''Make today better than Yesterday!''

Woensdagochtend werd ik om acht uur weer verwacht op m’n werk. Om de eerste vier uur achter de computer te zitten voor lessen over het reserveringssysteem. Maar omdat ik ook straks naar de Housekeeping ga, op de salesafdeling en in het restaurant moet werken, heeft de trainingsmanager nog even honderd extra lessen toegevoegd. Speciaal voor housekeeping, F&B (food en beverage) en sales. Dus ben ik er nog steeds niet van af. Maar vol goede moed ging ik aan de slag en voor ik het wist was het alweer half één en lunchtijd. Ondertussen waren al m’n collega’s minimaal één keer langs gekomen om medeleven te tonen omdat ze mij zo ontzettend zielig vonden met al die computerlessen. Ze zijn zo goed in overdrijven hier…

Na de lunch was de Front Office meeting, ieder kwartaal wordt er een meeting gehouden voor alle medewerkers van de receptie. En omdat ik dit jaar ook een paar maanden deel uit ga maken van de receptie, mocht ik ook deelnemen aan de meeting. Het was mijn allereerste echte Amerikaanse meeting voor medewerkers, in mijn eerste week had ik er al een meegemaakt voor managers. En ook deze keer oversteeg het al mijn verwachtingen. Allereerst had iedereen zoetigheden meegenomen, brownies, muffins, cupcakes, chocolate chip cookies, hele taarten. Het kon niet op. Er stonden grote kannen met (natuurlijk) Starbucks coffee en bij binnenkomst schalde het nummer ‘‘We are family’’ door de speakers. Toen iedereen was gearriveerd, startte de meeting. Een kwartier later dan gepland. De Front Office manager begon met een heel verhaal over hoe ongelooflijk goed 2013 wel niet was geweest, hoe tevreden hij was met zijn team en wat het doel is voor 2014. Daarna was het tijd voor teambuilding, we werden in drie groepen verdeeld en kregen filmpjes te zien waarin wij moesten aangeven wat er goed aan was en niet goed. In hoeverre werd er gehandeld naar de Hilton standaarden en in hoeverre was er verbetering nodig. Per filmpje moest er iemand anders het woord nemen en na afloop kreeg iedere spreker (natuurlijk) een groot applaus. Toen we alle filmpjes gezien hadden moesten we weer terug naar onze stoelen en was er tijd voor een koffiepauze. Wat betekent dat iedereen zijn schotel weer vult met minimaal drie koekjes, twee muffins en een cupcakeje. De Front Office manager had verschillende vragen opgesteld en wees steeds iemand aan om te antwoorden. Wanneer die medewerker het juiste antwoord gaf, kreeg hij of zij een chocolade reep toegeworpen met daarop ‘‘You make the difference!’’

Later kwam de Loss Prevention manager langs om een presentatie te geven over ‘‘wat te doen wanneer er een schietpartij plaats vindt in het hotel óf iemand binnenkomt lopen met een pistool.’’ Ineens wist ik niet meer zeker of ik nog wel bij de receptie wil werken. Hij vertelde over de veiligheidsregels, wie je wanneer moet inlichten en wat de meest risicovolle gebieden zijn voor een schietpartij. De belldesk, wanneer de schutter via de hoofdingang binnen komt. Het kantoor van de HR-manager, wanneer een oud medewerker de Human Resources  (personeelszaken) – manager neer wilt schieten omdat hij of zij ontslagen is. En de personeelsingang. Omdat (oud)-medewerkers (met slechte bedoelingen) daar de weg goed weten. Daarnaast zit het hotel natuurlijk naast de Universal Studio’s en vlakbij een gebied waar veel bekende mensen zitten. Wanneer iemand slechte bedoelingen heeft en een signaal af wilt geven aan de rest van de wereld zouden ze het zo maar gemunt kunnen hebben op ons hotel. Toen begon ik helemaal te twijfelen of ik hier wel op de juiste plek zit, maar gelukkig stelde een collega mij met rust. Hij had nog wel een kogelvrij vest op zolder liggen wat ik mocht lenen wanneer ik straks bij de receptie moet werken. Als laatste kwam ook de General Manager nog langs en vertelde hoe trots hij was op zijn medewerkers en vertelde nog wat anekdotes. Hij sloot af met; ‘‘Make today better than yesterday!’’

Toen de meeting afgelopen was ging ik even boodschappen doen en op weg naar huis. Ik at een boterham (heb ein-de-lijk fatsoenlijk brood gevonden bij een biologische supermarkt), keek nog even wat afleveringen van RTL boulevard, ik kan het toch niet laten, en ging rond een uur of tien naar bed.

Donderdag hoefde ik pas om half vier ’s middags te beginnen. Een perfecte dag om mijn huis schoon te maken. Dus zat om negen uur al mijn beddengoed al in de was, hing mijn dekbed buiten te luchten en was ik met een sopje in de weer om de badkamer te boenen. Toen mijn wasgoed klaar was, deed ik al mijn gekleurde was in de wasmachine en ging de vloer dweilen. Omdat alles hier natuurlijk een beetje overdreven is, is dat ook het geval met de wasmachine. Die is dan ook in twintig minuten klaar. I-de-aal. Dat moet ik later ook in mijn penthouse in Manhattan (New York), heb ik bedacht. Toen al mijn was aan een geïmproviseerde was lijn hing en al mijn stoelen buiten stonden met wasgoed eraan en er overheen, ging ik even skypen met m’n ouders. Omdat het super lekker weer was, de zon is weer he-le-maal terug, besloot ik later om op zoek te gaan naar het dichtstbijzijnde park en met mijn zonnebril, zonnebrandcrème, boek en bikini, een poging te gaan doen bruin te worden. Ik moet en zal als neger terug komen naar Nederland. 

Om half drie ging ik weer richting huis om mijn pak aan te trekken en mij psychisch voor te bereiden op werken tot middernacht. Op zich vind ik de shiften van 2 tot half elf nog niet eens zo erg, maar van half vier tot twaalf is voor mijn gevoel een zes keer langer durende shift. Toch probeer ik maar steeds werk te zoeken om te kunnen doen, zodat ik in ieder geval nuttig bezig ben. Zelfs wanneer de telefoon niet gaat. In tegenstelling tot sommige collega’s, die maar niet begrijpen waarom ik vouchers aan het stempelen ben en de voorraden aan het bij vullen ben, terwijl je ook gewoon even niks kan doen. Misschien iets typisch Nederlands of misschien ben ik inderdaad te ijverig. Ik houd gewoon niet van niksen tijdens m’n werk, puur omdat de tijd dan veel te langzaam gaat. Laten we het daarop houden. Toen de klok eindelijk 00.00 uur aangaf pakte ik mijn tas in en ging op zoek naar mijn auto. Tijd om naar bed te gaan!

Vrijdag was mijn vrije dag. Nog steeds verbaas ik mij erover hoe ongelooflijk snel de tijd hier gaat. Dit is alweer de zesde week dat ik hier zit. Nog maar 10,5 maand te gaan. Klinkt misschien heel lang, maar ergens ben ik doodsbang dat het hier allemaal zo weer voorbij is en ik voor ik het weet weer in Nederland zit. Misschien ook omdat iedereen het tegen mij zegt. Collega’s die niets anders doen dan zeggen; ‘‘geniet van ieder moment, het jaar is zo om!!’’ Mensen in Nederland die zeggen; ‘‘Oh,je komt alweer terug over 46 weken!’’ Of misschien omdat het voor mijn gevoel nog maar net geleden is dat ik mijn eerste hardloopwedstrijd (5 km) rende tijdens de halve marathon van Harderwijk vorig jaar. Die afgelopen zaterdag weer was. Ik heb maar besloten om overal zoveel mogelijk van te genieten én alles eruit te halen wat erin zit van mijn jaar in LA.

Dus besteedde ik mijn vrije vrijdag heel nuttig en stond ik om half elf alweer in de shoppingmall. Het was payday geweest afgelopen donderdag, en ik vond dat ik wel nieuwe kleren had verdiend. Ik heb een nieuwe lievelingswinkel gevonden, New York & Company (het is het lot, ik voel het!!). Ze verkopen daar perfecte Annerieke-Blousjes, ideaal voor mijn werk (met een jasje eroverheen).

Dus met een lege creditcard en volle tassen verliet ik 1,5 uur later weer de winkel. Ik ging door naar Macy’s en daarna naar de leuke winkelstraatjes van Burbank Downtown.

 Ik kwam Noah’s New York Bagels tegen en had meteen honger. Dus stopte ik daar voor een perfecte bagel met zalm en toen er een plekje vrij kwam, ging ik op het terras zitten en las de nieuwe Linda op mijn laptop, met mijn hoofd in het zonnetje. Kon niet beter en ik heb daar dan ook uren gezeten.

Om vier uur had ik afgesproken met Veronica, zij kwam mijn appartement bekijken en daarna gingen we koffie drinken bij Starbucks. Zo fijn om iemand te hebben die hetzelfde meemaakt en ook af en toe ook moet wennen aan de mentaliteit hier. We maken allebei van alles mee en het is echt leuk om dat te kunnen delen. Daarbij zijn we allebei nog niet zo goed in het maken van Amerikaanse vrienden. Misschien generaliseer ik wel teveel, maar iedereen is hier heel snel van ‘‘You are my best friend!’’, ‘‘You have beautiful eyes!’’, ‘‘I love your curves (uh, pardon?!)’’, ‘‘You are sooo cool, I like you!’’, maar het lijkt wel alsof ze je drie seconden later weer vergeten zijn en een dag later helemaal niet meer kennen. Iets wat ik ook veel op andere blogs lees en ook in boeken van mensen die een langere tijd in Amerika hebben doorgebracht. Ik maak me er niet zo heel druk om, ben hier nog niet zo heel lang en ik ga ervanuit dat ik mijzelf wel kan aanpassen. En dat ik  ooit wel Amerikaanse vrienden maak. Ik moet en zal een basketballende-John-hetende-neger-bff vinden. Gewoon omdat dat zo lekker cliché is.

Veronica en ik deelden een Blueberry muffin en gingen daarna naar Laurel Hardware, een restaurant/uitgaansgelegenheid in Hollywood waar de Dutch in LA borrel was.  We parkeerden tegenover Laurel Hardware, of nouja, we deden aan Valet-Parking. I-de-aal. Dat zouden ze in Nederland meer moeten doen. Uitstappen, sleutel inleveren en na afloop tien dollar betalen en weer in je auto stappen die voorgereden wordt. Lekker diva, en geen lastige inparkeerkunstjes. We  ontmoetten een paar andere Nederlandse meiden en dronken wijn. Het aantal mooie mannen was hoog en we vermaakten ons wel. Het enige nadeel was dat ik de volgende morgen om zeven uur weer moest werken, dus om half elf zei ik gedag. De rest van de meiden bleef nog en ik heb een ontmoeting met zangeres Elize en een Nederlandse proftennisser met onbekende naam, gemist.

Mijn wekker ging zaterdag morgen om kwart voor zes en om iets over half zeven zat ik netjes opgemaakt in de auto. Omdat er een event in het hotel was voor 1200 man moesten de medewerkers op een parkeerplaats tegenover het hotel parkeren. Perfect geregeld, want er was zelfs een shuttle bus die de medewerkers naar het hotel bracht en weer terug naar de parkeerplaats. Op mijn werk was het een gekkenhuis. Helemaal toen om twaalf uur ook nog de collega die de middag en avond dienst had, zich ziek meldde. Omdat er niemand van het receptieteam kon werken en van de PBX-afdeling (de telefooncentrale waar ik nu werk) ook niemand, bood ik aan om langer te blijven. Even mijn imago (nog meer) verbeteren en ik had zaterdagavond toch geen plannen. Ik werkte uiteindelijk door tot zeven uur en toen was ik gebroken. Twaalf uur achter elkaar is toch iets teveel van het goede. Vooral omdat ik het laatste uur niet eens meer wist ik welke taal ik moest denken en praten. Dus nam ik op met een ‘’Goedenavond, Thank you for calling the hoteloperater.’’ Ik schrok er zelf van en checkte snel de reservering van de gast die ik aan de telefoon had. Geluk bij een ongeluk bleek het een Nederlander te zijn en ging ik over in het Nederlands. Wat toch wel een leuke ervaring is. Al merkte ik aan mezelf dat het ook weer even omschakelen was. Ik betrap mijzelf er steeds vaker op dat ik in het Engels nadenk. Vooral tijdens mijn werk. Opzich niet heel verkeerd natuurlijk, zo verbeter ik steeds meer mijn Engels en krijg ik weer hoop op het verliezen van mijn Nederlandse accent.

Toen ik om half acht thuis kwam stond er op de trap naar mijn appartement een grote doos. Ik pakte hem op en toen ik boven was en de lampen aandeed herkende ik meteen het handschrift van m’n moeder. Ik gooide mijn tas in een hoekje, schopte m’n schoenen uit en pakte een schaar. De doos zal vol met paaseitjes, pindakaas, chocoladepasta, jam, mijn lievelings slaapjurkje die niet meer in m’n koffer pastte, dokter Van der Hoog lotion en handige en leuke spulletjes voor in mijn appartement. En de meest lieve kaart ever. 

Zo’n verrassing dat ik meteen weer gelukkig werd. Ik stuurde even honderd berichtjes naar m’n ouders en Frank en stapte onder de douche. Ik wilde nog heel graag even in bed tv kijken maar toen ik eenmaal in bed lag kon ik mijn ogen niet meer open houden. En om negen uur lag ik volledig in coma.

Vannacht was het energy-saving-night. Dus ging de klok een uur vooruit. Het tijdsverschil met Nederland is de komende weken, tot bij jullie de tijd ook vooruit gaat, acht uur in plaats van negen uur. Even wennen, want ik was net gewend aan het omrekenen van negen uur tijdsverschil. Omdat ik vanmorgen om kwart voor zes weer moest werken, ging de wekker om half vijf. Inclusief een uur minder slapen dankzij de zomertijd, zag ik er vanmorgen niet al te florissant uit. Gelukkig was ik niet de enige, iedereen klaagde over slaap tekort. Vandaag was het iets minder druk dan gisteren. En had ik iets meer blunders dan gisteren. Zo belde een gast met de vraag over de kosten voor het ontbijtbuffet, ik gaf hem de prijzen en hij antwoordde, ‘‘Thanks, we’ll go to Danny’s.’’ Ik kende Danny’s niet. Ik ken alleen een collega die Danny heet dus ik wist niet zo goed wat ik moest antwoorden. Vooral omdat er op de achtergrond een vrouw keihard ging lachen. Ik reageerde met "All right, have a great day!" Blijkbaar zei ik het twijfelachtig want de gast reageerde met; ‘‘You don’t know Danny?!’’ En de vrouw op de achtergrond ging nog harder lachen. Gelukkig voor mij hing de gast op en nadat ik gevraagd had aan mijn collega wat ‘‘Danny’s’’ is, bleek het een soort Amerikaanse fastfood-ontbijt-keten te zijn. Tsja, weet ik veel.. Maar ik stond er niet te lang bij stil, dit is weer een leuk verhaal voor op een verjaardag over tien jaar. Ook werd ik gebeld door een vrouw die vroeg hoe laat de bruiloft vandaag begon. Best gek, dat je uitgenodigd bent voor een bruiloft en niet weet hoe laat het begint. Dus vroeg ik aan mijn collega wat ik met dat telefoontje moest en gaf zij aan dat ik moest zeggen dat we geen bruiloft hadden vandaag. Het was voor honderd procent een Wedding Crasher. Dat bestaat dus echt. Volgens mijn collega gebeurt het op bijna iedere bruiloft wel dat er een paar gasten komen om de wedding proberen te crashen. Gratis mee eten, geintjes uithalen, enzovoort. En ik dacht dus altijd dat dat alleen in films voorkwam.. Weer wat geleerd. Een mannelijke collega kwam nog even kletsen en zei tegen de supervisor dat hij blij was dat ze eindelijk een jongen hadden aangenomen bij PBX. Die meiden vond hij maar niks. Ik begon even te kuchen, en hij voegde er meteen aan toe; "behalve Anne dan, want die komt uit Europa en dat is cool. Daar zijn alle meiden tenminste leuk." Én weer in de pocket! Een receptie collega vroeg zich af toen ik op het punt stond om weg te gaan of ik Hardwell en Armin van Buuren kende. Toen ik zei dat ik die natuurlijk kende, kreeg ik meteen vier high-five’s. Hij houdt van Nederland omdat daar tenminste goede muziek vandaan komt. Soms is het niet eens zo erg om geen Amerikaan te zijn in Amerika..

Na mijn werk deed ik boodschapjes en kleedde me om thuis. Ik pakte een handdoek, een mango, een boek, een mes en vork, mijn laptop en een fles water en reed naar het park.  Daar lag ik twee uur lang in de zon te relaxen en daarna ging ik naar Coffee Bean in Burbank Downtown om een begin te maken aan mijn blog. Inmiddels is het bijna half acht, en zit ik mijn blog af te schrijven op mijn balkon. Met de laatste restjes zon (ik houd van zomertijd) en met een hempje aan (ik houd nog meer van de winter in Californië). 

Morgen gaat mijn wekker weer om half vijf, moet ik beginnen om kwart voor zes en werk ik van zeven tot tien alleen. Best spannend. Maar ik zie het maar als compliment. Wanneer de managers er geen vertrouwen in hadden dat ik dat kan, hadden ze mij niet in mijn eentje ingeroosterd die drie uur. Toch voel ik een kleine kriebel in m’n buik. Maarrrrr met mijn lijfspreuk (Let’s kick some *ss!) in mijn achterhoofd stap ik morgen in de auto en ga ik er het beste van maken. Dus of ik zit dinsdag in het vliegtuig op weg naar huis omdat ik er een potje van heb gemaakt en het hele hotel naar Filistijnen heb geholpen. Of ik ben weer wat complimenten rijker. Wordt vervolgd!