik ook nog even een nieuw lampje halen. Ik herhaalde mijn programma van zaterdag en stond zondagmorgen in deRalphs, na weer vier keer verkeerd te zijn gereden, dat krijg je van op zondag boodschappen doen. Ik zocht de lampjes afdeling en werd er vrij depressief van. Er waren 198 verschillende lampjes, met verschillende voltages en verschillende Wattages. Op dat moment haatte ik het dat ik hier alleen ben en er even niemand was die mij kon helpen. Ik besloot uiteindelijk helder na te denken, een van de goedkoopste lampjes aan te schaffen die hetzelfde wattages had als de blauwe lamp en ging op zoek naar een dweil.
Na Ralphs was het weer Ikea tijd en daar was mijn eerste missie een bank uitzoeken. Ik twijfelde tussen twee banken, vroeg raad aan mijn ouders en Frank via whatsapp en besloot om voor een grijze bank te gaan. Daarna koos ik een eettafel uit en liep ik door naar de badkamer afdeling om een badmat uit te zoeken. Weer kwam ik erachter dat het soms best fijn is als je met z’n tween bent, in heel de Ikea was ik de enige die alleen liep. En daarbij is het best makkelijk wanneer er iemand is die je helpt een keuze te maken tussen een roze, groene of grijze badmat. Okee, het zijn geen levensbedreigend moeilijke keuzes, maar even met iemand iets kunnen overleggen is soms wel fijn. Bij het magazijn pakte ik een grote kar, liep eerst naar de afdeling voor mijn bank, die ik niet kon vinden. Uiteindelijk bleek deze in het middenpad te staan en was ik er vier keer langsheen gelopen. Maar toen kwam ik erachter dat de doos waar de bank inzat zó groot was, dat ik die met geen mogelijkheid zelf in mijn auto kon vervoeren. Een klein irritatie-puntje. Dus ging ik op zoek naar mijn tafel met stoelen. De tafel had ik zo gevonden, de stoelen waren uitverkocht en er pas maandag weer. Irritatie puntje twee en ik kon wel even janken. Ik wilde zo graag mijn paleisje compleet maken.
Eenmaal bij de kassa aangekomen zag ik dat ik een van mijn kussens waarschijnlijk halverwege verloren was, maar ik had geen zin meer om deze op te halen. Eenmaal betaald te hebben liep ik naar het los-en laadvak waar ik mijn kar achter liet bij een medewerker, die een nummer op mijn bon zette. Ik haalde mijn auto, parkeerde bij het los- enlaadvak en kon toen met behulp van mijn bon weer mijn kar ophalen. Perfect systeem!
Bij mijn appartement aangekomen laadde ik mijn spullen uit, bracht ze naar boven en besloot om naar het strand te gaan. Ik deed m’n bikini aan, pakte mijn spullen en checkte het verkeer. Wat dramatisch was, anderhalf uur file.
Dus besloot ik naar het Griffith Park te gaan, vlakbij mijn huis. Met een boek op mijn telefoon en een fles water en wat fruit zat ik even laten in het park. In de zon, kijkend naar families die aan het barbecueën waren, vriendinnen die babyshowers hielden en gezinnetjes die met hun kinderen in de speeltuin speelden. Ik voelde me weer even heel gelukkig. Ondanks dat ik een paar tegenslagen had en alles alleen moet doen hier, voelde ik me trots. En tot de zon bijna onderging bleef ik in het park.
Toen ging ik weer op weg naar mijn appartement, waar ik begon met de lamellen te poetsen. Na de lamellen was de airco in de woonkamer aan de beurt. Tussendoor at ik even snel een magnetron-maaltijd (note to myself; ik moet nog evenmagnetron-folie aanschaffen). Daarna begon ik met mijn eettafel in elkaar te zetten, wat binnen twintig minuten klaar was. Ik maakte sopje nummer 12 en ging de hele vloer dweilen, de vloer in de slaapkamer en in de badkamer. Aansluitend vulde ik mijn fotolijstjes met foto’s. Alle kaarten die ik gekregen heb de afgelopen tijd heb ik op mijn prikbord gehangen en om negen uur was ik klaar. Tijd om te slapen.
Vanmorgen was ik om zeven uur wakker, kletste even met m’n moeder en ging douchen en kleren uitzoeken. Wat een kleine ramp was want ik wist niet wat ik aan moest trekken. Vandaag had ik een orientatie-dag, een soort van introductie met alle nieuwe medewerkers (19 personen). Ik besloot om maar voor safe te gaan en toch mijn pak aan te trekken. Een goede keuze uiteindelijk. Ik at wat yoghurt met muesli, in het zonnetje en stapte bij Sandra in de auto, zij had vandaag dezelfde werktijden als ik.
De introductie was in een grote zaal, en om half negen stipt begonnen we met een voorstelrondje. Ik stelde mijzelf maar voor als Anne, niemand hier kan Annerieke zeggen. We werden verdeeld in drie groepen en moesten elkaar vertellen wat we verwachten van deze oriëntatie-dag en wat we gemeen hadden met elkaar. Daarna gingen we weer zitten en kregen we een film te zien over Conrad Hilton, het ontstaan van het Hilton-concern. We maakten opdrachten over waar Hilton voor staat en deden kleine toneelstukjes over hoe je wel en niet met gasten om moet gaan.
Daarnaast moesten we vertellen waarom we ervoor hebben gekozen om voor Hilton te werken. De antwoorden hierop, daar moest ik nogal aan wennen. Bijna iedereen gaf aan dat het God’s wens was. Dat in alles wat je doet, je moet geloven in God. Dat iedereen dromen heeft en dat je jouw dromen achterna moet gaan, wat iedereen ook zegt. Het was best bijzonder, misschien is dit typisch Amerikaans. Ik kan mij geen zakelijke meeting in Nederland voorstellen waarin het gaat over God en God’s wil. Zelfs in de lunchpauze werd er gepraat over het geloof in verschillende landen, over moslim zijn en christelijk zijn. Ik vond het niet heel verkeerd, maar moest er wel aan wennen. Hoe open ze hier omgaan met geloof.
Natuurlijk werd er ook non-stop geklapt voor iedereen. Op een gegeven moment kregen we een film te zien over hospitalityen Hilton en moest iedereen aangeven wat ze bijzonder vonden aan de film. Ik was als laatste aan de beurt en vertelde; ‘’At Hilton, it is not me, it is WE’’. Ik kreeg een staande ovatie.
Om drie uur was het klaar voor vandaag, morgen gaan we weer verder om half negen. Omdat ik met Sandra meegereden was, en zij pas om vijf uur klaar was, besloot ik om brutaal te zijn. Ik vroeg wie van de collega’s dezelfde kant als mij op moesten en John gaf aan ook naar Burbank te moeten.
Ik ontmoette hem twee weken geleden al, toen ik bij eenmanagersmeeting de aanmeldingen moest coördineren. Hij werkt naast het Hilton ook als songwriter en als productie-assistent bij de Universal Studio’s. Bij het Hilton werkt hij parttime omdat hij hospitality leuk vindt en graag met mensen om gaat. Ik stapte bij hem in de auto en die lag vol met folders van de Grammy’s, muziekteksten en een gitaar. Op instagram had ik al gezien dat hij wel een interessante baan heeft en met veel sterren werkt en regelmatig in New York City is. Hij vertelde dat hij meegeschreven heeft aan Roar van Katy Perry én de nieuwe song van Taylor Swift. Ik als veel te nuchtere Nederlandse geloofde daar natuurlijk niks van. Tot hij mij de songtekst op papier liet zien met Taylor’s aantekeningen en de song op cd liet horen. Hij reed langs de Warner Bros studio’s, gaf aan dat hij mij daar binnenkort wel wilde rondleiden en vertelde over de verschillende gebouwen. Welke productie waar werd opgenomen etcetera.
Hij vroeg wat ik van LA vond, ik kon daar eigenlijk nog geen heel goed antwoord op geven. Ik ken LA nog niet goed genoeg, ik heb voor mijn gevoel nog maar kennis gemaakt met 0,01% van LA. Wel vind ik de mensen inspirerend en bijzonder. Veel mensen zijn hier alleen naar toe gekomen. Sandra, van wie ik mijn appartement huur, is vanuit de Filipijnen twintig jaar geleden hierna toe gekomen. Zonder ouders, broers en zussen en zonder internet. Ze sliep op de bank van een nichtje. Uiteindelijk heeft ze een verblijfsvergunning gekregen, en een goede baan. En een man gevonden en een dochter gekregen. Ook zij vertelde dat je moet genieten van ieder moment in het leven. En dat je God moet danken voor alles wat je meemaakt en geloven dat hij het beste met je voorheeft.
John is hier ook alleen naar toe gekomen. Hij heeft een opleiding tot verpleger gevolgd net als zijn familie, in de Filipijnen. Hij wilde niet in de verzorging werken, en is zijn droom na gaan jagen en vertrokken naar Hollywood. Ook hij kende hier niemand en heeft inmiddels een grote groep van vrienden en leeft het leven waar hij vroeger van droomde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten