''Living young and wild and free.''

Donderdag was ik na zeven dagen werken (lang leve The American Dream), eindelijk een dagje vrij. Ik bleef in bed liggen tot een uur of tien, nam een douche, deed boodschappen, ging mijn nagels laten lakken en reed met mijn bikini in mijn tas door naar Santa Monica voor een lunch met Joanne. We gingen op het terras bij Le Pain Quotidien zitten, dronken liters water en bestelden een broodje. Na een uurtje liepen we naar het strand om alvast een ‘‘tan’’ te krijgen voor onze Vegas-trip, het weekend. Met succes want na een half uur geslapen te hebben, en twee uur mensen te hebben bekeken, waren we het zat en liepen terug naar de boulevard. Om er achter te komen dat we meer rood dan bruin waren. We stopten nog even om een kleine hamburger te eten, namen afscheid en reden terug naar huis.

Eenmaal thuis ging ik mijn koffer in pakken met onder andere bikini’s, drie jurkjes, drie paar hoge hakken en mijn stijltang. Ik dweilde nog even de vloer en ging op mijn balkon zitten met een glas wijn. Tot ik zo moe was dat ik bijna van mijn stoel viel en naar bed ging.

Vrijdagmorgen ging om half tien de wekker en zorgde ik dat ik stipt elf uur op mijn werk was. Met in het vooruitzicht dat ik hierna drie dagen vrij was vloog de tijd. Ik irriteerde me niet aan veeleisende gasten, legde geduldig 39 keer uit hoe je connectie maakt met het Wifi-netwerk aan Japanners die hun telefoon zowat in mijn gezicht smeten. Ik bleef glimlachen toen ik een Chineze vrouw pen en papier gaf en vroeg om haar naam op te schrijven en het briefje terug kreeg met 19 Chinese tekens erop. Ik wenste een Duitse familie succes met de wedstrijd zondag en ik zei zelfs sorry tegen drie mannen uit Mexico die eigenlijk niet wilden dat ik ze incheckten nadat ze erachter kwamen uit welk land ik kwam. Stipt één over half acht zat ik in de auto, reed met volle vaart naar huis, kleedde me om, deed een nieuwe laag mascara op en reed richting downtown LA voor een barbecue met jongens die studeren op de UCLA en die Joanne weer via via kende. Voor het eerst in mijn LA leven was ik in een soort van Amerikaans studentenhuis wat eigenlijk nog veel toffer is dan een Nederlands studentenhuis. Twee blokken met huizen/kamers en in het midden een groot grasveld waar feestjes worden gehouden en barbecue’s. Het enige wat precies hetzelfde is, is de rotzooi. We waren met een paar Amerikanen, een jongen uit Mumbai  en een paar Nederlanders. Na de barbecue bestelden we een taxi om naar Santa Monica te gaan. Uiteindelijk hebben we meer in taxi’s gezeten van club naar club en van bar naar bar dan dat we daadwerkelijk ergens uren hebben gedanst. Maar leuk was het in ieder geval.

Zaterdagmorgen werden Joanne en ik allebei veel te laat wakker dan gepland, kochten we sushi als ontbijt en aten dat op in de auto op weg naar Vegas. Wij waren waarschijnlijk een van de weinige mensen die het voor elkaar krijgen om Vegas binnen te rijden met een kater. Een goed begin is het halve werk.. 

Na vier uur rijden waren we in Vegas, gaven de autosleutels aan de mannen van Valet, sleepten onze koffers uit de auto en checkten in. Omdat het inmiddels al half zeven was en we enigszins honger hadden belden we vanuit onze hotelkamer naar het restaurant op de 107^e etage om een tafel te reserveren. We kleedden ons om en gingen op zoek naar een lift om bij het restaurant te komen. Na een security check mochten we de lift in. Met pijn in m’n oren zoefde de lift omhoog en twintig seconden later waren we boven. Het uitzicht was adembenemend mooi. Het restaurant draaide, zodat je perfect uitzicht had over de hele stad. Waar je ook voor moest betalen, een hoofdgerecht kostte gemiddeld 70 dollar en dat was niet helemaal toereikend voor ons budget. We bestelden een mandje brood en twee voorgerechten en maakten 184 foto’s van het uitzicht.

Na het eten gingen we een etage omhoog naar de lounge om een cocktail te drinken. Inclusief een bloem waar je hele mond van ging tintelen en wat we absoluut moesten proberen van de serveerster. Het was geloof ik de slechtste ervaring uit mijn leven,  het voelde alsof je een verdoving in je mond kreeg maar dan keer 104.

Omdat ik van het vorige bezoekje aan Vegas nog het nummer van een promotor van de Hakkasan had, stonden we daar in ieder geval op de gastenlijst. We namen een taxi naar de MGM Grand, liepen wat rondjes door het casino en gingen aan een bar zitten. Nadat we een Mojito hadden besteld kwam er een Zuid Afrikaan naar ons toe die erop stond nog een drankje voor ons te bestellen. Even later zaten we bij een hele groep Zuid Afrikanen aan tafel, moesten we heel snel praten tegen elkaar anders verstonden ze ons en stonden er binnen tien minuten zes mojito’s voor onze neus. Tsja.

We liepen even later naar de Hakkasan, waar we weer eens veel te laat aankwamen want de wachtrij voor de gastenlijst was twee uur. Zonde van de tijd, dus gingen we lopen naar de Cosmopolitan, een ander hotel. Wat naderhand niet een heel goed idee was, want eenmaal aangekomen kon ik geen stap meer zetten van de pijn in mijn voeten. We werden aangesproken door een promotor van een Champagnebar in het hotel, hij bracht ons gratis naar binnen, en nodigde ons uit voor een poolparty de volgende dag. De champagnebar was wel een van de meest chique bars waar ik ooit ben geweest, inclusief gigantische champagne torens, overal deuren en gangen en een dj op een ronddraaiend plateau.

Nadat we de hele bar hadden doorgelopen en champagne hadden gedronken gingen we naar de Marquee, de nachtclub van de Cosmopolitan. Ook daar stonden zeshonderd rijen, maar omdat Joanne goed in praten met portiers is, gingen we doodleuk bij een ingang staan waar niemand stond. We vertelden de portier dat een promotor had gezegd dat we hier moesten staan, lieten wat businesskaartjes zien, lachten lief en mochten na vijf minuten gratis naar binnen. The Marquee is een club met zwembad en alleen maar mannen met blousjes. Om een uur of vijf namen we een taxi terug naar het hotel en gingen in bed liggen.

Om een paar uur later weer wakker te worden. Tijd voor een nieuw feestje in de Encore Beachclub. We hadden niet echt het tempo erin, twee uur later stonden we pas klaar om een taxi te nemen. We konden zo doorlopen bij de ingang omdat we op een staff guestlist stonden en eenmaal binnen wilde ik niets liever dan meteen weer weg. Het was het meest ordinaire feest ooit. Het hele zwembad stond vol met mensen met flessen drank. Er liepen meisjes die een bikini aanhadden zo klein dat ze net zo goed niets aan hadden kunnen doen. Bij de meeste mannen was geen stukje huid meer te zien, iedereen was volledig onder getatooeerd. 

We besloten dat het tijd was om meteen weer weg te gaan. Dus liepen we nog even rond in het hotel om daarna naar het zwembad te gaan in de MGM grand. Frank en ik  hadden daar drie weken terug een kamer en ik had de kamersleutel nog  waardoor we meteen toegelaten werden in het zwembad, dat eigenlijk alleen voor hotelgasten is. Marije en Jeff waren inmiddels ook gearriveerd in Vegas en gingen met ons mee aan het zwembad liggen.

Het was ondertussen zo’n 45 graden, waardoor het onmogelijk was om zonder slippers te lopen en het was vooral een uitdaging om al het ijzer van de bedjes niet aan te raken want dat veroorzaakte meteen een derdegraads brandwond. We gingen met z’n vieren relaxen in het zwembad en bruin worden. Om zes uur sloot het zwembad en namen Joanne en ik een taxi naar ons hotel om te douchen en om te kleden.

We dineerden met een paar appetizers in de lounge boven in het hotel waar de avond ervoor ook zaten. Jeff en Marije kwamen daar ook naar toe en met z’n vieren waren we even later op weg naar de MGM Grand. 

Poging twee om de Hakkasan in te komen. Wat na twintig minuten wachten lukte. We liepen rondjes, dansten, bestelden drankjes en maakten vrienden met een paar mensen uit Engeland. Na een tijdje gingen Jeff en Marije weg, bleef ik met Joanne nog in de Hakkasan. Na een uur hadden we het wel weer gezien, zochten een taxi naar Caesar’s Palace en gingen daar rond lopen. We stopten onze lucky dollar in een gokautomaat en wonnen uit het niets 15 dollar. Omdat we moe waren van het lopen zochten  we een bar op en dronken daar nog even een drankje en ontmoetten daar 6 Italianen. Die uiteindelijk echte maffiosi’s waren want toen ze weg gingen had één van hen mijn Iphone meegenomen, waar ik na vier minuten pas achter kwam. Ik werd lichtelijk hysterisch, lag nog net niet op de grond met mijn handen op de vloer te slaan, maar het kwam daar wel redelijk dicht bij in de buurt. We gingen naar de security waar een proces verbaal werd opgemaakt en gelukkig was Joanne zo slim om één van de mannen te smsen om te vragen of ze per ongeluk mijn telefoon hadden meegenomen. Na een paar minuten stuurde er één een bericht terug dat dat inderdaad het geval was. En dat het echt per ongeluk was.

Omdat zij een kamer hadden in een ander hotel, en ik niet tot de volgende dag wilde wachten om mijn telefoon terug te krijgen, bestelden we weer een taxi en zo reden we om zes uur ’s ochtends naar het Luxor. Inmiddels was het buiten alweer licht en was ik als een kind zo blij toen ik weer herenigd was met mijn iPhone. Misschien heb ik toch een lichtelijke telefoon verslaving.

We gingen terug naar ons eigen hotel en vielen als een blok in slaap. Tot drie uur later alweer iemand van Housekeeping op de deur kloptte en we weer wakker waren. We bleven nog even liggen, gingen douchen en de kamer opruimen. We stalden onze bagage bij de belldesk en namen de lift naar het zwembad.

Om vijf uur reden we naar het Luxor waar we de laatste nacht bij Marije en Jeff sliepen. We dropten onze spullen op hun kamer en gingen naar het zwembad bij het Luxor waar ik spontaan in slaap viel en volgend Joanne niet wakker te krijgen was. Toen het zwembad om acht uur dicht ging was ik weer ontwaakt. We liepen terug naar onze kamer en werden aangesproken door een dame of we een zuurstof infuus wilden, blijkbaar zagen we eruit alsof we het nodig hadden. We gingen afdingen en even later zaten we voor tien dollar aan een zuurstof infuus en massage knoppen op onze rug. We kwamen de eerste tien minuten niet meer bij van het lachen. Lekker Amerikaans en lekker overdreven.

Weer helemaal fris en fruitig stonden we later in de hotelkamer te make-uppen en onze haren te doen, klaar voor avond nummer drie. Twee van de jongens waar we vrijdag bij hadden gebarbecued waren ook in Vegas en met hen gingen we naar Caesars Palace naar de bar van Elton John. We besloten om weer te gaan dansen in de Marquee en namen toen onze drankjes op waren een taxi naar de Marquee met z’n vieren. Na een beetje kletsen met de portiers kwamen Joanne en ik zo binnen, maar mochten de jongens niet naar binnen. We besloten om toch te blijven, de jongens wilden liever gaan gokken. We hadden de avond van ons leven, kregen een uitnodiging voor een R&B feestje in LA vrijdag, werden gevraagd voor een weekendje New York over twee weken en een bezoekje aan Perth. Allemaal lekker over de top.

Om zes uur liepen we op blote voeten door het hotel naar de ingang. Lang leven hoge hakken. We gingen terug naar ons hotel, aten een verschrikkelijk vieze burrito en liepen naar onze kamer. Waar om tien  de wekker weer ging, want we moesten om elf uur in de auto zitten want ik moest 's middags weer werken.

Stipt vier uur stond ik weer achter de check-in balie. Om vijf uur had ik een dipje en na vier koppen koffie kon ik er weer tegen aan.

Vanochtend heb ik tot elf uur geslapen, en nu zit ik in mijn bikini met een fles Vitamine water en een kom yoghurt op mijn balkon. Tijd voor de recovery, die waarschijnlijk een dag of zes gaat duren. Maar het was het waard. Dit Vegas weekend kan nooit meer overtroffen worden.