''5,4,3,2,1 and ACTION!''

Het leven van een roomattendant gaat niet over rozen heb ik de afgelopen dagen gemerkt. Maandagmorgen stond ik om acht uur klaar om 14 kamers schoon te maken. Let vooral op m'n schoenen. 

Na de opening door de manager werd ik toegewezen aan een dame die al zestien jaar bij het hotel werkt als kamermeisje/roomattendant, net hoe je het wilt noemen. Haar achternaam was Gordon en daar moest ik even om lachen, ze zag er ook een beetje uit als de vrouwelijke Gordon. Ze was heel vriendelijk en probeerde ook echt om in het Engels tegen mij te praten. Gelukkig.

We gingen eerst naar de 24^e etage, dat is de etage die zij meestal schoonmaakt. Samen met de andere kamermeisjes (oke, ik noem ze vanaf nu kamermeisjes, ondanks dat ik dat woord denigrerend vind, maar ik weet even geen andere benaming) stapten we in de lift. Wat nogal hilarisch was, ik stak namelijk boven ze allemaal uit, ik was minimaal een kop groter dan alle andere dames. Alleen daarom al houd ik van Californië, niemand hier die begrijpt dat ik in Nederland bijna alleen maar vriendinnen heb die groter zijn dan ik. De dames spraken natuurlijk alleen maar Spaans en keken af en toe naar mij, waardoor ik zeker wist dat het over mij ging. Waar ze het over hadden, geen enkel idee. Misschien hadden ze het niet verwacht dat ik kamers schoon zou gaan maken. Of misschien deden ze een weddenschap hoe lang ik het vol zou houden. Of misschien vonden ze het wel tof dat ik mee ging helpen. Ik ga maar van het laatste uit. Toen we op de 24^e etage aankwamen begonnen we met de kar inruimen. Lakens in queen, king of double formaat, kussenslopen in drie verschillende formaten, een fles chloor, een fles schoonmaakmiddel, een fles luchtverfrisser en een fles met water. Die laatste is om over het bed te spuiten kwam ik later achter. Zo ziet je bed er fris en sprankelend uit, jullie begrijpen natuurlijk dat ik dat vanaf nu ook iedere ochtend netjes doe met mijn eigen bed. Daarnaast pakten we voldoende flesjes badschuim, zeepjes, brillendoekjes, schoenlepels, scheermesjes, tandenborstels enzovoort.

De eerste van de veertien kamers maakte Shirley (schuilnaam) zelf schoon. En ik keek naar alles wat ze deed. Omdat ik daar niet zo van houd, een beetje toekijken, en mezelf erg ongemakkelijk begon te voelen, pakte ik bij de tweede kamer een doekje met schoonmaak middel en begon met de tv, de kasten en het bureau te poetsen. Shirley deed voor hoe ze het bed verschoonde en bij het tweede bed dat in de kamer stond hielp ik haar. Natuurlijk was zij in twee minuten klaar met het eerste bed verschonen, ik deed twaalf minuten over het tweede bed. En Shirley maar lachen. Mijn zelfvertrouwen daalde met de minuut. Daarna gingen we de badkamer schoonmaken, en liet ze mij de hele badkamer drogen met een handdoek. Even spierballen kweken.

Bij suite nummer vijf (formaat zes fatsoenlijke hotel kamers bij elkaar) was ik de gelukkige om stof te zuigen en de drie badkamers te poetsen. Ik pakte de stofzuiger en ging aan de slag, in de suite waar de airco op dertig graden (Celsius, van Fahrenheit begrijp ik nog niks) stond. En helaas mag je in een bezette kamer nergens aankomen dus ook niet de airco wat lager zetten. Met zweet op mijn hoofd en bijna tranen in mijn ogen was ik na 15 minuten stofzuigen nog niet klaar. Ik haatte de Presidential Suite. En ik haatte de Chinese gasten die zo graag met dertig graden in hun kamer willen zitten. Ik haatte m’n schoenen die een blaar aan het veroorzaken waren en ik haatte het dat ik dit werk moest doen en wilde bijna het bijltje erbij neerleggen. Toch zette ik door, ik wilde niet dat andere mensen zouden denken dat ik mezelf te goed zou voelen voor dit werk. Of dat ik gezien zou worden als een klagerig meisje uit Europa dat er alleen maar leuk uit wil zien in d’r mantelpakjes en met hakken aan (wanneer ik niet aan het schoonmaken ben). Ik liet Shirley niets merken en ik bleef glimlachen. Ondertussen steeg mijn respect voor haar en alle andere dames.

Even later stond ik met grote roze handschoenen aan en een spons in mijn hand de wc te poetsen. Ik keek even in de spiegel en toen ik mezelf zag staan, voorover gebogen over het toilet, met knalrode wangen en uitgelopen mascara moest ik heel even glimlachen. Dit is dus ‘Living the American Dream’. Ik wilde Shirley bijna vragen om een foto van mij te maken om naar iedereen te sturen die zegt jaloers te zijn op wat ik hier allemaal meemaak.

Kamers schoonmaken is een vak apart ben ik nu achter. En een vak dat ongelooflijk ondergewaardeerd wordt naar mijn gevoel. De dames werken zo hard, 14 kamers in je eentje schoonmaken in 8 uur is ontzettend veel. Het is dan ook niet gek dat ze rennend door die kamer gaan met een stofdoek in de hand. Ik heb er heel veel van geleerd de afgelopen dagen, vooral wat ik zou willen veranderen in het hotel en ook wat ik later absoluut niet zou willen in mijn eigen hotel. Mocht het ooit zover komen. Ik vond het vooral lastig dat ik er drie minuten over deed om een kussen fatsoenlijk in een sloop te krijgen. Of dat het mij twaalf minuten kostte om een bed op te maken, terwijl Shirley dat in een handomdraai voor elkaar had (natuurlijk heeft zij in d’r leven al duizenden bedden opgemaakt, maar ik voelde me een beetje een sneu meisje omdat ik niet eens even snel een bed op kon maken).

Omdat ik maandag en dinsdag (ja, ik moest dinsdag ook de hele dag schoonmaken) samen met Shirley aan het werk was, ging ik ook met haar en de andere kamermeisjes lunchen. Ondanks dat ze heel hard werken, hebben deze dames niet echt het hoogste salaris. Toen ik mijn Iphone dan ook pakte tijdens het eten om wat berichtjes te beantwoorden, voelde ik alle blikken mijn kant op gaan. Ik keek op en zag dat zij allemaal met een ouderwetse Nokia in de hand zaten. Of een oude Samsung, die wij in Nederland 10 jaar geleden ook hadden. Ik werd er heel ongemakkelijk van, ondanks dat ik er niks aan kon doen. Een van de dames vroeg waar ik vandaan kwam in gebrekkig Engels. Ik vertelde dat ik uit Europa kom, uit Nederland. Het land waar Obama die dag was. Wat ik overigens best bijzonder vond, om hier in de kranten foto's te zien van Obama met Rutte. Obama met "onze" Koning en Koningin. Ik was maandag een beetje extra trots op Nederland. 

Ik vertelde dat ik hier ben voor een jaar als trainee om internationale ervaring op te doen. Ze knikten en vonden het bijzonder. Ik vroeg hen in het meest makkelijke Engels hoe zij hier kwamen en gelukkig kwam er net een andere collega aan lopen die kon vertalen. Ik hoorde verhalen over hoe sommigen vanuit Mexico door de woestijn naar LA zijn gelopen. Meer dan een maand zwierf het meisje naast mij door de woestijn met haar familie, op weg naar LA, de plek die hen meer zou gaan bieden dan wat Mexico had gedaan. Een andere dame vertelde dat ze in Las Vegas woont maar daar geen werk kon vinden, dus iedere maandag met de bus naar LA gaat en vrijdagavond weer terug gaat. Zodat ze zaterdag en zondag voor haar zoontje van 3 kan zorgen. Een ander meisje van 19 vertelde over haar twee kinderen, van 4 en 3. De dame naast haar zei dat ze oorspronkelijk uit El Salvador komt en daar geen werk kon vinden. Ze stuurt iedere twee weken de helft van haar salaris naar haar gezin in El Salvador. Ik werd er even stil van, van al die verhalen en toen ze mij vroegen of ik het hier moeilijk had, gaf ik als antwoord ‘‘nee’’. Vergeleken met de verhalen die zij hebben, viel mijn verhaal in het niet. Ik heb een fatsoenlijk inkomen, carrière kansen, ik had genoeg spaargeld om een ticket naar LA te boeken en hier een auto te kopen en ik kan netjes iedere maand mijn huur betalen.  Het meisje naast mij vond het dapper. Ik zei dat zij dapperder is dan ik. ‘‘Nee’’, zei ze. ‘’Ik heb mijn hele familie hier wonen in LA, jij hebt geen familie hier.’’ En toen moest ik voor de tweede keer die maandag even slikken.

Omdat ik maandag avond helemaal gesloopt was, reed ik op weg naar huis langs de In&Out, waar je een van de betere hamburgers van Californië schijnt te kunnen eten. Ik was er nog nooit geweest, maar mijn collega's raadden het enorm aan om daar te gaan eten. De keuze daar is niet reuze, je kan kiezen uit drie soorten hamburgers. Ik koos de meest simpele, met patat en zat even later in het zonnetje te genieten. Eenmaal thuis keek ik nog even uitzending gemist in bed en om acht uur deed ik het licht uit.

 

Dinsdag stond weer in het teken van schoonmaken, een ‘‘nieuwe work-out’’, grapte de manager. Inderdaad een goede work-out, want iedere spier in mijn lichaam deed pijn, dus de dinsdag werd nog iets pittiger dan de maandag. En ik ben nog nooit zo blij geweest toen ik naar mijn auto liep. Of nouja, strompelde, alles deed mij zeer.

Gisteren mocht ik (gelukkig) om zes uur beginnen en werkte ik samen met de office-coordinator. Ook zwaar werk, maar dan niet lichamelijk. We starten met de kamers toe te bedelen, wat ik nu iets beter begrijp omdat ik meer inzicht heb in de verschillende type kamers én waarom ze bepaalde kamers aan bepaalde personen toebedelen. En ik begreep het verschil tussen King, Queen en Double - kamers. Ik wist welke etages meerdere bedden hadden, op welke etages de suites zijn en wat de verschillen zijn tussen de diverse suites. Om acht uur kwamen de kamermeisjes binnen en ik merkte dat hun houding naar mij toch is veranderd doordat ik met hen gewerkt heb twee dagen. Ze zeiden me gedag en probeerden mij woordjes in het Spaans te leren. Ze lachten naar me en eindelijk voelde ik me niet meer voor 100 procent een buitenstaander. De tijd ging gelukkig razendsnel en voor ik het wist was het half drie en ging ik weer naar huis. In de auto bedacht ik me dat ik tickets had ontvangen via de mail voor een tv-show van Comedy Central en ik whatsappte Veronica of ze zin had om mee te gaan.

Dat had ze, en zo stonden we om kwart over zes in Hollywood in een lange rij voor de ingang van de opname-studio’s. Zonder telefoon en tas (er mag niets mee naar binnen), voelde ik me een beetje kaal. En ik werd na tien minuten al lichtelijk chagrijnig omdat het lang duurde en ik mijn telefoon mistte (enigszins verslaafd..). We gingen naar de show @midnight, waar ik nog nooit van mijn leven van gehoord had en nog nooit een aflevering van had gezien. Na een uur in de rij te hebben gestaan mochten we door de security controle en bracht een dame ons naar een lange bank waar we moesten gaan zitten en weer moesten wachten. Na 1,5 uur werden we gevraagd op te staan en werden Veronica en ik gevraagd om als een van de eerste naar binnen te gaan, om vooraan plaats te nemen. Wat de giller van de eeuw was, zaten wij als twee Nederlandse meisjes, bij een show die we totaal niet kenden, helemaal vooraan. Toen iedereen zat, kregen we instructies. @midnight is een soort comedyshow voor volwassenen (waar we later achter kwamen, het was af en toe nogal grof) waarbij drie cabaretiers het tegen elkaar opnemen wanneer ze antwoorden moeten geven op vragen die gaan over berichten op Social Media. De presentator kwam het podium op, en stond recht tegen over mij, wat ik nogal ongemakkelijk vond. Precies achter mij stond de autocue dus iedere keer leek het alsof hij mij recht aankeek en deed ik maar alsof ik alles heel grappig vond. Terwijl ik niks van de grapjes begreep.  Het enige voordeel was dat de presentator niet heel verkeerd was om naar te kijken.

 

De opnames begonnen en het was heel Amerikaans. Ze lachen hier werkelijk waar overal om. En dat was nogal irritant, omdat Veronica en ik vooraan zaten en voor ons gevoel steeds gefilmd werden, deden we maar alsof we alles grappig vonden. Wat betekende dat onze kaken pijn deden na een uur nep-lachen. Het enige hoogtepuntje was de man achter ons. Type, Amerikaan XXXXXL, samen met zijn vrouw, ook Amerikaan XXXXXL. De man had zo’n harde lach, dat wij automatisch in een deuk lagen wanneer hij weer begon te bulderen van het lachen. Ik weet zeker dat deze meneer op tv te horen moet zijn tijdens de uitzending. De grappen die de cabaretiers maakten waren nogal simpel, grof en niet grappig. Het gekke is dat hier op de radio bij iedere song waar ook maar iets in gescholden wordt, een piep klinkt tijdens het scheldwoord. Omdat ze dat niet kunnen handelen. Maar een comedyshow die vol zit met grove en vieze grapjes mag wel. Het blijft vreemd.

Nadat er drie pauzes waren geweest en een aantal scenes opnieuw werden opgenomen, was het afgelopen en rende de presentator nog even langs de voorste rij om iedereen een high five te geven (hoe Amerikaans). Het was een leuke ervaring deze tv-opname, ondanks dat de show nooit mijn lievelingsshow zou worden, het was weer eens iets anders dan op de bank Uitzending gemist kijken op een woensdagavond.  

‘‘Onze’’ uitzending is vanavond om 12 uur plaatselijke tijd op tv te zien, of het in Nederland ook rond die tijd wordt uitgezonden, geen idee. Of wij in beeld komen, weet ik ook niet. Ik gok in ieder geval vanaf de achterkant. Mocht je de show via internet willen zien (alleen aan te raden wanneer je bewegende beelden van mij wil zien, óf van grove humor houdt), het is terug te zien via comedycentral.com.  Het meisje dat (heel erg bruin is) en recht tegenover de presentator zit met knip in haar haar, dát ben ik.  

Ondertussen ben ik net thuis en lag daar (naast een kaart uit Nederland en één uit Spanje) een envelop op mij te wachten van de DMV. Met eindelijk mijn nummerplaten! Nu nog even kijken hoe ik die op mijn auto ga knutselen en dan hoor ik er hier weer een beetje meer bij.