''En niemand vertelt je wat de reden is..''

Donderdagmorgen werd ik wakker en checkte de tijd op mijn telefoon. Ik zag een pushup bericht van de LA-Times over een neergestort vliegtuig in Oekraine. Half slaperig drukte ik het weg en toen ik zag dat het nog vroeg was, draaide ik me weer om en viel weer in slaap.

Anderhalf uur later werd ik weer wakker. Ik had een stuk of vier berichten met de vraag ‘‘heb je het al gehoord van het vliegtuig?’’. Ik ging naar nu.nl en zag dat het vliegtuig vanuit Amsterdam was vertrokken, dat er mogelijk veel Nederlanders aan boord waren, dat het misschien een aanslag zou zijn. Even bekroop mij een gevoel van schaamte, waarom schenk ik er nu pas aandacht aan nu ik weet dat Nederland erbij betrokken is en waarom drukte ik eerder die ochtend het bericht gewoon weg? Er werd gesproken over 80 Nederlandse doden, later werden dat er 110, 150, 180..

Op mijn werk werd ik gecondoleerd door sommige collega’s. Ik wist niet zo goed wat ik ermee moest. Ik bedankte en zij vroegen hoe het nu in mijn land was. En ik had geen idee. Het is gek als zoiets gebeurd in je eigen land terwijl je zelf daar al maanden weg bent. Ik kan mij indenken dat er bij de bakker en de slager over niets anders gepraat wordt. Dat jullie, net als ik hier de kranten en het internet uitpluizen op zoek naar nieuws. Dat jullie ook een traan hebben weggeveegd bij het zien van de foto’s met knuffelberen en kinderboeken. De reisgids van Bali en de verhalen over lijken die nog hun iPhone in hun hand hadden vastgeklemd. Ik denk eraan hoe de laatste seconden van het leven van de mensen in het vliegtuig geweest moet zijn. Wat gebeurt er met je in je hoofd als je weet dat je dood gaat? Zijn de meeste mensen meteen overleden toen het vliegtuig werd geraakt, of pas toen het vliegtuig naar beneden stortte? Zouden de passagiers het beseft hebben, wat er aan de hand was? Zouden de kinderen gehuild hebben, of waren ze toen al overleden? Zou die jongen die in z’n eentje op wereldreis ging geprobeerd hebben z’n ouders nog een teken van leven te sturen met zijn telefoon, of was het in twee of drie seconden voorbij en had niemand tijd om te beseffen wat er gebeurde? Ik denk niet dat er ooit antwoord komt op deze vragen.

Ik volg het op de voet, wat de ontwikkelingen zijn en het allerlaatste nieuws. Ik lees de verhalen van nabestaanden en las het gedicht van de moeder van wie haar zoon op reis ging, alleen. Het deed mij denken aan mijn eigen moeder, die ook bezorgd was toen ik met mijn LA plannen kwam. Die ook in alle eerlijkheid zei; ik gun het je, maar ik vind het voor mezelf zo erg want ik ga je zo missen. Mijn moeder die mij ook een laatste knuffel gaf op Schiphol en een ‘‘wees voorzichtig’’ in mijn oor fluisterde.

Ik weet nog dat mijn ouders wakker bleven, net zolang tot mijn vliegtuig geland was en ik veilig in mijn hotel was. Ik vond dat zo zielig voor ze, moesten ze wakker blijven tot twee uur ’s nachts terwijl mijn vader de volgende dag gewoon om zes uur moest werken. Nadat ik het gedicht van de moeder had gelezen ben ik dat ook beter begrijpen. Ik denk dat alle ouders zo zijn. Ik kan mij bijna niet indenken hoe erg het moet zijn voor deze mensen, die hun kind, hun vrienden, hun familie nooit meer terug gaan zien. Die niet op Schiphol staan over een paar maanden, met Welkom Thuis spandoeken. Hun geliefden komen nooit meer thuis.

Er is al heel veel gezegd en geschreven over deze ramp, en er is op dit moment zoveel gaande in de wereld. Op Twitter las ik ‘‘Was de wereld nog maar zo als het vorige week was.’’ Toen we ons nog druk maakten om het WK. Toen de passagiers van vlucht MH17 hun koffers nog aan het inpakken waren en tijd door brachten met familie en vrienden voordat ze een verre reis zouden maken. Toen de wereld minder in brand stond dan hoe het nu staat.

Morgen ben ik een minuut stil, duizenden kilometers van Nederland vandaan. Denkend aan al die mensen wiens leven op zijn kop staat sinds hun geliefde(n) vorige week aan boord stapten van vlucht MH17.