‘‘Time flies, when you’re having fun!’’

Maandagmorgen was ik al vroeg wakker. Ik ging even snel ontbijten en trok toen mijn hardloopoutfit onder het stof vandaan en ging voor het eerst sinds tijden (shame on me) weer even hardlopen. Ondanks dat ik hier niet mega ongezond eet, heb ik toch het gevoel dat het tijd wordt om wat meer te sporten. Toen ik op Housekeeping werkte, was trap lopen mijn workout, maar nu bij de Front Desk sta ik meer stil, dus tijd voor meer beweging. Ik begon met les 1 van Evy’s Start to Run, was na twee minuten rennen al volledig gebroken en kon me niet voorstellen hoe ik tot een half jaar geleden vijf kilometer achter elkaar kon rennen. Best frustrerend dat ik al mijn conditie kwijt ben. Maar ondanks dat ik uitgeput was na een half uur, sprong ik toch voldaan onder de douche en voelde ik me de rest van de dag enorm slank en healthy.

Na mijn douche reed ik naar de Starbucks waar ik met een green tea op het terras ging zitten en even met mijn moeder ging kletsen. Ik las nog even Telegraaf.nl en AD, en rond een uur of één reed ik weer naar huis. Op bed keek ik nog een paar afleveringen van Grey’s Anatomy en trok ik mijn werkoutfit aan.

Stipt drie uur was ik present voor mijn avonddienst, van 3 tot half twaalf. Ik was ingeroosterd om samen te werken met de Assistent Front Office Manager, die een iets andere manier van leiding geven heeft dan de manier waarop ik later manager wil worden. De eerste uren stond ik zelf gasten in te checken en na een paar uur riep ze mij bij zich en legde ze mij vanalles uit over haar werk. Ondanks dat ze nooit mijn beste vriendin zou worden, leerde ik toch wel het één en ander. En na een uur liet ze mij al alleen zitten en het werk doen, omdat ze pauze ging nemen. Een uitdaging. Maar wel leuk! De rest van de avond stond ik weer achter de Front Desk, grapjes te maken met collega’s en gasten in te checken.

Dinsdag werd ik om half negen fris en fruitig wakker en ging ik weer een rondje hardlopen. Het ging iets beter dan maandag en ik zag ook iets minder rood toen ik terug kwam. Na een douche en een banaan ging ik koffie drinken bij de Coffee Bean (ik moet toch iets doen om de tijd te doden voor ik naar m’n werk moet), en met wat mensen Facetimen die ik al honderd jaar niet gesproken had. ’s Middags keek ik nog even Uitzending Gemist en om half drie stapte ik weer in de auto naar mijn werk.

‘‘Bereid je voor, het is hectisch!’’ Zei een collega die ik tegenkwam in de gang. En daarmee was niets teveel gezegd. Ik liep naar de Front Desk, en de lobby zag zwart van de mensen. Ik logde in op een computer, riep ‘‘I can assist the next guest in line over here!!’’ en vanaf dat moment deed ik niets anders dan inchecken, kamersleutels maken en mensen teleurstellen dat hun kamer nog niet schoon was. Omdat het zo druk was, we hadden meer dan 300 check-ins, was ik iedere keer blij wanneer ik zag dat een kamer schoon was en ik de gast kon inchecken. Heel even deed dit me weer denken aan vroeger toen ik bij de bakker werkte en het Oudjaarsdag was. Verstand op nul en gaaaaaan. De meeste mensen waren begripvol en respectvol, op een enkeling na. Zo had ik een vrouw die kwam inchecken en waar de kamer schoon voor was. Zij blij, ik blij en zo snel als ik kon checkte ik haar ID, swypte haar creditcard en maakte de kamersleutel. ‘‘I’m sorry! Room 666? I don’t want that room, I can’t sleep in a room with with number 666. GIVE ME ANOTHER ROOM!’’ Ik als veel te nuchtere Nederlandse kon alleen maar denken; doe normaaaaaal. Maar ik bleef glimlachen, liep even weg om te ‘‘overleggen’’ met de supervisor en kwam weer terug met de mededeling dat ze deze kamer nu moest accepteren en  later in de avond terug kon komen om eventueel te wisselen. Omdat we overboekt waren kon ik ook geen kamers wisselen, dus dit was de enige optie. Ze ging uiteindelijk akkoord en liep weg.

Toen ik voor het eerst weer op de klok keek was het zes uur, en nam ik mijn eerste tien minuten pauze. De rest van de avond bleef het druk en een soort van gekkenhuis, de tijd vloog voorbij en stipt half twaalf klokte ik weer uit en liep naar mijn auto.

Woensdag had ik geen zin om te hardlopen, ik ben nog niet helemaal een echte LA-er en ben alleen healthy bezig wanneer ik er zin in heb. In ieder geval  deed ik ’s ochtends niet heel veel. Ik bleef in bed liggen tot tien uur, ging douchen, mijn huis een beetje opruimen, een bagel eten, Facetimen, Grey’s Anatomy kijken en  toen was het weer tijd om te werken. In tegenstelling tot dinsdag hadden we woensdag om drie uur nog maar veertig mensen om in te checken. Het was ongelooflijk rustig en dus duurde mijn shift nogal lang. Ik geef meer de voorkeur aan drukte, dan gaat de tijd tenminste snel. In ieder geval leerde ik mijn collega’s over Nederland, gingen ze op internet zoeken naar typisch Nederlandse dingen. Discussieerden we over ‘‘going Dutch’’, vroegen ze hoe vaak ik pillen gebruik met uitgaan (never) en hoevaak per week ik wiet rook (uhhh).  Ook wilden ze dat ik binnekort mijn klompen aandoe naar het werk en vroegen ze of mijn huis hier in LA ook volstaat met tulpen. Ik was zo met mijn gedachten bij Nederland dat ik toen ik een gast incheckte en vroeg of ze ook hun auto bij ons parkeerden doodleuk antwoordde met; ‘’selfparking will be 24 euro’s a night’’.  Na een halve minuut had ik zelf ook door dat het niet helemaal klopte wat ik zei en ook de gast moest erom lachen.

Donderdag moest ik om twaalf uur werken, dus ’s ochtends deed ik niet heel veel. Het was niet druk op mijn werk, dus begon ik maar met mezelf nuttig maken en ging kastjes opruimen. ‘‘Oh, dat opruimen is zeker typisch Europees?’’ Vroeg een collega. Ik vertelde hem dat ik liever bezig ben dan stil sta en wacht tot er een gast komt die ik kan inchecken. Dat begreep hij niet echt. Ik checkte een Amerikaanse countryzanger in, die heel beroemd is hier maar waar ik nog nooit van gehoord had, ik ontving weer 20 dollar fooi van een andere gast en stond een half uur te praten met een Oekrainse fitnessinstructeur die vond dat ik erg athletisch gebouwd was (?). Daar was ik het natuurlijk volledig mee eens.. Om vier uur moest ik bij de supervisor op kantoor komen en kreeg ik meteen de zenuwen. Uiteindelijk vroeg hij hoe laat ik begonnen was. ‘‘12 Uur’’, antwoordde ik. Hij pakte het rooster erbij en daar stond op dat ik eigenlijk om 4 uur had moeten beginnen. ‘‘Dat wordt een lange dag voor je!’’. ‘‘Nu word ik eindelijk rijk, met drie uur overtime.’’ Antwoordde ik. Hij kon er wel om lachen, blijkbaar was er een roosterwijziging geweest die ik volledig had gemist. Een beginnersfoutje, laten we het daarbij houden. Om half negen mocht ik naar huis, keek nog even Flikken Maastricht in bed en viel rond een uur of half elf in slaap.

Vrijdag om acht uur stond ik al fris en fruitig onder de douche en zat mijn witte was al in de wasmachine. Ik ontbeet, dweilde mijn vloer, poetste de badkamer en mijn keuken en deed even later de donkere was in de machine terwijl ik de witte was ophing op mijn waslijntje. Ik was vrij en had met Wendy afgesproken. Omdat zij in de ochtend nog even een paar andere dingen moest doen, reed ik naar de Coffee Bean toen ook mijn donkere was op de waslijn hing. Ik skypte met thuis en las de Glamour en om half één ging ik naar Santa Monica. 

Samen met Wendy haalde ik een salade en die aten we op haar balkonnetje op. Daarna pakten we de fiets en reden langs het strand richting Venice. Blauwe lucht, overal palmbomen, uitzicht op de Pacific Ocean, de wind door mijn haren en vakantie vierende mensen. 

Ik kan nog steeds niet geloven dat ik echt in LA woon en dat dit mijn thuis is. We maakten fiets selfies, kletsten over vanalles en nog wat en gingen een klein ijsje eten bij Yoghurtland.

’s Avonds hadden Wendy en Alex afgesproken met een Belgische man met een boot en vroeg Wendy of ik zin had om mee te gaan. Offcourse! Zo gezegd, zo gedaan en om zes uur lag ik met Wendy op het dek van de boot. In de hoop een beetje bruin te worden, wat niet helemaal lukte want het was een beetje bewolkt en er stond een harde wind op het water. 

Dus had ik meer het gevoel dat het winter was in plaats van zomer. Mijn eerste keer in LA op een boot op het water, ik heb zelfs nog niet eens gezwommen in de zee. We spotten zeeleeuwen in het wild, we dronken champagne, kletsten en droomden over hoe het zou zijn om zelf zo’n boot te hebben. 

Dat zwarte op die stijger, dat zijn zeeleeuwen. Die ik voor het eerst van mijn leven in real-life zag in plaats van in een dierentuin.

Na een tijdje hadden we honger en gingen we met z’n allen seafood eten (honderd hartjes voor seafood).

Vanmorgen werd ik pas om tien uur wakker. Uitgeslapen en wel. Inmiddels zit ik voor de verandering weer even koffie te drinken in het Burbank Towncenter en ben ik mezelf psychisch aan het voorbereiden op weer een nieuwe werkdag. En ben ik aan het duimen dat ik morgen toch vrij ben (ik weet mijn rooster nog niet..) zodat ik met Marije naar een festival kan van UCLA met Aloe Blacc (I’m the man, I’m the man, I’m the man…). Ondertussen kan ik niet geloven dat het alweer bijna juni is en dat mijn broertje over 13 nachtjes slapen al naar LA komt. Hoe gek zal dat zijn, voor het eerst sinds vier maanden mensen uit mijn Nederland-leven hier in mijn LA-leven. Al heb ik er ook wel ontzettend veel zin in. Eindelijk laten zien waar ik woon, waar ik werk, waar ik mijn boodschappen doe, waar ik koffie drink, waar ik uit eten ga, wat mijn lievelingsplekjes zijn. Heerlijk! Ondanks dat de tijd ook wel heel snel gaat, in het begin dacht ik steeds; ‘‘als Frank komt heb ik 1/3^e al gehad.’’ Nu besef ik dat inderdaad 1/3^e van mijn LA-Avontuur al voorbij is. Terwijl ik nog steeds het gevoel heb dat ik hier net ben en nog zoveel moet onderzoeken. ‘‘Time flies, when you’re having fun!’’