''Who's gonna save us?!''

Maandagmorgen iets voor half zeven zat ik rechtop in mijn bed. Ik hoorde een keihard kabaal. Mijn eerste gedachte was ‘‘Wat waait het hier hard, onweert het soms?!’’ Toen bedacht ik me dat het helemaal niet kan in Californië, dat het zo hard waait dat mijn hele appartement beweegt. Ik keek naar het plafond en zag mijn lamp heen en weer gaan, ik voelde mijn bed bewegen en ineens besefte ik dat dit een aardbeving was. Mijn allereerste aardbeving die ik bewust meemaakte. En het was eng. Vooral omdat ik niet wist hoelang het zou duren en wat ik moest doen. Ik rende uit paniek mijn bed uit en naar buiten, naar mijn balkon. En toen was het ineens afgelopen. Zo snel als dat het kwam, zo snel was het ook weer weg. Met mijn hart in mijn keel liep ik terug naar mijn slaapkamer en pakte mijn telefoon. Ik zag meteen op Twitter dat het inderdaad een aardbeving was geweest en whatsappte als eerst naar mijn ouders; ‘‘IK HEB NET EEN AARDBEVING MEEGEMAAKT MAAR IK LEEF NOG.’’ Nog geen minuut later belde mijn moeder.

Vroeger op school in groep vijf of zes leerde ik voor het eerst over aardbevingen geloof ik. Hoe ze ontstaan, wat er precies gebeurd. En altijd heb ik mij afgevraagd hoe het zou voelen, zo’n aardbeving. Inmiddels kan ik vertellen dat het heel vreemd is. De grond onder je voeten beweegt, het maakt herrie en het meest gekke is dat je niet weet hoelang het duurt én er niets tegen kan doen.

Maar eind goed, al goed. Behalve dat er meteen na de aardbeving overal sirenes klonken zijn er geen gewonden gevallen. Wel zijn er nog een stuk of vijf naschokken geweest maar die waren zo klein dat ze niet voelbaar waren. Gelukkig. 

Nadat ik mijn eerste aardbeving had overleefd, kon ik meteen beginnen aan mijn eerste werkdag op de afdeling Housekeeping. Ik was super benieuwd, nog nooit heb ik op Housekeeping gewerkt en omdat ik een beetje bang gemaakt ben door collega’s, wist ik niet zo goed wat ik moest verwachten. Het viel gelukkig reuze mee. Ik werd om acht uur ontvangen door de Housekeeping Manager, die mij introduceerde aan de Housekeeping Coordinator, Sarah. Ik ging bij Sarah zitten en zag de kamermeisjes (wat ik overigens een beetje denigrerend woord vind, maar ik weet even geen andere benaming) langzaam aan binnen komen. De manager heette alle dames welkom (in het Spaans, Sarah gaf mij ondertiteling in het Engels) en introduceerde mij en vertelde nog even over veiligheid. De dames moesten allemaal zorgen dat ze hun fluitje aan hun schort hadden vast gemaakt. Dat fluitje is ervoor wanneer er een gast in de kamer is waar ze schoonmaken en slechte bedoelingen heeft. Een paar maanden geleden is een kamermeisje in New York in een hotel verkracht. Omdat de dames geen telefoon bij zich hebben gebruiken ze een fluitje. Mochten ze in gevaar komen dan hoeven ze alleen maar daarop te blazen zodat andere mensen het horen en alarm kunnen slaan. Best slim. Nadat de kamermeisjes hun spullen hadden gepakt en aan het werk waren, begon Sarah met mij dingen uit te leggen. Ze vertelde over de taakverdelingen en hoe de afdeling Housekeeping was opgebouwd. Eerst heb je de roomattendants, de kamermeisjes. Zij maken per dag maximaal 14 kamers schoon, waarvan maximaal acht check-outs. Kamers van gasten die al vertrokken zijn.  Ze hebben per kamer een half uur de tijd en de meeste kamermeisjes hebben hun eigen verdieping die ze altijd schoonmaken. En hoe beter en preciezer je schoonmaakt, hoe hoger de etage is die je schoon mag maken. De VIP’s en de suites zijn op de hoogste etages. Daarnaast zijn er verschillende ‘‘huismannen’’ die ieder een aantal etages onder hun hoede nemen. De huismannen zorgen ervoor dat de kamermeisjes voldoende linnen hebben en voldoende supplies (shampoo, badmutsen, koffiebekers, koffiepad’s etc). Dan zijn er twee floor supervisor’s. Die checken de kamers nadat ze zijn schoongemaakt (niet allemaal, meer steekproefsgewijs) en zij communiceren met de huismannen. Daarnaast checken zij de kamers van de VIP’s en als er klachten van gasten komen, zijn zij ervoor om die op te lossen. De Housekeeping Coordinator zit op kantoor en neemt de telefoon op. De telefoontjes die de afdeling PBX (de telefooncentrale) binnenkrijgt, worden doorgezet naar de Housekeeping Coordinator. Verder communiceert de coördinator met de supervisors en de huismannen. De coördinator begint altijd om zes uur en start dan met het maken van de schoonmaakroosters. 

De kamers worden verdeeld onder de dames (waar weer honderd verschillende regels en uitzonderingen voor zijn), en dat is lastiger dan het lijkt. Van zes tot acht is het een soort race tegen de klok voor de housekeeping coordinator, want stipt acht uur moet de indeling klaar zijn want dan is het welkomspraatje van de Manager waarna de dames aan de slag gaan. Er komt nog heel wat bij kijken, bij het werk van een Coördinator en dat had ik nooit verwacht. Het lijkt wel alsof ik in een heel ander bedrijf ineens werk. Ik hielp Sarah bij haar werk, zij leerde mij woordjes Spaans, ik leerde haar Nederlands. Omdat Sarah om zes uur was begonnen en ik om acht uur ging zij om half drie naar huis. Een floor supervisor kwam bij mij zitten om de telefoon te beantwoorden en mij uitleg te geven over de administratie. Het enige hele lastige van dit verhaal is dat ik geen word Spaans kan behalve ‘‘Vamos a la Playa’’ (laten we naar het strand gaan). En met dat zinnetje schiet ik niet heel veel op. Omdat de meeste dames geen woord Engels kunnen is communiceren best lastig. En daardoor kan ik vaak de telefoon niet beantwoorden wanneer de dames bellen of één van de huismannen. Dat frustreert. De housekeeping manager gaf aan dat ik echt Spaans moet gaan leren, maar voor de komende vijf weken heeft dat niet heel veel zin. Ik doe in ieder geval mijn best en begroet de kamermeisjes al met ‘‘Buenos Dias’’. Waarbij zij vaak moeten glimlachen. Zo komen we er wel.

Om half vijf was ik klaar met werken en ging ik naar huis. Na mijn pak omgewisseld te hebben voor een kort broekje liep ik weer naar mijn auto om even naar het Verdugo park te gaan. Het was niet druk, het is ook een klein parkje, maar ik parkeerde mijn auto en lag al snel met boek en al in het gras. In de zon. Het mooie weer hier verveelt nooit. Wat het weer betreft kan ik hier wel honderd jaar blijven wonen, heer-lijk!

Dinsdagochtend ging om half 5 mijn wekker, een onmenselijk tijdstip. Ik trok mijn kleren aan, deed wat make-up op. Bijna geen foundation, want dat is niet meer nodig nu ik geen spierwitte-Nederlandse-winter-kleur op mijn gezicht heb. Maar gewoon lekker bruin ben. Om zes uur hielp ik Sarah met het maken van de indeling voor de kamermeisjes. Een heel werk en net een puzzel. Ik schreef vijf a4-tjes vol met aantekeningen en om negen uur toen we pauze hadden had ik het gevoel alsof ik er al een hele dag op had zitten. Toch vloog de tijd want om half drie stonden we weer bij het klokapparaat en liepen we naar onze auto’s. Uit mijn werk ging ik meteen naar Ralph’s (de supermarkt), waar ik bij de kassa voor het eerst meemaakte dat iemand even ging betalen met coupons. Hier in Amerika krijg je ongeveer overal korting op wanneer je enquêtes invult, bepaalde acteproducten koopt, bepaalde reclamefolders leest etcetera. De vrouw voor mij had voor $263 aan boodschappen op de band staan en nadat ze al haar coupons had ingeleverd hoefde ze nog maar $41 te betalen. Gewoon $222 dollar bespaart. Ik stond bijna met open mond te kijken. DAT WIL IK OOK.

Mijn middag bracht ik verder door bij de Starbucks op het terras. Waar ik netjes wat mailtjes aan het beantwoorden was en op het AllesAmerika forum aan het rondkijken was. Tot er iemand achter mij kwam zitten die zo hard zat te slurpen dat ik wel om moest kijken. Wat ik per ongeluk ook deed, waarna meneer zei ‘’Slurp ik te hard?’’ Ik verontschuldigde me meteen en na 152 sorry’s vroeg meneer wat ik aan het doen was (eh Pardon?). Ik vertelde hem dat ik hier voor een jaar was en een beetje aan het rondzoeken was op internet naar hotels in Las Vegas, tips voor San Francisco en nieuws in LA voor mijn Linda-column. Hij vertelde dat hij bij de NBC-studios werkt, al 35 jaar in Burbank woont en dat wanneer ik vragen heb, hem echt moest bellen (eh ja, handig als je niet je telefoonnummer geeft). Saved by the bell kwamen er net twee collega’s van hem langs lopen, stond hij op en begon met zijn collega’s te praten. Ik richtte me weer op mijn laptop en na tien minuten vertrok de meneer samen met zijn collega’s. Best bijzonder dit en weer heb ik kennis gemaakt met het oppervlakkige van Amerikanen.

Ik ging vroeg naar bed, nadat ik even gesport had op mijn balkon. Ondanks dat ik heel slank ben vergeleken met 90 procent van mijn collega's wil ik toch weer even aan mijn sixpack werken (grapje). Ik ben weer begonnen met 30 day Shred zodat ik over 30 dagen weer buikspieren heb. Al doe ik het meer om mijn bijna-dagelijkse chocolate chip cookies te compenseren. 

Mijn wekker ging vanmorgen weer om half vijf. Het irritante aan deze tijden is dat contact onderhouden met Nederland ongeveer onmogelijk is. Als ik werk is het bij jullie middag en avond. En als ik klaar ben met werken, slapen jullie. Wanneer ik slaap, zijn jullie aan het werk en zo gaat het cirkeltje door. Tijd voor Facetime of Skype is er niet echt.

Vandaag was het wederom hard werken tussen zes en acht ’s ochtends. Even lekker rustig wakker worden zit er niet in. Sarah liet mij zoveel mogelijk doen en vond dat ik ‘’a smart girl’’ was. Heel soms zijn Amerikaanse complimenten wel leuk. Na mijn werk ging ik even naar wat winkels op zoek naar ongelooflijk lelijke, maar vooral goed zitten en ‘‘gezonde/medische’’ schoenen. Want vanaf morgen mag ik de Floor Supervisor assisteren wat betekent dat ik de hele dag ga lopen. En helaas passen mijn hakken daar niet echt goed bij. Dus die moet ik inwisselen voor lekkere-makkelijke-schoenen. Aiii. Maar ik ben geslaagd, en nee ik ga geen foto plaatsen want ze zijn té lelijk. Daarnaast heb ik nog twee hele mooie pantalons gekocht en omdat ik een enquête had ingevuld kreeg ik ook nog even 10 dollar korting. Langzaamaan word ik ook goed in coupon-shoppen!