''First we make our choices. Then our choices make us.'' - Anne Frank.

Zondag was het Oscar-dag en hoefde ik pas om kwart over twee te werken. Dus bleef ik wat langer in bed liggen, en toen ik mijn bed eindelijk uitstapte en de gordijnen open deed werd ik niet meteen heel vrolijk. De zon was nog steeds niet terug en het miezerde. LA is toch wel heel anders met regen, het maakt het meteen een stuk droeviger allemaal. Toch besloot ik om even naar Barnes & Noble te gaan om koffie te drinken en om onder de mensen te zijn. Het zat er vol met dames in trainingspakken die net hun dagelijkse rondje hadden hardgelopen en met studenten met laptops die keihard aan het leren waren. Om één uur ging ik weer naar huis, at even snel een broodje en kleedde me om voor mijn werk. Ergens vond ik het toch wel jammer dat ik moest werken, ik was liever naar een leuk feestje gegaan om daar de Oscars live te bekijken en een beetje de sfeer te proeven. Ben ik eindelijk in LA, op tien minuten bij de Oscar-uitreiking vandaan, krijg ik er alsnog niets van mee. Maar mijn collega stelde me met rust; ‘‘In de kantine zenden ze het uit hoor!’’ Dus heb ik tijdens mijn drie pauzes toch nog iets mee kunnen krijgen van de uitreiking, waaronder hét pizza-moment. Het werken was zo voorbij en voor ik het wist zat ik alweer in de auto op weg naar huis. Ik ging naar huis, mijn collega naar haar tweede baan waar ze van elf tot zeven uur ’s ochtends moest werken. Dit keer had ze pech, want ze moest maandagmorgen om acht uur weer werken in het Hilton. Dus werkte ze eigenlijk gewoon 25 uur achter elkaar. Ik blijf me verbazen over die Amerikanen, 25 uur achter elkaar werken zonder te slapen. Daar kan je niet blij van worden lijkt mij..

Maandagochtend was de zon weer terug en dat maakte mij meteen gelukkig. Ik ging een rondje hardlopen en nam daarna vrolijk een douche (ondanks dat ik nog steeds 5 kilometer ren in een bagger tijd en mijn conditie me in de steek laat). Ik kleedde me aan,  en reed meteen naar de bank want ik moest geld hebben om de huur te betalen. Met een lege bankrekening, donderdag is het weer Pay-Day en llng leve de creditcard, ging ik naar Macy’s om een beetje rond te kijken en om koffie te drinken. Ik had mijn laptop meegenomen, dus stuurde nog even snel wat mailtjes rond toen ik een berichtje kreeg van Sandra, van wie ik mijn appartement huur. Er was véél post voor mij gekomen. Eigenlijk kon ik mij vanaf dat moment niet meer concentreren en niet veel later zat ik dan ook weer in de auto op weg naar huis. Ik opende de Amerikaanse brievenbus, zo’n echte met zo’n klepje en hengsel dat omhoog staat als er post is. En ik vond twee brieven en twee kaarten, super leuk, ik hou van post (hint!).

Maandag moest ik werken van twee tot half elf en zo zat ik even later achter de computer op mijn werk om weer te oefenen met het reserveringssysteem. Drie weken geleden dacht ik dat ik er eindelijk vanaf was omdat ik al mijn lessen had voltooid. Tot de trainingsmanager even langs kwam en zei dat ze nog even wat lessen had toegevoegd. Dus zat ik maandag twee uur achter elkaar  opdrachten te maken, en mag ik morgen van acht tot één weer gaan oefenen. Toch vloog de tijd voorbij en voor ik het wist zat ik weer in de auto op weg naar huis. De dagen gaan hier veel te snel..

Vandaag was ik vrij. Een paar dagen terug zag ik op Facebook dat er in het Museum of Tolerance een tentoonstelling was over het leven van Anne Frank. Dat leek mij wel wat om te bekijken, dus had ik via internet gisteren een ticket gereserveerd en zat ik vanmorgen om tien uur in de auto op weg naar het museum. Na een half uurtje rijden parkeerde ik mijn auto bij het museum. Nadat mijn auto volledig binnenste buiten was gekeerd door de beveiliging en ik mijn paspoort en rijbewijs moest laten zien. Ik kreeg heel even een flashback naar het Amerikaanse Consulaat in Amsterdam waar ik 1,5 maand geleden op audiëntie mocht komen voor mijn Visum-interview. Maar op een IKEA tas na vonden ze vrij weinig in mijn auto, dus mocht ik doorrijden. Eenmaal binnen kwam er nog een tas controle, maar daar maak ik mij inmiddels niet meer druk om. Ik word niet meer bang van streng kijkende Amerikanen met handboeien in hun zak en een geweer in hun hand die mijn tas willen bezichtigen.

Omdat ik nogal vroeg was, had ik de eerste tien minuten een persoonlijke gids. De vrouw vertelde over het leven van Anne Frank en ik legde haar uit dat ik uit Nederland kwam en het wel heel bijzonder vond dat ze op bijna 9000 kilometer van Amsterdam vandaag een tentoonstelling hebben over het Achterhuis. De gids werd nog enthousiaster, ze was zelf nog nooit in het Achterhuis geweest, maar had wel door dat ik niet uit Amerika kwam. Want (daar komt ie weer..) dat hoorde ze aan mijn accent. Na zes weken kan ik nog steeds niet net zo praten als een echte Amerikaan, helaas. 

Tien minuten later sloot de plaatselijke bridge-vereniging  aan bij mijn rondleiding en daar ging mijn prive-tour-met-gids. De zestien dames van rond de 85 én ik liepen naar de eerste film. Een stukje uit een documentaire met de neef van Anne, waar Anne wel eens brieven naar schreef. Daarna liepen we verder langs een wand met foto’s van Anne’s familie en een grote foto van Anne zelf. De foto was zo geplaatst dat Anne door het raam keek. Recht op de Hollywood-hills. Omdat ze in een van haar dagboekfragmenten schreef over dat ze ooit een beroemde actrice zou willen worden in Hollywood. Ik kreeg het er koud van. “This is a photograph of me as I wish I looked all the time. Then I might have a chance of getting in Hollywood.”  

We liepen door en kwamen langs een muur waar de Amsterdamse grachten op waren afgebeeld. Uit de speakers kwam het geluid van de klokken van de Westertoren en op de andere muur waren dagboekfragmenten van Anne afgebeeld. In het Nederlands. Voor het eerst dat ik hier ben werd ik overvallen door een gevoel van heimwee. Om zover van huis te zijn en dan die foto’s te zien van Amsterdam tijdens een tentoonstelling over een Nederlands meisje, ineens rolde er uit het niets twee tranen over mijn wangen. 

Gelukkig hadden de dames vooral oog voor zichzelf en de tentoonstelling en zag niemand dat ik met mijn sjaal mijn tranen af veegde. We liepen door en de gids vertelde over het Achterhuis, over de helpers van de familie Frank. We zagen verschillende films over de familie in het Achterhuis, we zagen een documentaire over hoe het leven van de familie Frank eruit zag toen ze aan het onderduiken waren en wat dat voor Anne heeft betekent.

Op de muren waren quotes afgebeeld, uit Anne haar dagboek. '“I know what I want, I have a goal, an opinion, I have a religion and love. Let me be myself and then I am satisfied. I know that I’m a woman, a woman with inward strength and plenty of courage.”    

 

Aan het einde stond een kast, bijna dezelfde als die ook in het Achterhuis stond en waar achter de ruimte was waar de familie Frank onderdook. De gids schoof de kast aan de kant en wij liepen een kleine ronde zaal binnen waar een andere film draaide. Deze ging over de laatste dagen in het Achterhuis en de periode in de concentratiekampen. Natuurlijk kende ik het verhaal van Anne Frank, maar dit keer raakte het mij weer enorm. Misschien omdat ik in een ander land ben, misschien omdat ik hier alleen ben, ik weet het niet, maar indrukwekkend was het zeker. Het was ook heel bijzonder dat ik de meeste fragmenten en brieven die tentoongesteld waren gewoon kon lezen. Terwijl de Amerikanen allemaal de Engelse vertaling aan het lezen waren die eronder stond.

Na anderhalf uur stond ik weer buiten. Ik haalde diep adem, nam een slokje water en ging mijn auto opzoeken. Omdat ik op maar een kwartiertje rijden van Santa Monica was, besloot ik om deze dag toch nog een vrolijk tintje te geven en voor het eerst sinds ik in LA ben, naar het strand te gaan!  Dus zocht ik met mijn ParkMe-app een parkeergarage (dé App van het jaar, ideaal, je kan per locatie zien waar parkeerplaatsen zijn en hoeveel ze kosten). En reed daar in één keer goed naar toe. Tijd voor een applausje! 

Onderweg werd ik weer even verliefd op LA. Ik weet niet of het ooit gaat wennen, de bergen in de verte, de acht-baanswegen, de groene borden boven de snelweg, rijden langs de Warner Bros – studio’s. Ik vraag me af of er ooit een moment komt dat ik het niet meer bijzonder vind om hier auto te rijden en alle uitzichten maar normaal ga vinden. Ik hoop dat dat moment nog heel lang duurt, want tot die tijd voelt het toch een klein beetje alsof ik op vakantie ben hier.

Nadat ik mijn auto had geparkeerd liep ik de garage uit en zag bijna meteen de zee in de verte. Ik liep langs gezellige eettentjes en genoot van de palmbomen langs de weg. Eenmaal bij de zee aangekomen liep ik langs een pad richting de pier. Dé beroemde pier van Santa Monica. 

De bankjes langs het wandelpad zaten vol met mensen die genoten van de zon, op de grasveldjes zaten studenten boeken te lezen en te slapen, het was druk met hardlopers en overal liepen mensen met hondjes. Een hele relaxte sfeer met rechts uitzicht over de Pacific Ocean en links de straat. Met z’n auto’s, restaurantjes en palmbomen. Het kon zo allemaal rechtstreeks uit een film komen.  Ik kwam aan bij de Pier, die er ook echt zo uit ziet als op tv en in tijdschriften. Met een reuzenrad, een achtbaanttje, botsauto’s en heel veel eettentjes. 

Ik liep door naar het einde van de Pier en ging op een bank zitten met uitzicht over de zee en een zanger die het hele Coldplay repetoir kende. Na het vanmorgen even moeilijk gehad te hebben, kon ik nu weer lachen en gelukkig zijn. 

 

 

Ik liep uiteindelijk weer de Pier af richting het strand en plofte daar neer. Ik deed mijn schoenen uit en voelde het zand onder m’n voeten. Met de zon op m’n gezicht keek ik naar de zee en kreeg ik voor de tweede keer vandaag kippenvel op mijn armen. En dit keer in positieve zin.

Toen ik dorst kreeg pakte ik mijn spullen op deed mijn ballerina’s weer aan en liep naar de Coffee Bean om een beker groene thee (véél gezonder dan koffie) en een koek te kopen. En ik liep weer richting het strand waar ik naast het wandelpad in het gras ging zitten. Ik pakte mijn telefoon erbij, waar ik een aantal Nederlandse boeken op had gezet (scheelde weer een paar kilo in mijn koffer..) en begon te lezen.

Om half vijf liep ik weer naar mijn auto en ging terug naar Burbank. Een heel slecht idee, want ik was even vergeten dat ik over de 101 moest. De meest dramatische snelweg van LA (tussen 16:00 en 19:00 uur) en ik kwam dan ook midden in de file terecht. Maar zelfs daar werd ik niet chagrijnig van, ik zette een leuk muziekje op bedacht me even hoeveel mensen er wel niet een moord voor zouden doen. Op de Freeway in Los Angeles in de file staan. Met uitzicht op de bergen, Hollywood op de borden boven de snelweg en de zon die door het raam naar binnen schijnt..