Pasen bracht ik dit jaar vooral werkend door. Goede vrijdag moest ik werken, en zondag moest ik werken. Maandag ook, maar tweede paasdag kennen ze hier niet, dus dat telt niet. In ieder geval bestond mijn paasontbijt uit twee crackers met chocoladepasta en een glas water. Op mijn werk begroette iedereen elkaar met ‘‘Happy Easter’’ in plaats van ‘‘goodmorning’’ en hoorde ik alle verhalen aan over de mandjes met snoep die mijn collega’s voor hun kinderen hadden samengesteld. En iedereen had het over de eieren die versierd moesten worden. Een echte Paasgedachte heb ik niet gehoord, ondanks dat veel mensen hier altijd enorm van God zijn en teksten als ‘‘With God everything is possible’’ te pas en te onpas roepen.
Tot half zes ging ik weer kamers controleren en na mijn werk was ik moe. Ik ging even langs de supermarkt en even later zat ik op mijn balkon de nieuwe LINDA te lezen.
Maandag moest ik weer werken tot half vijf, wederom meer dan 100 kamers gecheckt. Grapjes gemaakt met collega’s die wel Engels spreken en de uren afgeteld tot het tijd was om uit te klokken. Na mijn werk ging ik naar de Ikea. Omdat die bij mij om de hoek zit en Wendy het een en ander nodig had van Ikea, had ik beloofd om dat te kopen omdat ik dinsdagavond toch naar Santa Monica zou gaan. En daarbij had ik meteen een excuus om weer een hotdog te eten.
Eenmaal thuis ging ik nog even tv kijken, mijn vloer dweilen en een boek lezen in bed. Tot ik bijna in slaap viel.
Dinsdag was ik voor de verandering weer floorsupervisor. Inmiddels hebben jullie wel een idee hoe mijn werkdagen op Housekeeping eruit zien. Ik heb ontzettend veel zin om volgende week naar de Front Desk te gaan en mijn collega’s van de Front Desk ook. ‘‘De gasten wachten al op je!’’ en ‘‘Ik kan niet uitleggen hoe excited we zijn dat je volgende week weer bij ons team hoort!’’, hoor ik nonstop wanneer ik mijn Front-Desk collega’s tegen kom. Ookal is het misschien de Amerkaanse overdrevenheid, ik heb wel het idee dat ook zij blij zijn dat mijn tijd op Housekeeping er bijna op zit.
Toch heb ik heel veel geleerd, ik heb mijn best gedaan om de dames het gevoel te geven dat ik respect voor ze heb en ik probeer Spaanse woordjes van ze te leren. Kwam ik in het begin nog ’s ochtends binnen en zei niemand wat tegen mij, inmiddels zeggen ze allemaal ‘‘Buenos Dias Anne’’. Ze vragen hoe het met me gaat, of ze lachen vriendelijk. Of ze vragen wanneer mijn vrije dag is, omdat ik zoveel dagen achter elkaar werk. Ondanks dat er een ontzettend grote taalbarrière is, heb ik wel het gevoel dat ik mijn best heb gedaan om hen te leren kennen en te helpen, in mijn rol als supervisor. In het begin keken ze nog de ‘‘kat uit de boom’’ en probeerden ze me uit. Expres het een en ander in een kamer laten liggen om te zien of ik dat wel opmerk, of zeggen dat al hun kamers bezet zijn zodat ik de kamers niet kan controleren, het blijven vrouwen onder elkaar. Ik voelde me nogal opgelaten de eerste weken. Als Europees meisje, dat alles heeft wat haar hartje begeerd, zomaar een groep dames aansturen die voor hun gevoel tot de onderste laag van de bevolking behoren. Ik heb geleerd dat het (hoe erg ook) heel veel uit maakt waar je geboren bent. En dat er in LA een groot klasse verschil zit tussen de blanken en de getinte mensen. De getinte mensen voelen zich achtergesteld en hebben het gevoel dat de blanken zich te goed voelen voor het werk dat zij doen. Met als gevolg dat ik mij schaamde wanneer ik in mijn auto langs hen reed, wanneer zij na het werk lopend op weg waren naar de bushalte. Of wanneer we aan het lunchen waren en ik mijn iPhone pakte terwijl zij smsten met een Nokia 3310.
Voor mij zou een perfecte Housekeeping baan een combinatie tussen Office-Coordinator en Floor Supervisor zijn. De hele dag supervisor zijn is nogal saai (vooral door het taalprobleem) en de hele dag office-coordinator zou ik ook niet willen zijn, want dan zit ik als nog de hele dag op een stoel. Een combi van die twee functies, in een hotel waar iedereen een taal spreekt die ik ook spreek, zou perfect zijn. In het Waldorf Astoria in New York bijvoorbeeld (open sollicitatie).
Dinsdagmorgen kwam de General Manager de dagopening bijwonen. Het hotel waar ik voor werk geeft de fulltime medewerkers de mogelijkheid om gebruik te maken van een zorgverzekering. Omdat Obama zijn Obama-care heeft ingevoerd, wat in Nederland op het nieuws nogal als een geweldig iets wordt beschouwd, hier in Amerika zijn niet alle mensen er blij mee. Tenminste wanneer ik mijn collega’s mag geloven. Natuurlijk is het idee geweldig, voor iedereen de mogelijkheid om zich te verzekeren, en er zijn meer mensen dan verwacht die zich hebben aangemeld. Dat staat voorop. Het probleem waar mijn hotel mee worstelt, is dat de verzekeringsmaatschappijen doordat Obama-care is gekomen de prijzen nogal omhoog hebben gegooid. Onder het mom van; ‘‘De meeste bedrijven willen hun medewerkers een verzekering blijven aanbieden, dus zullen daar ook wel voor blijven betalen.’’ Niet dus, mijn hotel is geswitcht van verzekeraar, maar nu ondervinden de medewerkers nogal problemen met deze verzekeraar. Ze kunnen alleen naar zorgverleners die vallen onder die bepaalde verzekering en ze zijn niet blij met de zorg die geboden wordt door de zorgverleners. Dus is er een petitie opgesteld (hoe Amerikaans) en ondertekent door medewerkers en kwam er een representive van de zorg verzekeraar om uitleg te geven samen met de General Manager.
En wederom besefte ik hoe goed we het in Nederland hebben, waar je kan kiezen uit zo’n 10 verschillende zorgverzekeraars en zelfs je eigen pakket volledig samen kan stellen. Hier kies je voor de zorgverzekeraar die de werkgever biedt en kies je of je een oog- of mond- verzekering erbij wilt en that’s it.
(Note; de informatie hierboven geschreven is zoals het mij vertelt is door collega’s. Het kan in andere steden/staten van Amerika anders zijn of anders ervaren worden.)
De rest van de dag bracht ik door op de ‘‘upper floors’’ om de suites te inspecteren, de kamers voor de VIP’s en nog een stuk of 75 andere kamers.
Na mijn werk kleedde ik me snel om thuis en reed naar Santa Monica, waar ik na een Ikea uitwissel project met Alex en Wendy (zij de spullen die ik voor hen had gekocht, ik een tafel waar zij vanaf moesten), op de fiets stapte.
Het eten was waan-zin-nig. Mosselen, oesters, wijn, tonijn, krab, sla, carrotcake én chocola met slagroom.
Na het eten gingen Wendy en ik nog even naar Misfit om cocktails te drinken, een hele hippe tent waar we nadat we twee mensen nog net niet hadden weggekeken, plaats namen aan de bar.
Woensdagmorgen ging mijn wekker weer om half zeven en voor de vierde dag op rij (ik ben het volledig verleerd zoveel dagen achter elkaar werken) was ik weer housekeeping-supervisor.
Na mijn werk had ik met Marije afgesproken, die afgelopen maandag in LA is aangekomen en die ik heb leren kennen via het Alles-Amerika forum. Ik haalde haar op in Hollywood en we reden naar The Grove om pizza te gaat eten en winkels te kijken. The Grove is ook een van de bijzondere plekken van LA. Een heel ruim opgezette winkelstraat, met fonteinen en in de straat ingebouwde speakers waar muziek uit komt (lichtelijk Amerikaans ja), en leuke restaurantjes. Ik werd weer even herinnerd aan hoe ik mijn eerste weken hier heb overleefd, toen Marije vertelde over hoe zij zich op dit moment voelde. Beginnen in een nieuwe stad, waar je helemaal niemand kent. Het kost wat bloed, zweet en tranen en je moet er wat hoofd- en buikpijn, en zenuwen voor over hebben, maar dan heb je ook wat. Ik begin me hier in ieder geval steeds meer thuis te voelen.
Vanmorgen moest ik weer werken om acht uur, maar met een klein lichtpuntje want om tien uur kwam Danielle. Zij is journaliste (en fotografe) voor onder andere de Nederlandse krant Spits, die iedere morgen op de treinstations klaar ligt. Een paar weken geleden ben ik benaderd door de hotelschool waar ik twee jaar geleden ben afgestudeerd voor een interview met een foto voor promotiemateriaal voor de school. Ik ben overal wel voor in, dus zei ja tegen het interview en had Danielle gevraagd (die ik ken via een Dutch-women-in-LA-borrel), of ze foto’s wilde maken. Zo gezegd, zo gedaan en dus stond ik om tien uur te poseren bij de ingang van het hotel, bij het zwembad, bij de receptie, op een hotelkamer, in de lobby en in de gangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten