''Mamma mia, here I go again!''

(Note; ik heb op dit moment een soort van haat-liefde verhouding met de foto's in deze blog want ik krijg ze met geen mogelijkheid in het midden en sta zo ongeveer op het punt om mijn laptop het raam uit te gooien.)

Toen zondagmorgen om drie uur de wekker ging voelde ik eigenlijk niks. Geen zenuwen, geen stress, geen verdriet, geen spanning, geen moeheid, niks. Ik stapte mijn bed uit en kleedde me aan, ging op mijn koffer zitten om die dicht te krijgen en keek voor de laatste keer mijn kamer rond.

Dat ik helemaal niks voelde is misschien een beetje overdreven,  ik voelde me enigszins schuldig tegenover mijn ouders. Zaterdag vierden zij hun 25-jarig huwelijk en nog geen vier uur nadat het feest afgelopen was moesten ze alweer naar Schiphol. Ik ben echt een ellendige dochter geworden geloof ik. Maar pap en mam, jullie zijn altijd welkom!

Toen we zaterdagmiddag nog even met z'n viertjes waren voordat alle gasten arriveerden.

Polaroid-camera's zijn hip, mijn nichtjes zijn lief en rood-wit geblokte tafellakens zijn Italiaans.

Op Schiphol checkte ik mijn 40 kilo ruim bagage in (ik houd nu al van de voordelen van mijn nieuwe werk), ging afscheid nemen van Frank en mijn ouders en moest natuurlijk een mini-traantje laten, ik ben nog niet helemaal in steen veranderd. Ik checkte waar ik heen moest en heel even ging er een steek door mijn maag toen ik op de vertrekborden de KL 0601 zag staan. De vlucht naar LA.

         In Sunweb-stijl versleepte ik mijn bagage.

   

Bij de douane kwam ik een hele groep collega’s tegen, mijn directe collega’s die ook naar Samos gaan, maar ook teams van andere eilanden. We vlogen met elkaar naar Kreta en vanuit daar meteen door naar Kos. Ik voelde me meteen op mijn gemak, het is zo fijn om met mensen te zijn die hetzelfde gaan doen, dezelfde ideeën hebben en begrijpen hoe leuk het is om in het buitenland te werken. Voor de mensen die denken dat ik Nederland haat, dat is het zeker niet. Ik ben alleen nog niet klaar om mezelf in Nederland te settelen.

 

Op Kos werden we opgehaald van het vliegveld met de bus. De gasten werden afgezet bij hun hotels en wij gingen met z’n allen door naar ons hotel om in te checken. Ik deelde een appartement met een van de meiden die ook naar Samos gaat en nadat we onze koffers naar boven hadden gesleept, trokken we andere kleren aan en hadden we even een uur om bij te komen. Ik ging naar buiten, naar het haventje en op een bankje even met thuis bellen. Tussen de palmbomen en met uitzicht op de kleine Griekse bootjes kwam het geluksgevoel weer terug en viel alles op zijn plaats. De nieuwsgierigheid naar hoe de komende dagen gaan zijn, de zon op mijn gezicht, de vreemde taal om me heen, dit is waar ik gelukkig van word.

Na een uur kwam iedereen weer bij elkaar en liepen we naar het fietsverhuur bedrijf. We kregen allemaal een fiets en gingen een rondje eiland doen. Een paar jaar geleden was ik al op Kos geweest, maar toen voornamelijk voor het uitgaan en ik geloof dat het enige wat ik toen gezien heb de barstreet is geweest. Want ik herkende niks waar we langs fietsen en heb nooit geweten dat er nog zoveel cultuur op het eiland is, maar dat terzijde. Omdat het seizoen pas begint na Pasen, en Pasen hier aankomend weekend pas is in verband met een andere kalender die de Grieken aanhouden, is er nog veel dicht. Restaurants krijgen weer een nieuwe verfbeurt, mensen zijn begonnen met de stranden schoon te vegen en langzaamaan gaan de kleine koffie barretjes ook weer open.

 

Zullen we even een moment nemen om stil te staan bij het feit dat een mojito maar 5 euro kost, En dat ik daar bijna een hartaanval van kreeg omdat in LA een mojito rond de 15-20 dollar kost?! 

Dit land is nu al een soort van heaven.

’s Avonds gingen we met de hele groep Grieks eten. Ik was eerlijk gezegd nog niet echt bekend met de hele Griekse keuken (ik ken gyros en tzatziki, maar de rest van de kaart was nogal een mysterie). Om het makkelijk te maken werden er verschillende voorgerechten en als hoofdgerecht diverse soorten vlees op tafel gezet.  Super lekker en ik vrees dat ik toch echt weer iedere dag moet gaan hardlopen anders gaat Rens Kroes niet blij zijn.

Maandag & Dinsdag waren de trainingsdagen en ondanks dat het van 9 uur ’s ochtends tot 8 uur ’s avonds was, voelde het heel relax aan. Niet het strenge ‘‘ga aan een tafel zitten en luister de hele dag’’ maar het was afwisselend en dat we met een hele leuke groep mensen waren scheelt ook.

 

Back-to-business.

Gistermiddag waren we wat eerder klaar en omdat de zon scheen en het bijna te warm

was in een trui met lange mouwen, was het tijd voor ijs.

     

Dinsdagavond was onze laatste avond met elkaar, voordat iedereen naar het eigen eiland vertrok. Ik kwam er nog even achter dat een van de meiden van Kos ook een fervent Dave Roelvink fan is en we baalden dat we daar niet even drie dagen eerder achter waren gekomen. Het schept toch een band.

   

Woensdagochtend ging de wekker om vier uur, niemand had gezegd dat het leuk en relax zou worden dit uitstapje naar Kos.. Om vijf uur waren we op de luchthaven, checkten we in, dronken koffie en maakten we nogal indruk op de andere passagiers in onze rode truien.

Nog nooit in mijn leven had ik in een propeller vliegtuig gevlogen dus bij iedere trilling of ieder geluidje dacht ik dat er iets mis was, maar aangezien de rest van de passagiers gewoon rustig bleven stelde ik maar vast dat er niks aan de hand was. Aan boord kregen we snoep (heerlijk om half 7 ’s ochtends), we kregen wat drinken en een chocolade croissant (die inmiddels geplet ergens in mijn handbagage zit) en na drie kwartier landden we op Athene Airport. Weer iets wat ik van mijn bucketlist af kan strepen, ik was nog nooit in Athene geweest. Niet dat ik heel veel van de stad zie, want ik zit nu met mijn collega’s in een koffie bar dit verhaal te typen. Naast het raam, zodat ik toch nog even wat vliegtuigen kan spotten, het blijft fascinerend landende en opstijgende vliegtuigen (zegt de nerdy ik in mij).

Voor de oplettende lezer, mijn laptop staat inderdaad nog even op NL-tijd. 

                                   

Straks om half 1 vliegen we weer met een propellervliegtuig van Aegean naar Samos. Eindelijk ‘‘ons’’ eiland zien, de plaatselijke agent ontmoeten waar we samen mee gaan werken, het kantoor bekijken, onze auto’s ophalen en natuurlijk onze appartementen bekijken. Vanaf morgen begint het echte harde werken en gaan we beginnen met de voorbereidingen voor de eerste gasten die 16 april komen. En moeten we vrienden maken met de plaatselijke bevolking want Pasen is hier ongeveer het feest van het jaar met heel veel rituelen en dat moeten we natuurlijk meevieren met de locals.