''Remember that life is not meant to be wasted.''

Geen bericht, goed bericht, ga daar maar van uit. Schreef ik de eerste maanden om de twee, drie dagen. Inmiddels ben ik druk met onregelmatig werken, met dinertjes, feestjes en af en toe de toerist uithangen.

Afgelopen zondag werkte ik weer van drie tot half twaalf, op zich vind ik dat nog niet eens zo erg. ’s Ochtends bleef ik in mijn bed liggen tot een uur of tien, ik kleedde me aan en at een cracker en ging in het zonnetje bij de Coffee Bean een skinny vanilla latte drinken en de Glamour lezen. Op en top Amerikaans voel ik me dan, omdat het hier dan vol zit met mensen die in hun eentje een koffie drinken, wat lezen, een beetje werken op hun laptop, of zitten te bellen. Toen ik weer thuis was keek ik nog even uitzending gemist en ging ik op weg naar mijn werk.

Daar was een bruiloft bezig met 500 gasten, was het op en top druk met als hoogtepunt dat een vrouw uit Porto Rico naar me toe kwam om te vragen of ze met mij op de foto mocht. Ze had nog nooit iemand uit Europa gezien (..), ik ben een heuse attractie aan het worden.

Maandagmorgen ging ik eerst even op zoek naar t-shirtjes, want ik had al weken geen nieuwe kleren gekocht en ik had ook nog een nieuwe broek en slippers nodig. Forever 21 is mijn nieuwe lievelingswinkel geworden en een uur later was ik weer twee nieuwe outfits en nieuwe slippers rijker.

Maandagmiddag moest ik weer werken, leerde ik een andere collega wat Nederlandse woorden. Hij wilde vooral weten wat beautiful in het Nederlands is en sindsdien noemt hij me constant ‘Miss Mooi’.

Dinsdag, mijn 'vrijdag' vloog voorbij. Ik begon de dag op mijn balkon met een bakje yoghurt en telegraaf.nl en keek RTL Boulevard terug. Daarna ruimde ik mijn huis wat op en ging een bagel eten bij Noah’s New York Bagels. Eenmaal thuis kleedde ik mij weer om en reed naar mijn werk. Checkte zo’n 80 gasten in, maakte vrienden met mensen uit Denemarken en gaf ze een voucher om een gratis film te kijken. ‘‘Omdat we bijna buren zijn, Nederland en Denemarken.’’ En omdat ze twee zoontjes hadden die waarschijnlijk om drie uur ’s nachts klaarwakker zouden zijn dankzij de jetlag.

Toen ik om half twaalf in mijn auto zat op weg naar huis was ik heel gelukkig, twee hele dagen achter elkaar vrij, het beste vooruitzicht ever! Eenmaal thuis vond ik op de trap een envelop van het DMV, Department for Motor Vehicles en wist ik bijna meteen wat dat moest zijn. Mijn rijbewijs! Vanaf nu heb ik officieel een Californische ID-kaart én rijbewijs. Op en top ingeburgerd na precies vier maanden.

Woensdagmorgen begon ik de dag met een paar afleveringen van Grey’s Anatomy en ging toen ontbijten bij de Starbucks met mijn laptop en de Cosmopolitan. Om half één reed ik richting Hollywood waar ik met Wendy en Isabelle (een vriendin van Wendy) had afgesproken om naar een interieurwinkel te gaan. Een hele mooie winkel, waar ik ongeveer verliefd werd op iedere bank, ieder kussentje en ieder bed. Vergeleken daarmee stelt het interieur in mijn huis niet zoveel voor, maar ach dat is maar voor een jaartje. Als ik ooit mijn penthouse heb in Manhattan dan hang ik een surfboard aan de muur, als herinnering aan Californie (ondanks dat ik hier nog nooit heb gesurfd). En koop ik een eettafel waar tien mensen aan kunnen zitten. En een bed met 28 kussens erop.

Na twee uur kwijlen was het tijd voor een lunch en gingen we naar Joan’s on Third. Een heel hip restaurant wat beroemd is geworden dankzij heel veel bloggers die daar altijd zitten. En voor het eerst in vier maanden at ik een sandwich met mozzarella en basilicum en tomaat. Het was heel even alsof ik in heaven was.

Na de lunch stapte Wendy bij mij in de auto en reden we naar Santa Monica voor een fietstochtje naar de Santa Monica Stairs, een beroemde/beruchte plek voor een work-out. Al was het enige wat wij deden mensen bekijken die zichzelf in het zweet werkten. Daarna fietsen we door naar Montana Avenue, een straat die meer voor de locals is en waar geen toerist te vinden is. We vonden een leuk koffie tentje met terras en gingen wat drinken met ons hoofd in de zon. Het LA-leven is zó perfect!

Na de koffie ging ik naar huis, deed even boodschappen en ging op bed tv kijken. En zette ik de wekker op acht uur.

Donderdagmorgen had ik met Marije afgesproken om samen te ontbijten en zo stapte ik stipt negen uur in de auto op weg naar Marije. Samen liepen we naar Kings Road Cafe om tussen de locals te ontbijten. We deelden eieren met spek (zó lang niet gegeten dat ik bijna niet meer wist hoe dat smaakte) en aten pancakes met blueberries (om het nog gezond te houden). Na het ontbijt liepen we terug naar Marije’s huis en gingen met haar auto op weg naar Ventura. Dinsdag had een gast die ik incheckte gezegd dat dat echt een leuke plek is om te bezoeken en om rond te hangen. Dus zo gezegd, zo gedaan, wij wilden dat wel eens zien. Het was een uurtje rijden en onderweg hielden we ons eigen foute uur en zongen mee met  Monique Smit, Vinzzent, en nog honderd kermisartiesten. Voor we het wisten hadden we de hele 101 Freeway afgereden en waren we in Ventura. We parkeerden bij Surf Beach tussen alle campers en grote auto’s met surfboarden op het dak. 

In de zee waren overal mensen aan het surfen en dat uitzicht was niet heel slecht. We liepen langs het strand, door de duinen en waanden ons even in Scheveningen. 

Even later namen we de auto weer richting Downtown Ventura waar we de winkeltjes gingen bekijken. Een heel Europees stadje is het. Met kleine restaurantjes, specialiteiten winkeltjes én zelfs een echte Rabobank. Toen we de hele winkelstraat en het gemeentehuis hadden gezien reden we door naar de haven.

Die was nogal uitgestorven, ondanks dat er veel boten lagen waren er weinig mensen te bekennen. Toch liepen we een rondje langs de haven, gingen nog even in het zonnetje zitten en maakten plannen voor de rest van de dag. 

We besloten om terug te gaan naar Marije’s huis en om s’avonds naar Date Night bij de Grove te gaan. Een arrangement inclusief diner, valet parking en bioscoopkaartjes.

Omdat we pas om half acht hadden gereserveerd gingen we eerst nog wat drinken bij de Coffee Bean en RTL late night terug kijken bij Marije thuis. Om kwart over zeven liepen we naar The Grove, haalden onze tickets op bij de Concierge en gingen naar het restaurant.

Wat nogal een bijzonder Italiaans restaurant was en me erg deed denken aan een partycentrum in Harderwijk. Met roodwit geblokte tafelkleedjes en gordijntjes.

We deelden een pizza en lasagne, kregen van de ober nog een gratis portie pasta in een goodybag mee naar huis (het blijft Amerika). En als dessert bestelden we een chocolade taart. Waar we na drie happen al vol van zaten.

Twee uur later zaten we in de bioscoop, we hadden de film Neighbours uit gekozen. Vooral vanwege Zac Efron, wat overigens ook de enige reden is om deze film te gaan kijken. Het verhaal is nogal simpel, erg voorspelbaar en erg Amerikaans. Het leuke was wel dat ik nu dingen herken en op details let waar ik vroeger nooit op lette. Zoals de huisnummers die op de stoep voor het huis staan. Of de vuilnisbakken die ze hier niet op de stoep zetten maar gewoon bijna midden op straat. Én op het einde van de film speelt Zac Efron een Abercrombie & Fitch Model en staat hij voor die winkel in zijn ontblote bovenlichaam. En die locatie herkende ik meteen, het was opgenomen bij de Abercrombie winkel op de Universal Citywalk, en dat is direct naast het hotel waar ik werk. Hoe leuk!