''Set your mind free, it's the year of Summer.''

Woensdag moest ik om acht uur beginnen met werken, ik probeerde een groot aantal van de gasten zelf in- en uit te checken, maakte grapjes met collega’s en  ik hoorde dramatische verhalen aan over de branden in de omgeving. De temperatuur was inmiddels gestegen tot een graad of 42 en in grote delen van Californië zorgde dat voor bosbranden of palmbomen die in brand vlogen. Best heftig en ondanks dat ik heel goed tegen hitte kan, wist ik ook niet meer waar ik het zoeken moest toen ik woensdag uit het hotel liep richting de parkeergarage.

Eenmaal thuis zette ik meteen de airco op standje iglo en kleedde me om. Een uurtje later zat ik weer in de auto op weg naar Hollywood voor een optreden van Niels Geuzebroek (die van ‘‘Take your time girl’’ en ‘‘Year of summer’’). Samen met Marije en Joanne had ik afgesproken en na mijn auto afgeleverd te hebben bij de valet-service liepen we naar binnen. In een klein zaaltje, met tafeltjes en zo’n 14 mensen publiek was Niels al begonnen met spelen. Omdat ik de afgelopen week zijn hele cd even uit mijn hoofd had geleerd, kwamen de meeste liedjes mij wel bekend voor. 

Na drie kwartier was hij klaar en kwam er een andere artiest optreden. Wat niet heel bijzonder was. Toch bleven we nog even luisteren, kwam Niels nog bij ons staan om te vragen wat we ervan vonden en vertelde hij dat hij wel 100 keer zenuwachtiger voor dit was, dan z’n optredens in Nederland op Koningsdag. En hoe apart het is dat hij hier in LA helemaal opnieuw moet beginnen, terwijl hij in Nederland net echt doorgebroken is. LA, the city of dreams, voor miljoenen mensen.

Donderdag ging mijn wekker weer op mijn favoriete tijdstip (not), 5.15. Ik kleedde me aan, ontbeet en stond om half zeven weer netjes achter de front desk. ‘‘Good morning, you’re checking out? Did you get a chance to take a look at your receipt this morning? Are there any charges pending? Can I charge the creditcard on file? Would you like a copy of your receipt with a zero balance? Do you need an envelop for your receipt? Can I offer you assistance with your luggage or a future reservation? Thank you for staying with us and have a great day!’’ Inmiddels kan ik die tekst wel dromen. De leukste uitdaging zijn nog wel de Koreanen en Chinezen of Italianen en Fransen, die geen woord Engels spreken. Met hand gebaren vraag ik ze dan of hun verblijf oke was en wens ze een fijne dag.

Het hoogtepunt donderdag was de allereerste comment-card die ik heb gekregen. Een comment-card is een kaart waarop gasten kunnen invullen hoe ze het verblijf hebben ervaren. Een van de gasten had daar het een en ander opgezet (heel positief) over hoe ik haar had ingecheckt. En nu ga ik de boeken in als allereerste Front Desk Agent die binnen twee weken al drie keer fooi en één comment-card heeft ontvangen. De comment-card hangt inmiddels boven mijn bed en ik bleef de rest van de dag glimlachen.

Om drie uur was ik klaar met werken en ging ik naar huis. Thuis heb ik drie seconden buiten gezeten en ben toen naar binnen gevlucht met mijn laptop om Grey’s Anatomy te kijken. ’s Avonds was er een borrel in Hollywood voor Nederlanders in LA en ik twijfelde of ik zou gaan. Ik was moe, viel bijna in slaap op mijn bed en had geen motivatie om mezelf toonbaar te maken. Toch wist Wendy mij te overtuigen en zo zat ik om half negen netjes in een bar in Hollywood, waar onder andere Wendy, Alex en Joanne ook waren.

Vrijdag was mijn vrije dag. Een tijdje terug ontving ik een mailtje van Lente die begin mei naar LA is gekomen om een taalcursus Engels te volgen. Zij stelde mij een aantal vragen en vroeg of ik zin had om een keer af te spreken wanneer zij in LA was, zodat ik over mijn ervaringen kon vertellen. Daar ben ik altijd voor in, en ik had vrijdag met haar afgesproken bij een grote shoppingmall in Cerritos (een uitkomst met die hitte). Na een wereldreis van een uur waarbij ik voor het eerst in mijn LA-auto-rij-carrière een volledige afslag gemist had en er dus nog langer over deed, kwam ik eindelijk aan. We gingen een broodje eten, ik kreeg de Nederlandse Cosmopolitan en Glamour en was daarmee meteen het gelukkigste meisje van de hele wereld. 

Daarna gingen we nog wat winkels kijken, kleren passen, een ijsje eten en rond een uur of vier namen we afscheid en zat ik weer in de auto richting Santa Monica voor een vrijdagmiddagborrel met Wendy.

Op onze hoge hakken en leukste jurkjes aan liepen we naar The Bungalow, dé hotspot van LA, in de tuin van het Fairmont Hotel. Zo’n plek waar in het geval dat mijn droomman in LA rondloopt, ik hem daar kan vinden. Loungebanken, lekkere cocktails, mooie barmannen en een uitzicht op zee. We bestelden allebei een drankje en vroegen aan twee mannen of we bij hen aan tafel mochten zitten. Ze bleken allebei in de IT te werken (een heel klein beetje saai) en een van de twee was ooit in Italie geweest en vertelde over zijn lievelings plek, Cinque Terre.   Wendy en ik kenden dat natuurlijk en de man heeft er 45 minuten over gedaan om op zijn Facebook-pagina een foto van Cinque Terre te vinden.

Toen we ons drankje op hadden gingen we terug naar Wendy’s huis waar Alex aan het koken was. Wendy en ik gingen nog even op het balkon zitten en even later gingen we met z’n drietjes vissoep eten en bespraken mijn interessante liefdesleven en Wendy en ik maakten plannen voor ons tripje naar New York volgend jaar februari. Na een half uur in de file te hebben gestaan was ik om elf uur thuis en dook mijn bed in.

Zaterdag was ik al vroeg wakker en keek nog even Grey’s Anatomy in bed. Om tien uur was ik weer present op mijn werk, mocht ik werken bij de Hilton Honors check-in balie. De speciale balie met rode loper waar de mensen die lid zijn van het Hilton Honors loyaliteits programma, komen inchecken.  Hilton Honors is een spaarprogramma, per verblijf ontvang je punten hoe meer punten, hoe meer dingen je krijgt. Variërend van gratis water op je kamer, tot gratis ontbijt of gratis overnachtingen. Ik checkte veel gasten uit, checkte nog meer gasten in en het was een soort mega gekkenhuis. Iedere nacht zit het hotel volledig volgeboekt, wat inhoudt dat wanneer mensen eerder dan vier uur komen inchecken, vaak de kamer die hen toegewezen is nog niet schoon is. In dat geval moet je een kamer die al wel schoon is en toebedeeld is aan een gast die nog niet is ingecheckt, omruilen met de kamer voor de gast die op dat moment voor je staat. En dat moet snel gebeuren, want gemiddeld zijn er vijf collega’s bezig met inchecken. Dat resulteert in een heen en weer geschreeuw van; ‘‘Don’t take anything from the 16th and 23rd floor please!!’’ and ‘‘Stay away from the 7th and 21st floor!’’ Ondertussen de gasten blijven bedanken voor hun geduld en daarna blij maken wanneer je een mooie kamer hebt gevonden, die al schoon is. Rond een uur of drie, toen ik mijn praatje over het hotel aan het houden was, schoot door mijn hoofd dat ik nu aan het doen was waar ik al die tijd van gedroomd heb. Volledig in het Engels gasten inchecken in een hotel midden in Los Angeles. Nu kan ik zeggen; missie geslaagd!

Now my will is strong and my doubt is gone
And I never think about what went wrong

It’s time to put the past behind
It’s not that I don’t know how to fight
It’s just that it’s time to put the past behind

En kan ik gaan werken aan mijn volgende droom, een baan in het Waldorf Astoria in New York. Maar eerst een tussenstop maken in Amsterdam volgend jaar. Voor een paar jaar ervaring opdoen en wonen in een grachtenpand. Al is dat laatste misschien iets te on-realistisch.  

Om half zeven was ik klaar en ging ik naar huis, om daarna naar Marije te rijden. We dronken samen wijn bij haar in de tuin en liepen daarna naar de Grove om uit eten te gaan. Om half elf was ik weer thuis. Moe en afgepeigerd lag ik even later in bed.

Vannacht sliep ik slecht, omdat het gisteren zo warm was, had ik de airco aangezet toen ik ging slapen en werd ik vannacht om twee uur wakker omdat ik ongeveer volledig bevroren was. Bed weer  uit, airco uit, korte broek omwisselen voor joggingbroek en toen weer mijn bed in. Ik droomde over hele gekke dingen en werd zo’n acht keer wakker. Ik besloot uiteindelijk maar om Grey’s anatomy te gaan kijken en een douche te nemen. Ik  facetimede met mijn moeder en ging naar Marije om een uur of half twaalf om pannenkoeken te bakken. 

Echte Hollandse pannenkoeken was het doel, zoals m’n oma ze altijd bakt. Dat lukte niet helemaal, ondanks dat we stukjes appel, kaneel en rozijnen door het deeg hadden gedaan, werden het meer pancakes dan dunne pannenkoekjes. Nadat we er een hadden opgegeten zaten we vol, dus de komende dagen eten we allebei pannenkoeken als ontbijt, lunch en diner. Ook een leuk vooruitzicht.