Maandagmorgen stipt 4.40 uur ging mijn wekker. Dag
mini-vakantie, hoi nieuwe werkweek (dat ik woensdag alweer vrij was, terzijde).
Ik kleedde me snel aan, ging Facetimen met m’n moeder, wat inmiddels traditie
is, iedere dag even een paar minuutjes kletsen en ik kan er weer tegen aan. Op
weg naar het kantoor van Housekeeping kwam ik de rooms division manager tegen,
‘‘Welcome back in the real world!’’. Het was dus meerdere mensen opgevallen dat
ik de luxe had om drie dagen achter elkaar vrij te zijn.
Ik werkte vandaag samen met de Assistant Housekeeping
Manager en we begonnen met het indelen van de kamers en het toebedelen van de
kamermeisjes. Inmiddels word ik daar steeds beter in en begrijp ik meer waarom
ze de dingen doen zoals ze ze doen. Het is geen abracadabra meer én ik kan al
wat meer woordjes Spaans begrijpen. Ondanks dat ik het nog steeds niet fijn
vind dat iedereen een taal spreekt die ik niet spreek, doe ik mijn uiterste
best om toch te blijven luisteren en proberen wat woorden op te pikken zodat ik
een beetje weet waar ze het over hebben. Behalve dan aan de telefoon, geen
kamermeisje die tegen mij wil praten als ik de telefoon opneem. Omdat ze zich
dan helemaal niet verstaanbaar kunnen maken. Vervelend voor hen, maar ook voor
mij, het blijft frustrerend dat ik mijn functie niet voor de volle 100% kan
vervullen. Maar ja, ook dit is weer een ervaring.
Omdat mijn collega’s mij non-stop uitlachen dat ik de
Mexicaanse specialiteiten niet ken (verder dan de gemiddelde Mexicaanse
Knorr-Wereldgerechten reikt mijn kennis van Mexicaans eten niet), had ik
maandag een pakje stroopwafels meegenomen. Nu was het mijn kans om hen kennis
te laten maken met iets typisch Nederlands. Ik deelde mijn stroopwafels, mijn
collega’s waren verrast én vonden ze heerlijk en ik was weer een beetje trots
op Nederland. Zo gek, hoe langer ik hier ben, hoe meer ik Nederland waardeer en
hoe trotser ik word op Nederland en hoe goed ‘‘wij’’ in Nederland dingen hebben
geregeld. Nu alleen nog even de Worldcup winnen, want ik zit tegen iedereen op
te scheppen wat voor een goed voetbalteam wij Nederlanders wel niet hebben..
Om half drie was ik klaar met werken en reed ik uit mijn
werk naar de supermarkt om een nieuwe voorraad water te kopen en avondeten.
Toen ik mijn auto parkeerde en naar mijn appartement liep, kwam ik de man van
Sandra tegen. ‘‘Ik heb nog wat voor je, heb het in je appartement gelegd.’’
Normaal gesproken komen ze niet in mijn huis, al mijn post leggen ze meestal op
de trap, dus ik was een beetje verbaasd en bedacht me dat het waarschijnlijk
een pakketje vanuit Nederland was, dus liep snel de trap op. Toen ik mijn deur
opende schrok ik me een hoedje (I love dat spreekwoord), er stond een mega
grote flatscreen-tv op mijn koffietafel. Aangesloten en wel, dus inclusief
digitale TV en honderd zenders. Dé verrassing van de eeuw. Ik pakte meteen mijn
telefoon om Sandra honderdduizend bedank berichtjes te sturen. ‘‘Dit is ons
gebaar voor alle ongemakken die je hebt gehad de afgelopen tijd met onze hond
en je aanrechtblad. We waarderen je enorm!’’ Kreeg ik terug. Zo lief, ik ben
nog steeds zo blij met mijn huis, het voelt helemaal als mijn eigen plekje en
Sandra is heel vriendelijk. Ondanks dat ik steeds door hun tuin moet om bij m’n
auto te komen, zie ik haar en haar familie zo goed als nooit, ik heb dus alsnog
bergen privacy. En wat betreft dat aanrechtblad, om een lang verhaal kort te
maken, heb ik twee weken zonder gootsteen gezeten en moest ik mijn warm water
uit de kraan in de badkamer halen. Zaterdag wordt dat gelukkig weer gefixt.
Ik probeerde alle tv-zenders uit en ging naar de SmartBuy om
een HDMI-kabel te halen. Ik zag dat de tv een HDMI aansluiting heeft, wat
betekent dat ik mijn laptop er ook op aan zou kunnen sluiten en dus ook
RTL-gemist en al mijn series die op mijn laptop staan zou kunnen kijken op de
tv. Na een kwartiertje was ik weer terug, zo fijn dat ik overal zo dichtbij
woon. En ik stopte de kabel in mijn laptop en de andere kant in de tv. Na vier
keer gegoogled te hebben, en ongeveer ieder knopje van de afstandsbediening
vijf keer te hebben ingedrukt, werkte het én kon ik Flikken Maastricht zien
vanaf een groot scherm. Toch ging ik eerst even sportief doen, want het was
bijna 1 april en ik zocht op youtube naar mijn 30-day-shred les en ging voor de
tv de 25 minuten durende work-out doen.
Ik voelde me op en top Amerikaans. Dat word ik sowieso steeds meer. Net als de gemiddelde Amerikaan heb ik bij de drogist bleek-strips gekocht om mijn tanden te bleken. Wat super populair is, al mijn collega’s doen het. En zolang je netjes de gebruiksaanwijzing volgt en het niet iedere dag doet, is het niet eens zo schadelijk. En het werkt, of ik het verbeeld het me, maar volgens mij zijn mijn tanden echt witter dan eerst. Daarnaast eet ik steeds vaker bij Chipotle, dé meest populaire Mexicaanse keten (hamburgers zijn zó 2013, burrito’s zijn helemaal 2014), waar ze wraps en burrito’s verkopen die je zelf samen kan stellen. I like it!
Na mijn sportles nam ik een douche en ging in mijn yoga
broek op bank liggen en uitzending gemist kijken. Rond een uur of half negen
ging mijn telefoon en ging ik nog even kletsen met m’n vader, die inmiddels in
de auto zat naar zijn werk. Half negen ’s avonds bij mij is half zes de
volgende ochtend bij jullie. Het blijft gek dat tijdsverschil!
Gisterenmorgen had ik weer een vroege dienst en zat ik om
stipt zes uur weer achter het bureau. Mijn collega belde dat ze te laat zou
komen en ik begon alvast met de rapporten uit te draaien en voorbereidingen
treffen zodat we zodra zij kwam meteen kamers konden toebedelen. We namen pauze
om half negen, ik dronk koffie en een banaan en verbaasde me over wat mijn
collega’s allemaal naar binnen werkten. Iedereen eet hier zóveel.
Om half drie waren we klaar met werken en ging ik richting
huis. Omdat ik hier inmiddels al twee maanden
ben en mijn haar voor het laatst in Nederland geverfd was, was het de
hoogste tijd om de uitgroei van vijf centimeter bij te werken. Volgens mijn
collega’s was er geen uitgroei te zien, maar ik zag wat anders toen ik in de
spiegel keek. Dus had ik vorige week bij de drogist een pakje verf gekocht en gewapend
met mijn laptop stond ik even later in de badkamer met een handdoek om mijn
schouders. Omdat ik deze maand het kopen van 3 paar nieuwe schoenen belangrijker
vond dan mijn haar, heb ik deze week even geen geld voor een verf-beurt bij de
kapper dus koos ik voor de moeilijkste weg. Zelf mijn haar verven. Maar, als de
meisjes op Youtube het kunnen, zou ik het ook moeten kunnen. Dus volgde ik alle
stappen van het filmpje en liet het 25 minuten intrekken. Daarna was ik
doodsbang voor het resultaat en zag ik mezelf al met half bruin en half
donkerblond haar naar mijn werk gaan donderdag.
Maar het ging goed, en ik ben super blij met mijn nieuwe
light golden brown-hair. Vooral omdat ik het helemaal zelf geverfd heb, ik word
nog eens een professional in zelfstandig zijn. Nu binnenkort nog even een
kapper zoeken die de dode punten kan wegknippen en ik ben helemaal klaar voor
de lente. Ondanks dat de seizoenen hier ver te zoeken zijn.
Even later stond ik weer in de supermarkt om zalm, sla en
een broodje te kopen en ik vermeed de koek en snoep afdeling (+1). Toen ik in
auto zat en mijn telefoon aansloot op de radio zag ik een push-up bericht van
de LA Times. Er was een 8.2 aardbeving en een tsunami-waarschuwing en heel even
dacht ik dat het in Californië was, maar toen ik beter las zag ik dat het om
Chili ging. Ik schrok me in eerste instantie rot, het woord aardbeving en
vooral het woord tsunami zorgt er de laatste tijd voor dat ik bijna een
hartverzakking krijg. Ik ben een beetje allergisch geworden voor aardbevingen. Eenmaal
thuis toen ik de tv aanzette was er geen kanaal dat niets uitzendde over de
aardbeving en een mogelijke tsunami. En
het ging vooral over het gevaar dat deze aardbeving vormde voor Californië,
omdat we hier de afgelopen dagen al meer dan 30 naschokken hebben gehad na de beving
van vorige week. Volgens de specialisten was er geen gevaar, gelukkig voor ons.
Maar begrijp me niet verkeerd, voor de mensen in Chili vind ik het natuurlijk
heel naar.
Ik sloot mijn laptop maar weer aan op de tv, inmiddels weet
ik precies welke twee knopjes ik daarvoor moet indrukken (+1 voor mij) en keek
een paar afleveringen van Divorce. Vond ik die serie in Nederland niet leuk,
inmiddels kan ik het wel waarderen.
Na twee hele dagen gewerkt te hebben was ik vandaag alweer vrij,
lang leve het zware Amerikaanse leven. Ik sprong om half negen uit mijn bed en
haalde mijn beddengoed van mijn bed en liep naar beneden om dat in de
wasmachine te stoppen. Op mijn trap lag mijn post met een kaart van m’n ouders én
een kaart en twee kleurplaten van twee nichtjes. Zo lief, inmiddels moet ik
bijna een tweede prikbord aanschaffen.
Ik maakte snel mijn ontbijt en had een paar Facetime sessies met Nederland. Waaronder met Frank, die heeft inmiddels zijn ticket geboekt samen met een van zijn vrienden en gisteren heb ik voor hen een kamer gereserveerd in het Hilton in San Francisco waar ze een paar nachtjes heen gaan. Daarnaast heb ik ook een kamer bij het Hilton in Las Vegas gereserveerd en een suite in het MGM Grand in Vegas. Frank en ik gaan in juni twee nachten naar Vegas, en slapen dan een nacht in het Doubletree by Hilton (voor de Chocolate Chip Cookies) én de tweede nacht in het MGM Grand. Het allergrootste hotel van de Verenigde Staten met 7000 kamers, en het derde grootste hotel van de wereld. De grap is dat ik daar een jaar of vier geleden, op de hotelschool een presentatie over heb gegeven, en toen kon ik er alleen maar van dromen om ooit een stap binnen te zetten in dat hotel. Met meer dan 18 restaurants en bars, een aantal nachtclubs, tig casino’s en een aantal zwembaden. Zó gaaf, en in het kader van ‘‘Je leeft maar één keer’’, slapen we lekker decadent in een suite. Met bubbelbad, waanzinnig uitzicht én genoeg ruimte voor een tijger en een baby in de badkamer (grapje).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten