''Hey California, I think I love you!''

Natuurlijk heb ik het overleeft afgelopen maandag, toen ik van zeven tot tien uur ’s ochtends in mijn eentje de hele PBX-draaiende mocht houden. Ik heb geen telefoontjes per ongeluk opgehangen in plaats van opgenomen, ik heb geen mensen verkeerd doorverbonden, geen koffie over de telefoon gegooid en geen enkele klagende collega op visite gehad. Missie geslaagd, dacht ik zo. Maandag was ik om 2.15 alweer klaar met werken en reed ik snel naar huis om een kort broekje aan te trekken en naar het Verdugo Park te rijden. Het park is welgeteld vijf minuten rijden van mijn huis, maar net iets te ver om te lopen, ik begin al enigszins op een luie Amerikaanse te lijken. Om een uur of vijf had ik het wel gezien, ik had een heel boek uitgelezen en ik begon honger te krijgen. Dus ging ik richting de Coffee Beans om daar met laptop op het terras te gaan zitten en mijn tweede blog voor het JDRF te schrijven. Voor de geïnteresseerden, mijn verhaal is hier te lezen.

Omdat ik ’s avonds wel zin had om iets te doen whatsappte ik Veronica en zo zaten we om half acht bij de Starbucks in Hollywood. Mensen bekijken en vooral véél kletsen. Het gekke aan Hollywood is dat het een totaal andere wereld dan Burbank is, het is op tien minuten rijden afstand maar het is zó anders. Alleen de mensen al. Zo zat er in de Starbucks een zwerver met laptop te gamen en een koude, oude, McDonalds hamburger te eten. Naast ons zat een nogal onverzorgd stevig mannetje onderuit gezakt op zijn stoel voor zich uit te staren. Ondertussen kwam er een diva binnen met vijftien centimeter hakken, een strak jurkje en een perfect kapsel. Aan de andere kant zat een lange donkere man met zijn Ipod te spelen alsof zijn leven ervan afhing en even later kwam er een stel binnen dat zo in de jaren zestig was blijven hangen. Lekker hippie. Never a dull moment in Hollywood. In Burbank is het wat burgerlijker. Het is er netjes, schoon, zo goed als geen toeristen en dan ook zo goed als geen winkels gericht op toeristen. Het is echt een woonwijk achtige buurt. Met een heel leuk ‘’towncenter’’, met terrassen, kledingzaken, bioscoop, Ikea, Urban Outfitters, telefoonwinkels enzovoort. Om half tien was ik weer thuis, nam ik een douche en ging mijn bed in.

Omdat ik dinsdag pas om half vier hoefde te werken, kon ik eerst uitslapen. Ik ging ontbijten in de zon, op mijn balkon en nam een cracker met appelstroop (genieten tot de macht vierentwintig, super thanks mam!), en een schaaltje yoghurt. 

Even later zat ik weer bij de Starbucks. Dit keer om mijn theorie-examen voor de auto te leren. Omdat mijn Nederlandse rijbewijs maar negentig dagen geldig is moet ik een Californisch rijbewijs. En opnieuw theorie examen doen én afrijden. Om het mezelf iets makkelijker te maken heb ik via via via via een groot aantal van de theorie-examen ontvangen en probeer ik die nu eerst te leren. Opzich niet heel moeilijk, maar sommige regeltjes zijn net iets anders dan de Nederlandse regeltjes. Dus voor de zekerheid leer ik toch maar even. Ik ging FaceTimen met Nederland én even wat mensen jaloers maken met het ongelooflijk mooie weer hier. Al begreep  ik dat het in Nederland nu ook heel mooi weer is, wat ik jullie natuurlijk gun. Al is het niet echt eerlijk dat ik al 23 jaar lang iedere winter bijna kapot ga van de kou en de sneeuw en ik één keer Nederland verlaat in januari en er gewoon geen echte winter komt. Wedden dat we volgend jaar een horror-winter krijgen zodra ik terug ben? Karma is a bitch.

In ieder geval stond ik om één uur bij m’n lievelings Noah’s New York om een bagel te kopen. Nu ik dit zo typt lijkt het net alsof mijn leven alleen maar uit buiten de deur eten en drinken bestaat, maar dat zijn moment opnamen, ik zit heus niet iedere dag bij een Bagelwinkel of Koffie-zaak.. 

Maar ik genoot van mijn Bagel-moment in het zonnetje en ging daarna naar huis om nog even wat op te ruimen en mijn jurkje te verwisselen voor een net pak en nieuwe roze blouse. Die succes boekt, want ik krijg van iedereen complimenten dat de kleur mij zo mooi staat. Zooo Amerikaans, net als dat ik al 25 keer heb gehoord; ‘‘You’re so funny!’’, ‘I love your shoes!’’, ‘‘I like the color of your hear!’’, ‘‘Wauw, you look so great today!’’. Ik moet daar nog even aan wennen, het is natuurlijk een beetje aan de neppe kant al die complimenten. Maar ik denk maar zo; beter dat ze iets positiefs zeggen dan ‘‘I hate you!’’.

Op mijn werk was het erg rustig met maar één uitdaging, er was een grote groep Russische gasten en Russen kunnen veel behalve Engels praten. En dan dacht ik in het begin nog dat mijn Engels slecht was…. In ieder geval duurde het uren voor het twaalf uur was, komt vooral omdat er weinig telefoontjes waren en we weinig vouchers hoefden te schrijven. En als ik mezelf niet bezig kan houden kijk ik constant naar de klok en word ik langzaam gek.

Maar zoals altijd werd het ook dinsdag weer twaalf uur en een half uur later lag ik in bed. Ik hou ervan om zo dicht bij mijn werk te wonen!

Woensdag was mijn vrijdag, de laatste dag voor ik twee dagen vrij was. Heerlijk! En omdat ik toch echt theorie-examen moest gaan doen zocht ik op internet welke formulieren ik nodig had. Pakte al mijn spullen, pasfoto’s, visum, Nederlands rijbewijs en nog wat papieren en ik reed naar het DMV. En net zoals ieder overheidsgebouw voelde ik me daar ook niet echt op mijn gemak. 

Weer was het vol met mensen, ik zie nooit enorme massa’s mensen hier in LA, behalve wanneer ik bij een overheidsgebouw ben. Het DMV, het Social Security Office, het Amerikaanse Consulaat.. Ik ging in de rij staan en toen ik aan de beurt was en uitgelegd had dat ik voor mijn rijbewijs kwam vroeg de meneer naar mijn I-94 formulier. Ik liet hem de stempel zien die ze op LAX (het vliegveld) in mijn paspoort hadden gezet en waar ook I-94 bij stond. Maar dat was helaas niet voldoende, ik had een echt formulier nodig. Tot mijn verbazing schoot ik totaal niet in de stress, ik vroeg aan de meneer waar ik dat formulier vandaan moest toveren (ik zag mezelf al terug rijden naar het vliegveld…) en hij gaf mij een ander boekwerk waarin stond dat ik via internet dat formulier op kon vragen en moest printen, want ze hadden de code nodig die op dat formulier stond. De code opschrijven was niet voldoende. Het moest uitgeprint worden. Dus vulde ik eerst een ander papier in voor de aanvraag van mijn theorie-examen. Met de meest gekke vragen, of ik orgaandonor wilde worden, of twee dollar per maand wilde doneren om de orgaan-donorpromotie te ondersteunen. En nog een vraag over de politieke voorkeur. Best aparte vragen voor op een aanvraagformulier voor een rijbewijs, maar dit is Amerika. Daar kan dat allemaal.

Omdat ik thuis geen printer heb moest ik dat formulier op mijn werk printen wat betekende dat ik woensdag geen theorie-examen meer kon doen. Dus toen ging ik maar naar het Burbank TownCenter om een beetje winkels te kijken en te skypen met Nederland bij de (jawel, alweer) Starbucks op het terras.

Gistermiddag was ik om half vier weer present op mijn werk, waar het in de back-office (dat is de achterzijde van de receptie, achter de schermen zeg maar) vol hing met ballonnen en posters. Want het is front-desk recognizing week. Wat inhoudt dat deze week de Front-Desk medewerkers ‘’erkent’’ worden en extra in het zonnetje gezet worden. En dat betekent dat er iedere dag om half zes acht pizza’s bezorgd worden voor de Front Desk (en PBX, lucky me!)- afdeling. Er zijn taarten, chocolaatjes in de vorm van puzzelstukjes (want je maakt deel ui van een team bij de Front Desk..), collega’s bakken koekjes en muffins en brownies en er hangen slingers. Een feestje vieren kunnen ze hier wel. De Russische gasten waren vertrokken en het was een stuk drukker gelukkig. Na vijf uur gewerkt te hebben moest ik achter een andere computer gaan zitten voor ADA-training. ADA betekent American with Disabillities Act. Wat staat voor Amerikanen met een handicap of aandoening. Het gaat er vooral om wat te doen als er iemand komt inchecken die blind is, of doof, of niet kan praten. Wat je moet doen als iemand een hulp hond mee neemt. Of zijn hulp-paard, ook dat kan in Amerika. Ik heb het nog nooit gezien, iemand die een pony als hulphond heeft, maar blijkbaar gebeurt dat hier ook. Ik blijf mij verbazen iedere dag weer. Dankzij de training was het zo weer twaalf uur én daarmee was ik ook meteen een ‘weekender’ geworden.

Vanmorgen stond ik om negen uur op, ik was van plan om naar het strand te gaan. Eigenlijk had ik in de planning om naar het DMV te gaan, maar soms ben ik nogal goed in uitstellen.. Dus deed ik mijn bikini alvast aan, smeerde mezelf volledig in met zonnebrandcreme en trok een jurkje uit de kast. Ondertussen kreeg ik van Veronica een whatsapp dat ze graag mee wilde en nadat ik mijn Ramsö (parasol) bij de IKEA had gekocht (hier verkopen ze inderdaad parasollen bij IKEA voor 10 dollar) ging ik richting Veronica. Toen ik haar had opgehaald typte ik Malibu in op Google Maps en reden we naar hét strand paradijs, Malibu. De weg ernaar toe was er weer één voor in de boekjes. Ik denk erover dat ik een automatische camera aan moet schaffen voor in mijn auto want ik rijd iedere keer langs zulke mooie plekjes en wil dan steeds foto’s maken. Maar je telefoon gebruiken en auto rijden kost 160 dollar dus dat doe ik maar niet. In ieder geval zagen we een geweldig berglandschap, reden door tunnels en zagen in de verte de zee. Van mijn collega’s hoorde ik dat Zuma, één van de 30 stranden van Malibu een aanrader is en dus reden we daarnaar toe. We parkeerden aan de straat en zochten een plekje op het strand.

 Ein-de-lijk lag ik in mijn bikini op een Amerikaans strand met op negen uur een Lifeguard met zijn car en op drie uur een grote groep volleyballende hoi-ik-zit-23-uur-per-dag-in-de-sportschool-mannen. Perfecter kon niet.

We kletsen, lazen, bekeken de andere strand gasten. Veelal locals.

 Om drie uur hadden we honger en gingen we naar Sunset. The place to be in Zuma, waar ook altijd sterren schijnen te komen. Zelfs mijn auto-dealer had het over Sunset een paar weken geleden. Maar natuurlijk zat er nu geen enkele ster, in ieder geval herkenden wij niemand. We kregen een tafel bij het open raam met uitzicht op de zee en het strand en kozen ervoor om een pan mosselen te delen. Met frietjes. 

Na het eten rekenden we af, en namen nog een tijdschrift mee wat bij de uitgang lag over hotspots in Malibu. Leuk voor de volgende keer, ik heb nog zóveel te ontdekken hier.

De weg naar huis duurde iets langer dan de heen weg. We namen een andere route, eentje die sneller zou zijn volgens mijn vriend Google Maps. We reden door Malibu richting Santa Monica volledig langs het strand. Zó mooi met al die strandhuisjes en natuurlijk palmbomen. Het laatste stuk was over de freeway en heel even waren we vergeten dat je die wegen in LA tussen 4 en 7 eigenlijk moet vermijden en we kwamen dan ook een paar keer lekker in de file terecht. Maar mijn humeur kon bijna niet meer stuk. Het strand, Malibu, eten op nog geen twintig meter van de zee, deze dag was perfect.

Morgen ben ik ook vrij en ik ga nu even aan de slag om een planning te maken voor morgen. Ik heb mezelf voorgenomen om iedere dag dat ik vrij ben iets nieuws te ondernemen. Zo zou het in theorie moet het lukken om na 12 maanden LA van binnen en van buiten te kennen…