Zondagochtend om zeven uur zat ik met pak aan en headset op klaar om weer hoteloperator te zijn en de telefoon op te nemen de hele dag. Ik moest samen werken met een van mijn mannelijke collega’s, een hele lieve wat oudere man. Een soort opa-figuur. En met alles wat ik deed sprong hij nog net niet een gat in de lucht om te laten weten hoe ontzettend goed ik bezig was. Sinds zondag is mijn zelfvertrouwen dan ook onverwoestbaar. Ik deed tussen de telefoontjes door nog wat extra werk, schreef ontbijtvouchers, stickerde ontbijtvouchers en stempelde ontbijtvouchers én ik hielp de receptie met vouchers voor de gasten op volgorde van achternaam zetten. Wat op zich niet veel voorstelde, alleen maar de vouchers sorteren op achternaam en in een bakje stoppen en voor iedere letter van het alfabet een papiertje maken en die tussen de vouchers zetten. Volgens mijn collega’s een wereldprestatie. Ik houd van het enthousiasme van de Amerikanen!
Zondag ben ik uit mijn werk nog even naar de supermarkt gegaan, kocht wat eten voor ’s avonds. En ik ging nog even naar het Burbank Towncenter, hét winkelcentrum met Macy’s, Forever21 en New York & Company, mijn nieuwe lievelingswinkel. Ik kocht weliswaar niets, want mijn huur moest betaald worden, en plande voor de rest van de avond een tv avond. Voor het eerst sinds mijn aankomst in LA zat ik op de bank in mijn huis met wat drinken en chips (mag, want m’n broeken zakken allemaal af) RTL-gemist te kijken. Bijzonder dat ik mij 8980.57 kilometer van huis toch thuis kan voelen.
Maandagochtend werd ik wakker met een mail van de redactie van de Linda dat ze mijn allereerste stuk over National Tortilla Day hebben geplaatst, wat jullie vast niet ontgaan is, sorry voor alle Facebook-spam. Én ze hadden de vraag of ik iets wilde schrijven over de Miley-Katy gate. Met mijn liefde voor roddels en celebs was deze taak mij natuurlijk op het lijf geschreven en mailde ik terug dat ik ’s avonds onderzoek zou doen naar dé zoen en een artikel zou schrijven.
Om half negen ‘s ochtends moest ik weer assisteren op de HR-afdeling, oftewel een paar uur kopiëren voor een ‘‘Special Project’’aldus de HR-manager. Heerlijk Amerikaans. Na een paar uur was het lunchtijd en ging ik samen met de Manager lunchen. Aan onze tafel kwam een van de elevator-ambassadors zitten. Een medewerker die verantwoordelijk is voor de liften en de gasten begeleid bij de liften (‘‘lobby on the left’’). Ja, ze hebben in het hotel gewoon óveral een medewerker voor. Ik blijf me daar keer op keer over verbazen. Hij complimenteerde mij over mijn pakken, die altijd matchen. En weer was ik verbaasd, want ik had al wel opgemerkt dat de vrouwelijke collega’s het ‘‘Strak-in-pak’’ hier toch iets anders opvatten dan wij in Nederland. Maar zo mega bijzonder zijn mijn outfits ook weer niet. Maar het komt het geregeld voor dat ik een vrouwelijke collega zie lopen in bijvoorbeeld een bruine broek, met een zwarte blazer en een gele pully. Of een krijtstreep jasje met zwarte broek en blauw blousje. Misschien ligt het aan mijn collega’s, ik wil niet meteen beweren dat heel Amerika niet modebewust is, maar het valt anderen dus op dat ik altijd gewoon een matchend pak aan heb. Wat in Nederland juist dood normaal is. ’s Middags mocht ik nog even oefenen met het reserveringssysteem waar ik inmiddels een pro in ben geworden, na al die uren trainen..
’s Avonds kon ik even de nieuwe Albert Verlinde spelen en ging ik met laptop, de LA-times en wat roddelblad-apps op mijn telefoon naar Barnes & Noble om een artikel voor de Linda te schrijven. Miley Cyrus trad hier afgelopen zaterdag op in het Staples Center, zo’n tien minuten van mijn huis. Halverwege het concert liep ze het podium af om Katy Perry een zoen te geven en de webredactie van Linda Magazine wilde graag een artikel over hoe daar op gereageerd werd door Amerikanen en door de celebs. U vraagt, wij draaien, dus binnen een uur had ik een artikel klaar staan en ging ik weer richting huis. Ik keek thuis nog even wat tv op mijn laptop en ging al vroeg naar bed.
Omdat ik gisteren pas om kwart over twee hoefde te werken had ik de hele ochtend de tijd om dingen voor mezelf te doen. Sinds ik in mijn nieuwe huis woon heb ik eigenlijk nog geen een keer gesport, dus daar moest verandering in komen.
Zo stond ik om half negen al op de Chandler Bike Way om hard te lopen. Dit is een soort fiets- en wandelpad van een paar kilometer, in het midden van Chandler Street. Aan de zijkanten van het pad zijn bomen en gras gepland, waardoor er ook veel mensen met hondjes lopen. Het was druk met fietsers, hardlopers, moeders met kinderwagens en mensen in joggingpak met grote zonnebrillen op. Waarvan ik zeker 80% ervan verdacht een bekende Amerikaan te zijn, want die schijnen ook in mijn wijk te wonen. Maar omdat ik nog niet iedere BA-er ken, herkende ik natuurlijk niemand. In ieder geval geen Chad Michael Murray, Nate Archibald aka ChaceCrawford of Zac Efron. Omdat ik heel even was vergeten dat chocolate chip cookies, chips, donuts en M&M’s niet echt een goede invloed hebben op mijn sportieve prestaties, was ik na vier kilometer gebroken en durfde ik niet eens te kijken hoe langzaam ik over die vier kilometer had gedaan. Ik heb in ieder geval een poging gedaan tot rennen, laten we het daar op houden.
Na het sporten nam ik een douche, ruimde m’n huis op en ging even lunchen en Facetimen met (jaa, hier ga je, nu word je famous!)Selwin en nog even met Vincent. Daarna trok ik maar weer een van mijn matchende pakken aan, spelde mijn ‘’In training to better serve you’’-button op en reed naar Studio City om te gaan werken.
Vanmorgen was de eerste dag van mijn weekend en ging ik na mijn ontbijt en een warme douche op weg naar Barnes &Noble om alvast een begin aan mijn blog te maken en te Facetimen met Frank. Heel LA is in rep en roer want de aankomende dagen wordt er net zoveel regen verwacht als er de afgelopen drie jaar is gevallen. Mensen hangen nog net de vlag niet uit van blijdschap. Vandaag was het weer al iets anders dan de afgelopen vier weken, het was bewolkt en wat kouder. Voor het eerst deed ik dan ook maar een trui aan in plaats van een hempje of een t-shirt. Ik denk dat de winter hier nu gaat beginnen. Om een uur of elf liep ik weer naar mijn auto om naar de San Fernando Valley te gaan, daar waar Hilary Duff woont in A Cinderella Story, mijn lievelings film van vroeger. Ik had afgesproken met Mirjam, die trainee is bij het Hilton bij de airport en die ik ken van de borrel van Dutch in LA. We gingen samen naar Stoney Point Rock, een rots in de Valley met een uitzicht over heel LA. Op weg naar haar huis, met de vele palmbomen die ik tegenkwam, de bergen die ik in de verte zag, de grote groene borden met Hollywood en San Fernando Valley boven de weg en met de muziek van Marco Borsato die uit de speakers kwam, overviel mij voor het eerst een enorm geluksgevoel. Ik ben in Amerika, ik woon nu hier in Los Angeles en ik heb mijn eerste weken gewoon overleeft. “Ik voel de kracht van het leven hier stromen door mij. De angst en de twijfel, ik zet ze opzij en wat de morgen me ook brengen mag, zal het omhelzen als het licht van elke dag.’’
Na een half uurtje kwam ik bij Mirjam aan en samen gingen we naar Stoney Point Rock. Mijn eerste ontmoeting met een stuk Amerikaanse natuur.
We gingen op zoek naar een fatsoenlijk looppad om de top van de rock te bereiken, maar dat was nogal lastig te vinden. Dus liepen we van steen naar steen, en van rots naar rots en kwamen we uiteindelijk boven. Met Hollywood in de verte en zicht over de hele Valley maakten we foto’s en hebben we een uur zitten kletsen.
Toen kregen we honger en probeerden we weer beneden te komen. Wat iets makkelijker gezegd werd dan gedaan, want de weg naar beneden was iets moeilijker te vinden en ik zag mezelf al een hele nacht op de rots zitten in het donker, zwaaiend met mijn telefoon in de hoop dat iemand ons zou zien en zou komen redden.
Maar eind goed, al goed, even later zaten we te lunchen in een soort buffet-restaurant. Uber Amerikaans, maar dan op een gezonde manier. Met alleen maar salades en pasta’s en soepjes. Én een dessertbuffet, dat dan nog wel. Omdat ik nog nooit in de Walmart was geweest en die aan de overkant was, liepen we na de lunch naar de Walmart. Die precies zo is als op tv, groot en alles wat je je maar kan bedenken verkochten ze daar. Van brillen tot grasmaaiers totgroente en fruit. We deden nog even wat boodschappen en daarna zette ik Mirjam thuis af en ging ik zelf door naar Barnes waar ik nu mijn blog aan het afschrijven ben. Morgen is mijn tweede weekend dag, nog even verzinnen wat ik dan ga doen als het geen zonnebrillen-weer is. Misschien mezelf opsluiten in de bioscoop de met popcorn en M&M’s. Volgende week ga ik wel weer hardlopen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten