''All I want is my dream life to be my real life.''

Woensdagmorgen nadat ik eerst een paar uur in bed bleef liggen en Marije op mijn balkon zat te internetten, kleedde ik me aan en gingen we samen ontbijten/brunchen in Beverly Hills. We deden aan valet parking, de kans op boetes is dan in ieder geval nihil en liepen naar Le Pain Quotidien. Waar ik een I’m in heaven ervaring had, want ze serveren daar normale, Europese, magere yoghurt. Ik was bijna vergeten hoe dat smaakte. Zó lekker.  

Na het eten reden we als echte groupies even naar het huis van onze nieuwe vriend Leonardo di Caprio (dinsdagmiddag hebben we de wedstrijd USA-België gekeken mét Leonardo, geen grapje) en we waren gewoon nieuwsgierig hoe zijn huis eruit ziet. Er was natuurlijk weinig meer te zien dan een grote muur, wat vuilnisbakken en een bewaker die meteen in zijn walkie talkie begon te praten toen wij eraan kwamen rijden. 

We keerden weer om en gingen naar mijn huis waar Marije haar spullen in ging pakken. Ik kleedde me om en samen liepen we naar onze auto’s. Ik ging op weg naar Wendy in Santa Monica, Marije naar het vliegveld om haar vriend op te halen. We namen afscheid, en ondanks dat wel elkaar nog wel 100 keer gaan zien de komen de dagen voelde het toch een beetje gek. We hebben de afgelopen weken zoveel samen gedaan, Marije heeft de laatste tijd eigenlijk gewoon bij mij in gewoond, en het voelde een beetje als een afsluiting. 

Ik stapte in de auto, reed naar het tankstation en ging verder richting Santa Monica. Ik zette Marco Borsato’s laatste cd op repeat en begon na te denken over wat ik volgend jaar wil ga doen. Nu ik hier bijna een half jaar woon en mijn visum afloopt over 6 maanden, is het tijd om een nieuw plan te maken. Zo snel als de tijd het afgelopen half jaar ging, nog sneller gaat het komende half jaar vrees ik. Omdat ik hier nu op een studentenvisum ben, moet ik begin volgend jaar het land uit.  Opnieuw terug komen naar LA hoeft van mij niet. LA is echt een geweldige stad, het weer is áltijd goed, de mensen die hier wonen komen vanuit de hele wereld, de hard-werken-mentaliteit krijg ik respect voor, het buiten de deur ontbijten, brunchen, lunchen en dineren is mijn nieuwe levensstijl geworden en ik neem het organic eten maar met een korreltje zout (letterlijk en figuurlijk). Maar toch heeft New York meer mijn hart gestolen. In eerste instantie was mijn plan om volgend jaar in Amsterdam te gaan werken in de hoop vanaf daar ooit een transfer te maken naar New York. Maar op dit moment weet ik niet zo goed of ik dat wel wil, eerst weer een tijd in Nederland wonen. Misschien moet ik uit gaan zoeken of het inderdaad mission impossible is om een werkvisum te krijgen voor een hotel in New York na het visum wat ik nu heb. Of misschien is het slimmer om aan mijn spaarrekening te gaan denken en toch eerst in Nederland een tijd te gaan werken en weer te gaan sparen. Of misschien toch een enkeltje Zwitserland – het wordt er allemaal niet heel makkelijk op. Wordt in ieder geval vervolgd.

 Wendy had ik al honderd jaar niet gezien en samen gingen we wijn drinken bij de Sonoma Wine Garden waar het Happy Hour was (nog zo’n pluspunt van LA, iedere bar/restaurant/hotel heeft wel happy hour). We hadden elkaar zo’n vier weken niet gezien, op een toevallige ontmoeting in Santa Monica na een paar weken terug, en we hadden heel wat bij te praten. We bestelden wijn en een paar appetizers wat maar meteen mijn avondeten werd. Door het warme weer en alle honderdduizend emoties heb ik de laatste tijd mijn eetlust een beetje verloren, op naar size zero (grapje).

Na het happy hour gingen we nog even winkelen en  daarna reed ik weer naar huis, onderweg kreeg ik een berichtje van Marije of ik zin had om met haar en Jef wat te gaan drinken. Dat besloot ik toch maar te doen en dus veranderde ik het adres in Google Maps en reed naar The grove waar we naar een lounge gingen om een cocktail te drinken.

Donderdagmorgen begon ik met ontbijten met Marije en Jef bij le Pain in Hollywood. Nadat ik hen had thuis gebracht reed ik naar huis om op te ruimen en me om te kleden om te gaan werken.

Werken op de Front Desk vind ik tot nu toe nog steeds het leukste om te doen. Natuurlijk zijn er ook lastige momenten (niet ieder mens heeft een vrolijke persoonlijkheid) maar over het algemeen heb ik het echt naar mijn zin. Mijn collega’s zijn leuk, ondanks dat iedereen mij een beetje haat omdat ‘‘mijn’’ team Mexico heeft verslagen en Spanje en Costa Rica. Werken bij de Front Desk tijdens de Worldcup is eigenlijk nog leuker. Omdat op mijn naamkaartje staat Anne The Netherlands en behalve dat ik 34 keer per dag hoor; ‘‘Is Netherlands your last name?’’ (Ja en mijn andere collega’s heten allemaal Los Angeles, Brasil, Mexico en Spain van hun achternaam..), hoor ik ongeveer 284 keer per dag; ‘‘Wow you must be sooo proud of your team!’’ Mensen feliciteren me met het Nederlands elftal, spreken hun bewondering uit en doen net alsof ik Arjen Robben himself ben. Mijn receptie collega’s worden er inmiddels doodmoe van, dat iedereen mij feliciteert en ik lekker opschep over ons Nederlandse team. Een klein beetje jaloezie waarschijnlijk.

Vrijdag moest ik weer werken overdag en vrijdagavond ben ik gaan eten met Marije en Jeff bij Laurel Hardware, een restaurant/bar dat in de LA single top 10 staat, een fijne bijkomstigheid. We dronken teveel cocktails en besloten maar dat Jef en Marije bij mij bleven slapen. En zo zaten we rond 1 uur ’s nachts nog bij de in&out een hamburger te eten (anti-kater eten) en had ik vrijdagavond alsnog twee logees en was ik niet zo alleen.

Zaterdag was D-Day voor het Nederlands elftal en moest ik om 1 uur werken. Ik zorgde dat ik om kwart voor 1 op mijn werk was zodat ik het Nederlandse volkslied nog kon zien en om 1 uur stond ik achter de desk, zoekend naar een liveblog zodat ik alsnog de wedstrijd kon volgen. Het was heel rustig, en een collega van de belldesk vroeg of ik niet bij de liften wilde werken deze middag. Hij fluisterde in mijn oor dat daar een tv stond waar ze de wedstrijd van ‘‘mijn’’ team nu aan het uitzenden waren. Ik twijfelde geen moment en stond de 1 minuut later bij de liften, de wedstrijd te kijken en af en toe op een knopje te drukken wanneer gasten naar hun kamer wilden. Toen het tijd was voor de penalty’s vroeg ik of ik pauze mocht nemen en zo zat ik in de kantine als enige Nederlander tussen 30 collega’s die voor Costa Rica waren. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld. Tot Costa Rica voor de tweede keer een penalty mistte en ik als enige drie gaten in de lucht sprong en aan het juichen was. Ik excuseerde me snel, maar werd door iedereen gefeliciteerd. En sommige collega’s vonden het zelfs bijzonder dat ze dit hadden meegemaakt. Ze hadden nog nooit iemand uit Nederland zo zien juichen. Ik zie dat maar als een compliment.

Zondagmorgen ben ik gaan brunchen voor de laatste keer met Marije en Jef. Marije haar ouders zijn vandaag aangekomen en ze gaan nu met elkaar drie weken reizen en daarna naar Nederland. Helaas Pindakaas. Zondagmiddag moest ik weer werken, van 4 uur ’s middags tot 2 uur ’s nachts, want een collega had afgebeld. Maar al denkend aan een nieuw paar Louboutins heb ik het net overleefd.

Vanmorgen heb ik uitgeslapen tot een uur of tien. Daarna ging ik voor de vierde keer That awkward moment kijken. Zac Efron en New York is de beste combinatie ever. Ik krijg geen genoeg van die film. Daarna reed ik naar de kapper, waar ik al geen drie maanden was geweest. Na twee uur in de stoel te hebben gezeten heb ik nu een echte LA-look aldus de kapster. Perfect voor mijn Las Vegas trip aankomend weekend met Marije en Joanne (en ja, twee keer naar Vegas in drie weken is lichtelijk decadent, maar je leeft maar één keer..).

Ondertussen zit ik op mijn balkon nu mijn blog te typen, met een stroopwafel in mijn hand. Thanks to mijn oom en tante die een mis-Nederland-niet-teveel-overlevingspakket hebben opgestuurd. Wat net de dag nadat Frank weg was werd afgeleverd hier. Kon niet beter. Ik heb een paar collega’s al dropjes leren eten en samen met Marije ook al een heel zakje opgegeten. We waren bijna vergeten hoe drop ookalweer smaakte. De Cosmopolitan heb ik bijna uit en de Pepermuntjes staan in een potje op tafel. Een klein beetje Nederland hier in LA. I love it!

Deze blog ben ik de afgelopen tijd al 29 keer aan begonnen. Omdat ik een beetje tussen mentalbreakdown’s in leef had ik  niet zoveel inspiratie.  Maar begrijp me niet verkeerd, over het algemeen heb ik het hier nog steeds waanzinnig naar mijn zin en met mijn benen in de zon, uitzicht over de bergen wil ik er helemaal niet aan denken dat dit leventje ooit ophoudt. Misschien is het een goed idee als jullie gewoon allemaal hier naar toe verhuizen?