''I do it my way.''

One day my father—he told me,
 "One day you'll leave this world behind
So live a life you will remember."

Dat was het dan.

Ik ben inmiddels bijna een maand terug en ben erachter gekomen dat best veel Nederlanders niet vriendelijk zijn. Dat ‘‘How are you’’ roepen de hele dag misschien wel onpersoonlijk is (en voor de gemiddelde Nederlander erg nep overkomt), het zorgt er wel voor dat je je welkom voelt in een winkel of een restaurant of gewoon op straat. In een winkel hier zegt (bijna) niemand je gedag. Mannen laten vrouwen niet voor gaan bij het instappen in een trein of als je tegelijk bij een kassa aankomt. En toen ik op Schiphol aankwam en mijn 15 kilo wegende handbagage koffertje de trap op moest slepen in mijn eentje, liepen me gewoon vier mannen voorbij. Die mij weliswaar aanstaarden maar geen van hen offerde ook maar hulp. Net iets anders dan Amerika, waar iedere vrouw op handen wordt gedragen. Is het gek dat ik dat mis?

Ik ben er ook achter gekomen dat ik na een jaar ineens alle Nederlandse gebruiken ben ontwent. Ik denk zo’n 27 keer per dag ‘‘Annerieke, doe normaal, je bent maar 1 jaartje weg geweest, stel je niet aan.’’ Maar de eerste keer dat ik een restaurant binnen kwam wachtte ik tot iemand naar me toe kwam om mij een tafel te wijzen. Dat gebeurde natuurlijk niet. Ik bestelde een glas water en zag dat later terug op de rekening. Ik vroeg om de rekening en legde mijn pas op tafel, maar moest meelopen naar de kassa om mijn pincode in te toetsen (ohja!). Ik had al 20% er bovenop geteld om fooi te geven tot ik me net op tijd bedacht dat dat in Nederland net iets anders ligt. Gek hoe ik 23 jaar lang niet eens nadacht over al deze handelingen, maar na 1 jaar ergens anders gewoond te hebben moest ik weer nadenken over hoe het ook al weer ging hier in mijn geboorteland.

Buiten dat was ik emotioneel nogal van het padje af. Kon ik af en toe mezelf het meest zielige wezen van deze wereld vinden. Ik miste (en mis) ongeveer alles. Zelfs in de file staan op de 405. Zelfs het gebrek aan parkeerplaatsen (ohhh mijn lieve rooie auto…). Ik luister nonstop ‘‘Are you with me’’ van Lost Frequencies en waan mezelf dan weer even op het strand. Met lieve mensen om me heen (het 90210-gevoel) en een zon die onder gaat. Tot ik na twee minuten weer terug ben op aarde en bedenk dat ik nooit meer in LA kan werken. Of nouja, alleen op het moment dat ik de Greencard win. Of wanneer er ineens een Amerikaan met trouwring op de stoep staat. 

Verder wordt iedereen in mijn omgeving gillend gek omdat ik over niets anders praat dan LA. ‘‘In LA krijg je je drankje niet op een bierviltje maar op een servetje.’’ ‘‘In LA is het normaal om in je sportoutfit naar de supermarkt te gaan.’’ ‘‘In LA kan je tenminste met een Uber overal heen.’’ (Oke, misschien niet helemaal eerlijk om een dorpje op de Veluwe te vergelijken met LA, maar toch.)

Ik heb inmiddels de nieuwe hotspots van Amsterdam alweer ontdekt, 5&33, The Marqt, het Waldorf, het Andaz-hotel én ik heb een Mac Kroket gegeten. Én bitterballen. Én ik ben bij Humberto Tan op visite geweest en ik ben even naar Parijs geweest een nachtje.

En daarmee eindigt mijn LA-avontuur.. Over en uit, schrijf ik nu met een kleine traan in mijn oog.

Het verlangen naar een leven met een man en een kind, een 40-urige werkweek en iedere zaterdagavond met een bakje nootjes op de bank te zitten en one happy family te spelen, ben ik op het moment dat ik alleen in het vliegtuig zat naar NYC in 2013 kwijt geraakt. Dus toen ik hier weer thuis was en zat te denken over wat ik nu moest, twijfelde ik of ik wel echt naar Amsterdam wilde. Ik heb de afgelopen maanden nonstop geroepen, ‘‘ik vind wel werk in Amsterdam en een huis.’’ Maar de twijfel sloeg aan, vooral nadat ik ongeveer 4 sollicitatiegesprekken per week had en nonstop werd afgewezen na het eerste of zelfs het tweede gesprek. Te hoog opgeleid, te laag opgeleid, ik had teveel ervaring voor een startersfunctie, te weinig ervaring voor een startersfunctie (uhh oke?), ik paste niet in het team of paste te goed in het team. Ik hoorde tijdens die gesprekken dat er gemiddeld 150 mensen solliciteren op een vacature, en kwam erachter dat hotels mij bij wijze van spreken konden afwijzen op basis van de hakken die ik aanhad. Voor mij 149 anderen. Ik werd er redelijk depressed van. Mijn omgeving zei, ‘‘stel je niet aan want je bent net terug, het komt wel goed!’’ Maar ik begon te twijfelen of ik nog wel wilde. Of er toch niet weer een kans was om naar het buitenland te gaan. En aangezien het in mijn leven nooit echt stabiel grijs is, maar altijd of spierwit of een beetje zwart, ik sport keihard óf totaal niet. Ik eet waanzinnig gezond óf waanzinnig ongezond. Ik ben supermegaverliefd of heartbroken, het is altijd het ene of het andere uiterste. En dus stortte ik mezelf dan ook weer volledig op mijn nieuwe plan. Amsterdam, tot later, ik vind wel een baan in het buitenland.

Om een lang verhaal kort te maken zat ik afgelopen maandag in Rotterdam op het hoofdkantoor van de Holland America Line, want ik had bedacht dat selfies maken op Antartica en cocktails drinken in Hawaii ook best leuk is om te doen. En dus had ik een super fijn gesprek bij de HAL, was ik zo goed als aangenomen als front desk supervisor. Ik moest nog even een Engelse test doen en daarna zouden mijn gegevens naar Seattle worden gestuurd waar ze een schip voor me uit zouden zoeken. En met een beetje geluk zat ik dan over een week aan boord van een cruiseschip.

Totdat het woord medische keuring aan de orde kwam en ik vertelde dat ik kerngezond ben op een alvleesklier na die niet helemaal werkt. En dat was meteen het einde van het gesprek want iemand met diabetes mag niet werken op een schip. En zo zat ik twee minuten later weer in de auto op weg naar huis. Dag Antartica, dag Hawai, dag schip. Hoi allereerste keer in mijn leven dat ik iets niet kan omdat ik een ziekte heb.

Maar ik had mijn winkansen verspreid en dinsdag zat ik wederom in Rotterdam. Dit keer bij een ander hoofdkantoor. Ik moest een presentatie geven, een bestemming ‘‘verkopen’’ en verschillende casussen oplossen. Na twee uur was er een overleg en werd ik nog niet weg gestuurd maar mocht ik blijven om nog een persoonlijk gesprek te hebben. Dit gesprek was nogal pittig, op iedere manier werd ik uitgehoord, werd er gelet op hoe ik reageerde en het was niet echt een gezellig theekransje te noemen. Maar op het einde kwamen de verlossende woorden; ‘‘Gefeliciteerd, jij hebt een baan!’’

Gisteren werd ik gebeld met de bevestiging dat ik officieel aangenomen ben en over een paar weekjes naar Griekenland vlieg. Ik ga daar werken op Samos. Een nieuw land, een nieuwe baan, een totaal andere cultuur en weer zon, zee & strand. Ook al wordt het natuurlijk keihard werken, veel uren maken, veel PR doen en veel verkopen. Maar met een beetje geluk kom ik in november weer lekker zongebruind terug. En dan wordt het misschien wel tijd om te gaan werken aan het huisje-boompje-beestje-verhaal. Of om weer terug te gaan naar LA, mocht ik die Greencard hebben gewonnen. Maar ik vertrouw erop dat ik tegen die tijd alweer een ander plan heb bedacht.

Of ik deze blog bij ga houden weet ik nog niet, het zal niet teveel in details over werk gaan in verband met bedrijfsprivacy en de privacy van de gasten. Maar wie weet, mocht ik tussen het borden stuk gooien, bruin worden en souvlaki en tzatziki eten nog tijd over hebben, dan schrijf ik vast af en toe nog wel een stukje!

Ik wil vanaf hier in ieder geval iedereen bedanken die meegelezen heeft het afgelopen jaar. Ik begon deze blog eigenlijk puur voor mezelf om alle indrukken van mij af te schrijven, maar ik kwam er achter dat ik schrijven eigenlijk best wel heel erg leuk vind. Ik wil jullie bedanken voor al jullie reacties, jullie likes, jullie kaartjes, kadootjes en telefoontjes het afgelopen jaar. Ik heb mij geen seconde echt-echt alleen gevoeld het afgelopen jaar in LA, mede dankzij jullie.

I've lived a California life that's full
I traveled each and every highway
And more, much more than this, I did it my way.