''Be happy for this moment. This moment is your life.''

Woensdag werd ik toch lichtelijk zenuwachtig wakker, want het was de dag van mijn rij-examen.  Omdat ik pas om tien over half twee een afspraak had bij het DMV begon ik na mijn ontbijt met wat huishoudelijke klussen en verschoonde ik mijn bed, deed een witte en bonte was en dweilde de vloer. Na mijn schoonmaakrondje ging ik even skypen en rond twaalf uur besloot ik naar het Burbank Towncenter te gaan om even te lunchen. Omdat ik hier inmiddels al bijna drie maanden ben en nog geen enkele kapper heb gezien in die tijd, was het ook hoog tijd om mijn dode puntjes te laten knippen. Dus onderweg naar Noah’s bagels (mijn favoriet) kwam ik langs een kapsalon en liep naar binnen om een afspraak te maken. Dat hoefde niet, want ze hadden een ‘‘stylist’’ beschikbaar. Net als in sommige chique kapsalons in Nederland kan je ook hier kiezen tussen een stylist, senior, minor of master kapper, hoe hoger het niveau en de ervaring, hoe duurder de kapbeurt ook is. Ik besloot mijn lunch even over te slaan en zat even later in de kappersstoel waar Sarah mijn personal stylist (zoals ze zichzelf noemde), mijn haar ging knippen. Ondertussen probeerde ze zoveel mogelijk styling producten te verkopen. ‘‘Je hebt dun haar, dé oplossing is om deze pillen te gaan slikken!’’ En ze showde een potje met pillen. ‘‘Ah, ik zie wat babyhaartjes, je moet haarcréme gaan gebruiken om deze tegen te gaan.’’ En ze showde een tube haarcréme. ‘‘Wat voor shampoo gebruik je?’’ ‘‘Dove, voor droog en geverfd haar.’’ ‘Nee, dat is helemaal verkeerd, je zou deze shampoo moeten gebruiken!’’ En ze showde een fles shampoo. Natuurlijk trapte ik in geen enkel verkooppraatje en een uurtje later stond ik buiten zonder nieuwe shampoo, een pot met haarpillen en een crème voor babyhaar, maar mét een nieuwe coupe.

Met een nieuwe berg zelfvertrouwen reed ik naar het DMV waar ik mijn auto parkeerde en naar binnen ging om in de rij staan voor de Driving test. Ik was al snel aan de beurt, liet mijn roze Nederlandse rijbewijs zien, mijn verzekeringspapieren en het bewijs dat ik mijn theorie examen had gehaald. Ik kreeg toestemming om mijn auto te gaan halen en moest klaar gaan staan in rij twee. Zo gezegd, zo gedaan en ik stond vijf minuten later met mijn auto in rij twee waar een nogal ‘‘opgepompte’’ dame naar mijn auto liep. Hoogblond haar, opgespoten lippen met een rode rand erom heen, borsten á la Pamela Anderson en uitgebreid kauwgomkauwend schreeuwde ze dat ik mijn raampje naar beneden moest doen. Ze vroeg mij om de lampen aan te zetten en controleerde of alles het deed. Toen kwam ze naast me zitten en vroeg mij om de handgebaren te doen. Ik keek haar aan alsof ze van Mars kwam, ik had nog nooit van handgebaren gehoord in combinatie van autorijden en ging ervan uit dat ik nu al gezakt was, omdat ik dat niet wist. Toch ging ze door met vragen stellen zoals, ‘‘Waar zit je ruitensproeier?’’, ‘‘Waar zit je rempedaal?’’ en ‘‘Hoe doe je je lampen aan?’’ Het scheelde dat ik dat laatste net 2 minuten eerder van haar had moeten doen.

Ze schreeuwde dat ik weg moest rijden en tijdens het rijden zat zij met een groot bord op schoot waar ze aantekeningen op maakte. Het enige wat ze zei (of nouja, schreeuwde) was; ‘‘LEFT’’, ‘‘RIGHT’’, ‘‘LEFT’’. Het was dus beregezellig. Halverwege moest ik nog even een stukje achteruit rijden en na een kwartier waren we weer terug bij het DMV. Ze begon met het een en ander op te schrijven. Tijdens bocht zeven had ik twee seconden gewacht bij het stopbord in plaats van drie. En bij bocht elf had ik niet over mijn schouder gekeken. Ik moest bijna een beetje lachen, in Nederland is het rijexamen dertig keer zo moeilijk en slaag ik in één keer, zou je zien dat ik hier bij dit easypeasy rij-examen zonder bijzondere verrichtingen en zonder snelweg en met alleen maar 25-mile-wegen zou zakken. Toen ze klaar was met commentaar leveren zei ze dat ik gewoon geslaagd was, want ze had geen ingreep hoeven doen. Eindgoed algoed. Dit was mijn meest bizarre rij-examen ever en ik begrijp nu waarom er in LA zo’n 100 auto-ongelukken zijn per dag.

Met een bigsmile reed ik weg, op naar Santa Monica waar ik met Wendy had afgesproken om te shoppen, te eten en naar een Belgische film te gaan. Ik parkeerde mijn auto in de garage bij Wendy haar appartement en samen liepen we naar de Promenade om winkels te bekijken. Al waren we daar snel klaar mee want we hadden zin in wijn en omdat ik nog niet geluncht had, was ik ook aardig hongerig. Gelukkig zijn er in LA bijna net zoveel restaurants en bar’s met happy hours als dat er auto’s rond rijden, dus we zaten even later weer bij Sonoma Wine Garden en bestelden een paar borrelhapjes van de Happy Hour kaart en namen allebei een glas Chardonnay.  Na een uur gingen we weer richting Wendy’s huis, want Wendy had een tafel gereserveerd in een restaurant waar we zouden gaan eten met Alex, Wendy, Joanne (ook een Nederlands meisje) en ik. Na een nieuw laagje make-up gingen we met de auto naar het restaurant. We kozen verschillende gerechten, deelden met elkaar en zorgden dat we om half acht in de bioscoop stonden. Het Belgisch consulaat had een filmavond georganiseerd, waarbij de Belgische film ‘‘Offline’’ werd vertoond. Een best aardige film, nogal psychologisch, maar wel weer leuk om midden in Santa Monica een film te zien waarin gewoon Belgisch/Nederlands/Vlaams werd gesproken (ik kon het in ieder geval verstaan).  Na afloop waren er Belgische wafels waar ik me enorm verheugd had, maar die puntje bij paaltje toch tegen vielen. Hetzelfde geldt als met de stroopwafels die ik hier had gekocht. Ze zijn lekker, maar halen het absoluut niet bij de echte Nederlandse stroopwafels. Misschien toch omdat de combinatie Amerika en stroopwafels en Belgische wafels niet echt klopt.

We bleven nog even napraten en dankzij een snelweg die volledig afgesloten was (ook dat kan hier), stond ik om elf uur midden in de file en deed ik 1,5 uur over een stuk waar ik normaal een half uurtje over doe. Super fijn.

Donderdag moest ik om half negen beginnen en startte ik op de laundry-afdeling met de kussenslopen door de machine halen. Daarna ging ik weer zo’n honderd kamers checken. Inmiddels ken ik iedere hotelkamer uit mijn hoofd en kan ik zo rechercheur worden, want geen enkel haartje, stofje, of veertje wordt door mij over het hoofd gezien.

Tijdens mijn lunchpauze vroeg een collega hoe mijn afrijden ging, ik had aan het begin van de week natuurlijk iedereen verteld dat ze moesten duimen omdat woensdag D-Day was. Ik zei dat ik geslaagd was, en dat ik het nogal hilarisch vond hoe makkelijk het was. Ze begon te lachen en begreep niet dat ik het makkelijk vond, want zij was twee keer gezakt. Ik vertelde dat je in Nederland eerst zo’n 30 uur les moet nemen (hier leren je ouders of je vrienden je auto rijden en als je denkt dat je het goed genoeg kan, ga je afrijden). En dat je tijdens je examen bijzondere verrichtingen moet doen zoals inparkeren en dat soort dingen (hier kennen ze dat niet, het enige wat ik moest doen was een stukje achteruit rijden). Ik vertelde dat in Nederland rijlessen en rij-examen doen zo’n € 2500 kost (hier kost het rij-examen en theorie-examen bij elkaar $36).Ik zei ook dat ik het belachelijk vond dat je niet op de snelweg moest rijden, aangezien LA eigenlijk één grote snelweg is. Mijn collega vertelde dat dat vroeger wel onderdeel was van het examen. Maar dat er toen teveel ongelukken gebeurden tijdens het afrijden op de snelweg. Daarom hebben ze dat onderdeel maar afgeschaft… Only in America…

Na mijn werk deed ik even wat boodschappen, ging ik langs het tankstation en eenmaal thuis plofte ik op de bank en ging ik traditie getrouw The Passion terug kijken. Wat weer indrukwekkend was.

Ik was zo moe dat ik om half negen al in bed lag. Om vrijdag om half zeven er weer uit te stappen voor een nieuwe ronde, met nieuwe kansen. Ook vrijdag was ik weer floorsupervisor. De dag duurde lang, ik raakte enigszins gefrustreerd omdat ik mijn Spaanse collega’s zelfs niet duidelijk kon maken  dat ze om 12 uur moesten gaan lunchen. ‘‘Lunch’’ (doet een eet gebaar),’ ‘‘At Twelve’’ (steekt 10 vingers op en daarna nog 2). ‘‘Ah tres?’’ ‘‘NO! TWELVE’’ ‘‘Ah, quattro??’’ ‘‘NO!! TWELVE, 1 2, uno due’’ ‘‘Ah tres!’’ ‘‘No! You have to go to lunch  at twelve, EAT’’  ‘‘Ah home? Tres?’’ ‘‘NO! Never mind.’’ En ik belde de office coördinator zodat zij het kon vertalen. Het is moeilijk om professioneel te blijven en vriendelijk te blijven. Het lijkt misschien alsof ik nu schold tegen die meiden, maar dat deed ik niet. Ik bleef lachen, maar van binnen vrat ik mezelf op. Deels doordat mijn kennis van de Spaanse taal zo slecht is, deels omdat hun kennis van de Engelse taal zo slecht is. Maar ja, nog even doorbijten. Over anderhalve week mag ik naar de Front Desk.  

Na mijn werk racede ik naar huis om mij snel om te kleden, mijn haar te fatsoeneren en mijn  nieuwe high heels aan te trekken want ik had met Wendy afgesproken om naar de rooftop bar van het  Shangri-LA hotel in Santa Monica te gaan. Er was daar een borrel met meiden uit Santa Monica en om nieuwe vrienden te maken leek het ons een goed idee om daar naartoe te gaan. En zo stonden we om zes uur op de rooftop, nadat Alex ons lekker diva had afgezet met de auto voor het hotel. 

We deden een poging tot een fatsoenlijke selfie maken van ons tweeën (wat helaas mislukte, constateerden we na 148 foto’s, of wij zijn te kieskeurig..), we maakten foto’s van het uitzicht en lieten andere mensen foto’s van ons maken (‘‘Ah where is your accent from?’’ Die zin kan ik niet meer horen ondertussen). We liepen terug naar de bar om een drankje te bestellen en wat hapjes en kwamen even later een aantal meiden tegen die bij de Meetup-borrel hoorden.

 Voor het eerst dat ik deelnam aan een Meetup voor Amerikaanse meiden, en ik werd redelijk trots toen ik merkte dat ik gewoon goed mee kon praten in het Engels. Het was wel typisch Amerikaans, veel blablabla. ‘‘Het allerbelangrijkste is dat je aan mensen vraagt wat voor werk ze doen.’’ ‘‘Ik heb bij Leonardo DiCaprio in de klas gezeten.’’ ‘‘Waar ligt Nederland? Ik ben wel eens in Holland geweest en heb toen wiet gerookt en ben op de Wallen geweest.’’ Erg veel gepraat op hoog niveau, not. Na anderhalf uur hadden we het wel gezien en gingen we naar een café, waar Alex ook heen kwam en waar we met z’n drieën cocktails gingen drinken en mijn droomman gingen zoeken (sorry mam!).

Vandaag was ik vrij en had ik een lunchdate met Joanne, Mirjam en Veronica in Hermosa Beach. Waar ik nog nooit geweest was. Ik vertrok rond half elf en reed met een leuk muziekje aan richting het strand. Ook vandaag scheen de zon weer en voor de verandering stond er nul file. Drie kwartier later kwam ik aan bij het restaurant waar we afgesproken hadden. 

We aten, kletsten en lachten en liepen daarna naar het strand. We bekeken wat winkels en daarna deed Joanne nog een tour met Veronica en mij langs wat andere stranden. Met geweldige uitzichten. 

Het blijft bizar hoe verschillend LA is. Burbank, Hollywood, Santa Monica, Beverly Hills, Malibu. Het is allemaal LA maar het lijken hele andere werelden. Waardoor ik zelfs na drie maanden nog een beetje vakantie gevoel heb.

Op de weg terug naar huis besefte ik me weer wat een geluk ik heb dat ik hier woon. En hoe bijzonder het is dat ik hier al drie maanden ben. 

 

Nu ik mijn rijbewijs heb behaald, is er ook een einde gekomen aan mijn ‘‘overlevingsperiode’’. Ik heb nu alles geregeld wat er te regelen viel. Van een baan zoeken, solliciteren, Visum aanvragen, verzekeringen uitzoeken, vliegticket boeken tot een appartement zoeken, een auto kopen, een autoverzekering afsluiten, mijn huis inrichten, theorie examen doen en afrijden. Ik ben ‘‘all set’’ zoals ze dat hier zo leuk zeggen. En nu is het tijd om een sociaal leven op te bouwen, wat al redelijk lukt. Ik voel me hier thuis, ik mis mijn Nederlandse thuis veel minder dan ik van tevoren had bedacht. Ik als meisje dat vroeger al heimwee had als ze één nachtje bij een vriendinnetje ging slapen, woont nu al drie maanden in Los Angeles. Als ik ’s ochtends wakker wordt is het eerste wat ik doe mijn schuifpui open zetten, ik ruik de frisse lucht en voel dan de zonnestralen al op m’n gezicht. Puur geluk. Ik rij naar mijn werk, zonder tomtom. Ik kan de supermarkt vinden zonder tomtom en bij de Starbucks hoef ik mijn naam niet meer te zeggen. Mijn collega’s van andere afdelingen vragen zich af wanneer ik bij hen afdeling kom werken, wat zo ongelooflijk welkom voelt. Loop ik door de gangen dan zeggen ze ‘‘Goodmorning Anne’’. Mensen die ik tot drie maanden terug niet kende, waarvan de meeste niet eens wisten dat ik bij hen zou komen werken toen ik hier op 29 januari arriveerde. Ik heb mij aangepast aan de auto-cultuur, maar mis soms het fietsen wel. Ik ben geduldig geworden wanneer ik weer eens in de file sta. En het allerbelangrijkste van de afgelopen drie maanden is wel dat ik heb geleerd dat ik kan overleven in mijn eentje. Ik heb voor de allergrootste uitdaging in mijn leven gestaan. Een nieuw bestaan opbouwen in een miljoenenstad. En ik heb het overleefd. En dat geeft zoveel zelfvertrouwen.

‘‘Never let the fear of striking out, keep you from playing the game.’’